Η αυτοκτονία ενός πολιτικού που κατηγορήθηκε για χρηματισμό μπροστά στις κάμερες...

O Budd Dwyer ήταν πολιτικός που γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1939 στο St Charles, του Missouri. Ειχε πολιτική σταδιοδρομία στην πολιτεία της Πενσυλβάνια, που ηταν γερουσιαστής, και ταμίας της γερουσιας. Στα τέλη του 1986,ο Dwyer ήταν επιφορτισμένος με το να αποδεχθεί κατηγορια δωροδοκίας 300.000 δολάρια για να βοηθήσει την εταιρεία Computer Associates να επιτύχει μια σύμβαση ύψους 4,6 εκατ. δολαρίων.Είχε προβλήματα ομως στην νομική υπεράσπιση.Ανίκανος να αποδείξει την αθωότητα ειχε δεχθεί υπόμνημα, που αντιμετώπιζε μια ποινή των 55 χρόνων φυλάκισης και πρόστιμο 300.000 δολαρίων. Στις 22 Ιανουαρίου 1987, μια ημέρα πριν εκδώσει την απόφασή του το δικαστηριο, ζήτησε μια συνέντευξη τύπου στην οποία συμμετείχαν αρκετοι τηλεοπτικοι σταθμοι, στην Πολιτεία της Pennsylvania, και άρχισαν να μεταδίδουν ζωντανά την εκδήλωση.Ο Dwyer έκανε μια σύντομη ομιλία με την οποία διακήρυξε την αθωότητά του για τελευταία φορά. Μετά την παράδοση τριών φακελων σε τρεις από τους συναδέλφους του, πηρε ενα τέταρτο φάκελο που ειχε και.....

Προσοχή ! Αν έχετε πρόβλημα μην δείτε το video είναι τρομακτικό....

http://paratolmo.blogspot.com/

Η 19χρονη Γερμανίδα Lena Meyer-Landrut Η νικήτρια της Eurovision...

Σταλινικό Photoshop

Απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου: Ψεύτικες Εικόνες - "Ψέματα σε ζωντανή σύνδεση".

http://www.tvxs.gr/v15623

Πολλά χρόνια πριν από την ανακάλυψη του photoshop, οι σταλινικοί νεκροθάφτες της Οκτωβριανής Επανάστασης και του Μπολσεβικισμού αναδεικνύονταν σε "μαιτρ" του μοντάζ και της πλαστογραφίας.

Μεγάλες αλλαγές στην οργάνωση των ομάδων από την ΟΥΕΦΑ

Την περικοπή των υπέρογκων ποσών που δαπανώνται στο ποδόσφαιρο αποφάσισε η εκτελεστική επιτροπή της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας την Πέμπτη (27/05) σε σύσκεψή της στη Νιόν, φέρνοντας νέα δεδομένα στις μεταγραφικές κινήσεις στη Γηραιά Ηπειρο.

Η UEFA αποφάσισε την εφαρμογή του οικονομικού Fair Play, σύμφωνα με το οποίο οι σύλλογοι θα υποχρεώνονται να ξοδεύουν ποσά ανάλογα με τα έσοδά τους. Ετσι, από τη σεζόν 2014-15, όποιος σύλλογος δεν παρουσιάζει κέρδη στον ισολογισμό του θα χάνει το δικαίωμα συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

"Οι νέοι κανονισμοί τελικώς εγκρίθηκαν ομόφωνα. Ο βασικός κανόνας είναι η απαίτηση για break even (σ.σ. ισορροπία εσόδων-εξόδων), με περίοδο προσαρμογής τριών ετών. Σίγουρα δεν θα το δεχθούν εύκολα όλοι, αλλά καταλαβαίνουν ότι είναι απαραίτητο. ν κάποιοι σύλλογοι θέλουν να ξοδεύουν 50,60 ή 70 εκατομμύρια ευρώ, γιατί όχι; Αρκεί βέβαια τα χρήματα αυτά να προέρχονται από τα έσοδά τους", δήλωσε ο γενικός γραμματέας της UEFA, Τζιάνι Ινφαντίνο

Σκοπός της απόφασης αυτής είναι να σταματήσει η αλόγιστη δαπάνη των συλλόγων και η έλλειψη μέτρου στις αμοιβές των παικτών, που με τα τελευταία μεταγραφικά δεδομένα εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Συνοπτικά, οι ευρωπαϊκές ομάδες θα πρέπει να περιοριστούν ώστε τα έξοδά τους να μην είναι περισσότερα από τα έσοδά τους.

Πλέον, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα συμμετέχουν μόνο οι σύλλογοι που θα παρουσιάζουν κέρδη, ενώ όσοι έχουν οφειλές θα αποκλείονται. Τα έσοδα των ομάδων θα προέρχονται από τηλεοπτικά δικαιώματα, εισιτήρια, χορηγίες και έσοδα από διοργανώσεις.

