Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

CATASTROIKA ολόκληρο το ντοκυμαντέρ. Οι δημιουργοί του Debtocracy, επιστρέφουν με μια νέα συγκλονιστική παραγωγή

Έλληνα πολίτη, τώρα ξέρεις τι σε περιμένει. Ο ρόλος του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων.
Οι δημιουργοί του Debtocracy, επιστρέφουν με μια νέα συγκλονιστική παραγωγή. http://thepressproject.gr/
CATASTROIKA από infowar







Οι δημιουργοί του Debtocracy, του ντοκυμαντέρ που είδαν τουλάχιστον δύο εκατ. άνθρωποι, επιστρέφουν με μια νέα παραγωγή. 

Οι δημιουργοί του Debtocracy, του ντοκυμαντέρ που είδαν τουλάχιστον δύο εκατ. άνθρωποι, επιστρέφουν με μια νέα παραγωγή. Το Catastroika αναζητά τις συνέπειες από την ολοκληρωτική εκποίηση μιας χώρας. Εξετάζοντας παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης στις πιο αναπτυγμένες χώρες της Δύσης προσπαθεί να προβλέψει τι θα συμβεί αν το ίδιο μοντέλο εφαρμοστεί σε μία χώρα υπό καθεστώς επιτήρησης.


Οι συντελεστές του Catastroika
Σενάριο/Σκηνοθεσία:Αρης Χατζηστεφάνου, Κατερίνα Κιτίδη (στη φωτογραφία δεξιά)
Επιστημονική επιμέλεια: Λεωνίδας Βατικιώτης
Υπεύθυνος παραγωγής: Θάνος Τσάντας
Μοντάζ: Αρης Τριανταφύλλου
Μουσική: Active Member, Ερμής Γεωργιάδης
Συντελεστές: Ιουλία Κιλέρη, Μαργαρίτα Τσώμου, Βάγια Πάντου, Χρήστος Τσικνιάς, Γρανέτα Καρατζά, Κώστας Εφήμερος
Παραγωγή: Infowar Productions

Τι λένε οι δημιουργοί του για το νέο ντοκυμαντέρ
«Ηταν αρχές του 1989 όταν ο γάλλος ακαδημαϊκός Ζακ Ρουπνίκ κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του προκειμένου να ετοιμάσει μια έκθεση για την πορεία των τελευταίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ενωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Και ο όρος που σκαρφίστηκε ......



Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

«Ο Ορός της Αλήθειας». Εξαιρετικό άρθρο, αξίζει τον κόπο να διαβαστεί όλο





Ζούμε την παρακμή του Βασιλείου που η προμετωπίδα του αναγράφει:
«Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό» (Όσκαρ Ούαϊλντ).

Η παρούσα ανάρτηση, σκοπό έχει, κατά το μάλλον ή ήττον, να θέσει το πρόβλημα στην σωστή του βάση, αυτό το πρόβλημα που επί 4 σχεδόν έτη αναδεικνύουμε σε αυτές τις σελίδες και που, ας επιτραπεί, έχουμε καταδείξει το τέλος του, τον σκοτεινό του πάτο και τις αδιέξοδες διαδρομές του, από την πολύ αρχή. Εντούτοις, ποιος περίμενε ότι η παγκόσμια οικονομική φούσκα made in USA, θα έβρισκε ως σημείο έκλυσης ενέργειας, την χώρα μας, ως το τέλειο πειραματόζωο, αυτόν που θα φορτωθεί την βρωμιά και την δυσωδία όλου του συστήματος, το εξιλαστήριο θύμα;  Λανθασμένα εικάσαμε, στις αναρτήσεις 2008-2009, ότι ο αποπληθωρισμός και η απαξίωση, θα είχαν σαν επίκεντρο τον πρωταίτιο, τις ΗΠΑ. Είχαμε λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο, το παντοδύναμο αυτό σύστημα πλύσης εγκεφάλων, χειραγώγησης της κρίσης και της σκέψης, με τα γκαιμπελικά του χαρακτηριστικά - την ίδια ώρα που παρουσιάζεται σαν μεταμφιεσμένος παλιάτσος της δεοντολογίας, της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ενημέρωσης, της εξυγίανσης, της ανάπτυξης,  των δικαιωμάτων εν γένει.
Είχαμε υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες αντίστασης των αδύναμων, αλλά πολλών, αυτών που το κίνημα Occupy Wall Street, εύστοχα τοποθέτησε στο 99%. Διότι εδώ το πρόβλημα δεν είναι μόνο, πόσα μοιράζονται οι πάρα πολλοί, αλλά το πόσα και με ποιον τρόπο, κατέχουν οι πολύ λίγοι.
Παρόλαυτά, είχαμε από την πρώτη ανάρτηση, ορθά οριοθετήσει το αίτιο όλων των δεινών, όπου η ανθρώπινη φύση, υποκλίνεται χωρίς αντιστάσεις. Τα 2 άκρα, αυτού που ονομάζεται “sentiment”, ας πούμε, «κοινό αίσθημα». Τα 2 άκρα,  τα οποία συνιστούν μια συναισθηματική κατάσταση, στην οποία ο άνθρωπος είναι έτοιμος να δεχτεί τα πάντα, το σημείο της απόλυτης Ευφορίας (ή της αλαζονείας της εξουσίας και της δύναμης) και το σημείο του Πανικού (ή της επιβολής των «ενστίκτων επιβίωσης» στην βούληση). Αν θέλαμε να το εκλαϊκεύσουμε, πρόκειται για το πολιτικο-ιδεολογικό ταξίδι από το «λεφτά υπάρχουν» στο «θα γίνουμε Ουγκάντα/Ζιμπάμπουε/Βενεζουέλα του Τσάβες, κλπ». Για το ταξίδι από το «βρώμικο ‘89» στο Χρηματιστηριακό ’99. Συνειρμικά, δε, ένα ταξίδι στον κόσμο των απόλυτων συναισθηματικών αντιθέτων. Από την «Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και την Ολυμπιάδα στο Έξω από’ δω. Από το «ΠΑΚ, ΠΑΚ, Φενταγίν, Τουπαμάρος και Βιετκογκ» στο «Μαζί τα φάγαμε». Από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο» στο «Ευχαριστώ τους Αμερικάνους» και στο «Ευρώ ή θάνατος». Από το «Βυθίσατε τον Χόρα» στο «Δεν είναι κακή η απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας». Και άλλα τινά ων ουκ έστιν αριθμός.





Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Timelapse στην Ελλάδα. Εξαιρετικό...

ChronoCon "First Light" HDR – HD Timelapse from Pentalunex Team on Vimeo.


Image Processing – Directed by Gaintatzis Pavlos

Music: 'Intro' by The XX (thexx.info)

ChronoCon constructors:
Mechanical Components by Voulgaris Aristeidis
Electronic Components / PCB Programming by Athanasiadis Tilemachos and Gaintatzis Pavlos

Locations:
Grevena (Filipaioi, Dotsiko), Trikala (Meteora), Halkidiki (Pirgadikia) / Greece

Equipment:
Canon EOS 350D and 500D
ChronoCon dolly slider.

ChronoCon is an under construction dolly slider, which has been constructed by Pentalunex Team. This video represents the first experimental use of ChronoCon. More information will be soon available.

Special Thanks to:
Kouropalati Vasiliki
Niavi Ourania
Papaioannou Michael
Traianou Thalia
Tsampouras Dimitrios

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Η Κάλπικη λίρα - 1955 (Full)




Η Κάλπικη λίρα (κανονικός τίτλος: Ιστορία μιας κάλπικης λίρας)
Πρωταγωνιστούν: Ίλυα Λιβυκού,Ορέστης Μακρής,Βασίλης Λογοθετίδης,Δημήτρης Χορν,Μίμης Φωτόπουλος,Σπεράντζα Βρανά,Έλλη Λαμπέτη, Δημήτρης Μυράτ (αφηγητής)
Σκηνοθεσία, σενάριο: Γιώργος Τζαβέλλας
Κατηγορία: Κωμωδία, Δράμα
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Έτος παραγωγής: 1955
(Σπονδυλωτή) Διάρκεια: 127' Τέσσερεις ιστορίες ανυπόφορης αγάπης, φτηνής μα γήινης λαγνείας, αυτάρεσκου πλούτου που γουστάρει να ερεθίζει την απεγνωσμένη φτώχεια, πείνας και των γονέων, απονήρευτης τιμιότητας και βλακώδους απατεωνιάς που δεν προάγεται ποτέ σε αξιόποινη καπατσοσύνη.

