«Ο Ορός της Αλήθειας». Εξαιρετικό άρθρο, αξίζει τον κόπο να διαβαστεί όλο

http://www.epicurus2day.gr/index.php/politicscomments/201-17-2012-

Ζούμε την παρακμή του Βασιλείου που η προμετωπίδα του αναγράφει:

«Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό» (Όσκαρ Ούαϊλντ).

Η παρούσα ανάρτηση, σκοπό έχει, κατά το μάλλον ή ήττον, να θέσει το πρόβλημα στην σωστή του βάση, αυτό το πρόβλημα που επί 4 σχεδόν έτη αναδεικνύουμε σε αυτές τις σελίδες και που, ας επιτραπεί, έχουμε καταδείξει το τέλος του, τον σκοτεινό του πάτο και τις αδιέξοδες διαδρομές του, από την πολύ αρχή. Εντούτοις, ποιος περίμενε ότι η παγκόσμια οικονομική φούσκα made in USA, θα έβρισκε ως σημείο έκλυσης ενέργειας, την χώρα μας, ως το τέλειο πειραματόζωο, αυτόν που θα φορτωθεί την βρωμιά και την δυσωδία όλου του συστήματος, το εξιλαστήριο θύμα;  Λανθασμένα εικάσαμε, στις αναρτήσεις 2008-2009, ότι ο αποπληθωρισμός και η απαξίωση, θα είχαν σαν επίκεντρο τον πρωταίτιο, τις ΗΠΑ. Είχαμε λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο, το παντοδύναμο αυτό σύστημα πλύσης εγκεφάλων, χειραγώγησης της κρίσης και της σκέψης, με τα γκαιμπελικά του χαρακτηριστικά - την ίδια ώρα που παρουσιάζεται σαν μεταμφιεσμένος παλιάτσος της δεοντολογίας, της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ενημέρωσης, της εξυγίανσης, της ανάπτυξης,  των δικαιωμάτων εν γένει.

Είχαμε υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες αντίστασης των αδύναμων, αλλά πολλών, αυτών που το κίνημα Occupy Wall Street, εύστοχα τοποθέτησε στο 99%. Διότι εδώ το πρόβλημα δεν είναι μόνο, πόσα μοιράζονται οι πάρα πολλοί, αλλά το πόσα και με ποιον τρόπο, κατέχουν οι πολύ λίγοι.

Παρόλαυτά, είχαμε από την πρώτη ανάρτηση, ορθά οριοθετήσει το αίτιο όλων των δεινών, όπου η ανθρώπινη φύση, υποκλίνεται χωρίς αντιστάσεις. Τα 2 άκρα, αυτού που ονομάζεται “sentiment”, ας πούμε, «κοινό αίσθημα». Τα 2 άκρα,  τα οποία συνιστούν μια συναισθηματική κατάσταση, στην οποία ο άνθρωπος είναι έτοιμος να δεχτεί τα πάντα, το σημείο της απόλυτης Ευφορίας (ή της αλαζονείας της εξουσίας και της δύναμης) και το σημείο του Πανικού (ή της επιβολής των «ενστίκτων επιβίωσης» στην βούληση). Αν θέλαμε να το εκλαϊκεύσουμε, πρόκειται για το πολιτικο-ιδεολογικό ταξίδι από το «λεφτά υπάρχουν» στο «θα γίνουμε Ουγκάντα/Ζιμπάμπουε/Βενεζουέλα του Τσάβες, κλπ». Για το ταξίδι από το «βρώμικο ‘89» στο Χρηματιστηριακό ’99. Συνειρμικά, δε, ένα ταξίδι στον κόσμο των απόλυτων συναισθηματικών αντιθέτων. Από την «Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και την Ολυμπιάδα στο Έξω από’ δω. Από το «ΠΑΚ, ΠΑΚ, Φενταγίν, Τουπαμάρος και Βιετκογκ» στο «Μαζί τα φάγαμε». Από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο» στο «Ευχαριστώ τους Αμερικάνους» και στο «Ευρώ ή θάνατος». Από το «Βυθίσατε τον Χόρα» στο «Δεν είναι κακή η απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας». Και άλλα τινά ων ουκ έστιν αριθμός.

Ελληνική Παρεστρόικα

Είναι Ελληνική η Τράπεζα της Ελλάδας ? Όχι βεβαίως !!!! Ποιός ο ρόλος της στην κρίση ?

Τράπεζα της Ελλάδος: Η σιωπή είναι χρυσός; from Kouti Pandoras on Vimeo.

Το «Κουτί της Πανδώρας», ανοίγει για το μοναδικό σημείο της Ελλάδας, στο οποίο το ελληνικό κράτος δεν έχει καμιά δικαιοδοσία. Στο μυαλό του καθενός είναι η Τράπεζα που εξέδιδε το ελληνικό νόμισμα, που φυλάσσει για 83 χρόνια τον ελληνικό χρυσό και καθορίζει την οικονομική πολιτική. Είναι δηλαδή η Τράπεζα του ελληνικού κράτους. Είναι όμως; Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ελληνική; Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι η πιο γνωστή άγνωστη Τράπεζα. Είναι η Τράπεζα των Τραπεζών. Η Τράπεζα της Ελλάδας δεν είναι καν κρατική. Είναι μια ανώνυμη εταιρεία όπου το κράτος έχει ένα ελάχιστο ποσοστό. Οι μέτοχοί της μπορούν να κερδίζουν απ' αυτήν, όπως οι μέτοχοι όλων των εταιρειών. Και τι γίνεται όταν ο μέτοχος θέλει να κερδίζει σε βάρος των υπολοίπων; Στα θησαυροφυλάκιά της ο χρυσός φυλάσσεται το ίδιο καλά με τα μυστικά της. Ο χρυσός του οποίου πρόσφατα πουλήθηκε κρυφά μέρος του. Τι ρόλο έπαιξε στην ελληνική κρίση; Υπήρξαν παιχνίδια κερδοσκοπίας που υποστήριξε; Μας ανήκει ο ελληνικός χρυσός; Το «Κουτί της Πανδώρας», ανοίγει για το μοναδικό σημείο της Ελλάδας, στο οποίο το ελληνικό κράτος δεν έχει καμιά δικαιοδοσία.

http://epilegmena-videos.blogspot.com

Ένας ξεχωριστός ηγέτης. Ο πρόεδρος του Ecuador (Ισημερινού), Rafael Correa

Μια περίπτωση πολιτικού ηγέτη που χρήζει ιδιαίτερης μνείας, είναι αυτή του προέδρου του Ecuador (Ισημερινού),  Rafael Correa, που ανέλαβε την εξουσία το 2007, κάτω από  ιδιαίτερα δύσκολες για τη χώρα του συνθήκες.
Ο 48χρονος  Correa, τονίζοντας το γεγονός ότι κάθε άλλο παρά παραδοσιακός πολιτικός είναι, προσπάθησε πάνω απ όλα να ανασκευάσει το όλο πολιτικό σύστημα της χώρας του, και να τονώσει τις δημόσιες δαπάνες. Μεταξύ άλλων, ακύρωσε τα χρέη της χώρας του προς τους ξένους επενδυτές, και συγκρούσθηκε με τη Ουάσιγκτον. Εκτός των άλλων, έχει αποκαλέσει τον Αμερικανό πρόεδρο George Bush «ηλίθιο», και έχει κατηγορήσει τα ΜΜΕ της χώρας του ότι συμπεριφέρονται σαν «άγρια θηρία». Ενώ στη διάρκεια αναταραχών στη πρωτεύουσα Quito, στάθηκε μόνος του ενώπιον του πλήθους, ανοίγοντας το πουκάμισό του και φωνάζοντας: «Αν θέλετε να με 

H καλύτερη οικονομοτεχνική ανάλυση που έγινε ποτέ για την Ελλάδα Δημήτρης καζάκης ΔΕΙΤΕ

Τι σημαίνει OFF-SHORE εταιρία. Kαι πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι....

Μια καταπληκτική εφεύρεση που ζει και αναπνέει σε όλο τον κόσμο είναι οι λεγόμενες υπεράκτιες εταιρίες ή κοινώς off shore.

