Απλά φανταστικό....Ρεσιτάλ Σερβετά Ο βραδύγλωσσος και τα παπάκια

Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι....Ολόκληρη η θρυλική ταινία ΣΤΕΛΛΑ του Μ. Κακογιάννη. Διάρκεια 1:30:39 English subs

Η Έφη Κυριακού με μαύρα μαλλιά φωτογραφίζεται για το max

Η κλοπή της Μόνα Λίζα

Από τη Νόρα Ράλλη

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή το 1519, ο Λεονάρντο Ντα Βιτσι. Τη ζωή του αναλυτικά την περογράψαμε στο ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ στο fimotro, ωστόσο αξίζει να ασχοληθούμε αναλυτικότερα με ένα από τα πλέον "μυστηριώση" έργα του, τη Μόνα Λίζα. Επισημαίνουμε ότι ήταν το μοναδικό έργο που πήρε μαζί του, πηγαίνοντας από την Ιταλία στο Παρίσι! Η Μόνα Λίζα ή Τζοκόντα είναι αναμφισβήτητα το δημοφιλέστερο έργο ζωγραφικής. Το φιλοτέχνησε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι από το 1503 έως το 1507 στη Φλωρεντία, αλλά γρήγορα πέρασε σε γαλλικά χέρια. Αγοράσθηκε από τον γάλλο ηγεμόνα Φραγκίσκο Α' για τον πύργο του στο Φοντενεμπλό, φιλοξενήθηκε στο ανάκτορο των Βερσαλιών από τον Λουδοβίκο τον 14ο, κόσμησε την κρεβατοκάμαρα του Μεγάλου Ναπολέοντα και από το 1804 εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου. Το μεσημέρι της 22ας Αυγούστου 1911 οι Γάλλοι πάγωσαν, όταν πληροφορήθηκαν ότι ο μοναδικός αυτός πίνακας είχε κλαπεί. Τις επόμενες μέρες το θέμα ήταν πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου. Το περιστατικό αποκαλύφθηκε στις 11 το πρωί της 22ας Αυγούστου, όταν ο ζωγράφος Λουί Μπερού, που συνήθιζε να ζωγραφίζει αντίγραφα της Τζοκόντα και να τα πουλά στους επισκέπτες του Μουσείου, παρατήρησε με έκπληξη ότι ο πίνακας απουσίαζε από τη θέση του. Το ανέφερε στον αρμόδιο φύλακα, ο οποίος εντελώς βαριεστημένα του απάντησε ότι ίσως να βρισκόταν για συντήρηση. Ήταν Τρίτη και την προηγούμενη ημέρα (21 Αυγούστου) το Λούβρο ήταν κλειστό, λόγω της καθιερωμένης αργίας της Δευτέρας.
Όταν διαπιστώθηκε ότι η Μόνα Λίζα δεν βρισκόταν στο συντηρητήριο σήμανε συναγερμός. Οι πόρτες του Μουσείου σφραγίστηκαν, τα σύνορα της Γαλλίας έκλεισαν και την υπόθεση ανέλαβε η αστυνομία, με επικεφαλής τον επιθεωρητή Λουί Λεπέν. Μία από τις πρώτες ενέργειες της γαλλικής κυβέρνησης ήταν να θέσει σε διαθεσιμότητα τον διευθυντή του Λούβρου Τεοφίλ Ομόλ, ο οποίος πριν από λίγους μήνες κόμπαζε ότι κανείς δεν μπορεί να κλέψει τη Μόνα Λίζα από το Μουσείο του.

Σχεδόν αμέσως, ο επιθεωρητής Λεπέν διαπίστωσε την κλοπή, καθώς ανακάλυψε την κορνίζα του πίνακα κάτω από μια σκάλα, πολύ κοντά στο σημείο που εκτίθετο η Τζοκόντα. Τώρα έπρεπε να ανακαλύψει τον δράστη ή τους δράστες του ανοσιουργήματος. Οι έρευνές του στράφηκαν στους κατώτερους υπαλλήλους του Μουσείου με τους γλίσχρους μισθούς, στους εμπόρους τέχνης του Παρισιού και στους νεαρούς καλλιτέχνες της αβάν-γκαρντ, που διάκειτο εχθρικά στην παραδοσιακή τέχνη. Οι παριζιάνοι από την πλευρά τους πίστευαν ότι πίσω από τη θρασύτατη κλοπή μπορεί να βρισκόταν κάποιος αμερικανός μεγιστάνας ή ήταν έργο της Γερμανίας, που ήθελε να δυσφημήσει τη μεγάλη της αντίπαλο. Όταν το Λούβρο άνοιξε και πάλι τις πύλες του στις 29 Αυγούστου, χιλιάδες Γάλλοι περνούσαν μπροστά από την άδεια θέση της Τζοκόντα και έκλαιγαν γοερά, λες και είχαν χάσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911 μία ακόμη έκπληξη περίμενε τους παριζιάνους. Η αστυνομία ανακοίνωσε τη σύλληψη του διακεκριμένου γαλλοπολωνού ποιητή Γκιγιόμ Απολινέρ και του ανερχόμενου ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, ως υπόπτων για την κλοπή!!! Ο Πικάσο αφέθηκε ελεύθερος την ίδια μέρα, καθώς δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο εις βάρος του και ο Απολινέρ πέντε μέρες αργότερα. Ο Τύπος, όμως, είχε φροντίσει να τους χρίσει ενόχους: «Ο Απολινέρ είναι αρχηγός διεθνούς σπείρας που έχει έρθει στη Γαλλία με σκοπό να ξαφρίσει τα μουσεία μας» έγραφε η «Paris Journal» στις 13 Σεπτεμβρίου. Τρομοκρατημένος ο ποιητής πρόλαβε να γράψει στίχους στο κελί του, προτού πέσει σε βαθιά μελαγχολία. Η σύντομη κράτησή του και οι ανυπόστατες εις βάρος του κατηγορίες αμαύρωσαν σοβαρά τη φήμη και την αξιοπιστία του.

Για τα επόμενα δύο χρόνια οι έρευνες περιέπεσαν σε τέλμα, παρότι οι κλέφτες επικυρήχθηκαν με μεγάλα ποσά από το κράτος και ιδιώτες. Η Τζοκόντα είχε κάνει φτερά και πολύς κόσμος πίστευε ότι είχε καταστραφεί. Η κατάσταση άλλαξε άρδην στις 29 Νοεμβρίου 1913, όταν ο ιταλός γκαλερίστας Αλφρέντο Τζέρι έλαβε ένα γράμμα ταχυδρομημένο από το Παρίσι. Ο αποστολέας του, κάποιος Λεονάρντο Βιτσέντσο, του έγραφε ότι έχει στην κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι σκόπευε να τη χαρίσει στην Ιταλία, αφού λάμβανε μια εύλογη αμοιβή.