Οχτώ πρωταγωνιστές να χορεύουν στους ρυθμούς μιας σαγηνευτικής Αθήνας του '50 που ψάχνεται. Ο στερημένος σε όλα -πλήν τίμιος- σαραντάρης που συνεπαίρνεται από το μπρίο της τροφαντής κοκότας, ο σπαγκοραμένος σπιτονοικοκύρης και το πειναλέο κοριτσάκι που ξυπνάει το καλοκαίρι μέσα στην καρδιά του αν και Χριστούγεννα, ο μπαγαπόντης "τυφλός" που απλά θέλει να γαμήσει την πουτάνα που δεν ξέρει από ψυχικά αλλά εκείνη τη βραδυά κάνει ένα ακούσια της- και Αυτός, ο ρομαντικός νέος της εποχής, ο ερωτευμένος ζωγράφος που πιστεύει ότι μπορεί να ζήσει μόνο με αγάπη, να τρώει και να πίνει αγάπη και το μόνο που ζητά σε αντάλλαγμα είναι να αποτυπώνει στο χαρτί Αυτή όταν του λέει "Σ'αγαπώ".

Οχτώ πρωταγωνιστές να χορεύουν γύρω από μια κίβδηλη λίρα, που αφού καταβρόχθισε εκατό αυθεντικές για να γεννηθεί δεν κατάφερε να πείσει παρά μόνο ένα παιδί, μια αφελή πόρνη και ένα ζευγάρι ερωτευμένων. Αθωότητα, απληστία και έρωτας δίνουν τροφή στο παραμύθι μιας καλύτερης ζωής.

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Τρίκαλα: Τα "καλά" του κάμπου


Ευρωπαϊκός αέρας πνέει στα Τρίκαλα. Ο Ληθαίος ποταμός τα χωρίζει ειδυλλιακά στα δύο, το Φρούριο και το Βαρούσι οδηγούν σε ιστορικά μονοπάτια και στα παλιά Μανάβικα, υπό τους ήχους της μουσικής του Βασίλη Τσιτσάνη, γεύεσαι τις τοπικές σπεσιαλιτέ.


Γενέτειρα του Θεού Ασκληπιού, του Βασίλη Τσιτσάνη και του Απόστολου Καλδά- ρα, ξετυλίγει το κουβάρι των θέλγητρών της στο δυτικό άκρο του θεσσαλικού κάμπου, στην καρδιά της Ελλάδας. Τα μικροσκοπικά και επίπεδα Τρίκαλα υποδέχονται τον επισκέπτη απλωμένα στις όχθες του ποταμού Ληθαίου.





Θέα στον φωτισμένο Ληθαίο από την κεντρική γέφυρα


Με μια παλιά πόλη (Βαρούσι) και το Φρούριο να τα φυλούν από ψηλά, τη σχολή ΤΕΦΑΑ να θεωρείται εμμέσως υπεύθυνη για τον νεανικό παλμό που τα κατακλύζει, με δεκάδες ποδήλατα που εδώ και περίπου τρία χρόνια κυκλοφορούν μαζικά στους δρόμους (και έχουν λύσει κατά πολύ το κυκλοφοριακό πρόβλημα!) και τις πολυάριθμες, πρωτοποριακές, hi tech δημοτικές δράσεις να την αναγάγουν στην πρώτη «ψηφιακή πόλη» της χώρας, τα Τρίκαλα αποτελούν ένα αναμφισβήτητα πολυπρόσωπο, σύγχρονο κέντρο.


Με χιόνια στις πλατείες και τον πύργο του ρολογιού τον χειμώνα, με ξαφνικές μπόρες και υγρασία το καλοκαίρι, τα Τρίκαλα των 75.000 κατοίκων φαντάζουν άκρως θελκτικά για τον εν δυνάμει ταξιδιώτη και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Με δύο βασικά σημεία ενδιαφέροντος για το ευρύ κοινό (το στέκι της οδού Ασκληπιού -τον δημοφιλή πεζόδρομο με τις καφετέριες - και τα Μανάβικα, - την πρώην φτωχογειτονιά που ξαναζεί ως άτυπο «κέντρο» κρεατοφαγίας) κάποιος θα πίστευε πως, απλά, σε «ωθούν» να... ξεστρατίσεις.


Να το κάνεις. Μα μην παραδοθείς ολοκληρωτικά στις «σύγχρονες σειρήνες» της ακούραστης πόλης. Στο Κέντρο Πολιτισμού Κλιάφα, θα καθοδηγηθείς βήμα βήμα στα χνάρια της ιστορίας, ενώ στον «Μύλο Ματσοπούλου» θα παρακολουθήσεις εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις και ποικίλα μουσικά δρώμενα, ανακαλύπτοντας ένα προς ένα τα μυστικά του πολυδύναμου χώρου τέχνης.





Πανοραμική άποψη των Τρικάλων από τον λόφο του Φρουρίου.


Κάνε στην άκρη ό,τι έχεις ακούσει έως τώρα για τα Τρίκαλα. Για τον μάγκα Σακαφλιά και τα «τρία καλά» τους· το καλό φαγητό, τις ωραίες γυναίκες, το Ληθαίο... Μην εμπιστεύεσαι τις φήμες. Η ζωντανή, πολύβουη πρωτεύουσα του Νομού Τρικάλων, έχει (αποδεδειγμένα) παραπάνω από τρία καλά.


Η πόλη των 13 γεφυρων





Ο σιδηροδρομικός σταθμός, έργο Γάλλων κατασκευαστών του 1886.

Ο Ληθαιος ποταμός αποτελεί το σήμα-κατατεθέν της πόλης, στις όχθες του οποίου σύμφωνα με τον ιστορικό Στράβωνα, γεννήθηκε ο Ασκληπιός. Το άγαλμα του πρώτου ιατρού της αρχαιότητας κοσμεί την ομώνυμη πεζογέφυρα, ενώ τμήμα του ιερού του ήρθε στο φως ανατολικά της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου - με το υπόλοιπο θεραπευτήριο να εικάζεται πως κείτεται θαμμένο κάτω απ' το Βαρούσι. Με μήκος 36 χλμ., ο ζωοδότης παραπόταμος του Πηνειού πηγάζει από τα Αντιχάσια όρη και με διαγώνια πορεία (από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά), τη χωρίζει στα δύο.



Σύμφωνα με τη μυθολογία, το όνομα «Τρίκκη» (που παραμένει στον δήμο), οφείλεται στην ομώνυμη νύμφη, μια από τις κόρες του Πηνειού.


Οπως αποκαλύπτει λοιπόν ο ρους της ιστορίας, ο Ληθαίος από αρχαιοτάτων χρόνων «συμπορευόταν» και καθόριζε τη ζωή των Τρικάλων.





Πνιγμένος στην παραποτάμια βλάστηση ο ειδυλλιακά φωτισμένος Ληθαίος.


Οι μεταπολεμικά γυμνές του όχθες, μετά το '50 δεντροφυτεύτηκαν με λεύκες, ενώ σήμερα τα πλατάνια πρωτοστατούν ως ρομαντική παραποτάμια βλάστηση, χαρίζοντας χρώμα και άπλετο ερωτισμό στον ειδυλλιακό πνεύμονα πρασίνου.


Ο κάποτε επικίνδυνος ποταμός (στα τέλη του 19ου - αρχές 20ού αι. αποτελούσε σημαντική εστία μόλυνσης, ενώ μέχρι το΄47 -οπότε διευθετήθηκε η κοίτη του- πλημμύριζε, με καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή και τις περιουσίες των κατοίκων) σήμερα δίνει ανάσα δροσιάς και έναν αμιγώς ευρωπαϊκό αέρα στην πόλη.





Το Ρολόι, ορατό από κάθε γωνιά της πόλης, δεσπόζει πάνω από το Βαρούσι.


Από τα συνολικά 13 γεφύρια που ενώνουν τις μοιρασμένες γειτονιές, τα μισά εξυπηρετούν μόνο πεζούς. Ετσι και η κεντρική γέφυρα, η μοναδική μεταλλική του Ληθαίου. Το έργο Γάλλων μαστόρων κατασκευασμένο εν έτει 1886, έμεινε αλώβητο από τις «εκρηκτικές» διαθέσεις των Αγγλων, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να ανακόψουν την πορεία των Γερμανών (το '41) θέλησαν να την ανατινάξουν! Το πρότερο σύνορο αστικής και λαϊκής τάξης, σήμερα λειτουργεί εντελώς διαφορετικά, καθώς ενώνει τον πιο εμπορικό δρόμο των Τρικάλων -την οδό Ασκληπιού-, με την Κεντρική πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου, τα Μανάβικα, το Φρούριο και το Βαρούσι.