Αντίθετα με όσα πιστεύει ο αφελής και άσχετος μέσος μεροκαματιάρης εργαζόμενος, ο καθένας από μας μπορεί να δημιουργήσει και να....... είναι ιδιοκτήτης μιας off shore εταιρίας, εύκολα, γρήγορα και φθηνά.
Υπάρχουν δικηγορικά γραφεία στην Ελλάδα, που μπορούν μέσα σε τρεις εργάσιμες μέρες, με συνολικό κόστος 2.000 ευρώ, να συστήσουν για λογαριασμό μας μια off shore εταιρία, με έδρα την Κύπρο (συνήθως αυτήν προτιμούν οι περισσότεροι) ή κάποιο άλλο εξωτικό μέρος.
Πολλοί από τους αναγνώστες θα αναρωτηθούν: "τι μας νοιάζει εμάς;" Θα καταλάβετε αμέσως.

Η Ισλανδία γελά, η Ιρλανδία κλαίει, του Γ. Δελαστίκ

Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντας τες να χρεοκοπήσουν. «Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας».

Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια συνολική πολιτική.

Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος .....

"Το Αμερικανικό όνειρο". Καταπληκτικό ντοκυμαντέρ με Ελληνικούς υπότιτλους. Πρέπει να το δείτε

Καταπληκτικό. Δείτε τον καθηγητή μακροοικονομίας του ΓΑΠ Richard D. Wolff σε διάλεξή του

1843: Mαθήματα ιστορίας από το 1ο Μνημόνιο της Ελλάδας

Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να αποπληρώσει στην τραπεζική ελίτ της Ευρώπη χρεολύσια και τόκους δανείων που είχε λάβει τα προηγούμενα χρόνια.
Δυστυχώς, πέρα από τους επαχθείς όρους των δανείων αυτών, τα χρήματα δεν είχαν διοχετευθεί ώστε να δημιουργηθούν υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης, στο παλάτι και στους Βαυαρούς συμβούλους. Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Προκειμένου να συγκεντρωθούν τα χρήματα για την αποπληρωμή των τόκων και κάτω από την πίεση των κυρώσεων η κυβέρνηση έλαβε μέτρα λιτότητας την άνοιξη του 1843 τα οποία όμως φάνηκε πως δεν απέδιδαν και ότι δε θα ήταν αρκετά για να συγκεντρωθεί το απαιτούμενο κεφάλαιο και έτσι τον Ιούνιο του 1843 η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά.
Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά και αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα έπρεπε να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει υπέρ των δανειοδοτών της μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών.
Προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους αλλά και των ποσών που εισπράττονται.
Τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου ήταν τα ακόλουθα:
Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν κατά 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.
Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.
Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ένστολων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.
Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης", που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες "εθνικές γαίες" με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.
Το αποτέλεσμα των εξαιρετικά σκληρών αυτών μέτρων ήταν οι δανειστές να πάρουν, όντως, ένα μέρος των χρημάτων τους αλλά η χώρα να οδηγηθεί σε μία βαθιά και πολυετή ύφεση η οποία οδήγησε στην εξαθλίωση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, θεωρείται από πολλούς ιστορικούς μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.

ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Η ΟΥΓΓΑΡΙΑ

Αδύνατον να χωνέψουν οι Ευρωπαίοι το ηχηρό πολιτικό χαστούκι που έφαγαν η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. από τη νεοεκλεγείσα δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας, η οποία αρνήθηκε επιδεικτικά να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις τους...
προκειμένου να τους χορηγήσουν ένα δάνειο δηλώνοντας ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιβάλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας στον ουγγρικό λαό επειδή έτσι θέλουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. «Πραγματικό χλευασμό επιφύλαξε η ουγγρική κυβέρνηση στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε. που έστειλαν αντιπροσωπείες τους για να εκτιμήσουν το πρόγραμμα βοήθειας στην Ουγγαρία», έγραψε η γαλλική «Λιμπερασιόν».

Η επίσης γαλλική «Μοντ» δείχνει

Η ΕΚΤ προκάλεσε την ελληνική κρίση με στόχο την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ασκούσε πολιτική ραγδαίας πιστωτικής επέκτασης στις χώρες της γεωγραφικής περιφέρειας της ευρωζώνης και μηδενικής επέκτασης στη Γερμανία, προκαλώντας ασύμμετρους οικονομικούς κύκλους εντός τη ζώνης και φούσκες που οδήγησαν στην παρούσα κρίση, είπε, μιλώντας στο naftemporiki.gr ο καθηγητής Διεθνούς Τραπεζικής στο πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον και διευθύνων σύμβουλος της Providence Asset Management Ρίτσαρντ Βέρνερ.



Μάλιστα ο καθηγητής τονίζει ότι οι αρχιτέκτονες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που σύμφωνα με τον ίδιο επιθυμούσαν τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, γνώριζαν ότι το σύστημα του ευρώ δεν θα λειτουργούσε χωρίς την ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών, η δημιουργία του οποίου θα απαιτούσε να υπάρξει μία κρίση.

Το μοναδικό λογικό συμπέρασμα, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι ότι «οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της ΕΚΤ» δημιούργησαν την κρίση αυτή με στόχο την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ.

Ο Γερμανός καθηγητής μας μίλησε με αφορμή πρόσφατο άρθρο του στην ιαπωνική εφημερίδα Yiomiuri, στο οποίο υποστήριζε ότι η ΕΚΤ πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες ως προς την κρίση χρέους της Ελλάδας.


Ακούστε όλη τη συνέντευξη
Ποιος ήταν ο ρόλος της ΕΚΤ στο ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης;

«Ο βασικός της ρόλος ήταν στα χρόνια πριν το ξέσπασμα της κρίσης - είναι ένας ρόλος που δεν είναι ευρέως γνωστός, κάτι στο οποίο έχει συμβάλει και η ίδια η ΕΚΤ. Αυτό που μας λέει η ΕΚΤ, όπως και άλλες κεντρικές τράπεζες, είναι ότι τα επιτόκια είναι το κύριο εργαλείο άσκησης της νομισματικής πολιτικής. Τώρα, ειδικά στην περίπτωση της Ευρώπης, είναι εύκολο να αποδείξουμε ότι αυτό δεν ισχύει, καθώς τα επιτόκια ήταν ίδια για όλες τις χώρες της ευρωζώνης αλλά τα μέλη της βρίσκονταν σε πολύ διαφορετικές φάσεις του οικονομικού κύκλου. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι οι κύκλοι αυτοί δεν καθορίζονταν από τα επιτόκια. Ποια ήταν λοιπόν η αιτία; Προκύπτει ότι ήταν ένας άλλος νομισματικός παράγοντας που βρίσκεται υπό την εποπτεία της ΕΚΤ, δηλαδή το ύψος των πιστώσεων. Όλοι θα συμφωνούσαν ότι ο ρόλος των κεντρικών τραπεζών είναι να ελέγχουν την προσφορά χρήματος και συνεπώς τη δημιουργία πιστώσεων, τη χορήγηση τραπεζικών δανείων.

Αν κοιτάξουμε τι έκανε η ΕΚΤ, η εικόνα που προκύπτει είναι ασυνήθιστη. Μόλις ιδρύθηκε ως η κεντρική τράπεζα της ζώνης του ευρώ, ακολούθησε την εξής πολιτική. Κατ’ αρχήν έκλεισε τελείως τη «βρύση» των δανείων στη Γερμανία - η πιστωτική επέκταση των τραπεζών πήγε από περίπου 10% σχεδόν αμέσως στο μηδέν , και έχει παραμείνει γύρω στο μηδέν έκτοτε. Αυτό εξηγεί γιατί η γερμανική οικονομία είχε πολύ χαμηλή ανάπτυξη από τότε που ιδρύθηκε η ΕΚΤ. Την ίδια στιγμή, η ΕΚΤ δημιούργησε τεράστια πιστωτική επέκταση στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και, μόλις μπήκε και αυτή στο ευρώ [EUR=X] , στην Ελλάδα,. Η πιστωτική επέκταση των τραπεζών έχει υπάρξει διψήφια, σε μερικές χώρες στα επίπεδα του 20 με 30% σε ετήσια βάση.