Μέτρα και εφαρμογές

Για να είναι σίγουρη για την εφαρμογή του μέτρου, η UEFA δημιούργησε μία ομάδα οικονομικού ελέγχου των συλλόγων, με επικεφαλής τον πρώην πρωθυπουργό του Βελγίου, Ζαν-Λικ Ντεάν, που θα είναι υπεύθυνη για την διεξοδική διερεύνηση των ισολογισμών, αλλά και την εφαρμογή της μεθόδου αδειοδότησης. Ο κανονισμός αυτός θα τεθεί σε εφαρμογή από την 1η Ιουνίου 2011, ενώ η σεζόν 2014-15 θα είναι η πρώτη κατά την οποία θα αποκλείονται από τις διασυλλογικές διοργανώσεις οι σύλλογοι με οφειλές.

Να σημειωθεί ότι οι ομάδες θα αξιολογούνται επί τρία συναπτά έτη, διάστημα κατά το οποίο θα δικαιούνται να έχουν απώλειες μέχρι 5 εκατομμύρια ευρώ. Επιπλέον, στο οικονομικό Fair Play δεν υπολογίζονται τα έξοδα για κατασκευή γηπέδου ή τμημάτων υποδομών, καθώς στόχος είναι να περιοριστούν οι εξωπραγματικές δαπάνες για αγορές ή αποδοχές ποδοσφαιριστών.

Τέλος, οι επενδυτές έχουν το δικαίωμα να ενισχύουν τους συλλόγους έναντι ποσού 45 εκατομμυρίων ευρώ συνολικά, για τις περιόδους 2013-14 και 2014-15, ενώ για τις τρεις επόμενες σεζόν, το ποσό θα μειωθεί στα 30 εκατομμύρια ευρώ συνολικά.

Κουιζάκι...Ποιά από αυτές βγήκε Playmate 2010 ?

Ο άνθρωπος μαϊμού.

Η ΕΚΤ προκάλεσε την ελληνική κρίση με στόχο την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ασκούσε πολιτική ραγδαίας πιστωτικής επέκτασης στις χώρες της γεωγραφικής περιφέρειας της ευρωζώνης και μηδενικής επέκτασης στη Γερμανία, προκαλώντας ασύμμετρους οικονομικούς κύκλους εντός τη ζώνης και φούσκες που οδήγησαν στην παρούσα κρίση, είπε, μιλώντας στο naftemporiki.gr ο καθηγητής Διεθνούς Τραπεζικής στο πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον και διευθύνων σύμβουλος της Providence Asset Management Ρίτσαρντ Βέρνερ.



Μάλιστα ο καθηγητής τονίζει ότι οι αρχιτέκτονες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που σύμφωνα με τον ίδιο επιθυμούσαν τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, γνώριζαν ότι το σύστημα του ευρώ δεν θα λειτουργούσε χωρίς την ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών, η δημιουργία του οποίου θα απαιτούσε να υπάρξει μία κρίση.

Το μοναδικό λογικό συμπέρασμα, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι ότι «οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της ΕΚΤ» δημιούργησαν την κρίση αυτή με στόχο την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ.

Ο Γερμανός καθηγητής μας μίλησε με αφορμή πρόσφατο άρθρο του στην ιαπωνική εφημερίδα Yiomiuri, στο οποίο υποστήριζε ότι η ΕΚΤ πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες ως προς την κρίση χρέους της Ελλάδας.


Ακούστε όλη τη συνέντευξη
Ποιος ήταν ο ρόλος της ΕΚΤ στο ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης;

«Ο βασικός της ρόλος ήταν στα χρόνια πριν το ξέσπασμα της κρίσης - είναι ένας ρόλος που δεν είναι ευρέως γνωστός, κάτι στο οποίο έχει συμβάλει και η ίδια η ΕΚΤ. Αυτό που μας λέει η ΕΚΤ, όπως και άλλες κεντρικές τράπεζες, είναι ότι τα επιτόκια είναι το κύριο εργαλείο άσκησης της νομισματικής πολιτικής. Τώρα, ειδικά στην περίπτωση της Ευρώπης, είναι εύκολο να αποδείξουμε ότι αυτό δεν ισχύει, καθώς τα επιτόκια ήταν ίδια για όλες τις χώρες της ευρωζώνης αλλά τα μέλη της βρίσκονταν σε πολύ διαφορετικές φάσεις του οικονομικού κύκλου. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι οι κύκλοι αυτοί δεν καθορίζονταν από τα επιτόκια. Ποια ήταν λοιπόν η αιτία; Προκύπτει ότι ήταν ένας άλλος νομισματικός παράγοντας που βρίσκεται υπό την εποπτεία της ΕΚΤ, δηλαδή το ύψος των πιστώσεων. Όλοι θα συμφωνούσαν ότι ο ρόλος των κεντρικών τραπεζών είναι να ελέγχουν την προσφορά χρήματος και συνεπώς τη δημιουργία πιστώσεων, τη χορήγηση τραπεζικών δανείων.