Ο πύργος του ρολογιού

Επί Τουρκοκρατίας ο πύργοςέφτανε στα 26 μ. και η καμπάνα του ρολογιούζύγιζε 650 κιλά Το 1936, ο τότε δήμαρχοςανέγειρε στην ίδια θέση άλλον, ψηλότερο, ο οποίοςβομβαρδίστηκε το 1941 απόγερμανικάαεροπλάνα. Ο σημερινόςπέτρινοςπύργος-ορατόςσχεδόν απόκάθε γωνιάτηςπόλης μετράτα 33 μ. και είναι επισκέψιμος





Εντός των τειχών του μεσαιωνικού φρουρίου.


Τα αρχοντόσπιτα και το αρχαίο φρούριο

Ποιες ιστορίες ξυπνούν απ' το λήθαργο σε τούτα τα χιλιοπερπατημένα στενά; Μία σίγουρα. Στο Βαρούσι, την κάποτε γειτονιά των ευκατάστατων Τρικαλινών μεγάλωσε ο μεγάλος μουσουργός Βασίλης Τσιτσάνης. Εδώ εμπνεύστηκε και σε κάποιο από αυτά τα «δύο στενά» περπάτησε και κατά μία εκδοχή μαχαιρώθηκε ο μάγκας του Μεσοπολέμου Σακαφλιάς.


Βαδίζεις αργά, αναγνωριστικά, ανατολικά του Φρουρίου, κάτω από τις παρυφές του λόφου του Προφήτη Ηλία. Παραδίνεσαι στο παρελθόν, μην μπορώντας να κάνεις διαφορετικά, περιπλανώμενος σε έναν διατηρητέο οικισμό, όπου την παράσταση κλέβουν οι παλιές βαρουσιώτικες οικίες, οι μικροσκοπικές πλατείες και τα αναπαλαιωμένα αρχοντικά.





Βαρούσι σημαίνει συνοικία «εκτός κάστρου».


Η παραδοσιακή γειτονιά με τα δίπατα σπίτια, τα σαχνισιά και τις ξύλινες πόρτες χρονολογείται μεταξύ 17ου-19ου αι. Ασυναίσθητα, βρίσκεις τον εαυτό σου να παρατηρεί τα «οικόσημα». Παράθυρα ζωγραφισμένα σε έντονα χρώματα, τους πλίνθους, τους σοβάδες και τις καλαμιές που κρύβουν μέσα τους ολάνθιστους κήπους. Εδώ κάποτε ζούσαν οι εύποροι αστοί μα και σήμερα το σκηνικό δεν απέχει πολύ από την τότε πραγματικότητα. Το βλέπεις άλλωστε ξεκάθαρα· για να αναπαλαιώσεις ένα κτίσμα στα πρότυπα της παλιάς αρχιτεκτονικής, έχεις έξοδα...


Σε τούτο το κομμάτι της πόλης συγκεντρώνονται και οι περισσότερες παλιές εκκλησίες. Στο εσωτερικό τους φιλοξενούν σπάνιες τοιχογραφίες, ενώ οι δρόμοι που ονοματίζουν, σε οδηγούν ακόμα πιο ψηλά. Πίσω από την εκκλησιά της Παναγιάς Φανερωμένης τα σκαλιά σταματούν στην είσοδο του Φρουρίου.





Εδώ, κάποια από τα πλακόστρωτα «Στενά του Σακαφλιά», με τα χαρακτηριστικά δίπατα σπίτια


Ή μάλλον, στο ομώνυμο αναψυκτήριο. Λίγα μέτρα παραπέρα, η κύρια είσοδος της τρικαλινής ακρόπολης (ανοιχτή για το κοινό έως τις 15.00) σε «καλωσορίζει» εντός των τειχών.


Το αρχαίο φρούριο ανακατασκευάστηκε ριζικά από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιουστινιανό τον 6ο αιώνα μ.Χ. και περιλαμβάνει τρία διαζώματα. Φυσικά, τις περισσότερες μετατροπές τις υπέστη κατά την τουρκοκρατία. Μια εξ αυτών, η προσθήκη του πύργου του ρολογιού, στα μέσα του 17ου αιώνα. Το σήμερα επισκέψιμο μνημείο σε προσκαλεί να σκαρφαλώσεις τα τρεμάμενα, ξύλινα σκαλιά ώσπου στο τέλος του δρόμου να απολαύσεις την ωραιότερη, πανοραμική θέα: στα πόδια σου, μια «θάλασσα» από κεραμοσκεπές ξεχωρίζει την παλιά πόλη από τον σύγχρονα «τσιμεντένιο» πολεοδομικό ιστό.





Το παλιό μηχανοστάσιο, ένα παραδοσιακό τυπογραφείο και η αίθουσα εκθέσεως αεριούχων ποτών, όλα μέρος του Πολιτιστικού Κέντρου Κλιάφα.


Μαθήματα ιστορίας και πολιτισμού

Καλύτερος τρόπος μύησης στις ποικίλες πτυχές τις τρικαλινής ζωής, είναι να κατευθυνθείς στο άκρως ενημερωμένο μουσείο πόλης. Ο λόγος για το Πολιτιστικό Κέντρο Κλιάφα, το βιομηχανικό κτίριο του 1926 που λειτούργησε ως ψυγείο, παγοποιείο και εργοστάσιο εμφιάλωσης του δημοφιλούς αναψυκτικού.


Το μουσείο φτιάχτηκε με δαπάνη της εταιρείας και λειτουργεί από το 2003. Οι βαριές πόρτες που κάποτε διαφύλατταν την ψύξη έχουν διατηρηθεί ανέπαφες και εντός του άνευ παραθύρων κτίσματος, το παρελθόν ξυπνά. Η Βαρουσιώτισσα οικοδέσποινα Μαρούλα Κλιάφα, συγγραφέας παιδικών βιβλίων και μάρτυρας της σύγχρονης ιστορίας, είναι πάντα εκεί, έτοιμη να ξεκλειδώσει τα μυστικά του.





Η ξενάγηση από το στόμα ενός «πιστοποιημένου» παραμυθά δεν μπορεί παρά να εξάπτει τη φαντασία και προσδίδει μια διάσταση αλλόκοτη γύρω από τα άψυχα, παλιά αντικείμενα. Πληροφορίες όπως: «τον Αύγουστο του '44 το εργοστάσιο επιτάχθηκε από τους Γερμανούς για να φτιάχνουν λουκάνικα, κάτι που ήταν τελικώς καλό, καθώς οι Τρικαλινοί πεινούσαν και χρησιμοποιούσαν τα κόκαλα για σούπα!», ξεφεύγουν από τα χείλη της.


Επιγραφές όπως: «Απαγορεύονται τα φιλοδωρήματα» εξηγούνται ως τρόπος αποφυγής του ρουσφετιού από τους ψαράδες, που έκαναν ουρές για να προμηθευτούν τον πάγο που θα διατηρούσε τα τρόφιμα... Εικόνες πολλές σχηματίζονται νοερά και τα παλιά Τρίκαλα παίρνουν σάρκα και οστά δίπλα σε χειρόγραφα και επιστολές, εικόνες και έγγραφα φθαρμένα απ' τον χρόνο.





Το τζαμί του Οσμάν Σαχ ξεπροβάλλει σε φωτογραφίες πριν ακόμα το δεις με τα μάτια σου, πίσω από τις παλιές φυλακές. Μαζί του και η ιστορία του άρρωστου πρίγκιπα, που ήρθε στα Τρίκαλα κυνηγημένος, γιατρεύτηκε και έχτισε τον 16ο αιώνα αυτό τον ναό, τιμής ένεκεν.


Το πολυδιάστατο και πολυδύναμο πολιτιστικό κέντρο φιλοξενεί αίθουσα εκθέσεως και συσκευασίας αεριούχων ποτών, χειρόγραφα, ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Βολιώτη καλλιτέχνη Δημήτρη Λέτσιου, αλλά και άλλες, λιγότερο ευχάριστες όπως αυτή με το κεφάλι του Βελουχιώτη στην πλατεία Ρήγα Φεραίου. Επιστολές, χαρτονομίσματα «δισεκατομμυρίων δραχμών» που κυκλοφόρησαν για μόλις 18 μέρες, ένα τυπογραφείο, το διατηρηθέν μηχανοστάσιο του '50, ένα φαρμακείο του 1890, μια παιδική και εφηβική βιβλιοθήκη, αρχείο εφημερίδων του 19ου αιώνα ανοιχτό προς τους μελετητές -και σε μορφή μικροφίλμ!-, αίθουσα εκδηλώσεων με τα ονόματα παλαιών εργαζομένων· όλα ξυπνούν μνήμες... Πιο μοντέρνα προσθήκη, η συλλογή πωμάτων που συνεχώς εμπλουτίζεται από δωρεές σχολείων και ιδιωτών οι οποίοι υποστηρίζουν έμπρακτα μια εμφανώς «πολύχρωμη» δράση!