Ο Τζέρι έκλεισε ραντεβού στον Βιτσέντζο στις 10 Δεκεμβρίου στην γκαλερί του στη Φλωρεντία. Παρών στη συνάντηση ήταν και ο Τζιοβάνι Πότζι, διευθυντής της διάσημης πινακοθήκης της πόλης «Ουφίτσι», που δεν πολυπίστεψε αυτή την ιστορία. Την επομένη ο Βιτσέντζο οδήγησε τους δύο άνδρες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του «Τρίπολι-Ιτάλια». Με αποφασιστικές κινήσεις άνοιξε ένα μπαούλο και από ένα κρυφό πάτο τους φανέρωσε τον διάσημο πίνακα. Οι δύο άνδρες έδειξαν συγκρατημένη έκπληξη, καθώς γνώριζαν ότι κυκλοφορούν δεκάδες πλαστές Τζοκόντες. Για καλό και για κακό είχαν ειδοποιήσει τους Καραμπινιέρους, οι οποίοι συνέλαβαν τον Βιτσέντσο.
Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης αποκαλύφθηκε ότι το πραγματικό όνομα του Λεονάρντο Βιτσέντζο ήταν Βιτσέντζο Περούτζια. Ήταν τριάντα ετών με καταγωγή από το Κόμο και για ένα διάστημα είχε δουλέψει ως ξυλουργός στο Λούβρο. Όταν έγινε γνωστό ότι ο πίνακας ήταν ο αυθεντικός, ένα κύμα συμπάθειας σηκώθηκε υπέρ του Περούτζια. Η κοινή γνώμη θεώρησε την πράξη του πατριωτική, αφού το βασικό του κίνητρο ήταν να φέρει τη Μόνα Λίζα στην κοιτίδα της. Την ίδια γνώμη φαίνεται να είχαν και οι δικαστές, που τον καταδίκασαν σε ολιγόμηνη φυλάκιση. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ο Περούτζια αποκάλυψε ότι αφαίρεσε τη Μόνα Λίζα από τη θέση της μεταμφιεσμένος σε συντηρητή του Μουσείου. Την έκρυψε κάτω από τη φόρμα του (ο πίνακας έχει μέγεθος 0,53 x 0,77 μ.) και βγήκε σαν κύριος από το Μουσείο. Το κρησφύγετό του ήταν μόλις ένα χιλιόμετρο από το Λούβρο.
Η Μόνα Λίζα παρέμεινε για ένα μήνα στην Ιταλία, προτού επιστρέψει στη Γαλλία। Εκτέθηκε στο «Ουφίτσι» και στα μεγαλύτερα μουσεία της Ιταλίας και εκατομμύρια Ιταλών θαύμασαν το αινιγματικό της χαμόγελο. Στις 31 Δεκεμβρίου 1913, 60.000 άνθρωποι την κατευόδωσαν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου. Ταξίδεψε σε ειδικά φυλασσόμενο βαγόνι της ταχείας Μιλάνου - Παρισίων και από τις 4 Ιανουαρίου 1914 εγκαταστάθηκε και πάλι στο Λούβρο, όπου εκτίθεται έως σήμερα, κάτω από πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας.
http://fimotro.blogspot.com/2010/04/blog-post_3213.html

Ανέκδοτο. Ο Κρητίκαρος και ο ταξιτζής....

Ο Κρητίκαρος σταματάει ένα ταξί στα Σφακιά. Με το που ξεκινάνε, βγάζει ένα πιστόλι και το κολλάει στο σβέρκο του ταξιτζή.
"Μπρος", του λέει. "Κάμε στην άκρη, επαέ και... τράβα μια μαλατσία".
Τρελαίνεται ο ταξιτζής, αλλά τι να κάνει; Υπακούει.
"Μπρος", του λέει πάλι... αμέσως μετά ο Κρητίκαρος.
"Τράβα τσι άλλη μία"...
Μετά δώσ' του ξανά: "Τσι άλλη μία".
Και δώσ' του πάλι: "Τσι άλλη μία"...
Ο ταξιτζής, όμως, έχει... ρέψει πια και δεν αντέχει: "Δε μπορώ άλλο... Αμα θες σκότωσέ με",
του λέει, "αλλά ήμαρτον. Δεν αντέχω πια".
"Είσαι σίγουρος, μωρέ, πως δεν μπορείς;".
"Στ'ορκίζομαι", λέει ο ταξιτζής.
"Ε, τότενες, πάμε πίσω", του λέει o Κρητίκαρος.
Πάνε, λοιπόν, ξανά πίσω, οπότε ο Κρητίκαρος μπαίνει στο σπίτι, βγαίνει με
την κόρη του έξω και πριν τη βάλει στο ταξί, της λέει:
"Εντάξει, Μαρία. Ετούτος εδώ... θα σε πάει στο Λασίθι."

Ανέκδοτο....Ξεχνάω ρε παιδιά! Ξεχνάω!

Τρεις συνταξιούχοι κάθονται στο καφενείο:
- "Αφήστε ρε παιδιά", λέει ο ένας. "Δεν περίμενα ότι θα καταντήσω έτσι. Προχθές μου ζήτησε η εγγονή μου να την διαβάσω και δεν έβλεπα τα γράμματα. Δεν βλέπω ρε παιδιά! Δεν βλέπω!"
- "Που να δείτε τι έπαθα εγώ", λέει ο δεύτερος. "Πήγα να δω ένα φίλο, τον Μήτσο που μένει στον πρώτο όροφο, μόνο δεκαεπτά σκαλοπάτια και φούσκωσα. Κουράζομαι ρε παιδιά! Κουράζομαι!"
- "Και που να σας πω τι έχω πάθει εγώ", λέει κι ο τρίτος. "Προχθές ήρθε η Σβετλάνα να μου καθαρίσει το σπίτι. Ανέβηκε στην σκάλα, εγώ από κάτω κοίταζα. Έχει μία σωματάρα... Την κατέβασα από την σκάλα, το ένα έφερε το άλλο και το κάναμε! Όταν τελειώσαμε, γυρνάει θυμωμένη και μου λέει. Αμάν κύριε Πάνος τρίτη φορά σήμερα, τι έχετε πάθει! Ξεχνάω ρε παιδιά! Ξεχνάω!"

Εξαιρετική επιστολή του Αστέρα Τρίπολης, απευθυνόμενη στην Πολιτεία και ειδικότερα στον ΓΓΑ Μπιτσαξή

Ακούσαμε και διαβάσαμε τις τελευταίες μέρες ότι η πολιτεία δια στόματος Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού, ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει τις κρατικές χρηματοδοτήσεις στις Ανώνυμες Ποδοσφαιρικές εταιρίες και το αναξιόπιστο πρωτάθλημα « για να καταπολεμηθεί η βία στα γήπεδα».
Από τότε και μέχρι σήμερα, ψάχναμε να βρούμε ποιές είναι αυτές οι χρηματοδοτήσεις και αν αυτές υπάρχουν , αφού εμείς σαν Αστέρας Τρίπολης δεν τις εισπράττουμε. Ψάξαμε τόμους , ανοίξαμε βιβλία, ρωτήσαμε και άλλους , για να φτάσουμε στο ίδιο τελικό συμπέρασμα : ότι το κράτος δεν δίνει την παραμικρή χρηματοδότηση στο ποδόσφαιρο. Βρήκαμε όμως ότι σαν Αστέρας, πληρώνουμε εφορία, ΙΚΑ ΤΕΒΕ, ΟΓΑ, τέλη για αστυνομία και Δήμο και ένα σωρό άλλες κρατήσεις.
Πρέπει όμως να αναλύσουμε λίγο την κατάσταση πρώτα για να δούμε αν ο πέλεκυς πρέπει να πέφτει επί δικαίων και αδίκων. Δεύτερον ποιές είναι οι πραγματικές χρηματοδοτήσεις της πολιτείας στο ποδόσφαιρο και τρίτον ποιός πράγματι ευθύνεται για την βία στα γήπεδα και την αναξιοπιστία του ποδοσφαίρου.
Κύριε Γενικέ , πότε ακούσατε για βία και επεισόδεια που δημιουργήθηκαν από φιλάθλους του Αστέρα, του Εργοτέλη, της Ξάνθης, της Λειβαδιάς, του Πανθρακικού και πολλών άλλων ομάδων ( που ας μας συγχωρέσουν , αλλά είναι πολλές και δεν θα τις αναφέρουμε) εντός ή εκτός έδρας? Βία και έκτροπα , δημιουργούν μόνο οι οπαδοί 5-6 ομάδων, και όχι συνήθως στα δικά τους γήπεδα, , αλλά στα δικά μας και με την ανοχή της αστυνομίας.
Εμείς τουλάχιστον σαν Αστέρας, το έχουμε πληρώσει αυτό ακριβά αφού όχι μία αλλά τρείς φορές, φίλαθλοι άλλων ομάδων δια της βίας κατέλαβαν μέρος του γηπέδου χωρις καμιά μα καμιά τιμωρία για αυτούς ή τις ομάδες τους τι και αν έχουμε καθιερώσει ονομαστικό εισητήριο και έχουμε χάσει τους μισούς φιλάθλους μας λόγω της ταλαιπωρίας που το ονομαστικό εισητήριο επιφέρει. Τι και αν πουλάμε εισητήρια σε κατοίκους της Αρκαδίας μόνο. Έρχονται 1000-1500 οπαδοί άλλων ομάδων , σπάνε τις πόρτες , μπαίνουν στο γήπεδο δημιουργώντας τρομοκρατία και έκτροπα.

