Από που βγήκε η φράση "Το "νινί" σέρνει καράβι...

Όπως όλες οι φράσεις, έχει κι αυτή την ιστορία της!
Πριν κατασκευαστεί ο ισθμός της Κορίνθου, για να κάνει κάποιος το ταξίδι Πειραιάς-Πάτρα χρειαζόταν να διανύσει το γύρο της Πελοποννήσου. Για να κόψουν δρόμο, έβγαζαν τα πλοία στο στενό του Ισθμού και βάζοντας μεγάλα ξύλα από κάτω, έσερναν το πλοίο στο έδαφος μέχρι να το βγάλουν από τον Κορινθιακό κόλπο. Φυσικά όλη αυτή η διαδικασία ήθελε αρκετές μέρες και ήταν πάρα πολύ κουραστική για τους ναυτικούς που το τραβούσαν.

Όμως σε αυτό το στενό κομμάτι γης υπήρχαν πάρα πολλοί οίκοι ανοχής. Έτσι οι ναυτικοί, παρόλο που κουράζονταν, προτιμούσαν να σέρνουν το καράβι και να πηγαίνουν στους οίκους ανοχής παρά να κάνουν τον κύκλο!

Οι ντόπιοι λοιπόν έβγαλαν τη φράση "το μ.... σέρνει καράβι".

Το φαινόμενο Μέσσι σε ηλικία 5 ετών. Αυτά που κάνει τώρα τα έκανε και τότε !!!

Την κοινή του θητεία με τον Λιονέλ Μέσι στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, θυμήθηκε ο Ζεράρ Πικέ για λογαριασμό της αγγλικής εφημερίδας «Daily Mail». Ο αμυντικός των «μπλαουγκράνα» περιέγραψε το φαινόμενο «Μέσι» από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην πρωτεύουσα της Καταλανίας, σε ηλικία μόλις 13 ετών.

«Όταν βρισκόμουν στις ακαδημίες συνέβη κάτι το οποίο επρόκειτο να αλλάξει την ιστορία του συλλόγου, η άφιξη του Λίο», προλόγισε ο Πικέ. «Θυμάμαι την πρώτη φορά που προπονήθηκε μαζί μας. Ήταν τόσο μικροκαμωμένος που φοβόμασταν να τον ακουμπήσουμε γιατί φοβόμασταν πως θα τον χτυπήσουμε. Αλλά ύστερα, όλοι μας παρατηρήσαμε το άγγιγμα του στην μπάλα και δεν ήταν καθόλου άσχημο.

Κάποιοι από τους προπονητές μας είπαν να μην του κάνουμε δυνατά τάκλιν για να μην τραυματιστεί. Αλλά ακόμα και αν είχαμε σκοπό, δεν μπορούσαμε να τον προλάβουμε. Ήταν τόσο γρήγορος που δεν μπορούσες να τον περιορίσεις».

Για να καταλήξει: «Πάντα ήταν έτσι όπως είναι τώρα, μόνο το περιβάλλον άλλαξε. Κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα με τότε που ήταν 13 και δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα, αν δεν βρισκόμουν μαζί του στις ακαδημίες».