Η σύγχρονη ιστορία αντικατοπτρίζεται μια ανάσα μακριά από τον ανακαινισμένο Σιδηροδρομικό Σταθμό του 1886, εντός του Μύλου Ματσόπουλου. Το βιομηχανικό κτίσμα του 1884, ο πρώτος κυλινδρόμυλος της Ελλάδας και μεγαλύτερος των Βαλκανίων, λειτουργούσε με κινητήρια δύναμη τον Αγιαμονιώτη ποταμό που ως σήμερα κυλά στις παρυφές του.


Το '77 και μετά τον θάνατο του τελευταίου ιδιοκτήτη -υπευθύνου για το σημερινό του όνομα-, επήλθε στον Δήμο Τρικκαίων.


Στις μέρες μας, η τριώροφη, ξύλινη εγκατάσταση αλλά και τα επιμέρους κτίσματα μετουσιώθηκαν σε έναν πολυχώρο τέχνης που στεγάζει τον δημοτικό (χειμερινό και θερινό) κινηματογράφο, το δημοτικό θέατρο, καθώς επίσης και τα εργαστήρια ζωγραφικής, δραματοθεραπείας και γλυπτικής.





Εν είδει ρεσεψιόν, το φαρμακείο του 1980.


Το παλιό μακαρονοποιείο λειτουργεί ως ξενώνας καλλιτεχνών, εντός του μύλου φιλοξενείται studio ηχογράφησης νέων καλλιτεχνών, ενώ το cine-cafe είναι ένας mini, «pop» εκθεσιακός χώρος για όλες τις ώρες...


Ο νεότατος ηθοποιός - σκηνοθέτης και επί 9 έτη καλλιτεχνικός διευθυντής του Μύλου, Στέφανος Νταλάσης, με εμφανή τον δημιουργικό ενθουσιασμό που τον διακατέχει θα εξηγήσει πως οι δραστηριότητες που διοργανώνονται εναρμονίζονται πλήρως με τον χώρο και πως, ελλείψει σοβαρής χρηματοδότησης, αναδεικνύονται τα οφέλη της δυναμικής της ομάδας. Με υλοποιημένες ιδέες που άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων -όπως το Φεστιβάλ Κωμωδίας του 2004- κοιτά το μέλλον, εφευρίσκοντας τρόπους να πραγματώσει τα όνειρα νέων δημιουργών.





Πολύχρωμα τραπεζάκια στο γλυκύτατο cine cafe στον Μύλο Ματσοπούλου.


Σύχρονος παλμός

Ο πεζόδρομος της Ασκληπιού αποτελεί χρόνια τώρα το σημείο συνάθροισης ντόπιων και επισκεπτών.


Εμπορικά καταστήματα, δεκάδες καφετέριες με τραπεζάκια «περιφραγμένα» με πέργολες, ήταν και είναι καίριο σημείο αναφοράς, για όλες τις ώρες. Μερικές επιχειρήσεις βέβαια, έχουν «υποκύψει» στην κρίση. Οι ντόπιοι μάλιστα, λένε, πως η κίνηση δεν έχει καμιά σχέση με παλιότερα. «Τότε έκανες πόλεμο για μια θέση στη δημοφιλέστερη περατζάδα!».





Σκηνές από την καθημερινή ζωή της πόλης κοσμούν τη σχεδόν τρισδιάστατη τοιχογραφία, στα Μανάβικα.


Αντιστρόφως ανάλογη η πορεία στα παλιά μανάβικα, στην πρώην φτωχογειτονιά που ανέκαμψε χάρη στη διορατικότητα κάποιων «θαρραλέων»... Τα πορνεία της δεκαετίας του 1920 εγκαταλείφθηκαν, τη θέση τους έδωσαν σε λιγοστά παλαιοπωλεία ενώ, πριν από 30 χρόνια, αποφασίστηκε να στεγαστεί εκεί η μόνιμη λαϊκή αγορά. Η ιδέα δεν ευοδώθηκε και στα τέλη του '90 ένας «οραματιστής» άνοιξε το πρώτο ταβερνάκι. Πολλά ακολούθησαν, δίπλα στα κουτούκια ξεπήδησαν και καφετέριες και 15 χρόνια μετά, το νέο στέκι των Τρικάλων ήταν γεγονός!


Οι φοιτητές (σχολές ΤΕΦΑΑ και ΤΕΙ Πολιτικών Δομικών Έργων και Ανακαίνισης Κτιρίων λειτουργούν στα Τρίκαλα) επιμένουν στο δικό τους στέκι, στα στοιχισμένα καφέ της πλατείας ΟΤΕ, τα οποία σερβίρουν μπίρες μπροστά από τεράστιες γιγαντοοθόνες ή πίσω απ' τις ξύλινες μπάρες πιο... rock μαγαζιών. Ειδική μνεία αξίζει στο cafe Rock' a' rito (στη συμβολή των οδών Σαράφη και Χατζηπέτρου) το οποίο σερβίρει ποτά κάτω από τον τρούλο ενός παλιού χαμάμ!





Ο θερινόςκινηματογράφοςεντόςτου πολυδύναμου Μύλου Ματσοπούλου.


Εικαστική παρέμβαση

Στην κάποτε υποβαθμισμένη γειτονιά έρχεσαι αντιμέτωπος με μια 150 τ.μ. τοιχογραφία! Το σχεδόν τρισδιάστατο, μοναδικό στο είδος του, θέαμα, ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2006 και μετέτρεψε τον άχαρο τοίχο μιας πολυκατοικίας σε αξιοθέατο. Το συγκεκριμένο έργο εντάχθηκε στο διακρατικό πρόγραμμα «Ολοκληρωμένες Παρεμβάσεις Αστικής Ανάπτυξης σε Τοπικές Ζώνες Μικρής Κλίμακας», υποστηρίχθηκε από την Π.Ε.Π. Θεσσαλίας και την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου Τρικκαίων και για την πραγματοποίησή του συνεργάστηκαν η εταιρεία SACVL, οι ηλεκτρολόγοι της εταιρείας THE και οι ζωγράφοι της εταιρείας «Cite Creation», όλοι καταξιωμένοι στον διεθνή χώρο με ανάλογες παρεμβάσεις σε πολλές πόλεις του κόσμου.


Η τελευταία δε, καλλιτεχνική κολεκτίβα, από το 1978 έχει δημιουργήσει 430 ανάλογες τοιχογραφίες σε όλο τον κόσμο, από τη Βαρκελώνη και τη Μόσχα, μέχρι το Μεξικό και το Κεμπέκ.


Στόχος τους, να αποτυπώσουν μνήμες, ίχνη ιστορίας, καθημερινές στιγμές που χάνονται. Σε πόλεις όπως η Λιόν, ή η Ιερουσαλήμ, όπου έχουν πραγματοποιηθεί ανάλογες παρεμβάσεις, διοργανώνονται ξεναγήσεις με λεωφορεία, καθιστώντας τις τοιχογραφίες σημαντικές τουριστικές ατραξιόν. Δεν είναι και λίγο, να συμπεριλαμβάνονται τα Τρίκαλα σε μια λίστα με μερικές από τις πιο σημαντικές πόλεις του κόσμου!


FAST INFO


Ο ΛΟΦΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ

Η ομώνυμη οδός σας μεταφέρει στον καταπράσινο, πευκόφυτο λόφο. Και από εκεί, στο εκκλησάκι που τον ονομάτισε. Το σταυροειδές, ασπροκόκκινο ξωκλήσι του έχει ως έτος ίδρυσης το 1896 και τιμάται στις 20 Ιουλίου.


ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ

Το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία «συνορεύει» και με τον ελευθέρας εισόδου ζωολογικό κήπο. Ο υπέροχα προσεγμένος χώρος, φιλοξενεί 2 τίγρεις, στρουθοκαμήλους, ελάφια, πόνι, πάπιες, χήνες πέρδικες και λοιπά ωδικά πτηνά, αποτελώντας «παράδεισο» των μικρών μας φίλων.


ΚΟΥΡΣΟΥΜ ΤΖΑΜΙ (ΟΣΜΑΝ ΣΑΧ)

Κτίστηκε στα μέσα του 16ου αι. από τον ελληνικής καταγωγής αρχιτέκτονα Σινάν Πασά (1490 – 1588).