Άλλη μία σημαντική πληροφορία, που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι – τι εννοούμε όταν λέμε χρήμα; Οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι τα νομίσματα και τα χαρτονομίσματα που εκδίδει η κεντρική τράπεζα. Στην πραγματικότητα τα χρήματα των κεντρικών τραπεζών είναι μόλις 2% ή και 1% της συνολικής προσφοράς χρημάτων. Από πού προέρχεται το υπόλοιπο 98%; Η απάντηση είναι ότι η προσφορά χρήματος δημιουργείται από το τραπεζικό σύστημα, που είναι και ο λόγος για τον οποίο οι τράπεζες είναι τόσο σημαντικές και ο λόγος για τον οποίο ο ρόλος των κεντρικών τραπεζών είναι να εποπτεύουν τις τραπεζικές πιστώσεις. Η χορήγηση τραπεζικών δανείων είναι στην πραγματικότητα δημιουργία χρήματος. Αυτό που έκανε η ΕΚΤ ήταν να δημιουργήσει ραγδαία ανάπτυξη των δανείων, στην πραγματικότητα φούσκες τεραστίων διαστάσεων, στις περιφερειακές γεωγραφικά χώρες, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, τη στιγμή που στη Γερμανία έκλεισε τη «βρύση».

Οι επιπτώσεις είναι ξεκάθαρες και, είχα προειδοποιήσει πριν από χρόνια γι’αυτό, όταν δημιουργείς φούσκες, αυτές θα σπάσουν, προκαλώντας ύφεση και κρίσεις. Το άλλο που συμβαίνει είναι ότι, όταν υπήρχε συνεχής ανάπτυξη, οι κυβερνήσεις, και όχι μόνο της Ελλάδας, θεωρούσαν ότι τα έσοδά τους ήταν σε ανοδική τροχιά, οπότε αύξαναν τις δαπάνες τους. Η ΕΚΤ λοιπόν ασκούσε λανθασμένη νομισματική πολιτική, που δημιούργησε μη βιώσιμες φούσκες και μη βιώσιμες κυβερνητικές δαπάνες, οπότε δεν έκανε σωστά τη δουλειά της. Όταν έσπασαν οι φούσκες είχαμε αυτό που μας συμβαίνει τώρα – τραπεζικές και δημοσιονομικές κρίσεις και, μέσω των αυξημένων δαπανών που οι κυβερνήσεις ενθαρρύνονταν να κάνουν, έχουμε το ζήτημα της κρίσης κυβερνητικού χρέους».

Η επόμενη ερώτηση είναι ασφαλώς γιατί να ακολουθήσει η ΕΚΤ τέτοιου είδους ασύμμετρη πολιτική;

«Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Βρίσκομαι αυτή τη στιγμή σε ένα συνέριο στο Λονδίνο. Παρών είναι και ένας από τους συγγραφείς της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Πρόκειται για τον κ. Ζακ Αταλί (σ.σ. είχε τελέσει σύμβουλος του πρώην προέδρου Φρανσουά Μιτεράν) ο οποίος ανέφερε κάποια αξιοσημείωτα πράγματα σχετικά με το ερώτημά σας. Όταν συντάσσαμε την συνθήκη του Μάαστριχτ, είπε ο ίδιος, γνωρίζαμε ότι το ευρώ θα περνούσε κρίση, γνωρίζαμε ότι το σύστημα δεν θα λειτουργούσε χωρίς τη δημιουργία ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών, δεν θα λειτουργούσε ποτέ, όπως είπε. Γνωρίζαμε ότι πρέπει να περάσουμε από μία κρίση ώστε να ιδρύσουμε ευρωπαϊκό υπουργείο οικονομικών. Αυτό λοιπόν το οποίο παρακολουθούμε τώρα είναι πραγματικά αξιοσημείωτο και έχει να κάνει πολύ λιγότερο με την Ελλάδα απ’ ό,τι νομίζει ο κόσμος. Έχει να κάνει πολύ περισσότερο με το σχέδιο της Ευρώπης, και όταν λέω Ευρώπη εννοώ εδώ τις Βρυξέλλες και τους τεχνοκράτες της ΕΚΤ, να δημιουργήσουν ένα νέο κράτος, μιλάμε για μία ιστορική στιγμή που αφορά στη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

Πριν τη συνθήκη του Μάαστριχτ είχαν καταφέρει να μεταφέρουν εποπτικές εξουσίες στις Βρυξέλλες. Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μετέφεραν την εξουσία της νομισματικής πολιτικής στην ΕΚΤ. Αυτό που έλειπε ήταν το τρίτο βήμα – είχαμε την εποπτεία, τη νομισματική πολιτική, το τρίτο είναι η δημοσιονομική πολιτική. Όταν έχεις τη δύναμη να φορολογείς και να δαπανάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τη δύναμη να εκδίδεις ομόλογα και να αποφασίζεις πώς θα δαπανώνται τα χρήματα, και οι εθνικοί προϋπολογισμοί υπόκεινται σε ευρωπαϊκό έλεγχο, τότε όλα είναι πλήρη, έχεις δημιουργήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και αυτό είναι που ήθελαν οι συντάκτες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, όπως παραδέχονται τώρα.

Αυτό δίνει άλλη διάσταση στα όσα έκανε μέχρι τώρα η ΕΚΤ. Η τράπεζα ξαφνικά αποκάλυψε τις πραγματικές της προθέσεις πριν από μία εβδομάδα. Μέχρι τότε ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη σε οποιονδήποτε υπαινιγμό ότι μπορεί να υποκύψει σε πολιτικές πιέσεις, τόνιζε ότι είναι ανεξάρτητο, αντικειμενικό ίδρυμα που επιχειρεί να πετύχει αποκλειστικά οικονομικούς στόχους. Υποστήριζαν ότι δεν υπακούν σε καμία κυβέρνηση, δεν υποκύπτουν σε πολιτικές πιέσεις. Ωστόσο πριν από μία εβδομάδα η ΕΚΤ αποκάλυψε ξαφνικά τις πραγματικές της προθέσεις, ότι έχει πράγματι πολιτικό χαρακτήρα, ότι χρησιμοποιεί τη νομισματική πολιτική για πολιτικούς στόχους, θέλοντας να δημιουργήσει ευρωπαϊκό υπερκράτος, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, με μία κεντρικά ασκούμενη δημοσιονομική πολιτική. Και αυτό γιατί συμφώνησε να αγοράσει ομόλογα εφόσον υπάρχει περισσότερος έλεγχος των εθνικών προϋπολογισμών από τις Βρυξέλλες.

Ακόμα δεν έχουμε φτάσει εκεί, δεν έχουν ακόμα πραγματοποιήσει όλους τους στόχους τους, οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της ΕΚΤ, οπότε δυστυχώς η κρίση θα συνεχιστεί. Ωστόσο η νομισματική πολιτική έχει συνδεθεί με τον πολιτικό στόχο της δημιουργίας ενός νέου έθνους-κράτους στην ΕΕ που θα ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα είναι μόνο ένα πιόνι στο παιχνίδι»

Βασικά υπονοείτε ότι η ΕΚΤ προκάλεσε επίτηδες την κρίση στην Ελλάδα ώστε να υπάρξει στενότερη πολιτική ένωση εντός της ΕΕ και της ευρωζώνης;

«Νομίζω ότι αυτό είναι το μοναδικό συμπέρασμα στο οποίο μπορεί κανείς να καταλήξει. Αν κοιτάξει τα γεγονότα, την πολιτική που ακολούθησε η ΕΚΤ τα τελευταία δέκα χρόνια και τις δηλώσεις από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της τράπεζας, καθώς και των συντακτών της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αυτών που επιθυμούν τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού κράτους, όλοι έλεγαν ότι θα έχουμε μια κρίση με το να δημιουργήσουμε μία κεντρική τράπεζα αλλά όχι ενιαία δημοσιονομική πολιτική. Και αντί να λένε ότι δεν πρέπει να δημιουργήσουμε την ΕΚΤ ή το ευρώ μέχρι να ολοκληρώσουμε την πολιτική ένωση μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, λένε, ωραία, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε κρίση, οπότε ας το κάνουμε.

Έτσι οι Βρυξέλλες και η ΕΚΤ, σύμφωνα με το Ζακ Αταλί, δεν εξεπλάγησαν από αυτήν την κρίση. Παρατηρώντας την πολιτική της ΕΚΤ στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ελλάδα, πρέπει κανείς να πει ότι τίποτα δεν προκαλεί έκπληξη. Αυτό μας αφήνει με την πιθανότητα, που προκαλεί σοκ, ότι οι κρίσεις αυτές προκλήθηκαν επίτηδες με στόχο την επίτευξη του πολιτικού στόχου της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης. Αν, όπως λένε όλοι όσοι εμπλέκονται, ότι η κρίση είναι ευκαιρία, πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε για να ενοποιήσουμε την Ευρώπη, αν η κρίση είναι τόσο καλή, τότε δεν είναι πολύ μακριά από το να πουν ότι κάποια στιγμή πρέπει να δημιουργήσουμε μία κρίση».