Τι μπορούμε εμείς σαν ΠΑΕ να κάνουμε όταν η αστυνομία που είναι επιφορτισμένη και έχει το δικαίωμα και την ευθύνη να τηρεί την τάξη δεν μπορεί να τους σταματήσει? Μαθηματικά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Εαν δεν κατέβουμε να παίξουμε , διότι μόνο αυτό μας έχει απομείνει, τότε θα τιμωρηθούμε με χάσιμο του παιχνιδιού και απώλεια τριών βαθμών. Βέβαια οι κάμερες στα γήπεδα λειτουργούν και η αστυνομία τις χειρίζεται , αλλά μέχρι τώρα δεν έχει συλληφθεί ούτε τιμωρηθεί κανένας.
Γιατί λοιπόν πληρώσαμε οι ΠΑΕ και τις εγκαταστήσαμε? Μήπως για να βγάλει κάποιος χρήματα? Πως μπορούμε εμείς οι ΠΑΕ και ειδικά οι μεγάλες ομάδες να ελέγχουν τα φρονήματα και τις προθέσεις τέτοιου όγκου φιλάθλων? Απλά μόνοι μας δεν είναι δυνατόν να κάνουμε τίποτα.
Οι πραγματικές χρηματοδοτήσεις και χορηγίες κύριε Γενικέ της πολιτείας προς το ποδόσφαιρο που έχουν δοθεί μέχρι τώρα είναι οι ακόλουθες:
Α. Ρύθμιση ( χάρισμα ) χρεών ορισμένων ΠΑΕ με κατάπτυστους και εν μία νυκτί νομοθετημένους ρουσφετολογικούς νόμους , συνήθως προεκλογικά.
Β Ανοχή βίας και εκτρόπων από οπαδούς ορισμένων ΠΑΕ με μεγάλο οπαδικό κοινό λόγω πολιτικού κόστους.
Γ. Πολιτική πίεση σε ΕΠΟ και επιτροπή αδειοδότησης για την συμμετοχή στο «αναξιόπιστο πρωτάθλημα» ΠΑΕ καταχρεωμένων ,που παρόλα αυτά συμμετέχουν επί ίσοις όροις
Δ. Πολιτική πίεση σε ΕΠΟ και επιτροπή αδειοδότησης για την συμμετοχή στο αναξιόπιστο πρωτάθλημα ορισμένων ΠΑΕ χωρίς εγκαταστάσεις για την ανάπτυξη των ακαδημιών και με ακατάλληλα για διεξαγωγή αγώνων γήπεδα.
Ε. Επιλεκτικές χορηγίες σε ορισμένες ΠΑΕ μέσω πολιτικής επιρροής σε αυτές φυσικά με μεγάλο όγκο φιλάθλων ( ψηφοφόρων) από οργανισμούς κοινής ωφελείας.
Αυτές και μερικές ακόμα άνομες είναι οι μοναδικές κρατικές χρηματοδοτήσεις στις ΠΑΕ και το αναξιόπιστο εξ αυτών πρωτάθλημα.
Σχετικά με την χορηγία του ΟΠΑΠ στις ΠΑΕ, αυτή δεν είναι χρηματοδότηση ,αλλά μια συμφωνία μεταξύ ΟΠΑΠ και SUPERLEAGUE, για την διαφήμισή του . Δεν είναι αυτό κρατική χρηματοδότηση όπως θέλετε να το παρουσιάσετε. Εαν όμως είναι έτσι , τότε να σταματήσετε και τις χορηγίες ( διαφήμηση ) και των άλλων οργανισμών σε ορισμένες ΠΑΕ.
Πάμε όμως να δούμε ποιός πραγματικά ευθύνεται για την βία στα γήπεδα και την αναξιοπιστία των πρωταθλημάτων. Εμείς κύριε Γενικέ είμαστε ανώνυμες εταιρίες που πληρώνουμε φόρους και εισφόρες σύμφωνα με τον νόμο.Υποχρέωση της εννομης πολιτείας είναι να διαφυλάξει το προϊόν και την ασφάλεια των επιχειρήσεων μας από βανδαλισμούς και βία. Αν ορισμένες ΠΑΕ δεν πληρώνουν να τις κλείσετε. Αν κάποιοι από τους παράγοντες των ΠΑΕ δεν τηρούν τις προϋποθέσεις του νόμου να τους διώξετε.
Εαν κάποιοι παράγοντες με δηλώσεις τους υποδαυλίζουν την βία , να τους τιμωρήσετε παραδειγματικά και βαρύτατα. Εαν κάποιες εφημερίδες με τεράστιους πρωτοσέλιδους τίτλους υποδαυλίζουν την βία να τις κλείσετε.
Εαν ορισμένοι οπαδοί δημιουργούν έκτροπα και βανδαλισμούς να τους διώκετε με το νόμο περί τρομοκρατίας γιατί αυτά που κάνουν αποτελούν τρομοκρατία.
Αναξιόπιστο το πρωτάθλημα το κάνατε εσείς, διότι πρώτοι εσείς καταπατείτε τον νόμο , δεν τον επιβάλλετε , τον καταστρατηγείτε, αλλά και τις λίγες φορές που τον τηρείτε, τον επιβάλλετε επί των αδυνάτων μόνον.
Τι έχετε κάνει μέχρι τώρα για την εξυγίανση του ποδοσφαίρου ? Απολύτως τίποτα.
Τόσα χρόνια η παράγκα βρώμιζε το ποδόσφαιρο,πόσους βάλατε φυλακή? Κανένα, παρά τα όσα είδαν το φώς της δημοσιότητας με ονοματεπώνυμα. Τόσοι φάκελοι για ύποπτα παιχνίδια έχουν έλθει από UEFA, γιατί δεν τολμάτε να τους ανοίξετε και αφήνετε την βρώμα και την καχυποψία να πλανάται και να βαρύνει όλες τις ΠΑΕ?
Όταν ανάβει ένας πυρσός στην Τρίπολη τιμωρούμεθα με 5000 ευρώ πρόστιμο όταν κάπου αλλού ανάβουν χίλιοι πυρσοί αυτοί τιμωρούνται και πληρώνουν 10.000 ευρώ. Όμως Κύριε Γενικέ, εκεί κόβουν 20.000 με 30.000 εισητήρια , εμείς εδώ με το ονομαστικό 1500. Δικαιοσύνη και εδώ λοιπόν.Γιατί τα προηγμένα ποδοσφαιρικά κράτη έχουν επιλύσει το πρόβλημα της βίας στα γήπεδά τους?
Διότι εκεί τηρούνται οι νόμοι κύριε Γενικέ και η αστυνομία κάνει σωστά την δουλειά της . Δεν είναι σε καμιά περίπτωση οι Ευρωπαίοι πιο πολιτισμένοι από τους Έλληνες. Αυτοί Βάρβαροι ήταν βάρβαροι είναι και βάρβαροι θα παραμείνουν. Απλά εκεί κάνουν το αυτονόητο, υπάρχουν κανόνες που τηρούνται και αν δεν τηρούνται τιμωρούνται βαρύτατα. Αυτό μόνον τους κρατάει τίποτε άλλο. Εσείς εδώ όμως τα έχετε αφήσει όλα στην τύχη τους.
Πρίν λίγες μέρες η Εφορία έκανε αιφνιδιαστικούς ελέγχους σε όλες τις ΠΑΕ. Δεν ακούσαμε μέχρι σήμερα όμως καμία τιμωρία. Αυτό λοιπόν πρέπει να σημαίνει ότι όλες οι ΠΑΕ κάνουν σωστά την δουλειά τους έστω και αν ζούν σε περιπλεγμένο φορολογικό καθεστώς, το οποίο αλλάζει κάθε φορά που ο υπουργός έχει πονοκέφαλο και αλλού επιβάλλεται και αλλού παραβλέπεται.
Αφήνετε βέβαια να αιωρούνται φήμες ότι οι ΠΑΕ οφείλουν 200.000.000 ευρώ. Εαν αυτό είναι σωστό γιατί δεν ονοματίζετε ποιές είναι αυτές οι ΠΑΕ που χρωστάνε και τι μέτρα λάβατε? Για μια ακόμα φορά αφήνετε την υποψία και την δυσοσμία να πλανάται πάνω από το σύνολο του ποδοσφαίρου. Μιλήσατε για «αναξιόπιστο πρωτάθλημα» . Αν είναι ετσι , γιατί δεν παρεμβαίνετε να το κάνετε αξιόπιστο?
Κύριε Γενικέ, αν το πρωτάθλημα είναι αναξιόπιστο, είναι γιατί εσείς σαν πολιτεία είστε αναξιόπιστοι. Εσείς ψηφίζετε νόμους και δεν τους επιβάλλετε. Εσείς μας έχετε να ζούμε σε μια απέραντη και περιπλεγμένη νομοθεσία για να μπορείτε πάντα να μας κατηγορείτε όχι μόνο εμάς , αλλά όλους του Έλληνες και όλες τις επιχειρήσεις.
Τη δικής σας αδράνεια, ρουσφετολογία, ατολμία, αδιαφορία, ασυδοσία, και ατιμωρησία πληρώνει ο τόπος και έφτασε εδώ που έφτασε, με αποτέλεσμα να ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε έλληνες στο εξωτερικό.
Εαν ακόμη το πρωτάθλημα είναι αναξιόπιστο κύριε Γενικέ, γιατί δεν βγάζει ο ΟΠΑΠ τις Ελληνικές ομάδες από το στοίχημα? Είναι δυνατόν να προσφέρει αναξιόπιστο προϊόν στο καταναλωτικό κοινό?
Αφήστε μας λοιπόν να κάνουμε δική μας εταιρία στοιχήματος για να επιστευόμαστε μόνοι μας το προϊόν μας και φυσικά το σύνολο των εσόδων του προϊόντος μας.
Αυτήν την στιγμή βέβαια ο ΟΠΑΠ δίνει στους αιμοδότες του , δηλαδή στο ελληνικό ποδόσφαιρο λιγότερο από 2% ανταποδοτικά για διαφημίσεις . Σε άλλους φορείς ( εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση) δίνει το 10% των κερδών του. Βλέπετε τα ΜΜΕ πρέπει να τα κρατάτε ευχαριστημένα για να σας λιβανίζουν , ενώ το ποδόσφαιρο το κατηγορείτε για τα πάντα αφού πιστεύετε ότι δεν μπορεί να σας βλάψει.
Φαίνεται , ξεχνάτε ότι το ποδόσφαιρο είναι ο μεγαλύτερος ιδιωτικός εργοδότης στη χώρα και ο μεγαλύτερος διακινητής εσωτερικού τουρισμού.Δεν του συμπεριφέρεστε όμως έτσι. Εμείς ως ΑΣΤΕΡΑΣ επιφυλασσόμεθα για το εαν μετά την νέα αύξηση της φορολογίας θα συμμετέχουμε την επόμενη αγωνιστική στο πρωτάθλημα , ή τον τρόπο με τον οποίο θα συμμετέχουμε. Εμείς θα απαιτήσουμε ή την δημιουργία δικής μας εταιρίας στοιχήματος ή εαν παραμείνουμε στον ΟΠΑΠ, συμμετοχή τουλάχιστον 30% επί των καθαρών κερδών του οργανισμού.
Αλλιώς δεν έχει νόημα να συμμετέχουμε σε ένα πρωτάθλημα που απολύτως εξαρτάται από το πόσα χρήματα θα βάλουν από τις τσέπες τους 16 κορόϊδα ( επενδυτές) για να μας κατηγορείτε και για αναξιοπιστία από πάνω.
Αρκετά μέχρι εδώ κύριοι της πολιτικής. Εσείς παίρνετε την πολιτική ευθύνη για την όποια ανοησία κάνετε που στο τέλος δεν σας στοιχίζει τίποτα μια και τα τελευταία 30 χρόνια οι ίδιοι κυβερνάτε.
Ενώ εμείς κύριοι πληρώνουμε . Όταν λοιπόν πληρώνουμε και είμαστε- οι περισσότεροι τουλάχιστον -σωστοί και νομοταγείς, απαιτούμε σεβασμό , ίση μεταχείριση και να παίρνουμε αυτά που το προϊόν μας παράγει.
Όταν αναφέρεστε σε «αναξιοπιστία», να αναφέρεστε σε ονόματα και όχι γενικά.
Αν στο κοινοβούλιο, στην πολιτική και στις εκλογές έχετε μάθει να φέρεστε λαϊκίστικα , σε εμάς να φέρεστε όπως αρμόζει και όπως τα αξιώματα για τα οποία ο λαός σας εξέλεξε και σας πληρώνει πλουσιοπάροχα επιβάλλουν.