Χαρακτηριστικό μνημείο της ανατολικής αρχιτεκτονικής, ξεχωρίζει για τον μεγαλοπρεπή θόλο του, ο οποίος είναι ημισφαιρικός και μολυβοσκέπαστος – εξ' ου και η ονομασία κουρσούμ (σημ. μολύβι).


ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ!

Τα ευρωπαϊκά στάνταρντ δεν περιορίζονται μόνο στην πολύ καλή ρυμοτομία και τις τεχνολογικές υπηρεσίες που προσφέρονται δωρεάν.


Η οδική συμπεριφορά των Τρικαλινών αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, καθώς σε όλες τις διαβάσεις (και ειδικά σε αυτόν της κεντρικής γέφυρας), τα αυτοκίνητα «κοκαλώνουν», δίνοντας προτεραιότητα στους πεζούς.


ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ

Τα Τρίκαλα αποτελούν και τη γενέτειρα του στρατηγού του ΕΛΑΣ Στέφανου Σαράφη, σημαντικότατου αγωνιστή της εθνικής αντίστασης. Το όνομά του φιγουράρει κάτω από τον ορειχάλκινο ανδριάντα της Πλατείας Ηρώων Πολυτεχνείου ενώ ταυτόχρονα, «βαφτίζει» και τον κεντρικότερο δρόμο της.


ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Από το 2004, ο εκσυγχρονισμός της πόλης μέσω των νέων τεχνολογιών, γίνεται ολοένα πιο αισθητός, με την κατασκευή υπερσύγχρονων υποδομών που στόχο έχουν την ενσωμάτωση της τεχνολογίας στην καθημερινότητά.


Εν αρχήν ήταν η ελεύθερη πρόσβαση όλων στο διαδίκτυο. Στη συνέχεια, ο πρωτοπόρος Δήμος μέσω του e-trikala προσέφερε ένα ολοκληρωμένο πακέτο εφαρμογών πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών. Τηλεπρόνοια σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, οπτικός δακτύλιος, τηλεϊατρική, ευφυείς μεταφορές, «έξυπνες στάσεις», ηλεκτρονική υπηρεσία παραπόνων, κ.α., είναι μερικές από τις δράσεις, λόγω των οποίων, ο Δήμος Τρικκαιών συγκαταλέγεται μεταξύ των 21 πιο «έξυπνων» κοινοτήτων στον κόσμο. Σημαντικό είναι και το γεγονός πως συνεχίζει να καθιερώνει υψηλά τεχνολογικά πρότυπα, χρησιμοποιώντας και προσφέροντας τεχνογνωσία και σε άλλους Δήμους της χώρας.


ΔΙΑΜΟΝΗ

Δίπλα στιςόχθεςτου Ληθαίου προτείνουμε το ΗOTEL DIVANI TRIKALA (τηλ.: 24310 26915, www.divanitrikala.gr), το πολυτελέστατο ΑΕΤΩΝ ΜΕΛΑΘΡΟΝ (τηλ.: 2431063130, http://www.aetonmelathron.gr) και στην Ασκληπιούτο ΑΧΙΛΛΕΙΟΝ ( τηλ. 2431028192-3, www.rphotels.gr).


ΦΑΓΗΤΟ

Must στα Μανάβικα το «ΚΑΤΩΓΙ» τόσο για τη μεγάλη του ποικιλία σε μεζέδεςκαι μαγειρευτάόσο για το industrial ύφοςτου. Το «ΛΑΔΟΦΑΝΑΡΟ» σερβίρει επίσης νόστιμο πιάτα, σε μια ζεστήατμόσφαιρα συντροφιάμε παλιέςδιαφημίσειςενώ η «ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ», με επί σηςμεγάλο μενούκαι ποικιλία σε σαλάτεςκαι κρεατομεζέδες είναι πάντα γεμάτα κόσμο.


Απότα παλαιότερα ταβερνεία της περιοχής τα «ΜΕΖΕΔΟΚΑΜΩΜΑΤΑ», το πλήρωςαναστηλωμένο παλιόχυτήριο το οποίο πέρα απότα προσεγμένα πιάτα υπερηφανεύεται και για τη μεγάλη του λίστα κρασιών.


ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

Απότο πρωίγια καφέ έως αργά το βράδυ για ποτό το BAROUGE είναι το ιδανικόστέκι για χάζι στην περατζάδα της Ασκληπιού. Λίγο πιο μακριά στη Στρατηγού Σαράφη, ο εντυπωσιακός χώρος του cafe bar restaurant ΒACCARAT συγκεντρώνει την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα της πόλης ενώ κοντά στην πλατεία ΟΤΕ, αξίζει το rock διαθέσεων ΑRAPATTA.



Ηλέκτρα Φατούρου

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Σαρρής

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Ο πατέρας του αιώνα...

Στα 70 του ο Ντικ Χόιτ κολυμπάει 3,8 χλμ., τρέχει 42.195 μ. και ποδηλατεί 180 χλμ. σερί, κουβαλώντας πάντοτε τον τετραπληγικό γιο του


Έγραψα και έσβησα καμία 20αριά φορές την εισαγωγή. Πως να ξεκινήσεις και πως να περιγράψεις κάτι τέτοιο; Τη λύση μου την έδωσε το ίδιο το απίστευτο βίντεο-ντοκουμέντο μίας ιστορίας για τη δύναμη που σου δίνει η αγάπη και έτσι η αρχή είναι το φινάλε. Αυτό δηλαδή που έγραψε ο Απόστολος Πάυλος στην επιστολή του προς Φιλιππισίους: «Μπορώ να κάνω τα πάντα μέσω αυτού που μου δίνει δύναμη!»

Δεν ξέρω εάν ο Ντικ Χόιτ πιστεύει στον Θεό ή γενικότερα σε κάτι ανώτερο του ανθρώπου. Η μήπως είναι η απύθμενη αγάπη για τον γιο του Ρικ που του έδωσε τη δύναμη να αισθάνεται ικανός να κινήσει ακόμα και βουνά. Ναι, ακόμα και αυτό να έπρεπε να κάνει, είναι βέβαιο πως θα έβρισκε τον τρόπο να το καταφέρει. Αυτό πάντως που τόλμησε για χάρη του παιδιού του, δεν έχει προηγούμενο. Οχι τουλάχιστον σε σχέση με τον αθλητισμό..





Η ατυχία στη γέννα

Στις 16 Γενάρη του 1962, σε ένα νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, η Τζούντι Χόιτ βίωσε την χειρότερη εμπειρία που θα μπορούσε να ζήσει μία επίδοξη μητέρα. Η γέννα ήταν δύσκολη, καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου, σταματώντας την αιμάτωση του

εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά της ζωής του. Τελικά το αγοράκι έζησε, αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του, δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Η ολιγόλεπτη αυτή στέρηση του οξυγόνου κατέστρεψε το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού.

Οταν το μωρό έγινε εννέα μηνών και οι γονείς συνειδητοποίησαν πως ήταν τετραπληγικός, οι γιατροί τους πρότειναν να τον βάλουν σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα, όπου θα τύγχανε της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Οι Χόιτ ήταν κατηγορηματικοί. Βλέπετε τα ματάκια του Ρικ ακολουθούσαν τις κινήσεις τους μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα “φυτό” και έτσι πήραν την δύσκολη απόφαση να τον μεγαλώσουν μαζί μαζί με τ’ αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί.

Η εφεύρεση

Όταν ο Ρικ έγινε 11 ετών, οι γονείς του τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί. Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, τους είπε: «Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!» «Σας παρακαλώ, μιλήστε του. Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!» είπε, ο πατέρας. Ο καθηγητής διηγήθηκε στον Ρικ ένα ανέκδοτο και εκείνος γέλασε.

Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Ρικ με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε έναν κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή. Μια μέθοδος που μέχρι σήμερα έχει βγάλει αρκετές ψυχές από τη σιωπή τους.

«Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ»

Αργότερα πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών, ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Όταν ο Ρικ γύρισε στο σπίτι, είπε στον πατέρα του: «Μπαμπά, θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ». Ο Ντικ σάστισε. Δεν είχε τρέξει ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο. Πώς θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για οκτώ ολόκληρα χιλιόμετρα; Το δοκίμασαν. Και τα κατάφεραν!

Μετά την υπερπροσπάθεια ο Ντικ ήταν κατάκοπος. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Είχε κάνει δύο stends, καθώς είχε προβλήματα με την καρδιά του. «Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!», του είπε ο πιτσιρικάς και σαν όλα να γιατρεύτηκαν για τον πατέρα που αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε. Άρχισαν εντατική προπόνηση και δυο χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για το μεγάλο αθλητικό γεγονός. Το μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Έτρεξαν και τερμάτισαν!