¨Εφυγε ο φίλος μου ο Ηλίας θα τον θυμάμαι πάντα

Έφυγε από κοντά μας ο Ηλίας σήμερα, αγαπητός μου παιδικός φίλος, ο χιουμορίστας, η παιδική ψυχή, ο καλός άνθρωπος.
Γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά, κάναμε παρέα τα καλοκαίρια όταν ανέβαινα στο χωριό.
Πάντα με το γέλιο ο Ηλίας.
Έτσι θέλω να τον θυμάμαι να γελάει να κάνει καλαμπούρια και φάρσες.
Πέρασε πολλά, έκανε πολλές δουλιές, δούλεψε στην Αθήνα σε κρεοπωλείο, πουλούσε στραγάλια με καρότσι στους δρόμους, πήγε σε σχολή και δούλευε σαν ηλεκτρολόγος, μέχρι και ένα μικρό κυλικείο έκανε στα Τρίκαλα.
Πάντα όμως το καλοκαίρι ερχόταν στην Μεσοχώρα να βρεί τους φίλους και να διασκεδάσει, με κέντρο τότε το καφενείο του Παναγιώτη Παπαχαράλαμπου, ο οποίος του είχε μεγάλη αδυναμία του έβγαλε δε και το παρατσούκλι "φλώκος", μάλιστα ένα διάστημα έτσι τον φωνάζαμε όλοι.
Ήταν μεγάλος πλακατζής και φαρσέρ ο Ηλίας.
Θα σας διηγηθώ μια φάρσα, που οργάνωσε.
Εκείνο το καλοκαίρι σχεδόν κάθε βράδυ στις 11 κοβόταν το ρεύμα από την ΔΕΗ, απόλυτο σκοτάδι έπεφτε στο χωριό.
Ο Ηλίας με τους αδελφούς Παπαθύμιου τον Δημήτρη και τον Παναγιώτη αποφάσισαν να κάνουν φάρσα στον Βαγγέλη Γεροβασίλη τον θείο του Ηλία.
Ο Βαγγέλης φοβόταν το σκοτάδι και ειδικά το σημείο μπροστα στην γυφτόβρυση που τα δένδρα σχημάτιζαν ένα είδος στοάς, ούτε το φως του φεγγαριού δεν άφηναν να περάσει.
Χώρια που εκεί λέγαν ότι έβγαινε το φάντασμα του "γάτου του Κόκκια" που νιαούριζε όλο το βράδυ.
Ο Ηλίας πήρε από νωρίς ένα άσπρο σεντόνι από το σπίτι, πήρε και την αλυσίδα που έδεναν τον σκύλο και τα έκρυψε πίσω από την γυφτόβρυση.
Ήλθε στο καφενείο του Παναγιώτη μας είπε το σχέδιο και περιμέναμε το βράδυ την διακοπή ρεύματος.
Στίς 11 ακριβώς κόπηκε το ρεύμα, ο Ηλίας έφυγε τρέχοντας για την γυφτόβρυση.
Κάποιος δήθεν τυχαία πρότεινε να πάμε στο μαγαζί του Γιαγκούλα.
Αρχίσαμε να προχωράμε όλοι μαζί προς τα κει, αφήνωντας τον Βαγγέλη να περάσει μπροστά. Λίγο πριν φτάσουμε στην γυφτόβρυση, κάνουμε μία και κρυβόμαστε όλοι πίσω από τα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα τότε εκεί.
Άκουσε θόρυβο ο Βαγγέλης γύρισε να δει τι γίνεται και φώναξε "που είσαστε βρε"?.
Μέχρι να το πεί πετάγετε από το σκοτάδι ο Ηλίας φορώντας στο κεφάλι του το άσπρο σεντόνι, στα χέρια του κρατούσε την αλυσίδα του σκύλου κουνώντας την για να κάνει θόρυβο και έκανε 'νιάου", "νιάου".
Έμεινε ο Βαγγέλης να κοιτάει για λίγο, τα έχασε, κάνει απότομη στροφή και άρχισε να τρέχει προς το δρομάκι δίπλα στην αποθήκη του "αλατά', φωνάζοντας "λε λε μάνα μου".
Τρέχει ο Βαγγέλης προς τα "κουναβάκια", το σπίτι του (που μόλις τότε το είχε φτιάξει), πίσω του έτρεχε ο Ηλίας φωνάζοντας "νιάου νιάου".
Εμείς χτυπιόμασταν από τα γέλια και ακολουθούσαμε.
Έξω από τα "κουναβάκια" είχαν κρεμάσει στα δένδρα, από νωρίτερα καρπούζια που είχαν καθαρίσει το εσωτερικό τους, έκαναν τρύπες να μοιάζουν με μάτια και στόμα και τοποθέτησαν μέσα κεριά.
Όταν φτάσαμε άναψαν τα κεριά μέσα στα καρπούζια.
Τα σήκωσαν με σχοινιά σιγά σιγά. Στο σκοτάδι φαίνονταν σαν φαντάσματα.
Ο Ηλίας έκανε "νιάου" τα καρπούζια ανεβοκατέβαιναν και ο Βαγγέλης φώναζα "λε λε μάνα μου" τρομερή κατάσταση, τρομερό γέλιο.
Αυτά θέλω να θυμάμαι από τον αγαπημένο μου φίλο Ηλία, τίποτα άλλο.
Γειά σου φίλε καλό ταξίδι.
Δημήτρης Βαρελογιάννης.

Καλλιστεία του Αντ1 στην Θεσσαλονίκη το 1995.