Η Χρύσα Δρακάκη φωτογραφίζεται για το Maxim.

Η σούπερ κούκλα Κατερίνα Στικούδη στο Nitro

Η υπνωτική ακολουθία των αισθήσεων.

Από τις πέντε αισθήσεις, οι τέσσερις βρίσκονται στο κεφάλι και ιδιαίτερα στο πρόσωπο. Παρά το γεγονός ότι η πέμπτη αίσθηση, η αφή, είναι επίσης σε μια περιοχή υψηλής ευαισθησίας, τα χείλη.

Μια σειρά από πορτρέτα που ονομάζεται « Close Up » ο φωτογράφος Martin Schoeller , μας δείχνει πολύ γνωστά πρόσωπα από τις εντελώς άγνωστες πλευρές . Μια εξερεύνηση του ανθρώπινου προσώπου που μετατρέπεται σε μια πρωτόγνωρη υπνωτική ακολουθία των εικόνων. Ο Schoeller έχει περάσει τα τελευταία επτά χρόνια, συλλαμβάνοντας πορτραίτα από τις πιο αναγνωρισμένες προσωπικότητες της εποχής μας. Απλά εξαιρετικό, απλά έξοχο βίντεο

paratolmo

Το φαινόμενο Μέσσι σε ηλικία 5 ετών. Αυτά που κάνει τώρα τα έκανε και τότε !!!

Την κοινή του θητεία με τον Λιονέλ Μέσι στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, θυμήθηκε ο Ζεράρ Πικέ για λογαριασμό της αγγλικής εφημερίδας «Daily Mail». Ο αμυντικός των «μπλαουγκράνα» περιέγραψε το φαινόμενο «Μέσι» από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην πρωτεύουσα της Καταλανίας, σε ηλικία μόλις 13 ετών.

«Όταν βρισκόμουν στις ακαδημίες συνέβη κάτι το οποίο επρόκειτο να αλλάξει την ιστορία του συλλόγου, η άφιξη του Λίο», προλόγισε ο Πικέ. «Θυμάμαι την πρώτη φορά που προπονήθηκε μαζί μας. Ήταν τόσο μικροκαμωμένος που φοβόμασταν να τον ακουμπήσουμε γιατί φοβόμασταν πως θα τον χτυπήσουμε. Αλλά ύστερα, όλοι μας παρατηρήσαμε το άγγιγμα του στην μπάλα και δεν ήταν καθόλου άσχημο.

Κάποιοι από τους προπονητές μας είπαν να μην του κάνουμε δυνατά τάκλιν για να μην τραυματιστεί. Αλλά ακόμα και αν είχαμε σκοπό, δεν μπορούσαμε να τον προλάβουμε. Ήταν τόσο γρήγορος που δεν μπορούσες να τον περιορίσεις».

Για να καταλήξει: «Πάντα ήταν έτσι όπως είναι τώρα, μόνο το περιβάλλον άλλαξε. Κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα με τότε που ήταν 13 και δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα, αν δεν βρισκόμουν μαζί του στις ακαδημίες».

Η Δήμητρα Αλεξανδράκη & η Ναϊλα από το next top model σε άκρως αποκαλυπτική φωτογράφιση για το Playboy.