ΑΛΙΝΑ ΣΑΡΑΝΤΗ

Ξεχάστε το ευρώ

Γρηγόρης Νικολόπουλος

Οι αγορές, απο την αρχή αυτής της κρίσης δηλώνουν με τις κινήσεις τους σε κάθε ευκαιρία οτι δεν θα σταματήσουν την πίεση στις ευρωπαικές οικονομίες και στο ευρώ.

Το έκαναν διατηρώντας τα ελληνικά spreads σε υψηλά επίπεδα, παρά το πρόγραμμα σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας και τις θετικές δηλώσεις των ευρωπαίων εταίρων. Συνεχίζουν να το κάνουν ακόμη και τώρα που το ΔΝΤ επέβαλε το σκληρότερο πρόγραμμα σταθεροποίησης και θα συνεχίσουν να το κάνουν εναντίον της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας αλλά και μετά εναντίον της Γαλλίας, μέχρις ότου πετύχουν αυτό που θέλουν. Τι θέλουν; Την υποτίμηση του ευρώ, ή την υποστήριξη της ισοτιμίας του στήριξη του μέσω μιας πλήρους οικονομικής ένωσης των ευρωπαικών χωρών.

Είναι παράλογες οι αγορές; Καθόλου. Οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν παρωπίδες και κυρίως οι Γερμανοί, οι οποίοι δεν θέλουν να δεχτούν την πραγματικότητα.

Και η Ευρωπαική πραγματικότητα σήμερα δεν δικαιολογεί την ισχύ του ευρώ. Η πραγματικότητα είναι οτι οι νότιες χώρες δεν μπορούν να αντέξουν ενα τόσο ισχυρό νόμισμα. Και αν το δούμε και ανάποδα, οτι ενα τόσο ισχυρό νόμισμα δεν αντανακλά την πραγμαική κατάσταση των αδύναμων την εποχή αυτή ευρωπαικών οικονομιών. Ίσως το ευρώ να αντανακλά την πραγματική κατάσταση της Γερμανίας, ή ακόμη και των οικονομιών των χωρών της πρώην Μπενελούξ (Βέγλιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο). Όμως ώς ενιαίο νόμισμα των ευρωπαικών χωρών θα πρέπει να ενσωματώνει και τις αδυναμίες των άλλων χωρών μελών, συνεπώς θα πρέπει να υποτιμηθεί.

Δεν είναι όμως μόνο το ευρώ η αιτία επίθεσης στις ευρωπαικές χώρες απο τους κερδοσκόπους. Υπάρχουν δυο ακόμη αιτίες. Μία τεχνική και μια πολιτική.

Ας δούμε πρώτα την τεχνική αιτία της επίθεσης: Η Ευρώπη με τον μηχανισμό στήριξης που έφτιαξε για την Ελλάδα – και θα χρησιμοποιήσει τον ίδιο αν χρειαστεί και για τις άλλες χώρες -τι έδειξε; Οτι δεν θα επιτρέψει στις αδύναμες ευρωπαικές χώρες να πτωχεύσουν και οτι αν κάποια χώρα κινδυνεύει, οι άλλες θα τη δανείζουν για να ξεπληρώσει τα ομόλογα της.

Τι σημαίνει αυτό για έναν κερδοσκόπο που διαθέτει ευρωπαικά ομόλογα των οποίων οι τιμές πέφτουν στη δευτερογενή αγορά; Οτι αντί να ζεί με το άγχος του ρίσκου της πτώχευσης των «επικίνδυνων» ευρωπαικών οικονομιών και της απώλειας των κεφαλαίων του σε περίπτωση πτώχευσης εξαιτίας της μη πληρωμής των ομολόγων που κατέχει, καλύτερα θα είναι να επωφεληθεί απο αυτούς τους μηχανισμούς στήριξης και να πιέσει για την χρήση τους, ώστε οι ευρωπαικές χώρες να του πληρώσουν σε πλήρη αξία τα ομόλογα του, με δανεικά που θα δίνουν η μια στην άλλη για να μην πτωχεύσουν.

Ο ίδιος ο μηχανισμός στήριξης λοιπόν είναι προβληματικός και γεννά κερδοσκοπικές επιθέσεις.

Η τρίτη αιτία των επιθέσεων, είναι η πολιτική: Οι αγορές παρόλο που δεν είναι καθόλου πολιτικοποιημένες, γνωρίζουν πολύ καλά απο παραδείγματα, οτι νομισματική ένωση χωρίς οικονομική και πολιτική ένωση δεν ευσταθεί. Διαπίστωσαν λοιπόν εκ μέρους της στάσης της κυρίας Μέρκελ πρωτίστως οτι η Ευρώπη δεν είναι πρόθυμη να προχωρήσει σε οικονομική και πολιτική ένωση. Αντιθέτα μάλιστα. Οτι δηλαδή δεν διέπεται απο αισθήματα αλληλεγγύης και αλληλουποστήριξης, αλλά και όταν την τελευταία στιγμή αποφασίζει να στηρίξει ενα κράτος μέλλος για ίδιον όφελος, δηλαδή για να μην καταρρεύσει η αξιοπιστία της, το κάνει με όρους κερδοσκοπικούς. Επιβάλει δηλαδή στην Ελλάδα μια εξωπραγματική λιτότητα και τη δανείζει με επιτόκιο πολύ υψηλότερο απο αυτό με το οποίο δανείζονται τα κράτη μέλη προκειμένου οι «εταίροι» δανειστές να βγάλουν και κέρδος πάνω στο πτώμα της δανειζομένης ευρωπαικής χώρας. Εφόσον λοιπόν κατάλαβαν οτι δεν υπάρχει ευρωπαική προοπτική και οτι αντίθετα απο τη σπέκουλα των ίδιων των ευρωπαικών χωρών υπάρχει περιθώριο δικού τους κέρδους, θα αναγκάσουν την Ευρώπη να τους πληρώσει με «χρυσάφι» τα λάθη της.

Και αυτό κάνουν και θα το κάνουν μέχρι η Ευρώπη να αποφασίσει ή να προχωρήσει σε οικονομική και πολιτική ενοποίηση ή να διαλυθεί.

Πώς μπορεί η Ευρώπη να αντιμετωπίσει αυτή την επίθεση που μόλις τώρα ξεκινάει και θυα διαρκέσει, ίσως με διακοπές, μέχρι να οδηγήσει στο επιθυμητό απο τις αγορές αποτέλεσμα; Δυο επιλογές έχει:

Πρώτον, την οικονομική και πολιτική ενοποίηση η οποία θα απαιτήσει άλλες συνθήκες που θα αντικαταστήσουν τη συνθήκη του Μάαστριχτ (συνεπώς θα αργήσουν) αλλά μπορεί να σηματοδοτηθεί απο τώρα με την παροχή της εγγύησης της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας σε όλα τα ομόλογα των χωρών μελών της ΕΕ και με την έκδοση ευρωομολόγου. Μέσω αυτού θα δανείζεται η ΕΚΤ σε ενα σχετικά υψηλότερο επιτόκιο απο αυτό με το οποίο δανείζεται η Γερμανία αλλά εν πάσει περιπτώσει χαμηλότερο απο αυτό που θα δανειζόταν οι χώρες μέλη μεμονωμένα, και στη συνέχεια θα μοιράζει τα δάνεια στις χώρες των οποίων τα ομόλογα λήγουν.

Δεύτερον, με το τύπωμα χρήματος. Η ΕΚΤ θα μπορούσε απλώς να τυπώσει ευρώ αυξάνοντας την προσφορά τους και να καλύψει όλα τα ελλείμματα των χωρών μελών. Αυτό βεβαίως θα οδηγούσε αυτομάτως σε διολίσθηση της ισοτιμίας του ευρώ και ενδεχομένως σε πληθωρισμό. Δυο πράγματα τα οποία μισούν οι Γερμανοί και οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών.

Τρίτη λύση δεν υπάρχει. Η τρίτη λύση είναι αυτή που θα δώσουν με το ζόρι οι αγορές και θα οδηγήσει ακριβώς στο ίδιο αποτέλεσμα. Στην υποτίμηση του ευρώ και στην εκδήλωση πληθωριστικών πιέσεων, μόνο που αυτές θα συνοδεύονται απο ύφεση. Θα έχουμε δηλαδή το χειρότερο σενάριο για την Ευρώπη.