Αν κοιτάξουμε τι έκανε η ΕΚΤ, η εικόνα που προκύπτει είναι ασυνήθιστη. Μόλις ιδρύθηκε ως η κεντρική τράπεζα της ζώνης του ευρώ, ακολούθησε την εξής πολιτική. Κατ’ αρχήν έκλεισε τελείως τη «βρύση» των δανείων στη Γερμανία - η πιστωτική επέκταση των τραπεζών πήγε από περίπου 10% σχεδόν αμέσως στο μηδέν , και έχει παραμείνει γύρω στο μηδέν έκτοτε. Αυτό εξηγεί γιατί η γερμανική οικονομία είχε πολύ χαμηλή ανάπτυξη από τότε που ιδρύθηκε η ΕΚΤ. Την ίδια στιγμή, η ΕΚΤ δημιούργησε τεράστια πιστωτική επέκταση στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και, μόλις μπήκε και αυτή στο ευρώ [EUR=X] , στην Ελλάδα,. Η πιστωτική επέκταση των τραπεζών έχει υπάρξει διψήφια, σε μερικές χώρες στα επίπεδα του 20 με 30% σε ετήσια βάση.

Άλλη μία σημαντική πληροφορία, που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι – τι εννοούμε όταν λέμε χρήμα; Οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι τα νομίσματα και τα χαρτονομίσματα που εκδίδει η κεντρική τράπεζα. Στην πραγματικότητα τα χρήματα των κεντρικών τραπεζών είναι μόλις 2% ή και 1% της συνολικής προσφοράς χρημάτων. Από πού προέρχεται το υπόλοιπο 98%; Η απάντηση είναι ότι η προσφορά χρήματος δημιουργείται από το τραπεζικό σύστημα, που είναι και ο λόγος για τον οποίο οι τράπεζες είναι τόσο σημαντικές και ο λόγος για τον οποίο ο ρόλος των κεντρικών τραπεζών είναι να εποπτεύουν τις τραπεζικές πιστώσεις. Η χορήγηση τραπεζικών δανείων είναι στην πραγματικότητα δημιουργία χρήματος. Αυτό που έκανε η ΕΚΤ ήταν να δημιουργήσει ραγδαία ανάπτυξη των δανείων, στην πραγματικότητα φούσκες τεραστίων διαστάσεων, στις περιφερειακές γεωγραφικά χώρες, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, τη στιγμή που στη Γερμανία έκλεισε τη «βρύση».

Οι επιπτώσεις είναι ξεκάθαρες και, είχα προειδοποιήσει πριν από χρόνια γι’αυτό, όταν δημιουργείς φούσκες, αυτές θα σπάσουν, προκαλώντας ύφεση και κρίσεις. Το άλλο που συμβαίνει είναι ότι, όταν υπήρχε συνεχής ανάπτυξη, οι κυβερνήσεις, και όχι μόνο της Ελλάδας, θεωρούσαν ότι τα έσοδά τους ήταν σε ανοδική τροχιά, οπότε αύξαναν τις δαπάνες τους. Η ΕΚΤ λοιπόν ασκούσε λανθασμένη νομισματική πολιτική, που δημιούργησε μη βιώσιμες φούσκες και μη βιώσιμες κυβερνητικές δαπάνες, οπότε δεν έκανε σωστά τη δουλειά της. Όταν έσπασαν οι φούσκες είχαμε αυτό που μας συμβαίνει τώρα – τραπεζικές και δημοσιονομικές κρίσεις και, μέσω των αυξημένων δαπανών που οι κυβερνήσεις ενθαρρύνονταν να κάνουν, έχουμε το ζήτημα της κρίσης κυβερνητικού χρέους».

Η επόμενη ερώτηση είναι ασφαλώς γιατί να ακολουθήσει η ΕΚΤ τέτοιου είδους ασύμμετρη πολιτική;

«Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Βρίσκομαι αυτή τη στιγμή σε ένα συνέριο στο Λονδίνο. Παρών είναι και ένας από τους συγγραφείς της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Πρόκειται για τον κ. Ζακ Αταλί (σ.σ. είχε τελέσει σύμβουλος του πρώην προέδρου Φρανσουά Μιτεράν) ο οποίος ανέφερε κάποια αξιοσημείωτα πράγματα σχετικά με το ερώτημά σας. Όταν συντάσσαμε την συνθήκη του Μάαστριχτ, είπε ο ίδιος, γνωρίζαμε ότι το ευρώ θα περνούσε κρίση, γνωρίζαμε ότι το σύστημα δεν θα λειτουργούσε χωρίς τη δημιουργία ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών, δεν θα λειτουργούσε ποτέ, όπως είπε. Γνωρίζαμε ότι πρέπει να περάσουμε από μία κρίση ώστε να ιδρύσουμε ευρωπαϊκό υπουργείο οικονομικών. Αυτό λοιπόν το οποίο παρακολουθούμε τώρα είναι πραγματικά αξιοσημείωτο και έχει να κάνει πολύ λιγότερο με την Ελλάδα απ’ ό,τι νομίζει ο κόσμος. Έχει να κάνει πολύ περισσότερο με το σχέδιο της Ευρώπης, και όταν λέω Ευρώπη εννοώ εδώ τις Βρυξέλλες και τους τεχνοκράτες της ΕΚΤ, να δημιουργήσουν ένα νέο κράτος, μιλάμε για μία ιστορική στιγμή που αφορά στη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