Ευχαριστούμε Ελλάδα’ λένε Γερμανοί, Ευρωπαίοι & ΔΝΤ για την κρίση

Ήταν Σεπτέμβριος του 2003 όταν ο, τότε, υπουργός οικονομίας των ΗΠΑ, Τζον Σνόου απέκρουε τις διαμαρτυρίες για τις επιπτώσεις της χρηματιστηριακής ‘υποτίμησης’ του δολαρίου, ιδιαίτερα σε οικονομίες που έχουν ως ακρογωνιαίο λίθο τους τις εξαγωγές, υποστηρίζοντας τη λήψη ‘δραστικών μέτρων με στόχο την ανάπτυξη μέσω της τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης’.

Έτσι, προκειμένου οι καταναλωτές εντός των ΗΠΑ (αλλά εκτός αυτών) να στραφούν προς την αγορά αμερικανικών προϊόντων, το δολάριο αφέθηκε να πέσει κατά 30% (2002 –2010), οδηγώντας στην ταυτόγχρονη υποτίμηση του συνδεδεμένου σε αυτό κινεζικού γουάν και στην ‘ανατίμηση’ του ευρώ κατά 50%, κάνοντας την Ευρώπη πανάκριβη.
Ακολουθώντας τη συμβουλή Σνόου οι αξιωματούχοι της Γερμανίας, προκάλεσαν μία τεχνητή τόνωση της εσωτερικής ζήτησης για γερμανικά προϊόντα, εις βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, διατηρώντας τις τιμές τους χαμηλές με το να παγώσουν, μεταξύ άλλων, τις αυξήσεις των μισθών από το 2000 και μετά. Το κέρδος ήταν διπλό, καθώς τόσο οι Γερμανοί όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι προτίμησαν τα γερμανικά προϊόντα, απογειώνοντας το εμπορικό πλεόνασμα της χώρας αλλά και κάνοντας τη από το 2003 και μετά νο1 σε εξαγωγές στον κόσμο, θέση που έχασε από την Κίνα μόλις το 2009, όταν, κόντρα στις προβλέψεις πολλών οικονομολόγων, η γερμανική οικονομία μπήκε σε ύφεση, με τις εξαγωγές της να μειώνονται δραματικά, την ανεργία να εκτοξεύεται, το δανεισμό της να αυξάνεται κατακόρυφα και το εμπορικό της πλεόνασμα να συρρικνώνεται παράλληλα με το ΑΕΠ της.
Αυτή, περίπου, ήταν η κατάσταση μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2009, όταν, ξέσπασε η ‘Ελληνική κρίση’ καθώς η Ελλάδα δέχτηκε μία οργανωμένη χρηματοπιστωτική επίθεση, με το ΧΑ να καταρρέει από τον Οκτώβριο και μετά, χάνοντας περισσότερο από το 30% της κεφαλαιοποίησης του, τις τιμές των CDS και των spreads με τα γερμανικά ομόλογα να τετραπλασιάζονται μέσα σε 4 μήνες, τα επιτόκια των 2τών ομολόγων να επταπλασιάζονται και των ομολόγων 3ών μηνών να δεκαπλασιάζονται.
Το χρηματοπιστωτικό σοκ για την Ελλάδα ήταν το μεγαλύτερο στη μεταπολεμική περίοδο, μια που η αύξηση του κόστους δανεισμού ήταν εκρηκτική, η ταχύτητα που αυτή συνέβη ήταν πρωτοφανής και η χρονική στιγμή ήταν χείριστη, καθώς τόσο η διεθνής όσο και η ελληνική οικονομία βρίσκονται σε ύφεση.
Με την ‘πιθανότητα πτώχευσης’ της Ελλάδας να υπολογίζεται, με βάση τα CDS, στο 24,50% όταν η αντίστοιχη για το Ιράκ τοποθετούνταν στο 28%, η χώρα προβλήθηκε ως η 8η πιθανότερη προς πτώχευση στον κόσμο, πυροδοτώντας σενάρια περί πραγματικής της πτώχευσης, προσφυγής στο ΔΝΤ και μόλυνσης άλλων αδύναμων κρατών της ευρωζώνης.
Η πρώτη και σημαντικότερη συνέπεια ήταν η κατάρρευση του ευρώ κατά 12% σε 3,5 μήνες, δίνοντας το φιλί της ζωής στη Γερμανική οικονομία, με τις νέες παραγγελίες για τα βιομηχανικά της προϊόντα να αυξάνονται δραματικά, προκαλώντας τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας στη χώρα από τον Ιούνιο του 2007.
Ο δείκτης PMI άρχισε να αυξάνεται από το Νοέμβριο, ενώ ο συνδυασμός της αύξησης της ζήτησης σε καίριους εξαγωγικούς τομείς της Γερμανίας και της ανταγωνιστικής ισοτιμίας ευρώ / δολαρίου έφεραν ανάπτυξη στη χώρα σε ρυθμούς που έχουν καταγραφεί μόνο άλλη μία φορά στα τελευταία 10 χρόνια.
Ακόμη, η αύξηση του συστημικού ρίσκου, εξαιτίας της ελληνικής κρίσης, αύξησε τη ζήτηση για γερμανικά ομόλογα οδηγώντας σε μείωση του επιτοκίου τους, βοηθώντας τη Γερμανία να δανείζεται χαμηλότερα από ποτέ. Έτσι, την ώρα που το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της Ελλάδας βρίσκεται στο 6,41%, κάνοντας τον ελληνικό δανεισμό τον ακριβότερο στον κόσμο, μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών, το αντίστοιχο γερμανικό βρίσκεται στο 3,07%, που είναι το χαμηλότερο μετά από αυτό της Ιαπωνίας και της Ελβετίας.
Επιπλέον, η σύνδεση της ελληνικής κρίσης με την Goldman Sacks, μείωσε τις πιθανότητες του Ιταλού υποψήφιου για τη θέση του Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εξαιτίας των στενών σχέσεων του με την Goldman και έδωσε την σκυτάλη στο σημερινό πρόεδρο της Budensbank, αυξάνοντας τις πιθανότητες οι Γερμανοί να αποκτήσουν έναν δικό τους στο τιμόνι της ΕΚΤ, το 2011.
Η ελληνική κρίση δεν αποδεικνύεται σωτήρια μόνο για τη Γερμανία αλλά και τη Γαλλία και για ολόκληρη την ευρωζώνη, με τα οικονομικά στοιχεία γι’ αυτήν να βελτιώνονται για 1η φορά από την αρχή της ύφεσης και όπως παραδέχτηκε η ίδια η υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, Christine Lagarde, χάρη στην Ελλάδα η Ευρώπη έγινε πιο ανταγωνιστική, χωρίς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να χρειαστεί να ζητήσουν από την ΕΚΤ να παρέμβει. Επιπροσθέτως, η Ελλάδα διασύρθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα και για τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου με υψηλό χρέος, ανοίγοντας το δρόμο για τη λήψη πολύ σκληρών μέτρων και αλλού, ώστε να εξασφαλιστούν απόλυτα τα συμφέροντα του έξυπνου χρήματος.
Έτσι, όσο η Ελλάδα βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο ζητώντας, χωρίς αποτέλεσμα, αλληλεγγύη και στήριξη από τους ευρωπαίους εταίρους της, αυτοί έβγαιναν κερδισμένοι από την κρίση της και δεν είναι καθόλου τυχαίο πρωτοσέλιδο μεγάλης γαλλικής εφημερίδας με τη σχετική συνέντευξη της Γαλλίδας υπουργού οικονομικών και τίτλο, ‘Ευχαριστούμε Ελλάδα’.
Τέλος, όσον αφορά στη συμφωνία για παροχή ‘διπλής βοήθειας’ που επετεύχθη την Πέμπτη, αυτή εξυπηρετεί, πρωτίστως, τα συμφέροντα της Γερμανίας και των τραπεζιτών του ΔΝΤ και δευτερευόντως τη Γαλλία και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης αλλά σε καμία περίπτωση αυτά της Ελλάδας, η οποία μπαίνει σε μία νέα φάση οικονομικής υποδούλωσης.
Πάνος Παναγιώτου, διευθυντής ΕΚΤΑ, info@ekta1.grinfo@ekta1.gr