Μπορεί το σύνολο των ευρωπαίων και των οικονομικών παραγόντων της Ευρωπαικής Ένωσης να κάνει λάθος εκτίμηση σχετικά με τον χειρισμό της ελληνικής – ευρωπαικής κρίσης και ώς εκ τούτου να ακολουθεί λάθος στρατηγική; Μοιάζει απίθανο αλλά τελικά αυτό αποδεικνύεται καθημερινά. Προσκολημμένοι στις προσωπικές φιλοδοξίες τους, σε ιστορικούς ρόλους, σε εγωιστικές ιδεοληψίες και κυρίως σε μια αλαζονεία έναντι των αγορών, οι ευρωπαίοι «κάνουν τα δικά τους». Και θα το πληρώσουμε όλοι μας.

Η «ΚΑΤΑΡΑ» ΤΟΥ ΧΑΓΙΕΚ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ «ΤΡΑΓΩΔΙΑ» & ΕΝΤΕΚΑ «ΚΟΥΤΕΣ» ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Ο προφήτης του νεοφιλελευθερισμού August Friedrich von Hayek (1899-1992) που ανακήρυξε «την Αγορά» σε νέα θεότητα, σε μια ασύλληπτη ανώτερη δύναμη, έθετε ως προϋπόθεση λειτουργίας του συστήματός του τους παρακάτω όρους:

Αγνόηση ή κατάργηση της κοινωνίας ως θεσμού και ως ιστορικού υποκειμένου
Οι άνθρωποι να πιστεύουν τυφλά στους νόμους της αγοράς και
Να μην θέτουν «κουτές» ερωτήσεις.

Επειδή οι περισσότεροι από εμάς τους κοινούς θνητούς έχουμε την αίσθηση πως η συγκρότηση των κοινωνιών ανταποκρίνονταν –και συνεχίζει να ανταποκρίνεται– σε βασικές κοινές ανάγκες ατόμων και συλλογικοτήτων και γι’ αυτό χιλιάδες χρόνια συνεχίζουν να υπάρχουν και να εξελίσσονται, συμβάλλοντας στην προστασία και στη σταδιακή αναβάθμιση του πολίτη, της πολιτικής, της πόλις, της πολιτείας και του πολιτισμού,

Γι’ αυτό είμαστε αντίθετοι στην κατάργηση της ανθρώπινης κοινωνίας ως προστατευτικής ασπίδας. Πολύ περισσότερο, είμαστε αντίθετοι με την αποσύνθεσή της σε ιδιοτελή άτομα ή σε «τομαράκηδες» με φιλοσοφία «ο θάνατός σου, η ζωή μου», που τάχα είναι «ελεύθεροι» σε συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού να πλουτίζουν, με τη βία των όπλων και των άδικων νόμων, ως δουλέμποροι, μακελάρηδες, απατεώνες, σφετεριστές, εκμεταλλευτές, αεριτζήδες και αγύρτες.

Επειδή επίσης, οι περισσότεροι από εμάς δεν πιστεύουμε καθόλου στο μύθο των «αγορών» που τάχα αυτορυθμίζονται για το καλό μας, γιατί γνωρίζουμε πως η αγορά με την έννοια της λεγόμενης «ελεύθερης οικονομίας» είναι άμεσα και αποκλειστικά υπεύθυνη για την καταστροφή της Φύσης, για την διεύρυνση της φτώχειας στον πλανήτη και για την υποβάθμιση του ανθρώπινου πολιτισμού σε καπιταλιστική βαρβαρότητα,

Γι’ αυτό είμαστε αντίθετοι στις «αγορές» και στην λεγόμενη «ελεύθερη οικονομία», που λειτουργεί για να πλουτίζουν οι λίγοι και να λιμοκτονούν οι πολλοί. Θα θέλαμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία που δεν είναι υποχείριο των οργανωμένων οικονομιών συμφερόντων, αλλά κυρίαρχη πάνω στην οικονομική δραστηριότητα με αποκλειστικό σκοπό την πανανθρώπινη ευημερία και ειρήνη.

Γι’ αυτό θα υποβάλλουμε «έντεκα κουτές ερωτήσεις» :

1. Ποιες δυνάμεις και για ποιο λόγο επιβάλλουν με τη βία στην ανθρωπότητα το σύστημα της αγοράς, παρά το γεγονός πως αυτό το σύστημα στρέφεται κατά της Φύσης, της Κοινωνίας, της εργαζόμενης Ανθρωπότητας και του πολιτισμού της;

2. Ποιοι οικονομικοί κύκλοι οργάνωσαν το πλιάτσικο σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας;

3. Ποιοι καρπώθηκαν αυτό τον πλούτο και γιατί δεν παραπέμπονται στη δικαιοσύνη για να τιμωρηθούν και να επιστρέψουν τα κλεμμένα;

4. Ποιος ο ρόλος των κυβερνήσεων, των μελών της «εθνικής αντιπροσωπείας», των πολιτικών κομμάτων, της λεγόμενης «αστικής Δημοκρατίας» και του «μαύρου πολιτικού χρήματος» και γιατί θεωρούνται ανεύθυνοι όσοι πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές και κυβερνητικοί αξιωματούχοι εγκλημάτησαν πλουτίζοντας σε βάρος της χώρας;

5. Ποιοι ωφελούνται από την κατεδάφιση του όποιου ελάχιστου κοινωνικού κράτους, του λειψού έστω κράτους δικαίου, των μισθών και ημερομισθίων, του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων και των δικαιωμάτων της Εργασίας;

6. Ποιοι κοροϊδεύουν ποιους με ψευτοθεωρίες πως το «Σχέδιο Στήριξης της Ελληνικής Οικονομίας» με όρους Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, -δηλαδή με όρους αμερικανικής ηγεμονίας- ήταν μονόδρομος για τη χώρα;

7. Ποιοι και γιατί σκάρωσαν και προβάλλουν τη θεωρία του «άπληστου», του τεμπέλη Έλληνα εργαζόμενου, που αν και ζει στα όρια της φτώχειας θα πρέπει να τιμωρηθεί και να ζήσει τα επόμενα 5, 10, 20 -και ποιος ξέρει πόσα ακόμα- χρόνια, σε συνθήκες δουλείας και απόλυτης φτώχειας;

8. Ποιοι και γιατί λειτουργούν ως «αχυράνθρωποι» που καταπίνουν τη γλώσσα τους μη καταγγέλλοντας τον καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλισμό ως κύρια και αποκλειστική αιτία της παγκόσμιας κακοδαιμονίας και κατά συνέπεια και της ελληνικής τραγωδίας;

9. Ποιοι και γιατί ξεγελάνε τους εργαζόμενους Έλληνες, τους ευρωπαϊκούς και άλλους Λαούς, με παραμύθια πως δήθεν ζητούμενο σήμερα είναι η αύξηση της παραγωγικότητας ενός μηχανισμού, που καταστρέφει τη Φύση, σκοτώνει τη ζωή, σπέρνει πολέμους, αλλοτριώνει τον εργαζόμενο άνθρωπο και βαρβαροποιεί τον πολιτισμό και όχι ένας καινούργιος τρόπος παραγωγής, ζωής και κοινωνικής συμβίωσης που θα σέβεται τη Φύση, τον άνθρωπο-δημιουργό, τον Πολιτισμό του και θα εγγυάται ένα Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό;

10. Ποιοι και γιατί κρύβουν το γεγονός πως σήμερα η εργαζόμενη ανθρωπότητα με τον τεράστιο επιστημονικό, πνευματικό και τεχνολογικό πλούτο που διαθέτει -ως προίκα από όλες τις γενιές που προηγήθηκαν- μπορεί να οργανώσει τη ζωή και τον πολιτισμό της κατά τρόπο που θα εργάζεται λιγότερο, θα έχει περισσότερες και ουσιαστικότερες ελευθερίες, θα ευημερεί και θα δημιουργεί έναν ανθρώπινο πολιτισμό ειρήνης και ευτυχίας, χωρίς αφεντικά, προστάτες και ηγεμόνες-πλανητάρχες;

11. Τέλος, όλοι εμείς, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, μέχρι πότε θα σκύβουμε το κεφάλι και θα περιμένουμε τη σωτηρία μας από «ψευδοπροφήτες», από σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία, από τους δημίους μας και τους «αντιπροσώπους» μας, αντί να σηκώσουμε το κεφάλι μας να δούμε τι μας αξίζει και να απλώσουμε το χέρι μας να παραμερίσουμε ότι και όσους μας εμποδίζουν να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο κόσμο αντάξιο των οραμάτων μας, αντάξιο αυτού του ανεπανάληπτου φαινόμενου της ζωής;

Ας σκεφτούμε, ας συζητήσουμε αυτά τα «κουτά» -κατά τους απολογητές του Κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών εκφραστών του- ερωτήματα και ας ανοίξουμε ένα διάλογο στο σπίτι, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο καφενείο, στο πανεπιστήμιο, από τον οποίο εμείς θα βγούμε κερδισμένοι, ενώ χαμένοι θα βγουν μόνο όσοι μας κρύβουν την αλήθεια, μας ταΐζουν με σκουπίδια και παραμύθια και εμποδίζουν με κάθε τρόπο το μεταξύ μας διάλογο.