Πριν τη συνθήκη του Μάαστριχτ είχαν καταφέρει να μεταφέρουν εποπτικές εξουσίες στις Βρυξέλλες. Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μετέφεραν την εξουσία της νομισματικής πολιτικής στην ΕΚΤ. Αυτό που έλειπε ήταν το τρίτο βήμα – είχαμε την εποπτεία, τη νομισματική πολιτική, το τρίτο είναι η δημοσιονομική πολιτική. Όταν έχεις τη δύναμη να φορολογείς και να δαπανάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τη δύναμη να εκδίδεις ομόλογα και να αποφασίζεις πώς θα δαπανώνται τα χρήματα, και οι εθνικοί προϋπολογισμοί υπόκεινται σε ευρωπαϊκό έλεγχο, τότε όλα είναι πλήρη, έχεις δημιουργήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και αυτό είναι που ήθελαν οι συντάκτες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, όπως παραδέχονται τώρα.

Αυτό δίνει άλλη διάσταση στα όσα έκανε μέχρι τώρα η ΕΚΤ. Η τράπεζα ξαφνικά αποκάλυψε τις πραγματικές της προθέσεις πριν από μία εβδομάδα. Μέχρι τότε ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη σε οποιονδήποτε υπαινιγμό ότι μπορεί να υποκύψει σε πολιτικές πιέσεις, τόνιζε ότι είναι ανεξάρτητο, αντικειμενικό ίδρυμα που επιχειρεί να πετύχει αποκλειστικά οικονομικούς στόχους. Υποστήριζαν ότι δεν υπακούν σε καμία κυβέρνηση, δεν υποκύπτουν σε πολιτικές πιέσεις. Ωστόσο πριν από μία εβδομάδα η ΕΚΤ αποκάλυψε ξαφνικά τις πραγματικές της προθέσεις, ότι έχει πράγματι πολιτικό χαρακτήρα, ότι χρησιμοποιεί τη νομισματική πολιτική για πολιτικούς στόχους, θέλοντας να δημιουργήσει ευρωπαϊκό υπερκράτος, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, με μία κεντρικά ασκούμενη δημοσιονομική πολιτική. Και αυτό γιατί συμφώνησε να αγοράσει ομόλογα εφόσον υπάρχει περισσότερος έλεγχος των εθνικών προϋπολογισμών από τις Βρυξέλλες.

Ακόμα δεν έχουμε φτάσει εκεί, δεν έχουν ακόμα πραγματοποιήσει όλους τους στόχους τους, οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της ΕΚΤ, οπότε δυστυχώς η κρίση θα συνεχιστεί. Ωστόσο η νομισματική πολιτική έχει συνδεθεί με τον πολιτικό στόχο της δημιουργίας ενός νέου έθνους-κράτους στην ΕΕ που θα ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα είναι μόνο ένα πιόνι στο παιχνίδι»

Βασικά υπονοείτε ότι η ΕΚΤ προκάλεσε επίτηδες την κρίση στην Ελλάδα ώστε να υπάρξει στενότερη πολιτική ένωση εντός της ΕΕ και της ευρωζώνης;

«Νομίζω ότι αυτό είναι το μοναδικό συμπέρασμα στο οποίο μπορεί κανείς να καταλήξει. Αν κοιτάξει τα γεγονότα, την πολιτική που ακολούθησε η ΕΚΤ τα τελευταία δέκα χρόνια και τις δηλώσεις από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της τράπεζας, καθώς και των συντακτών της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αυτών που επιθυμούν τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού κράτους, όλοι έλεγαν ότι θα έχουμε μια κρίση με το να δημιουργήσουμε μία κεντρική τράπεζα αλλά όχι ενιαία δημοσιονομική πολιτική. Και αντί να λένε ότι δεν πρέπει να δημιουργήσουμε την ΕΚΤ ή το ευρώ μέχρι να ολοκληρώσουμε την πολιτική ένωση μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, λένε, ωραία, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε κρίση, οπότε ας το κάνουμε.

Έτσι οι Βρυξέλλες και η ΕΚΤ, σύμφωνα με το Ζακ Αταλί, δεν εξεπλάγησαν από αυτήν την κρίση. Παρατηρώντας την πολιτική της ΕΚΤ στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ελλάδα, πρέπει κανείς να πει ότι τίποτα δεν προκαλεί έκπληξη. Αυτό μας αφήνει με την πιθανότητα, που προκαλεί σοκ, ότι οι κρίσεις αυτές προκλήθηκαν επίτηδες με στόχο την επίτευξη του πολιτικού στόχου της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης. Αν, όπως λένε όλοι όσοι εμπλέκονται, ότι η κρίση είναι ευκαιρία, πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε για να ενοποιήσουμε την Ευρώπη, αν η κρίση είναι τόσο καλή, τότε δεν είναι πολύ μακριά από το να πουν ότι κάποια στιγμή πρέπει να δημιουργήσουμε μία κρίση».