Η ελεγχόμενη πτώχευση της χώρας δεν είναι μονόδρομος

Δημήτρης Καζάκης
1/4/2010 Εφημερίδα "Ποντίκι"

Η σύνοδος κορυφής της 25ης Μαρτίου αποτελεί πράγματι ορόσημο. Μ’ αυτήν οι ηγέτες της ευρωζώνης σύστησαν επίσημα την Ελλάδα στο ΔΝΤ. Το ευρώ, δίπλα στις τόσες και τόσες ευεργεσίες που έχει προσφέρει σ’ αυτή τη χώρα και ιδίως στον εργαζόμενο λαό της, έρχεται τώρα να του προσφέρει επίσης μια ακόμη μοναδική ευκαιρία, να δοκιμάσει στο πετσί του και τις «θεραπείες σοκ» του ΔΝΤ. «Ελπίζουμε ότι αυτό θα καθησυχάσει όλους τους κατόχους των Ελληνικών ομολόγων ότι η ευρωζώνη δεν θα αφήσει την Ελλάδα να αποτύχει», όπως είπε ο Χέρμαν Βαν Ρομπέι αμέσως μετά τη Σύνοδο. Άλλωστε γι’ αυτούς δουλεύουν όλοι.

Η χώρα βαδίζει όπως έχει προκαθοριστεί από τις αγορές και τους κερδοσκόπους: από το κακό στο χειρότερο. Κάθε επιδείνωση της κατάστασης αποφέρει κέρδη δις ευρώ σε διεθνείς θεσμικούς και μη επενδυτές. Κι αυτό γιατί δεν έχουν επενδύσει στην μια και έξω χρεοκοπία της χώρας, αλλά στον αργό θάνατό της. Όσο περισσότερο κρατήσει η επιθανάτια αγωνία, τόσο περισσότερο κερδίζουν από τα αυξημένα spread-επιτόκια, από τις επισφάλειες των ελληνικών ομολόγων, από τα κάθε είδους παράγωγα χρέους, από τα πιθανά swap και τις συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι προκειμένου η χώρα να συνεχίσει να δανείζεται για να συνεχίσει απρόσκοπτα την εξυπηρέτηση των χρεών της. Το ιδεώδες για τις αγορές θα ήταν να συνεχιστεί στο διηνεκές αυτή η κατάσταση. Αυτό θέλουν να εγγυηθεί η κηδεμονία της χώρας από το ΕΕ και το ΔΝΤ. Επιζητούν δηλαδή μια ελεγχόμενη πτώχευση σαν αυτή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ουραγουάη το 2003, η οποία την μετέτρεψε σε μια από τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να την γλυτώσει από το χρέος της.


Αυτός είναι ο μονόδρομος που υπηρετεί η κυβέρνηση. Είναι η χώρα υποχρεωμένη να τον ακολουθήσει; «Η πρώτη διαταγή των νόμων των είναι, να νομίζουν τους λόγους του τυράννου ως νόμους απαραβάτους», έγραφε για τα καθεστώτα της τυραννίας ο Ανώνυμος Έλληνας στην Ελληνική Νομαρχία.

Ωστόσο, μονόδρομοι δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και «νόμοι απαράβατοι». Ιδίως όταν η αναζήτηση μιας εναλλακτικής προοπτικής αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και το λαό της.

Το πρώτο βήμα μιας διαφορετικής πολιτικής θα ήταν να ανατραπεί το καθεστώς κηδεμονίας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, που έχει σαν βασικό στόχο τη διαιώνιση της υπερχρέωσης προς όφελος των διεθνών κερδοσκόπων και δανειστών. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα χώρας που να υποβλήθηκε σε καθεστώς κηδεμονίας για τα χρέη της και να βγήκε αλώβητη ή και ακέραια. Όποιος ενδιαφέρεται ας δει την ιστορία των χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, ιδίως της υποσαχάριας, όπου έδρασε για δεκαετίες το ΔΝΤ. Όπου επιβλήθηκε καθεστώς κηδεμονίας άφησε πίσω του ερείπια.

Δεύτερο, να προχωρήσει το ελληνικό κράτος σε άμεση παύση πληρωμών, ώστε να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που σήμερα πηγαίνουν σε πληρωμές δανείων. Η παύση πληρωμών δεν ισοδυναμεί με κήρυξη πτώχευσης, όπως κηρύττει σκόπιμα η επίσημη προπαγάνδα. Η πτώχευση μπορεί να σημάνει μια προσωρινή στάση πληρωμών, αλλά θέτει τη χώρα και το λαό της στη διάθεση και στο έλεος των δανειστών της. Πτώχευση σημαίνει ότι μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές της σε ρευστό και επιτρέπει να πληρωθούν σε είδος, κατάσχοντας και δημεύοντας τα περιουσιακά της στοιχεία. Αντίθετα, μια χώρα προχωρά σε μονομερή παύση πληρωμών ακριβώς επειδή δεν θέλει να της επιβληθεί ή να αναγκαστεί από την αγορά να κηρύξει πτώχευση. Η μονομερής παύση πληρωμών θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την ανάγκη να σταθεί η χώρα και ο λαός της στα πόδια τους, χωρίς τον φόρο αίματος στους δανειστές.

Για παράδειγμα στην περίπτωση της επίσημης πτώχευσης του ελληνικού κράτους το 1932 υπήρξε πράγματι προσωρινή παύση πληρωμών, αλλά η χώρα δεν γλύτωσε ούτε από τα χρέη της, ούτε από τους δανειστές της. Ακόμη και σήμερα συνεχίζει το ελληνικό κράτος να πληρώνει το διακυβερνητικό δάνειο με τις ΗΠΑ που συνάφθηκε το 1929! Κι ας έχει μεσολαβήσει επίσημο χρεωστάσιο της χώρας.

Στη διεθνή πρακτική έχουμε πολλές χώρες που κατά καιρούς αρνήθηκαν να πληρώσουν τους δανειστές τους, χωρίς να κηρύξουν πτώχευση. Μάλιστα στο διεθνές δίκαιο υπάρχει πρόβλεψη για την μονομερή άρνηση μιας χώρας να πληρώσει τα χρέη της, όταν συντρέχουν τρεις λόγοι: (α) Ο δανεισμός έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο. (β) Τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας. (γ) Οι δανειστές γνώριζαν πολύ καλά ποιους δάνειζαν και για ποιο σκοπό. Στη βάση αυτής της ρήτρας του διεθνούς δικαίου, που αποκαλείται odious debt ή απεχθές χρέος, αρνήθηκαν πολλές από τις νεοαπελευθερωμένες χώρες να πληρώσουν τα χρέη της αποικιοκρατίας, των δικτατορικών και βασιλικών καθεστώτων που ανατράπηκαν, αλλά και των διεφθαρμένων κυβερνήσεων.

Τελευταίο παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση. Ο πρόεδρος της χώρας Κορέα, αφού συγκρότησε μια διακομματική επιτροπή υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας που εξέτασε το σύνολο των συμβάσεων δανεισμού της χώρας, ανακοίνωσε ότι το Εκουαδόρ δεν δεσμεύεται να πληρώσει ένα «ανήθικο και παράνομο» χρέος, που υπήρξε προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού του. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία στάθηκε στο πλευρό της χώρας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά της να μην πληρώσει χρέη που δημιούργησαν οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις και έτσι δεν κουνήθηκε φύλλο εναντίον του Εκουαδόρ. Και μιλάμε για μια χώρα με πληθυσμό περί τα 13,6 εκατ. κατοίκους και με ΑΕΠ (2008) λίγο πάνω από το 16% του αντίστοιχου ΑΕΠ της Ελλάδας!