Σκέψου, διάβασε, συζήτησε, άνοιξε τα μάτια σου, βρες τον εαυτό σου, απελευθερώσου. Τότε θα είναι τόσο απλό να ματαιώσεις τα σχέδια του καταστροφικού και απάνθρωπου Κεφαλαίου και ταυτόχρονα να απελευθερώσεις την ίδια την Εργασία, για να γίνει ο δημιουργός ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

http://taxalia.blogspot.com/2010/05/blog-post_7484.html#ixzz0n55eozrW

MEGAλη προπαγάνδα ή πως δημιουργούν τους νέους εχθρούς του Έθνους...

Ο. Τρέμη: Τώρα να δούμε και μια άλλη πλευρά που έχει να κάνει με τη διόγκωση του δημόσιου χρέους Θάνο. Ζούμε σε μία χώρα που βασίζεται στο σύστημα πελατειακών σχέσεων που εγκαθιδρύθηκε από την μεταπολίτευση. Εχουμε εν τω μεταξύ δημιουργήσει ένα υπερτροφικό κράτος το οποίο είναι βουτηγμένο στη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα. Αυτό το αποτυπώνουν ανάγλυφα τα στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών

Θ. Πασχάλης: Ακριβώς Όλγα, καταρχάς να πούμε ότι σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία, τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, ο αριθμός των υπαλλήλων στο Δημόσιο, στενό και ευρύτερο Δημόσιο τομέα αλλά και στις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς ήταν τις αρχές του 2009 περίπου 840000 από τους οποίους περίπου 90000 είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου και έργου. Δείτε λοιπόν πώς από το 2003 με βάση στοιχεία που μας δόθηκαν από το υπουργείο Εσωτερικών, φούσκωνε το ελληνικό δημόσιο και κάτι αντίστοιχο βέβαια γινότανε και τις προηγούμενες δεκαετίες. Τι συνέβαινε; Αποχωρούσαν στη σύνταξη λιγότεροι υπάλληλοι και προσλαμβανόταν περισσότεροι.

Εκεί πέφτουν οι πίνακες με τα «στοιχεία» που «αναδεικνύουν» ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ – ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ!
Το έτος 2003 αποχωρούν 18000 και προσλαμβάνονται 24000.
Τα έτη 2004, 2005, 2006 ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ
Το έτος 2007 αποχωρούν 24000 και προσλαμβάνονται 35000.
Το έτος 2008 αποχωρούν 23000 και προσλαμβάνονται 40000.
Το έτος 2009 αποχωρούν 22000 και προσλαμβάνονται 26000.

Η σχέση αυτή ανατρέπεται μόνο το τελευταίο τρίμηνο του 2009 όπου έχουμε 5000 αποχωρήσεις και 2500 προσλήψεις.
Ο εκφωνητής επαναλαμβάνει (για να το εμπεδώσουμε) ότι όλα αυτά τα χρόνια έφευγαν λιγότεροι και προσλαμβανόταν περισσότεροι (με τι μισθούς και σχέσεις εργασίας προσλαμβάνονταν… το κανάλι κάνει την… πάπια).
Έτσι, το Δημόσιο κατά την τελευταία εξαετία «φούσκωσε» κατά 55000 επιπλέον υπαλλήλους λέει ο Θ. Πασχάλης.
Και μιλάμε για τους μονίμους Δημοσίους Υπαλλήλους – πετάγεται ο Τσίμας, συμπληρώνοντας ότι πίσω από αυτούς τους αριθμούς υπάρχει δεκαπλάσιος αριθμός συμβασιούχων και σταζιέρ – για να καταλήξει ο Μ.Καψής στο πολυπόθητο συμπέρασμα:

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΤΑ ΛΕΝΕ ΟΛΑ!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ!
Θαυμάστε τους:

ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΛΙΓΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ….
Ø 2003: 24000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ - 18000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ = 6000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ
Ø Τα έτη 2004, 2005, 2006 ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ
Ø 2007: 35000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ - 24000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ = 11000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ
Ø 2008: 40000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ - 23000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ = 17000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ
Ø 2009: 26000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ - 22000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ = 4000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ
ΣΥΝΟΛΟ = 38000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ
(ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ)

Ο Θ. Πασχάλης υποστήριξε ότι οι στατιστικές αναφέρουν 55000 περισσότερους Δημοσίους Υπαλλήλους και ο Μ.Καψής τους ανέβασε σε 60000!
Ισως να είναι κι έτσι!

Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι αυτοί οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που προσλήφθηκαν μεταξύ 2003-2009 έπαιρναν χοντρούς μισθούς της τάξης των 3000 Ευρώ το μήνα (το 2003) κι ας θεωρήσουμε ακόμα ότι όλοι αυτοί έπαιρναν γενναίες αυξήσεις της τάξης του 10% κάθε χρόνο (δηλαδή τέτοιες αυξήσεις που δεν έχουν δοθεί ποτέ στα χρονικά).
Πόσα είναι τα επιπλέον χρήματα στους Δημόσιους Υπαλλήλους που «έβαλαν μέσα τη χώρα»;

- Ας κάνουμε ορισμένες απλές μαθηματικές πράξεις Τρίτης Δημοτικού…
- Κι ας θεωρήσουμε ότι τα χρόνια 2004, 2005, 2006 που το κανάλι δεν έδειξε τα στοιχεία, οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήθηκαν κατά: 6500, 7000 & 8500 αντίστοιχα για να φτάσουμε στον… μαγικό αριθμό των 60000 για την εξαετία που είπε ο Μ.Καψής (κι όχι των 55000 που είπε ο Θ.Πασχάλης).

Εχουμε και λέμε λοιπόν:
Ø 2003 : 6000 επιπλέον Δ.Υπ. * 3000 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 252,00 εκ. Ευρώ
Ø 2004 : 6500 επιπλέον Δ.Υπ. * 3300 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 300,30 εκ. Ευρώ
Ø 2005 : 7000 επιπλέον Δ.Υπ. * 3630 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 355,74 εκ. Ευρώ
Ø 2006 : 8500 επιπλέον Δ.Υπ. * 3993 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 475,17 εκ. Ευρώ
Ø 2007 : 11000 επιπλέον Δ.Υπ. * 4392 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 676,41 εκ. Ευρώ
Ø 2008 : 17000 επιπλέον Δ.Υπ. * 4831 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 1149,90 εκ. Ευρώ
Ø 2009 : 4000 επιπλέον Δ.Υπ. * 5315 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 297,62 εκ. Ευρώ
ΣΥΝΟΛΟ 2003-2009: 3507,15 εκ. Ευρώ ή 3,5 δισ. Ευρώ για 60.000 υπαλλήλους που… «φορτώθηκαν» στο Δημόσιο την εξαετία αυτή.