Κάνοντας σήμερα τακτοποίηση στην αποθήκη, βρήκα την βαλίτσα με τα αρνητικά και τις φωτογραφίες της αναλογικής εποχής.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να τακτοποιήσω αυτό το αρχείο, που -πρέπει να είναι πάνω από 4.000 φωτογραφίες- μερικές φωτογραφίες από αυτές νομίζω αξίζουν να διατηρηθούν.
Ανάμεσα στις άλλες βρήκα και αναμνηστικές από τα χρόνια που δούλευα στην ιδιωτική τηλεόραση.
Από τις αρχές του 1990 έως το καλοκαίρι του 1996 έκανα τον ηλεκτρολόγο και φωτιστή σε τηλεοπτικές σειρές, (καλημέρα ζωή), πρωινά (πρωινός καφές με την Ρούλα Κορομηλά), σε πολιτικές εκπομπές με τον Κουίκ και την Πιπιλή, σε πολλά διαφημιστικά και σε ένα σωρό άλλες παραγωγές.
Όταν ο Αντένα αποφάσισε να γίνουν τα καλλιστεία του 1995 στην Θεσσαλονίκη, μέσα σε περίπτερο της Διεθνούς Έκθεσης, εμείς σαν ηλεκτρολόγοι έπρεπε να υπολογίσουμε τα φώτα τα καλώδια και τα ρεύματα που έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε από ένα σχέδιο που είχαμε ενός αχανούς χώρου, που δεν ήταν όμως τηλεοπτικό στούντιο.
Αφού κάναμε τον πρώτο υπολογισμό γεμίσαμε δύο φορτηγά με φώτα, καλώδια, κονσόλες φωτισμού και ότι άλλο χρειαζόταν και ξεκινήσαμε 10 ημέρες πριν την ημερομηνία των καλλιστείων για την Θεσσαλονίκη.
Εγώ οδηγούσα το ένα από αυτά μιας και έχω δίπλωμα Γ΄ κατηγορίας, αυτό το φορτηγό ήταν γνωστό σε όλη την πιάτσα με το όνομα <χάρος>, γιατί η καρότσα του έβγαινε κατά τα 3/5 πίσω από τον άξονα και η ευστάθειά του όπως καταλαβαίνετε ήταν παροιμιώδης
Υπολόγιζα ότι είχα φορτωμένο υλικό πάνω από 4 δισεκατομμύρια δραχμές, γιατί τα κινηματογραφικά φώτα και τα υλικά είναι πάρα πολύ καλής ποιότητας και η τιμή τους βέβαια είναι ανάλογα υψηλή.
Φτάσαμε το βράδυ στην Θεσσαλονίκη μετά από ένα πολύ κουραστικό ταξίδι αφήσαμε στην έκθεση τα φορτηγά και μετά στο <Καψής> για ύπνο.
Την άλλη μέρα το πρωί πήγαμε να δούμε το περίπτερο της έκθεσης στο οποίο δούλευαν ήδη οι κατασκευαστές σκηνικών. Ξεκινήσαμε να τοποθετούμε τα φώτα και τα καλώδια δουλεύοντας από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ, άλλα μετά από δύο τρεις μέρες μετά από μερικές αλλαγές στο σκηνικό είδαμε ότι δεν μπορούσαμε να το καλύψουμε φωτιστικά και έπρεπε να φέρουμε και άλλα φώτα και παρελκόμενα από την Αθήνα και όλα αυτά έπρεπε να τοποθετηθούν το ταχύτερο γιατί ήδη ξεκινούσαν οι πρόβες.
Τι να κάνω παίρνω τον <χάρο> και φεύγω για την Αθήνα το πρωί όσο ποιο γρήγορα μπορούσα φόρτωσα το μεσημέρι νέο φορτίο και ξεκίνησα αμέσως για Θεσσαλονίκη παίρνοντας μαζί μου και την γυναίκα μου την Δήμητρα να μου μιλά στον δρόμο για να μην κοιμηθώ από την κούραση.
Δεν άντεξα βέβαια και κοιμηθήκαμε στον δρόμο, φτάσαμε το πρωί την ώρα που οι άλλοι άρχιζαν, ξεφορτώσαμε με την Δήμητρα να μετρά και να καταγράφει τα υλικά που κατεβάσαμε από το φορτηγό.
Δεν πήγα για ύπνο συνέχισα να δουλεύω μέχρις το βράδυ, μετά από τόσες ώρες κούρασης και άνχους μόνο τότε μπόρεσα να κάνω ένα μπάνιο και να φάω μετά από δύο ημέρες.
Δεν μπορώ να πω μας πλήρωναν καλά αλλά μπορεί για 48 ώρες να δουλεύεις συνέχεια χωρίς ύπνο και ξεκούραση, θυμάμαι ότι τότε έμαθα να τρώω πολύ γρήγορα γιατί μας έφερναν φαγητό από κάτι κέτερινγκ της κακιάς ώρας και σε ένα πεντάλεπτο διάλειμμα έπρεπε να έχεις φάει να έχεις ρευτεί και να επιστρέψεις.
Θα επανέλθω με την συνέχεια.