Ο «σιδερένιος» άνδρας

Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο (τρέξιμο 10 χλμ., ποδηλασία 40χλμ. και κολύμπι 1.5 χλμ.). Ο Ντικ αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και όσο ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Ρικ ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τριάθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η κορυφαία όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο (3,8 χλμ. κολύμπι, μαραθώνιος 42.195 μ. Τρέξιμο, 180 χλμ. ποδηλασία), που διεξάγεται στη Χαβάη. Πρόκειται για δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή γι’ αυτούς που αποδεικνύουν ότι η θέληση μπορεί να νικήσει τη σωματική εξάντληση.

Ο Ντικ το επιχείρησε έξι φορές. Και τερμάτισε και τις έξι! Από το 1979 που συμμετείχαν στο μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Ντικ και ο Ρικ Χόιτ (Team Χόιτ) συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα. Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Τότε κάποιοι παρότρυναν τον Ντικ να τρέξει μόνος του, μιας και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου. Η απάντηση του Ντικ ήταν άμεση και μονολεκτική. ΟΧΙ. Τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ.

Ο Ρικ κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε, δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Ο Ντικ ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ και πλέον στα 70 του συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα, όποτε οι υποχρεώσεις του Ρικ το επιτρέπουν. Μάλιστα πρόσφατα ο γιατρός χτύπησε το καμπανάκι στον πατέρα: «Εάν συνεχίσεις, θα πάθεις έμφραγμα», για να πάρει την ασυνήθιστη, μα άκρως αναμενόμενη για την περίπτωση του απάντηση: «Θα τρέχω με τον Ρικ μέχρι να πεθάνω!»

Πριν από λίγο καιρό, σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Χόιτ ρώτησαν τον Ρικ, μετά απ’ όλα αυτά, τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Ρικ έγραψε στον υπολογιστή: «Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ»!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Ανέκδοτο...η σεξουαλική δραστηριότητα...




Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αγοράζει ένα σπίτι σε μια μικρή κωμόπολη.
Δυο μήνες μετά την εγκατάστασή τους, τους κάνει επίσκεψη ο δήμαρχος και τους ρωτά:

«Πώς σας φαίνεται το χωριό μας;» (συνηθισμένη απάντηση)

«Είστε ευχαριστημένοι από το σπίτι σας;» (συνηθισμένη απάντηση)
«Χρειάζεστε κάτι που μπορούμε να κάνουμε για σας;» (συνηθισμένη απάντηση)
«Πώς περνάτε τον καιρό σας;»
Ο γέρος του απαντά:
«Το πρωί ξυπνάμε κατά τις 7 και ξεκινάμε με σεξουαλική δραστηριότητα.
Στις 8 παίρνουμε το πρωινό μας και μετά το μπάνιο μας και ξανά σεξουαλική δραστηριότητα.
Μετά ξεκινάμε για την αγορά και στον γυρισμό ταχτοποιούμε τα ψώνια μας και έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα.
Το μεσημέρι κατά τις 1 τρώμε και μετά έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα.
Μετά πάμε για ύπνο μέχρι τις 4 και ξυπνώντας έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα.
Αργότερα βλέπουμε τηλεόραση μέχρι τις 8 διακόπτοντας βεβαίως το πρόγραμμα λόγω σεξουαλικής δραστηριότητας.
Μετά θα φάμε κάτι ελαφρύ και θα συνεχίσουμε με σεξουαλική δραστηριότητα.
Στην συνέχεια θα διαβάσουμε κάτι στο κρεβάτι και θα κοιμηθούμε αφού πρώτα έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα.»
Ο δήμαρχος που ακούει τόση ώρα με τις τρίχες σηκωμένες στο κεφάλι ρωτά τον γέρο, «Τι ηλικία έχετε;»

«Εγώ 86 και η γυναίκα μου 78,» του απαντά.

Σκύβοντας στο αυτί του γέρου ο δήμαρχος τον ρωτά,
«Τι εννοείτε παρακαλώ με τον όρο "σεξουαλική δραστηριότητα";»

Και ο γέρος του απαντά, «Μου ζαλίζει τα αρχιδια!»


Από τον Αλέξανδρο Βαρελογιάννη 

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

VIDEO : ΤΟ FIFTH GEAR TΡΑΚΑΡΕΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΕ ΤΟΙΧΟ ΜΕ 192 ΧΛΜ/ΩΡΑ!



Το Fifth Gear είπε να κάνει κάτι το οποίο πραγματικά δεν το έχουμε ξαναδεί σε τηλεοπτική εκπομπή. Πήραν έναν παλιό Ford Focus και αφού το έκαναν να πιάσει τα 192 χλμ/ώρα το έριξαν πάνω σε ένα τοίχο. Γιατί; Απλά γιατί μπορούν και γιατί ήθελαν να μας δείξουν τι...
γίνεται όταν ένα καθημερινό αυτοκίνητο τρακάρει κινούμενο με τέτοια ταχύτητα. Απλά δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στην θέση των ανδρίκελων. Προσοχή παιδιά, η ταχύτητα σκοτώνει, απλά βλέποντας τέτοια video το συνειδητοποιείς.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Golfland ? Ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στις επενδύσεις σε παραθεριστική κατοικία με γήπεδα γκολφ στην Ελλάδα.


Golfland? from dimitris meletis on Vimeo.



Golfland? Η ιστορία πίσω απ’ την ταινία,




Το Golfland? είναι ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στις επενδύσεις σε παραθεριστική κατοικία με γήπεδα γκολφ στην Ελλάδα. Στα επιχειρήματα υπέρ και κατά. Στη στάση της πολιτείας. Στο αναπτυξιακό μοντέλο που ακολουθεί η Ελλάδα και στη μοίρα άλλων χωρών που το επέλεξαν πριν από εμάς.
Όλα αυτά μπορεί να τα δει κανείς και να τα κρίνει. Υπάρχει όμως και μια άλλη ιστορία που εξελίσσεται παράλληλα με το ντοκιμαντέρ. Είναι η ιστορία των δημιουργών του. Σας την παραθέτω, όχι για την προσωπική της διάσταση αλλά για τα ποικίλα πολιτικά και κοινωνικά της μηνύματα.

Η γνωριμία
Ήταν καλοκαίρι του 2008. Η Νέλλη Ψαρρού και ο Δημήτρης Μελέτης έκαναν ελεύθερη κατασκήνωση στην ίδια παραλία. Εκεί που οι άνθρωποι γνωρίζονται, που δεν υπάρχουν τοίχοι.
Πολλές γνωριμιές κάνουμε στις διακοπές μας. Δεν γίνονται όμως όλες τους συναντήσεις. Γι’ αυτούς τους δύο ήταν φαίνεται αναπόφευκτο. Η Νέλλη μόλις είχε γράψει το βιβλίο Ταξίδι στη Σαμοθράκη: ένα πολιτικό ημερολόγιο, το οποίο ανέλυε την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα του σήμερα. Τότε αποχώρησε και από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο όπου δίδασκε : «αν εγώ κράζω τις συμβάσεις, πρέπει πρώτα και κύρια να πάψω να τις υπογράφω». Άλλωστε, τι νόημα έχει αν με τις πράξεις μας υποβαθμίζουμε το εργασιακό μέλλον των φοιτητών, στο όνομά τους;
Εξέδωσε το βιβλίο μόνη της, με τα χρήματα που η σύμβασή της στο πανεπιστήμιο της έδωσε μαζεμένα, αφού τους άφηνε απλήρωτους επί μήνες – ουδέν κακό αμιγές καλού! Παράτησε το σπίτι που νοίκιαζε, γύρισε στην μητρική αγκάλη, και συνέχισε τον αγώνα της. Με μία εσωτερική καθοδήγηση πάντα: να κάνει μόνο ότι αγαπά.