Πόσο αυξήθηκε το χρέος από το 2004 μέχρι το 2009;
Ας θυμηθούμε όμως τα ποσά που μας παρουσίασε το κανάλι:

Όπως φαίνεται από το παραπάνω σχήμα, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αυξήθηκε κατά:
298,5-201,2 δισ. Ευρώ = 97,3 δισ. Ευρώ (ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ 2004-2009)
Πόσο ήταν το ποσοστό των επιπλέον μισθών που διόγκωσαν το χρέος (και ευθύνονται κυρίως για την διόγκωσή του κατά το κανάλι);

Ας κάνουμε μιαν απλή διαίρεση:
3,5 δισ Ευρώ (ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΜΙΣΘΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ 2003-2009)/ 97,3 δισ. Ευρώ (ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ 2004-2009)= 0,036 ή 3.6%

ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΙΟ «ΤΡΕΛΕΣ» ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ, ΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ ΟΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΜΙΣΘΟΥΣ 3000 ΕΥΡΩ ΤΟ 2003, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΝ ΚΑΤΑ 10% ΤΟ ΧΡΟΝΟ (!) ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ 5000 ΕΥΡΩ ΤΟ 2009…
ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΩΝ «ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΜΙΣΘΩΝ» (2003-2009) ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ (2004-2009) ΗΤΑΝ ΜΟΛΙΣ

3.6% !!! (ποσοστό που πέφτει στο 3.3% αν βγάλουμε τους μισθούς του 2003 και συγκρίνουμε τους επιπλέον μισθούς μεταξύ 2004-2009 με τη διόγκωση του χρέους μεταξύ 2004-2009)

ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ 96,4% ΠΟΙΟΙ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ;;;;

ΑΠΟ ΠΟΤΕ «Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΤΟ 3% ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ 97%;;;
Θα κατηγορούσατε ποτέ τα παιδιά σας αν ο οικογενειακός σας προϋπολογισμός έμπαινε μέσα 1000 Ευρώ το μήνα επειδή τρώνε κάθε μέρα… παγωτό;
ΜΗΠΩΣ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ;
ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΛΟΥΝ ΝΑ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΕ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ;
- ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΨΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ;
- ΠΟΣΑ ΤΣΕΠΩΣΑΝ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ;
- ΠΟΣΑ ΠΗΓΑΝ ΣΕ ΜΙΖΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ SIEMENS;
- ΠΟΣΑ ΠΗΡΑΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ «ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ»;

Ένα γράμμα στον Ξεφτέλληνα. Καταπληκτικό άρθρο για τον Έλληνα της μεταπολίτευσης.

Στα μέσα του 1970, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του ‘”εθνάρχη” με τα ατάσθαλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό απ’ τα βαπτίσια του.

Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. ‘Αυτοεξορισμένος’ κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κορόιδα τους σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο volvo.

Mε το volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία… τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.

Στις αρχές του 1980 το… σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια ‘δεξιές’ εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.

Τον χώσανε οι κολητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο “μεγάλος”, ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο” ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν ‘εξορία’… όχι… όχι Μακρόνησο… πιο δύσκολη, στην ξενιτειά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν… όπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.

Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα ‘αλλαγή’. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να ‘σηκώσει’ το το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.

Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι, άσπρη κάλτσα, καφέ λουστρίνι εισαγωγής. ΛεΠά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.

Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν ‘ενεργός’ πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που ‘κατέβαινε’ στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωρτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά.

Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του κάτσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου… αργότερα οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν άλλωστε… με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.

Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ’ έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντρι, ίδια μ αυτά του Καραμανλή του νεωτέρου που κι αυτός στο Αμέρικα έφαγε τα νιάτα του σπουδάζοντας …πρωθυπουργός.

Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε ‘αβέρτα’ δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 … … και πάει λέγοντας.

Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο… ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.

Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ΑΜΡ-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το ‘έβαλε’ στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για γαμηστρώνα στο Κολωνάκι κοντά στου Σημίτη για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς.

Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπαρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του “δουλεύοντας” το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που φερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτειά.

Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρως και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο αλλάξαν από το ηρωικό 80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη.

Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα… ο Σημίτη που είχε ψηφίσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.

Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές… ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα… αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν ‘καμένες’ επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.

Κάπου σ’ αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.

Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.

Στην Ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.

Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά.

Αφιερωμένο στους φίλους μου, Δημήτρης
από το olympia

realpolitics

Να λοιπόν γιατί το ονόμασαν πακέτο διάσωσης...

Για να δούμε τι γίνεται στην αγορά ομολόγων. Κάποιος αγοράζει ένα ομόλογο 1.000.000€. Για να είναι καλυμμένος ο επενδυτής σε περίπτωση χρεοκοπίας αγοράζει και ασφάλιστρο για το ομόλογο, το λεγόμενο CDS, του οποίου η αξία διαμορφώνεται ανάλογα με το spread. Μέχρι εδώ καλά. Όμως CDS μπορούν να αγοράσουν κι όσοι δεν έχουν στην κατοχή τους ομόλογα. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση χρεοκοπίας αποζημιώνονται όλοι όσοι έχουν στην κατοχή τους ασφάλιστρο CDS!!! Έτσι...
λοιπόν όταν πριν από λίγες μέρες τα spreads άγγιξαν τις 1400 μονάδες και η κρίση άρχισε να φαίνεται ότι αγγίζει κι άλλες χώρες τα τηλέφωνα άναψαν. Ομπάμα, Τρισέ κλπ πίεσαν τη Μέρκελ να δράσει γρήγορα και ξαφνικά τα 30δις έγιναν 120δις!
Για το ομόλογο λοιπόν του 1.000.000€ η αξία του CDS διαμόρφωνεται στις 100.000€ και με τη διαδικασία της μόχλευσης ο επενδυτής δεσμεύει μόνο 10.000€ αν το spread είναι στις 1000 μονάδες. Μπορείτε λοιπον κ. υπουργέ των Οικονομικών να μου εξηγήσετε πώς είναι δυνατόν να πείσετε μια αγορά που επενδύοντας 10.000€ κερδίζει 1.000.000€ με επιχειρήματα σαν τα δικά σας; Φανταστείτε πόσα τέτοια ασφάλιστρα έχουν πουληθεί. Οι τράπεζες δε χάνουν μόνο 300δις. που είναι το χρέος μας αλλά πολλά περισσότερα αφού CDS έχουν αγοράσει πολλοί περισσότεροι. Όλοι αυτοί ελπίζουν στο να χρεοκοπήσουμε και θα κάνουν τα πάντα γι' αυτό.
Ο επενδυτής λοιπόν υψηλού ρίσκου επενδύει 10.000€ και σε περίπτωση χρεοκοπίας κερδίζει 1.000.000€. Εάν δεν χρεοκοπήσουμε τότε χάνει 100.000€.
Η τράπεζα ή η ασφαλιστική που εκδίδει το ασφάλιστρο αντιθέτως σε περίπτωση που χρεοκοπήσουμε χάνει 1.000.000€ ενώ αν δεν χρεοκοπήσουμε κερδίζει 100.000€. Επομένως οι τράπεζες δε θέλουν να χρεοκοπήσουμε.
Για να καταλάβετε το μέγεθος της καταστροφής να επαναλάβω ότι CDS μπορούν να αγοράσουν κι όσοι δεν έχουν στην κατοχή τους ομόλογα. Δεδομένου του μεγάλου αριθμού ασφαλίστρων οι αποζημιώσεις που θα έπρεπε υποχρεωτικά να αποδοθούν υπολογίζονται σε κάποια τρις!!! Το πακέτο λοιπόν είναι ένα πακέτο διάσωσης όχι της ελληνικής οικονομίας αλλά ευρωπαϊκών τραπεζών και ασφαλιστικών εταιρειών και κατ' επέκταση ολόκληρης της ευρωζώνης και ίσως και έξω από αυτή. Αν βάλουμε λοιπόν μέσα σε αυτό τον εφιάλτη και τις άλλες χώρες Πορτογαλία και Ισπανία, φανταστείτε το μέγεθος της καταστροφής!
Μετά απ' όλα αυτά και το πακέτο (ταφόπλακα) των 110δις πιστεύετε ότι τα spreads θα υποχωρήσουν και θα επανέλθουμε σε δανεισμό με φυσιολογικό επιτόκιο; ΟΧΙ.
Αμέσως όταν άρχισαν να διαρρέουν τα σχέδια διάσωσης και η αύξηση του πακέτου από τα 45δις σε 120δις όλοι μα όλοι (F.T. , Ρουμπινι, κ.α.) άρχισαν να προτείνουν αναδιάρθρωση του χρέους. Γιατί άραγε; Μα φυσικά επειδή τα CDS αποζημιώνουν και σε αυτή την περίπτωση! Μέχρι στιγμής μόνο λόγια από όλες τις πλευρές ακούμε με κατηγορηματικό τρόπο ότι δε θα γίνει καμία αναδιάρθρωση. Με 450δις χρέος και με αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης -4% είναι δυνατόν να μη γίνει;

Ποιος θα πάει τώρα στο Γουδί...