ΑΛΙΝΑ ΣΑΡΑΝΤΗ

Ο Ολυμπιακός, η κατάντια, η εποχή Λεμονή με τα έργα και τις ημέρες της

Ξέρω ότι πολλές φορές το παρελθόν εξωραΐζεται στην μνήμη μας. Είναι ανθρώπινο δεν λέω.
Αλλά φίλοι μου κάνετε τον κόπο να αναρωτηθείτε;
Μήπως αυτά που τραβάμε σήμερα είναι τα απόνερα της εποχής Λεμονή ;

Λέω λοιπόν να κάνω μια μικρή αναδρομή για να δούμε τα πράγματα πως ακριβώς έχουν.

Ο Λεμονής την εποχή αποπομπής του Σόλιντ (επειδή δεν τα πήγαινε καλά στην Ευρώπη) ήταν προπονητής της Ξάνθης.
Παραιτείται δηλώνοντας στον Πανόπουλο ότι δεν θα πάει σε άλλη ομάδα.
Μετά από δύο μέρες υπογράφει προπονητής στον Ολυμπιακό.

Πήρε την ομάδα έτοιμη από τον Σόλιντ και εκτός του αποκλεισμού του από τον ΠΑΣ μέσα στο Καραϊσκάκη κατάφερε τελικά να την πάει μέχρι το τέλος κατακτώντας το πρωτάθλημα.

Το καλοκαίρι παρουσίασε ένα διαφορετικό είναι αλήθεια σχέδιο για την δημιουργία του νέου Ολυμπιακού στηριγμένου σε άλλες υγιείς βάσεις.

Σε συνεργασία με τον Πέτρο Κόκκαλη και έχοντας τεχνικό δ/ντή τον Ιίλια Ίβιτς προχώρησε στην υλοποίηση του σχεδίου του.
Έκανε πραγματικό ξεκαθάρισμα του ρόστερ δηλώνοντας από τηλεοράσεως ότι δεν θέλει να δουλέψει με πάνω από 24 παίκτες.
Έφυγαν τότε
Καψής, Κωστούλας, Λέμενς, Ουαντού, Ριβάλντο, Γεωργάτος, Βάλλας, Ταραλίδης, Μπουλούτ, Οκκάς, Μπαμπαγκίντα, Παππάς, Μάριτς, Καφές και Ανατολάκης Μπόρχα αλλά και οι δανεικοί Ντακόλ, Γιάννου, Χοβνανισιάν και Φακίνος.
Η μεγαλύτερη απώλεια από τον Ολυμπιακό ήταν αναμφίβολα ο Ριβάλντο, με τον Λεμονή να δηλώνει ότι «δεν θα πάμε σε μεταγραφή τύπου Ριβάλντο, αλλά σε παίκτες καλούς με στόχο να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό σύνολο και όχι να εξαρτώνται από τις ατομικές ικανότητες των αστεριών».
Ήρθαν τότε
Παρασκευάς Αντζας: 31 χρονών, αμυντικός από την Ξάνθη
Λουτσιάνο Γκαλέτι: 27 χρονών, μέσος από την Ατλέτικο Μαδρίτης
Λιονέλ Νούνιες: 22 χρονών, επιθετικός από την Αρχεντίνος Τζούνιορς
Κώστας Μήτρογλου: 19 χρονών, επιθετικός από την Γκλάντμπαχ
Ντάρκο Κοβάσεβιτς: 33 χρονών, επιθετικός, ελεύθερος (αγωνιζόταν στη Ρεάλ Σοσιεδάδ)
Κώστας Παπαδόπουλος: 15 χρονών, αμυντικός από τον Σβορώνο Κατερίνης
Λευτέρης Ματσούκας: 19 χρονών, μεσοεπιθετικός από την ομάδα Νέων του Ολυμπιακού
Ραούλ Μπραβο 26 χρονών αμυντικός από την Ρεάλ Μανδρίτης

Ο κ. Λεμονής έχει δημιουργήσει λοιπόν ένα μικρό και ευέλικτο ρόστερ, που αποτελείται από ποδοσφαιριστές που επιλέχθηκαν (και) για την ικανότητά τους να αγωνίζονται σε πολλές θέσεις. Παρ' ότι όμως αυτή η ικανότητα κάποιων παικτών θεωρείται αδιαμφισβήτητη.