Ο Δημήτρης είχε σπουδάσει εικονοληψία σε δημόσιο ΙΕΚ και, αφού δούλεψε κάποια χρόνια ως βοηθός σε μεγάλους "ενημερωτικούς οργανισμούς", επέλεξε το 2008, να αποχωρήσει. Ξεκίνησε να εργάζεται ως οπερατέρ, ανεξάρτητος ανταποκριτής, κλπ. Υποαπασχολούμενος ή απλά εθελοντής, συνεισέφερε με τη δουλειά του σε πολλές διαδικτυακές ιστοσελίδες ανεξάρτητης ενημέρωσης, ενώ ταυτόχρονα έφτιαξε και το δικό του ιστολόγιο για να «ανεβάζει» τις δουλειές του. Τα ειδικότερα ενδιαφέροντά του πάντως μαρτυρούν την ευαισθησία του χαρακτήρα του και την αγνότητα των προθέσεών του: έχει ασχοληθεί με τη μετανάστευση, το πρόβλημα των ναρκωτικών και της σχετικής νομοθεσίας, τις πολιτικές εντάσεις των τελευταίων ετών και τα θύματά των τεχνικών καταστολής, αλλά και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Με "όπλο" του την κάμερα, συνεχίζει να πολεμά την στημένη πληροφόρηση με ανεξάρτητη αντιπληροφόρηση, όπως λέει ο ίδιος. Το 2010 πήγε στην Κοπεγχάγη για να καλύψει τη σύνοδο του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή και τις κινητοποιήσεις γύρω από αυτή, και για τον ίδιο λόγο πήγε τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου στο Μεξικό. Το κόστος; Ζήτησε τη συνεισφορά πολλών, έβαλε και απ’ την τσέπη του… Κι όλα αυτά επειδή αποφάσισε να ζει με βάση το τι αγαπά και πιστεύει. Ήταν αναπόφευκτο να συναντηθούν!

Η ταινία
Παραβρέθηκαν σε μια συνάντηση εθελοντών και σκόρπισαν συνομιλώντας με τον κόσμο. «Νέλλη για έλα λίγο, το παιδί εδώ κάτι λέει, θέλουν να κάνουν γήπεδα γκολφ στην Αταλάντη...». Αυτή είχε μελετήσει το θέμα, τυχαία έπεσε πάνω του όταν έγραφε το βιβλίο της και ερευνούσε τις μεγάλες πυρκαγιές της Πελοποννήσου του 2007. Ο Βασίλης, κάτοικος Αταλάντης, τους ενημέρωσε για το θέμα και για την απουσία πληροφόρησης. Τότε πετάχτηκε ο Δημήτρης με τη φράση που καθόρισε τη συνέχεια: «Βάζω την κάμερα, βάζεις την έρευνα;». «Την βάζω, αλλά δεν θα πάμε να κάνουμε ένα θέμα για την Αταλάντη. Έχει μπουχτίσει ο κόσμος με σκάνδαλα. Θα δείξουμε συνολικά το ζήτημα, να κατανοήσουν και οι ντόπιοι εκεί». Κι έτσι, εκείνη τη στιγμή, από μια τυχαία συνομιλία δύο αγνώστων, γεννήθηκε αυτό το ντοκιμαντέρ.

Η συνέχεια της ιστορίας μας είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη, όπως σε κάθε περίπτωση που τα αγνά κίνητρα συναντούν το πείσμα, το πάθος και την αγάπη. Οι δυο τους συνέχισαν να συνεργάζονται, και σε άλλες δουλειές που στο μεταξύ δημοσίευσαν (βλ. συνέντευξη του καθηγητή Richard Wolff), να γελάνε απεριόριστα μετά από μερικές στημένες συνεντεύξεις, να κάνουν φανταστικά σενάρια για το πώς θα «ξε-πουλήσουν» τη δουλειά τους για να βγάλουν φράγκα, να τσακώνονται και να απογοητεύουν ο ένας τον άλλον κάποια στιγμή… Οι σπόνσορές τους επίσης είχαν τα ίδια κίνητρα με αυτούς: η μαμά της, ο μπαμπάς του, ο φίλος και ο κολλητός του, ο αδερφός, οι τυχαίοι που βρέθηκαν στο δρόμο τους ακριβώς τη στιγμή που τους χρειάζονταν... Χωρίς να είναι λίγοι οι «αλληλέγγυοι» που τους κρέμασαν.
Και ήρθε η ώρα να γίνει η έρευνα ταινία. Η τύχη χαμογέλασε στη Νέλλη Ψαρρού και πάλι, και βρέθηκε με τον Γιάννη Φραγγουλάκη στο μοντάζ. Ο Γιάννης Φραγγουλάκης, σκηνοθέτης βασικά αλλά και μοντέρ, ήταν χρόνια επαγγελματίας στο χώρο του ντοκιμαντέρ. Η συμβολή του ήταν καθοριστική στο να «δέσει» το υλικό, να φύγουν τα κενά του σεναρίου, να αποκτήσει ζωντάνια η ταινία.

Τέλος
Ολοκληρώθηκε η ταινία, και λίγο πριν το Πάσχα έκανε την πρώτη της ιδιωτική προβολή.
Αμέσως μετά ξεκίνησαν οι δημόσιες προβολές: Βόλος, Ηράκλειο Κρήτης, Ρέθυμνο, Χανιά, Αταλάντη, Αθήνα… Οι φίλοι στα μέρη αυτά τη βοήθησαν. Οι εντυπώσεις θετικές, κατά κύριο λόγο, ενθαρρυντικές για τη συνέχεια. Όσοι δεν γνώριζαν γι' αυτό, οι περισσότεροι, σοκάρονταν. Αλλά και οι αρνητικές αντιδράσεις ενθαρρυντικές ήταν: η προβολή στην Αταλάντη και ο τρόπος που προσπάθησαν οι ντόπιοι προύχοντες να τους σταματήσουν ήταν κάτι πρωτόγνωρο.


Όλα έδειχναν ότι ήμασταν σε καλό δρόμο. Ότι είμαστε σε καλό δρόμο…




* * *



Ανεβάζουμε τη δουλειά μας στο διαδίκτυο. Να την δει όλος ο κόσμος. Οι κάτοικοι των τοπικών κοινωνιών, και όλοι οι πολίτες, που τους αφορά. Να μπορεί να τη δει και η κυρία στην Αταλάντη που της είπαν οι τραμπούκοι «Που πας, πας να δεις την ταινία; Να φύγεις». Οι «ενδιαφερόμενοι υπέρ της επένδυσης» που στήθηκαν έξω από την αίθουσα της προβολής για να τρομοκρατήσουν όσους δεν τρομοκρατήθηκαν όλη την εβδομάδα που συκοφαντούσαν εμάς και το έργο μας στο χωριό. Που μπήκαν στην αίθουσα με συντονισμένο σχέδιο να μην αφήσουν κανέναν πολίτη να μιλήσει, να ρωτήσει. Που είχαν προσπαθήσει με τα τηλέφωνά τους όλη την προηγούμενη βδομάδα να μας κάνουν να αναβάλουμε την προβολή...

Τον πόλεμο τον περιμέναμε. Έχει κηρυχθεί ενάντια σε όλη την κοινωνία, δεν θα αποτελούσαμε εξαίρεση. Τη δουλειά μας θα την δουν όσοι το επιθυμούν. Σε αυτό θα βοηθήσουν όλοι όσοι πιστέψουν σε αυτήν. Όπως έγινε μέχρι σήμερα.

Εν κατακλείδι
Το «GOLFLAND?» είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή με σκοπό την ενημέρωση των πολιτών που στηρίχτηκε στην εθελοντική συνεισφορά όλων των συμμετεχόντων. Η βασική ιδέα και προσπάθεια ανήκει στη Νέλλη Ψαρρού (www.nellypsarrou.com) και στον Δημήτρη Μελέτη (http://www.vimeo.com/channels/dimitris), δύο ανθρώπους και φίλους που συναντήθηκαν μέσα από την προσπάθεια ανάκτησης της Ελευθερίας και της ενημέρωσης των συμπολιτών τους. Κίνητρό τους: να ενημερώσουν για ένα καίριο θέμα που οι συμπολίτες τους αγνοούσαν και που αποτελεί κεντρική πολιτική γραμμή.
Θα θέλαμε θερμά να ευχαριστήσουμε όλους όσοι ανιδιοτελώς συνεισέφεραν σε αυτή την προσπάθεια, και κυρίως όλους τους συνεντευξιαζόμενους και τους ανθρώπους που μας υποδέχτηκαν/φιλοξένησαν στα μέρη τους.
Η «χρηματοδότηση» της ταινίας έχει γίνει, εμμέσως, από τους ανωτέρω, μειώνοντας το κόστος της. Για ό,τι υπολείπεται, ελπίζουμε στην εκ των υστέρων οικονομική ενίσχυσή της μέσω της συνεισφοράς των συμπολιτών και των φίλων μας, εφόσον αυτοί κρίνουν ότι η προσπάθειά μας αξίζει να επιβραβευτεί και ενισχυθεί.