ΠΑΛΙΟ ΓΉΠΕΔΟ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

Από τον αγώνα Ολυμπιακός Παναθηναικός στο παλαιό Καραισκάκη 3-3.
Ήμουν από τους πρώτους που δούλεψαν στο FILMNET όταν δημιουργήθηκε.
Όταν ανέλαβε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, εγώ σαν φίλαθλος του Ολυμπιακού ζήτησα και με βάζαν στους αγώνες του. Βέβαια στο συγκεκριμένο συνεργείο ήμουν ο ποιό νέος και αυτό σήμαινε ότι θα ήμουν στον γερανό μπροστά στην θύρα 7.
Θυμάμαι ότι εκείνη την εποχή είχα μαζέψει πάνω από 100 ζίππο αναπτήρες που πετούσαν οι οπαδοί στο γήπεδο και περνούσαν ξυστά ευτυχώς από το κεφάλι μου.
Οι δε μικροί που μαζεύαν τις μπάλες φεύγαν μετά τους αγώνες με τις τσέπες τους γεμάτες από τα μεγάλα μεταλικά κατοστάρικα της εποχής.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν γνωστός ως «ο γιος της καλογριάς». Δεν ήταν απόλυτα σίγουρος για το ποιος είναι ο πατέρας του, οπότε κι η μαμά του –για να μην τον πληγώσει– του έλεγε πως προήλθε από άμωμο σύλληψη. Στα οκτώ του χρόνια ορφάνεψε και μεγάλωσε στα ξένα χέρια, που ’ναι μαχαίρια. Ήταν πολύ γενναίος, πολύ μουνάκιας και έβριζε συνέχεια, σαν τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τους ηθοποιούς της ταινίας Η Ψυχή στο Στόμα· αυτός είναι ο λόγος που οι βλάσφημοι οπαδοί του Ολυμπιακού τον αγάπησαν παράφορα και το γήπεδο της ομάδας τους φέρει το όνομά του, με αποτέλεσμα ένα όνομα που ήταν ταυτισμένο μόνο με νίκες επί των Τούρκων να παραπέμπει πια στις τεσσάρες που τρώει ο Ολυμπιακός από τις ευρωπαϊκές ομάδες. Λέγεται πως χτυπήθηκε από φιλικό βόλι και ότι ο ίδιος ήξερε ποιος τον βάρεσε. Είπε «αν γίνω καλά, θα τον χαλάσω εγώ αυτόν που με βάρεσε· εάν ψοφήσω, ε, τότε κλάστε μου τον μπούτζον». Την επομένη πέθανε, αλλά δεν γνωρίζουμε αν τα παλικάρια του ικανοποίησαν την τελευταία του επιθυμία.

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ

Φωτογραφίες λίγο πριν τον θάνατο της Αλίκης, στην πάρνηθα γύρισμα για το θεατρικό <Η μελωδία της ευτυχίας>.
Όταν κλείσαμε το γύρισμα όλοι φοβηθήκαμε την φήμη της, ότι είναι πολύ σκληρή στην δουλειά και φωνακλού. Πήγαμε στο γύρισμα πρώτη φορά τόσο σφιγμένοι και φοβισμένοι.
Η Αλίκη αντίθετα πολύ ευγενική και ήρεμη παρακολούθησε υην προετοιμασία μας είδε ότι κάναμε καλή δουλειά (ήξερε τα πάντα με τους τεχνικούς όρους) αφέθηκε και ακολουθούσε τις οδηγίες μας.
Στο διάλειμα πήρα θάρος και της ζήτησα να την φωτογραφίσω.
Βέβαια αγόρι μου είπε αλλά θέλω να τις δώσεις και σε μένα.
Την άλλη μέρα πήγα στο κέντρο εμφάνισα τις φωτογραφίες και τις πήγα στο θέατρο Αλίκη αφού πρίν έβγαλα από τον φάκελο αυτές που δημοσιεύω σήμερα γιατί δεν τις θεωρούσα καλές.
Με καλοδέχτηκε είδε τις φωτογραφίες και έβγαλε να με πληρώσει , φυσικά δεν δέχτηκα.
Δυστυχώς έκανα κάποια στιγμή αρχειοθέτηση των αρνητικών που είχα και τα αρνητικά αυτών των φωτογραφιών είχαν χαθεί μείναν μόνο αυτές οι φωτογραφίες που δείχνω σήμερα.