Ο πολυδιαφημισμένος τότε Ολυμπιακός δεν είχε 25 ισάξιους ποδοσφαιριστές, όπως πολύ θα ήθελαν ο Λεμονής και οι παράγοντές του, άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε ποδοσφαιριστής που να μπορούσε να αντικαταστήσει τον «ξοφλημένο» για την ισπανική Πριμέρα Ντιβισιόν σέρβο φορ Ντάρκο Κοβάτσεβιτς, ο οποίος στην Ελλάδα ομοίαζε με... σούπερμαν σκοράροντας συνεχώς .
Ούτε τον δεξιό χαφ Λουτσιάνο Γκαλέτι ο οποίος έμοιαζε μία ταχύτητα πιο γρήγορος από τους συμπαίκτες του.
Ετέθη η σκέψη πάντως να αποκτηθεί ακόμη ένας Γκαλέτι και άλλος ένας Τζόρτζεβιτς (για την αριστερή πτέρυγα) αλλά κρίθηκε εκτός ποδοσφαιρικής πραγματικότητας και για αγωνιστικούς και για οικονομικούς λόγους...
Είτε γιατί δεν μπορούσε είτε γιατί δεν το τόλμησε, ο Λεμονής δεν έχει κάνει από το ξεκίνημα της σεζόν rotation. Στηρίζοταν σε συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές με αποτέλεσμα πχ. ο Νούνιες να μην έχει πάρει σχεδόν καθόλου χρόνο συμμετοχής και ο συμπατριώτης του αριστερός χαφ Αρτσούμπι να αγωνίζεται μόνο εκτός θέσης. Το αποτέλεσμα αρκετοί ποδοσφαιριστές να αγωνίζονται λίγο και ως εκ τούτου να είναι εντελώς εκτός ρυθμού...
Τα αγωνιστικά προβλήματα και οι τραυματισμοί που αντιμετώπισε η ομάδα στην διάρκεια της σεζόν κατέδειξαν ότι ο νέος Ολυμπιακός δεν διαθέτει «βάθος» στον πάγκο του.
Οι θλάσεις και τα τραβήγματα θερίζανε.

Από που να ξεκινήσει κανείς. Από τους Ραούλ Μπράβο (θλάση στην αριστερή περόνη και στον προσαγωγό), Ντομί (θλάση δύο φορές στον αριστερό τετρακέφαλο) και Νε (θλάση στο γόνατο στο δεξί πόδι και εν συνεχεία υποτροπή) που έμειναν εκτός από πέντε μήνες;
Τον Λεντέσμα(θλάσεις και στους δικεφάλους και στα δύο πόδια!) ο οποίος ουσιαστικά αχρηστεύτηκε τον β΄ γύρο, τον Ζούλιο Σέζαρ (θλάσεις στο δεξιό δικέφαλο), τον Κωνσταντίνου (θλάση στο δεξιό τετρακέφαλο και στον δεξιό προσαγωγό), τον Πατσατζόγλου (τράβηγμα δύο φορές στον δεξιό τετρακέφαλο, αλλά και κάκωση αριστερού άκρου ποδός), τους Γκαλέτι και Στολτίδη (θλάσεις στους δικεφάλους και στα δύο πόδια και πόνοι στο αριστερό ισχίο), τον Λούα Λούα (θλάση στην περόνη στο δεξί πόδι), τον Πάντο (θλάση άκρου ποδός), τον Μπελούτσι (τράβηγμα στο αριστερό γόνατο), τους Άντζα, Κοβάσεβιτς, Τζόρτζεβιτς (θλάση στο δεξιό δικεφάλο) και τους Ζεβλάκοφ και Τοροσίδη (από δύο φορές τράβηγμα στους προσαγωγούς και στο δεξί γόνατο);
Τον προπέρσινο Νοέμβριο επί εποχής Βαλβέρδε τα δημοσιεύματα υπήρξαν πολλά και καυτά για το θέμα. Πάρτε μια γεύση.
«Η αλήθεια για τους τραυματισμούς

Ο Σωκράτης Κόκκαλης κάθε άλλο παρά πίεσε τον Ερνέστο Βαλβέρδε στην πρόσφατη συνάντηση που είχαν στον Ρέντη για το θέμα των πολλών μυικών τραυματισμών. Μόλις ο πρόεδρος άνοιξε τη κουβέντα και ρώτησε "γιατί έχουμε πάλι τόσα προβλήματα, τι συμβαίνει;", ο προπονητής του Ολυμπιακού απάντησε χωρίς μισόλογα. Φανερώνοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι η ομάδα πληρώνει τις "αμαρτίες" της περασμένης περιόδου. Τις... επιστημονικές μελέτες της παρέας που είχε κουβαλήσει στον Ρέντη ο Τάκης Λεμονής.

Μπορεί ο Ισπανός προπονητής να αποφεύγει να μιλήσει για το συγκεκριμένο θέμα στον Τύπο, "ντριμπλάροντας" κάθε φορά που του γίνεται σχετική ερώτηση, αλλά στον Κόκκαλη τα είπε όλα αναλυτικά. Και τα αποτελέσματα των εργομετρικών του έδειξε από τον περασμένο Δεκέμβριο και έπειτα, και τις αιματολογικές εξετάσεις και τα προπονητικά προγράμματα που ακολουθούσαν την άνοιξη. Άλλωστε, ποιός ξεχνά το ξέσπασμα του Τζόρτζεβιτς στα αποδυτήρια, μετά το ντέρμπι με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, όταν είχε πει συναισθηματικά φορτισμένος "κανονικά θα έπρεπε να είμαι σε κώμα, αλλά παίζω"

Ο Λεμονής και οι συνεργάτες του φόρτωσαν υπερβολικά τους παίκτες την περίοδο Σεπτέμβριο-Δεκέμβριο με το Τσάμπιονς Λιγκ και τις εγχώριες υποχρεώσεις, βασιζόμενοι μόνο σε 13-14 ποδοσφαιριστές. Τους ξεζούμισαν και τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής τα πληρώνει ακόμα ο Ολυμπιακός. Και δεν ξέρουμε, αν θα τα πληρώνει για καιρό, καθώς τα μηνύματα που έρχονται από την ομάδα δεν είναι και τα πιο ενθαρυντικά.