Για να προχωρήσει μια χώρα σε μονομερή παύση πληρωμών απαιτείται πρώτα και κύρια πολιτική βούληση. Απαιτείται υπεύθυνη κυβέρνηση που να προτάσσει πάνω απ’ όλα το καλό της χώρας και του λαού της. Φανταστείτε μόνο μια κυβέρνηση που αντί να αναζητά την «αποκατάσταση της αξιοπιστίας στις αγορές», βγαίνει και ζητά την συμπαράσταση, την μαχητική στήριξη του λαού για να προχωρήσει σε μονομερή παύση πληρωμών, ώστε να μην επιβάλει τα μέτρα λιτότητας και ασφυξίας που απαιτούν οι δανειστές και τα όργανά τους.

Φυσικά μια τέτοια κυβέρνηση θα προχωρούσε αμέσως στη δημιουργία μιας διακομματικής επιτροπής σε ισότιμη βάση, έστω υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας, η οποία θα είχε απεριόριστη δυνατότητα διερεύνησης όλων των συμβάσεων δανεισμού τουλάχιστον από την μεταπολίτευση έως σήμερα. Υπάρχει έστω κι ένας που πιστεύει ότι οι συμβάσεις αυτές δεν κρύβουν ρεμούλες και ατασθαλίες άνευ προηγουμένου; Μόνο οι συμβάσεις swap που αποκαλύφτηκαν πρόσφατα με την Goldman Sachs και άλλες 15 τράπεζες αποτελούν σκάνδαλα πρώτου μεγέθους, που μπροστά τους ωχριά το σκάνδαλο Siemens. Ταυτόχρονα θα έφερνε στη Βουλή νόμο, ο οποίος θα καταργούσε με αναδρομική ισχύ κάθε ασυλία για όλα τα πολιτικά πρόσωπα που διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα με ποινή τη δήμευση της περιουσίας τους και φυλάκιση.

Όλα αυτά δεν θα ικανοποιούσαν μόνο το κοινό περί δικαίου αίσθημα, κάτι εντελώς απαραίτητο για μια πολιτική που θέλει να στηριχθεί στον ίδιο το λαό, αλλά θα στοιχειοθετούσαν και το έννομο δικαίωμα της χώρας έναντι της «διεθνούς κοινότητας» να μην πληρώσει τα χρέη που αποτελούν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας.

Φυσικά η παύση πληρωμών είναι μόνο το πρώτο βήμα. Είναι ένα αμυντικό μέτρο για να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που πηγαίνουν στην αποπληρωμή των χρεών. Το πρόβλημα που προκύπτει αμέσως με την παύση πληρωμών είναι διπλό: Αφενός, τι πρέπει να γίνει για να θωρακιστεί η χώρα απέναντι τους εκβιασμούς και τις πιέσεις των αγορών, που είναι φυσικό να ενταθούν μπροστά στο ενδεχόμενο της παύσης πληρωμών. Αφετέρου, πώς πρέπει να αξιοποιηθούν οι πόροι που διεσώθησαν, αλλά και οι πόροι που διαθέτει συνολικά η ελληνική οικονομία και κοινωνία, έτσι ώστε να ορθοποδήσει η χώρα και ο λαός της και να μπει σε μια νέα τροχιά ορθολογικής ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων και του τόπου.

Ως προς το πρώτο ζήτημα, η επίσημη προπαγάνδα ασκεί συστηματική τρομοκρατία, που πίσω της κρύβεται η απόλυτη ένδεια επιχειρημάτων. Επίσης, η διατεταγμένη δημοσιογραφία έχει φιμώσει κάθε άποψη που υποστηρίζει την παύση πληρωμών. Ενώ δυστυχώς και η επίσημη αριστερά δεν τολμά ούτε καν να θέσει το ζήτημα.

Η ελεγχόμενη «ενημέρωση» γνωρίζει πολύ καλά ότι οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των αγορών μπορούν να πιάσουν μόνο όταν έχεις ένα πολιτικό σύστημα εντελώς σαθρό, υποτελές, διεφθαρμένο και επιρρεπές στο δοσιλογισμό. Όπου υπήρξαν κυβερνήσεις που τόλμησαν να υπερασπιστούν τις χώρες τους, ακόμη και σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες γι’ αυτές, οι αγορές και τα διεθνή όργανά τους ελάχιστα μπόρεσαν να κάνουν.

Για παράδειγμα η Αργεντινή, η οποία χρεωκόπησε επίσημα το 2001 μετά από μια δεκαετία κατά την οποία οι διεθνείς αγορές και τα όργανά τους την αποκαλούσαν «οικονομικό θαύμα». Αφού ανατράπηκε και εκδιώχθηκε κακήν κακώς ο πρόεδρος του «οικονομικού θαύματος» Κάρλος Μένεμ, ένα είδος δικού μας Σημίτη, ο οποίος οδήγησε τη χώρα στην υπερχρέωση και την καταστροφή, ήρθε ο Φερνάντο ντε λα Ρούα, κάτι σαν τον δικό μας Καραμανλή τζούνιορ, ο οποίος προσπάθησε να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Έφτασε τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας και ο λαός τον ανέτρεψε. Στη θέση του ήρθε ο κεντροαριστερός Εδουάρδο Ντουάμπλε, κάτι σαν τον δικό μας Γιώργο Παπανδρέου.

Ο Ντουάμπλε, αφού κατήγγειλε την προηγούμενη διεφθαρμένη διακυβέρνηση και δήλωσε ότι κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία της χώρας του από τους διεθνείς δανειστές και κερδοσκόπους, κατέληξε ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος εκτός από την υπαγωγή της χώρας του στην κηδεμονία του ΔΝΤ. Μέσα σε λίγους μήνες η ανεργία έφτασε στα ύψη (πάνω από το 25%), η πείνα και η φτώχεια θέριζε, ενώ ακόμη και το ποσοστό θνησιμότητας του πληθυσμού αυξήθηκε. Για όλα αυτά ο Ντουάμπλε ήξερε μόνο να λέει: «Δεν θα ήμουν ειλικρινής αν σας έλεγα ότι είμαι ευτυχής με τον τρόπο που το ΔΝΤ μας έχει μεταχειριστεί.». Πονούσε κι αυτός για τα βάσανα του λαού του, όπως πονά και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Ωστόσο, ο λαός της Αργεντινής δεν εκτίμησε καθόλου τα αισθήματά του και τον έριξε. Στην θέση του εκλέχτηκε ο Κιτσνέρ, ο οποίος το πρώτο πράγμα που έκανε, σεβόμενος τη θέληση του λαού και το συμφέρον της χώρας του, ήταν να ξαποστείλει το ΔΝΤ και τις θεραπείες του. Ακολούθησε πολιτική διαγραφής των χρεών της χώρας και προχώρησε σε εθνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας προκειμένου να ξαναρχίσει η ανάπτυξη της χώρας. Οι αγορές τιμώρησαν την Αργεντινή βαθμολογώντας την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας με το χειρότερο βαθμό. Παρ’ όλα αυτά η Αργεντινή στάθηκε στα πόδια της με τη δύναμη του λαού της, παρά και ενάντια στο ΔΝΤ, τις αγορές και τις θεραπείες τους. Χρειάστηκε απλά ένας Κιτσνέρ να ενωθεί με το λαό και να προτάξει το συμφέρον της χώρας του, για να γλυτώσει η χώρα τα χειρότερα. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η Αργεντινή έχει λύσει τα προβλήματά της, ή ότι έχει ξεπεράσει ολοκληρωτικά τη χρεωκοπία της. Σημαίνουν απλά ότι η χρεωκοπημένη Αργεντινή και ο λαός της σήμερα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από όλες τις άλλες χώρες που δέχτηκαν την κηδεμονία του ΔΝΤ, ενώ βρίσκεται σε καλύτερη θέση και από την Ελλάδα του «ισχυρού ευρώ».