- Το 1922 εκτελέστηκαν οι Εξι ως υπαίτιοι για το δράμα της Μικρασίας. Εν έτει 2010, ποιος θα σταλεί στο Γουδί για να επέλθει η κάθαρση στο σύγχρονο ελληνικό δράμα;

Όλοι στους δρόμους...όλοι

Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ...

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος

Δεν μπορούμε τελικά να ζήσουμε δίχως κάποιος να μας υπονομεύει. Πάντα υπάρχουν εχθροί με στήριξη από το εξωτερικό που δεν θέλουν την καλοπέρασή μας. Παλαιότερα ο κακός ήταν ο εκσυγχρονισμός. Αργότερα η παγκοσμιοποίηση. Τελευταία οι απροσδιόριστοι κερδοσκόποι. Και διαχρονικά βέβαια ο νεοφιλελευθερισμός. Το γεγονός πως όλοι αυτοί μιλάνε την γλώσσα της λογικής και προειδοποιούσανε, ο καθένας με τον τρόπο του, για την καταστροφή που ερχόταν περνάει απαρατήρητο. Τώρα έχουμε νέο εθνικό εχθρό. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) όμως δεν είναι μπαμπούλας. Είναι εργαλείο διάσωσης των οικονομιών που εξαθλιώθηκαν με ευθύνη των κυβερνήσεών τους. Και με την σύμπραξη βέβαια του συνόλου των παραγόντων του δημοσίου βίου τους.
Το ΔΝΤ δεν είναι μηχανισμός καταστροφής κρατών κι εξανδραποδισμού των πληθυσμών τους. Μια εικόνα που έντεχνα προωθεί η προπαγάνδα της Αριστεράς αλλά και...

η συμπλεγματική άγνοια της λεγόμενης λαικής δεξιάς. Δεν είναι βέβαια και ίδρυμα διαμοίρασης δωρεάν παροχών. Γιατί δεν διαχειρίζεται χρήματα «αδίστακτων» ιδιωτών. Μέτοχοί του είναι κράτη με εκλογείς, φορολογούμενους και αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις. Που έχουν συμβάλει στο κεφάλαιο του Ταμείου. Και δεν ανέχονται οι πόροι που έχουν καταβάλει να σκορπισθούν στους πέντε ανέμους.
Γι αυτό και το ΔΝΤ επιβάλλει όρους συμπεριφοράς για τα χρήματα που δίνει. Διότι δεν έχει κανένα περιθώριο να τα χάσει. Κάποιοι εν Ελλάδι «διαμαρτυρόμενοι» έχουν μάθει στην λογική του «άλλοι δουλεύουν για μας». Aλλοι δηλ. εξοικονομούν τους πόρους που εμείς ξοδεύουμε. Για δεκαετίες ελληνικές κυβερνήσεις έθισαν την κοινωνία σε συνεχείς παροχές. Κάτω από την λογική της αναδιανομής των εισοδημάτων. Και με έμβλημα κάποια αφηρημένη έννοια κοινωνικής ευαισθησίας. Με μια μικρή όμως λεπτομέρεια. Το εισόδημα που αναδιανεμόταν ήταν ανύπαρκτο. Οι κυβερνήσεις μοίραζαν δανεικά. Που για κάποιες κοινωνικές ομάδες λογίζονταν σχεδόν αμέσως σαν κεκτημένα. Εξαλλοι συνδικαλιστές και μπαρουτοκαπνισμένοι μαρξιστές απολάμβαναν εισοδήματα που προέρχονταν από τα δανεικά που μας παρείχαν οι μισητοί διεθνείς τραπεζίτες κι’ οι ξορκισμένοι «κερδοσκόποι».
Ας αναλογισθεί κάποιος πόσα χρήματα έχει εισπράξει το ΚΚΕ λ.χ. σαν κρατική επιχορήγηση από ένα προυπολογισμό όμως μόνιμα ελλειμματικό. Μοιράσθηκαν λοιπόν προφανώς πόροι από δανεικά. Από τα θησαυροφυλάκια των ξένων τραπεζών. Και χτίσαμε έτσι μιά κοινωνία αρνητικά επικοινωνούντων δοχείων. Χρήμα άφθονο κυκλοφορούσε. Καλλιεργώντας μια ψευδαίσθηση ευημερίας. Σε ένα γυάλινο κόσμο υπερ-ανάπτυξης. Δίχως οικονομική βάση και δίχως υποδομές. Τα δανεικά ανακυκλώνονταν σε μια κοινωνία σε αφιονισμό κατανάλωσης. Ετσι, άξαφνα ο πλουτισμός χτύπησε την πόρτα λογής ανύποπτων μέχρι τότε κοινωνικών στρωμάτων. Αρκούσε κάποιος «να πιάσει την καλή». Δίχως την μεσολάβηση χρόνων σκληρής δουλειάς παρκαδόροι έγιναν μεγαλοβιομήχανοι, δημοσιογραφίσκοι μεγαλοεκδότες, παιδιά της πιάτσας βαθύπλουτοι επιχειρηματίες. Χτεσινοί γιδοβοσκοί μετατράπηκαν σε αξιοσέβαστους επενδυτές και κορίτσια της κάποτε διπλανής αυλής σε σούπερ μοντέλες με αμφιλεγόμενα έσοδα.
Η σεμνότητα εξαφανίσθηκε ενώ η ηθική της επίπονης δουλειάς εξοντώθηκε πριν καν δημιουργηθεί. Η επιδειξιομανία έγινε πρώτη κοινωνική αξία. Σημασία δεν είχε τι έχεις. Αλλά τι φαίνεται πως έχεις. Κι όλα αυτά σε ένα πλαίσιο εκκωφαντικής απουσίας εθνικής αστικής τάξης. Κοινωνικά στρώματα δηλ. που θα ηγούντο της κοινωνίας δίνοντας παράδειγμα κοινωνικής εγκράτειας και μετριοφροσύνης. Δεν μπορώ να λησμονήσω την στάση της εύπορης κατά βάση τότε οικογένειάς μου απέναντι στις παιδικές μου επιθυμίες και ανάγκες. Εφ όσον οι φίλοι μου, απλά παιδιά από γειτονιές του Πειραιά, δεν μπορούσαν να έχουν ακριβά παιχνίδια - όπως λ.χ, τότε, δερμάτινη μπάλα ποδοσφαίρου – δεν επρόκειτο να αποκτήσω ούτε εγώ. Για να μην προκαλώ. Τέτοιες αντιλήψεις αποτελούν πιά σήμερα περίπου μουσειακό είδος.
Η χλιδή, ο πλούτος, η ευημερία - σχεδόν όλα αποκτημένα μέσω δανεικού χρήματος από το εξωτερικό – επιδεικνύονται ανερυθρίαστα. Σαν επίτευγμα κοινωνικής κινητικότητας. Δίχως έγνοια για το πώς ο πλουτισμός αυτός έχει επιτευχθεί. Μια ματιά στα βόρεια προάστια αρκεί. Οι περισσότερες εντυπωσιακές βίλες – με την εξαίρεση των ανθρώπων του εφοπλισμού – έχουν προέλθει από δουλειές με το κράτος. Εργολαβίες και προμήθειες με πελάτη το δημόσιο, και έμμεσο χρηματοδότη βέβαια το ξένο τραπεζικό κεφάλαιο, κυριάρχησαν στην καινούργια οικονομικά Ελλάδα.
Το πάρτυ βέβαια τώρα τελειώνει. Η χώρα οφείλει να αποβάλει το λίπος του δήθεν πλουτισμού. Και να δουλέψει σοβαρά. Με στήριγμα τον εαυτό της μονάχα. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι το ΔΝΤ. Αλλά η δική μας απερισκεψία. Που μας οδήγησε στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα. Καταγγέλλαμε κάθε φωνή περίσκεψης που προειδοποιούσε για τα μελλοντικά προβλήματα. Σαν ανευαίσθητη δήθεν η νεοφιλελεύθερη. Τώρα δυστυχώς ο λογαριασμός έφθασε. Και θα τον πληρώσουμε όλοι. Δεν υπάρχουν λοιπόν μπαμπούλες. Υπάρχει μοναχά συλλογική ευθύνη για το χάλι στο οποίο οδηγήθηκε η χώρα.