Γιατί δεν ρωτάει ο Κόκκαλης, τους επικεφαλείς του ιατρικού επιτελείου του Ολυμπιακού να του πουν τι συνέβη πέρυσι; Η ίδια ομάδα δεν ήταν στον Ρέντη; Θα έχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να του διηγηθούν για την περίοδο της συνεργασίας τους με τον Λεμονή. Ο φάκελος είναι γεμάτος.
Διαβάστε, πάλι, ποιοί δεινοπάθησαν πέρυσι και συγκρίνετε τη λίστα με τους φετινούς συχνούς επισκέπτες στους Νικολάου και Αναγνωστόπουλο, μετά από μόλις 2,5 μήνες αγωνιστικών υποχρεώσεων. Μήπως είναι (όσοι, βέβαια, εξακολουθούν να βρίσκονται στην ομάδα και δεν έχουν αποχωρήσει) οι ίδιοι; »


Στα μέσα της χρονιάς και σε ανύποπτο χρόνο ο Σάββας Θεοδωρίδης είχε πει σε φίλο μου και συνεργάτη του Κόκκαλη σε ιδιωτική συζήτηση. «Έχει φτιάξει μια ομάδα έκτρωμα… Που δεν μπορούσε να κερδίσει τον Απόλλωνα καλαμαριάς και έκανε καθυστερήσεις στο Καραϊσκάκη με τον Εργοτέλη και τόσα αλλά…Στην Ευρώπη παίζαμε καλά γιατί παίζαμε σαν τον Εργοτέλη.. άμα είναι έτσι και ο Καραγεωργίου μια χαρά προπονητής είναι…»

Πράγματι τότε η ομάδα λόγω του μικρού ρόστερ και των τραυματισμών δεν μπορούσε να σταυρώσει νίκη εκτός έδρας.
Έπαιζε σε λίγες μέρες τα ρέστα του στη Ρώμη με την Λάτσιο αλλά στην Ελλάδα σε 4 ματς πρωταθλήματος εκτός έδρας είχε. Με ΠΑΟ (0-0) με ΑΡΗ (1-1) με Εργοτέλη (3-3) με Αστέρα (0-1) όπου είχε παραδωθεί πλήρως δεν υπήρχε στο γήπεδο. Όποιος θυμάται από ελεύθερο του Νικοπολίδη η μπάλα χτύπησε στην πλάτη του Τζόλε επιστροφή σε ελεύθερο παίκτη του Αστέρα και γκολ.
Τότε είχε κάνει και τις περίφημες δηλώσεις για τα ακούρευτα χορτάρια με αποτέλεσμα να γινόμαστε ρεζίλι με τίτλους σε εφημερίδες όπως «ΜΙΑ Ο ΘΡΥΛΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΜΙΑ ΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΥ».

Βέβαια για να λέμε και την αλήθεια ο Τάκης ατύχησε διότι την ίδια περίοδο, κουμάντο στον Ολυμπιακό έκανε ο Ιβιτς. Άλλα έλεγε ο Λεμονής, άλλα έλεγε στον Κόκκαλη ο Ιβιτς και δημιουργήθηκαν πολλά προβλήματα.
Ο Κόκκαλης άκουγε συνήθως τον Ίβιτς κι εκεί έγινε το κακό.
Ο Ιβιτς είχε ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Είχε δίπλα του την Πετρουλάκη. Θεά η γυναίκα, σαγήνευσε στο πέρασμά της τους πάντες. Ακόμη και τον Κόκκαλη!
Είχε δείπνο ο Κόκκαλης, ο Ιβιτς έπαιρνε μαζί του και την Πετρουλάκη. Για να συζητήσουν τα του Ολυμπιακού…
Ελεγε τα δικά του ο Ίβιτς και το Κοκκαλέικο (πατήρ και υιός) είχαν αλλού το μυαλό τους. Και το μόνο που κατάφερναν να πουν στο τέλος του δείπνου ήταν: «Έχεις δίκαιο Ίλια, έτσι πρέπει να γίνει. Και να μην χαθείτε. Θα τα ξαναπούμε την ερχόμενη βδομάδα, να ρθείτε μαζί με την Ελένη!».
Κι ο Λεμονής μάθαινε τις εξελίξεις από τις εφημερίδες.

Γράφοντας τα παραπάνω δεν θέλω να κατηγορήσω τον Λεμονή ως αποκλειστικό υπεύθυνο για τα δεινά της ομάδας φέτος.
Θεωρώ όμως ότι από την εποχή του ξεκίνησαν πολλά δεινά για την ομάδα τα οποία μας έφεραν στο σημείο που είμαστε σήμερα.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω βεβαίως μερικά από τα αποτελέσματα που έφερε η ομάδα υπο την καθοδήγησή του. Θα είναι πάντα στην μνήμη μου παιχνίδια όπως Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 1-4. Ολυμπιακός-ΑΕΚ 4-3. Ολυμπιακός-Λεβερκούζεν 6-2. Βέρντερ Βρέμης-Ολυμπιακός 1-3. Λάτσιο-Ολυμπιακός 1-2. Ολυμπιακός-Βέρντερ 3-0.