Τι θα γίνει όμως αν αντιδρώντας στην παύση πληρωμών φύγουν όλα τα κεφάλαια; Τι θα γίνει αν οι τράπεζες αρχίζουν να εκβιάζουν; Τι θα γίνει αν η ΕΚΤ προκειμένου να προστατεύσει τις τράπεζες που κατέχουν τα πακέτα των ελληνικών ομολόγων, αρχίσει να πιέζει μέσα από τον περιορισμό της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας, μιας και είναι η μόνη που ελέγχει την ποσότητα έκδοσης του ευρώ; Τα ερωτήματα αυτά είναι απολύτως βάσιμα. Γι’ αυτό και η παύση πληρωμών δεν έχει ουσιαστικά κανένα πρακτικό νόημα, αν δεν συνοδευτεί με ένα πακέτο άμεσων μέτρων θωράκισης της οικονομίας και της χώρας από τυχόν εκβιασμούς και πιέσεις. Αυτά τα μέτρα πρέπει να είναι τα εξής:

Πρώτο, η άμεση επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίου ώστε να σταματήσει η φυγή του στο εξωτερικό. Αυτό μπορεί να γίνει π.χ. επιβάλλοντας έναν αποτρεπτικό φόρο της τάξης του 80-90% για κάθε ευρώ που πηγαίνει σε καταθέσεις, μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κλπ., του εξωτερικού. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα ιδιωτικά κεφάλαια που έχουν επωφεληθεί από το κοινό νόμισμα και την ελευθερία κίνησης και βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό ανέρχονταν στα τέλη του 2009 σε πάνω από 160 δις ευρώ. Αυτό πρέπει έτσι ή αλλιώς να σταματήσει γιατί αποτελεί τρομακτική πληγή για την ελληνική οικονομία.

Δεύτερο, η εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών της χώρας, ώστε να χτυπηθεί αποφασιστικά το κύκλωμα χρηματοπιστωτικής αγυρτείας και τοκογλυφίας που πνίγει τη χώρα. Να λυτρωθούν νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις από την σαράφικη πρακτική των τραπεζών. Να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος των χρεωγράφων που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών με αποτέλεσμα να έχουν εκτινάξει την αξία του τραπεζικού ενεργητικού σε σχεδόν 2 φορές το ΑΕΠ της χώρας.

Τρίτο, η έξοδος της χώρας από το ευρώ και την ΟΝΕ. Κι αυτό γιατί το ευρώ είναι το μόνο αποτελεσματικό μέσο εκβιασμού και πίεσης της χώρας. Εκτός ευρώ όλες οι απειλές είναι μόνο λόγια. Κι όχι μόνο αυτό. Όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι εκτεθειμένη στις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης.

Φυσικά, η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη σήμερα, θα πυροδοτήσει τέτοια κρίση στο ίδιο το ευρώ, θα πυροδοτήσει τέτοιες λαϊκές αντιδράσεις εναντίον του και στις άλλες χώρες της ευρωζώνης, που είναι πολύ πιθανό να δούμε την έκλειψή του. Αυτό φοβούνται και τα διευθυντήρια της ευρωζώνης.

Το μόνο που μπορεί να κάνουν οι αγορές απέναντι σε μια αποφασισμένη χώρα και έναν ακόμη πιο αποφασισμένο λαό, είναι να μηδενίσουν την πιστοληπτική του ικανότητα. Κι έτσι να μην μπορεί η χώρα να αντλήσει κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές ομολόγων. Όμως αυτό δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή των κρατικών ελλειμμάτων στο δημόσιο δανεισμό κινείται λίγο πάνω από το 3%. Αυτό σημαίνει ότι, αν απαλλαγεί η χώρα από την εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες, ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, είναι ασήμαντες.

Θα πρέπει όμως και η παύση πληρωμών να συνοδευθεί από μια ριζικά διαφορετική αναπτυξιακή πορεία, η οποία δεν θα στηρίζεται σε κερδοσκόπους επενδυτές, σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις άμεσες ανάγκες και το εισόδημα του εργαζόμενου. Μόνο έτσι μπορεί να ορθοποδήσει η οικονομία, να ανασυγκροτηθεί σε παραγωγική βάση η εγχώρια αγορά και να οικοδομηθεί ένα ριζικά διαφορετικό κράτος από το σημερινό. Μόνο έτσι δεν θα χρειάζεται το δημόσιο να καταφύγει ξανά στη διεθνή κερδοσκοπία για δανεισμό.

Φυσικά τίποτε από όλα αυτά δεν έχει νόημα δίχως την κατάκτηση και την κατοχύρωση της δημοκρατίας στη χώρα. Κι αυτό σημαίνει την ανατροπή του υπάρχοντος διάτρητου και απόλυτα διεφθαρμένου συστήματος καλπονοθευτικής αναπαραγωγής ενός περιορισμένου και τυπικού κοινοβουλευτισμού που στηρίζει την απολυταρχία της εκάστοτε κυβέρνησης και των πατρώνων της. Σημαίνει δηλαδή την εγκαθίδρυση της αληθινής κυριαρχίας του λαού, της λαοκρατίας, με την κατοχύρωση και τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

Ο Γεώργιος Σουρής, έγραψε το παρακάτω ποίημα πριν από 100 χρόνια !!!

« Ποιος είδε κράτος λιγοστό,

σ΄ όλη τη γη μοναδικό

Εκατό να ξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,

να΄χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

Να ΄χει κλητήρες για φρουρά

Και να σε κλέβουν φανερά

Κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

Τον κλέφτη να γυρεύουνε; »

Η Σύλβια Παπαδάκη φωτογραφίζεται για το Maxim Απριλίου. Δείτε τι τρυφερό πλάσμα είναι...

Η γραμμή του αίματος

"Όσοι με αποτροπιασμό γράφουν για το αίμα των αθώων ή το αίμα της θυσίας, δεν έχουν δει ποτέ αίμα. Ούτε διαμελισμένο πτώμα. Ευτυχώς. Το αίμα λοιπόν, αυτό το συστατικό της ζωής, έχει μια χαρακτηριστική μεταλλική οσμή, που φέρνει αναγούλα. Περνά απ τη μύτη και φτάνει ως τον εγκέφαλο. Μπορείς να την αναγνωρίσεις ανάμεσα σε χιλιάδες μυρωδιές. Είτε προέρχεται από Αφγανό, είτε από αστυνομικό, είτε από αθώο , είτε από ένοχο. Όσοι μιλούν για αίμα: τρομοκράτες που θέλουν να σώσουν, υπερπατριώτες που θέλουν να σωθούν, υπουργοί που θέλουν να διασωθούν,δεν έχουν... μυρίσει αίμα . Δεν έχουν ξεράσει λίγα μέτρα πιο πέρα. Είναι προστατευμένοι απ την αόριστη, μεταφυσική επίκλησή του.

Μια χώρα λοιπόν κινδυνεύει, όχι όταν φτάνει στη χρεωκοπία, αλλά όταν οι γωνιές της αποκτούν τη μυρωδιά του αίματος και οι άνθρωποί της, της συνήθειας. Μετά ο υπουργός κάνει μια δήλωση. Δεν κινδυνεύουμε από την αύξηση της εγκληματικότητας. Κινδυνεύουμε από την εξοικείωση με το αίμα. Όταν οι ειδικές δυνάμεις της χώρας τραγουδάνε στις παρελάσεις ανθρωποφαγικά τραγουδάκια, οι βομβιστές εκδικούνται ίσως την κοινωνία, ίσως τον εαυτό τους, σπάνια πάντως το σύστημα και όταν το κράτος μοιράζει χιλιάδες όπλα σε δημοσιογράφους, δημάρχους, πολίτες κάνοντας την παραδοχή πως κινδυνεύουν.

Αυτά που γράφονται για τον κύκλο του αίματος είναι λογοτεχνικές μπούρδες. Το αίμα δεν κλείνει ποτέ κύκλο. Όταν αρχίζει να ρέει κάνει τη δικιά του ακατάστατη γραμμή που δεν ξέρεις ποιόν θα αγγίξει και ποιόν θα συμπεριλάβει. Όταν προετοιμάζεις την κοινωνία να το μυρίσει, τότε θα το μυρίσει.Έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε το αίμα. Και πίσω απ τα πιστόλια και τις βόμβες υπάρχουν οπλισμένες κοινωνικές αντιλήψεις."
Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Vida Guerra η Κουβανή καλλονή γεμάτη καμπύλες