Επιθυμητή είναι η περαιτέρω δημοσιοποίηση αυτής της έρευνας και η προβολή της σε κάθε δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή δεν θα γίνεται για κερδοσκοπικούς λόγους ή από εμπορικές επιχειρήσεις ή από συλλόγους και ΜΚΟ που στηρίζουν τη λειτουργία τους σε κρατικές επιδοτήσεις ή μεγάλης κλίμακας ιδιωτικές χορηγίες χωρίς την προηγούμενη συμφωνία των δημιουργών του.

Εμείς κάναμε τους πομπούς. Εσείς γίνετε αναμεταδότες.

Νέλλη Ψαρρού, Δημήτρης Μελέτης

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ !!!


ΠΡΟΣΕΙΩΘΗΚΕ

ΣΤΟ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

ΤΟΥ ΔΝΤ

ΚΑΙ ΤΗΣ Ε.Ε. !!!
Description: 6EB56450A96341AC8F0FC79B41D35CDE@mypc 
 Ανάρτηση από τον Αλέξανδρο Βαρελογιάννη

Νομίζεις ότι μόνο οι πλούσιοι απολαμβάνουν τέτοια περιποίηση;








































Ανάρτηση από τον Αλέξανδρο Βαρελογιάννη

Το τείχος των δακρύων...

Το τείχος των δακρύων στην Ιερουσαλήμ


Το τείχος των δακρύων στην Ελλάδα...


Ανάρτηση από τον Αλέξανδρο Βαρελογιάννη

Οικονομική κρίση. Δέκα επτά λόγοι για να μας αρέσει !


ΑπάντησηΑπάντηση
Περισσότερα



Μία χιουμοριστική προσέγγιση και εναγώνια προσπάθεια να βρούμε λόγους για να μας αρέσει η οικονομική κρίση. Λεφτά... μπορεί να μην υπάρχουν, λόγοι όμως υπάρχουν για να μας αρέσει η οικονομική κρίση, αρκεί να έχουμε αίσθηση του χιούμορ.
1.   Μου αρέσει που όταν λέω για αύξηση στο αφεντικό μου δε με αγριοκοιτάζει αλλά λιώνει στα γέλια. Άσε που έδιωξε κανα δυο που δε μου άρεσε η μούρη τους.
2.   Μου αρέσει που πολλοί φίλοι μουμετανάστευσαν για καλύτερο μέλλον, γιατί θα έχω extra προορισμούς διακοπών στο εξωτερικό.Άσε που όλο και κάτι θα στέλνουν τις γιορτές.
3.   Μου αρεσει που ακρίβυνε η βενζίνη και είναι απλησίαστη, και κουνάω λιγότερο το αμάξι γιατί αυτό σημαίνει ότι θα το έχω για περισσότερα χρόνια, κάνω καλό στην καρδιά μου και είμαι και πολύ μούρη όταν προτείνω σε φίλους να πάμε τσάρκα με το αμάξι στην εθνική. Ασε που όταν πάμε για μπάνιο το καλοκαίρι τσοντάρουν πια όλοι για βενζίνη ενώ παλιά κάναν τον κινέζο.
4.   Μου αρέσει που τα καφενεία έχουν γεμίσει άνεργους επιστήμονες με 2 μεταπτυχιακά. Πλέον πας για ουζάκι και αντί για μπάλα συζητάς για μαύρες τρύπες τουλάχιστον.
5.   Επιπλέον για τις γκόμενες, είσαι σίγουρος πια 100% ότι δε σε θέλει για τα λεφτά σου.
6.   Μου αρέσει που ο κουλουρτζής έξω από τα μπουζούκια έχει πιο πολύ δουλειά από τη λουλουδού μέσα στα μπουζουκια.
7.   Μου αρέσει ο καφές που κερδίζω στο τάβλι με φιλαράκια αποτελεί το 2%του μισθού μου που σημαίνει ότι σε 50 παρτίδες έχω βγάλει ένα μισθό.
8.   Μου αρέσει που θα κόψουν τα επιδόματα. Δεν άντεχα να περιμένω σε ουρές όρθιος.
9.   Μου αρέσει που το μέλλον της χώρας είναι αβέβαιο, γιατί σε όλους μας έλειπε λίγο πολύ η περιπέτεια στη ζωή μας.
10.                     Μου αρέσει που μπορώ να έχω κατάθλιψη ελεύθερα. Παλιά μου τα είχαν πρήξει όλοι "Τι σου λείπει ρε μαλάκα ; Τη δουλειά σου την έχεις, το αμαξάκι σου,τι άλλο θες ;"
11.                     Μου αρέσει που στο σούπερ μάρκετ σπάνια περιμένεις πια τον μπροστά να χτυπήσει 2 καρότσια ψώνια, και αν πέσεις σε τέτοιον, του λες να σε καλέσει και σένα στο πάρτυ.
12.                     Μου αρέσει που βλέπω αυτούς που αποταμιεύαν τόσα χρόνια, να χάνουν τα λεφτά τους, γιατί νιώθω καλύτερα που εγώ τα χάλαγα πάντα μέχρι τελευταίο ευρώ και τώρα από "σπάταλος" έγινα "προνοητικός" γιατί τουλάχιστον πρόλαβα και τα χάρηκα.
13.                     Μου αρέσει που γίνονται πιο πολλοί πολιτικοί γάμοι, γιατί σε αυτούς τουλάχιστον δε χρεώνουν για τους πολυέλαιους.
14.                     Μου αρέσει που την έχουν δει ξαφνικά όλοι οικολόγοι, και καλά ότι κάνουν οικονομία γιατί προστατεύουν το περιβάλλον.
15.                     Μου αρέσει που λένε ότι θα ξαναγυρίσουμε στη δραχμή, γιατί επιτέλους θα ξοδέψω τις δραχμές που είχα φυλάξει για ενθύμιο και μου έσπαγαν τα νεύρα όταν δεν είχα μία και υπολόγιζα ότι αντιστοιχούν σε 60-70 ευρώ αλλά δεν τις άλλαζε πια η τράπεζα.
16.                     Μου αρέσει που αν πω ότι δουλέυω 2 φορές τη βδομάδα με κοιτούν με συμπάθεια και μου λένε κουράγιο, ενώ πιο παλιά σκεφτόντουσαν "Ρε τον τεμπέλη"..
17.                     Μου αρέσει που θα έχω και γω μία ιστορία πόνου και δυστυχίας να λέω στις επόμενες γενιές για το παρελθόν της χώρας, όπως εμείς ακούγαμε για χούντα καικατοχή. Αλλιώς θα με πέρναγαν για πολύ φλώρο.

Ανάρτηση από τον Αλέξανδρο Βαρελογιάννη

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Από που βγήκε η φράση "Το "νινί" σέρνει καράβι...

Όπως όλες οι φράσεις, έχει κι αυτή την ιστορία της!
Πριν κατασκευαστεί ο ισθμός της Κορίνθου, για να κάνει κάποιος το ταξίδι Πειραιάς-Πάτρα χρειαζόταν να διανύσει το γύρο της Πελοποννήσου. Για να κόψουν δρόμο, έβγαζαν τα πλοία στο στενό του Ισθμού και βάζοντας μεγάλα ξύλα από κάτω, έσερναν το πλοίο στο έδαφος μέχρι να το βγάλουν από τον Κορινθιακό κόλπο. Φυσικά όλη αυτή η διαδικασία ήθελε αρκετές μέρες και ήταν πάρα πολύ κουραστική για τους ναυτικούς που το τραβούσαν.

Όμως σε αυτό το στενό κομμάτι γης υπήρχαν πάρα πολλοί οίκοι ανοχής. Έτσι οι ναυτικοί, παρόλο που κουράζονταν, προτιμούσαν να σέρνουν το καράβι και να πηγαίνουν στους οίκους ανοχής παρά να κάνουν τον κύκλο!

Οι ντόπιοι λοιπόν έβγαλαν τη φράση "το μ.... σέρνει καράβι".

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ



Ισπανία – ο κόκκινος ποταμός
Το ποτάμι Rio Tinto, στα βουνά Siera Morena της Ανδαλουσίας, στην Ισπανία είναι γνωστό από την αρχαιότητα για τα παράξενα κοκκινο-κίτρινα νερά του. Τα αλλόκοτα χρώματα του οφείλονται στο γεγονός ότι περνάει από σημεία πλούσια σε διάφορα μεταλλεύματα και πετρώματα, τα οποία είναι υδροδιαλυτά (και αρκετά πλούσια σε οξέα) με αποτέλεσμα να έχει αυτές τις απίστευτες αποχρώσεις!
Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για την καταλληλότητα του νερού για οποιαδήποτε χρήση! Μόνο για να το βλέπουν οι επισκέπτες είναι !