ΥΓ 1. Οι ομοιότητες με τις σημερινές δεν είναι εντελώς τυχαίες.
2. Συγνώμη για το σεντόνι.
3. Και ένα ανέκδοτο της εποχής για να ελαφρύνω το θέμα

Ο Τάκης Λεμονής επισκέπτεται τον Σωκράτη Κόκκαλη:

- Έλα Τάκη, τι έγινε;

- Πρόεδρε, είμαι προβληματισμένος!

- Τι ακριβώς σε απασχολεί ρε Τάκη να το λύσουμε;

- Η ομάδα πρόεδρε δεν πάει καλά, κάτι φταίει.

- Τι θέλεις να κάνω Τάκη, πες μου. Να αγοράσω κανένα παίχτη, κανένα διαιτητή;

- Όχι πρόεδρε, από αυτά καλά είμαστε, κάτι άλλο λείπει από την ομάδα. Λέω να επισκεφτώ τον Sir Alex Ferguson να δω τι προπόνηση κάνει στην Manchester και να εφαρμόσω τα ίδια και στον Ολυμπιακό.

- Κάνε ό,τι το καλύτερο για την ομάδα νομίζεις Τάκη.

Ο Λεμονής πηγαίνει στο Old Traford, παρακολουθεί την προπόνηση και μετά έχει συνάντηση με τον Sir Alex Ferguson:

- Hello Sir Alex.

- Hello Takis.

- Sir Alex, παρακολούθησα την προπόνηση της ομάδας σου και παρατήρησα ότι εφαρμόζω ακριβώς το ίδιο σύστημα και στον Ολυμπιακό. Οι δικοί σου παίχτες φυσικά είναι καλύτερης κλάσης από τους δικούς μου, αλλά κάτι φταίει και προσπαθώ να βρω τι είναι αυτό.

- Καταλαβαίνω το πρόβλημά σου και θα σου δώσω την λύση. Απλά οι δικοί μου παίχτες είναι έτοιμοι για όλα και εκτελούν αμέσως ό,τι τους πω και ό,τι τους ρωτήσω. Πρόσεξε να δεις τι εννοώ.

- David Beckham! Έλα εδώ αμέσως!

- Έλα coach, τι θέλεις;

- Να σε ρωτήσω: "Ποιος είναι ο γιος του πατέρα σου που δεν είναι ο αδελφός σου";

- Μα φυσικά εγώ. Τι είναι αυτά που ρωτάς ρε coach;

- Είδες Takis. Όπως σου έλεγα. Έτοιμοι για όλα.

- Σε ευχαριστώ Sir Alex, θα εφαρμόσω το ίδιο σύστημα.

Γυρνά ο Λεμονής στου Ρέντη και ξεκινά την προπόνηση. Κατά την διάρκεια της φωνάζει τον Ανατολάκη:

- Ανατολάκη, έλα εδώ.

- Έλα coach, τι θέλεις;

- Να σε ρωτήσω: "Ποιος είναι ο γιος του πατέρα σου που δεν είναι ο αδελφός σου";

- Τι λες ρε coach, τι δύσκολα είναι αυτά που ρωτάς;

- Απάντησε μου αμέσως!

- Δώσε μου λίγη ώρα και θα σου απαντήσω.

Προβληματισμένος ο Ανατολάκης σκέφτεται να βρει λύση στο πρόβλημα και καταφεύγει στον Καρεμπέ να τον βοηθήσει:

- Καρεμπέ, να σε ρωτήσω.

- Λέγε ρε Ανατολάκη.

- Να σε ρωτήσω: "Ποιος είναι ο γιος του πατέρα σου που δεν είναι ο αδελφός σου";

- Εγώ, του απαντά ο Καρεμπέ.

- Οκ. Σε ευχαριστώ.

Τρέχει ο Ανατολάκης στον Λεμονή:

- Έλα coach, βρήκα την απάντηση στο ερώτημά σου.

- Για πες μου, ποιος είναι;

- Ο Καρεμπέ.

Ποιος Καρεμπέ ρε βλάκα. Ο David Beckham είναι!

Αυτό το ξέρεις ?

Αναρτήθηκε από τον ΓΙΩΡΓΟ ΤΣΙΡ.

Nelly's

Nelly's

Η αγαπη μου για την φωτογραφία και ο θαυμασμός για πρόσωπα που υπήρξαν πρωτοπόρα στην εποχή τους και κυρίως ,όταν αυτά είναι γυναικες, με οδηγησε στο ανεβασμα αυτού του ποστ-αφιέρωμα στην ξεχωριστή γυναίκα και φωτογραφο που έμεινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομαNelly’s

Nelly's

είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Έλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραηδάρη. Μια σπουδαία και πολυβραβευμένη φωτογράφος που έγινε γνωστή χάρη στις πρωτότυπες και νέες τεχνικές που χρησιμοποίησε στη τέχνη της.
Διαθέτοντας πρωτοπόρα αισθητική αντίληψη η Nelly's επηρέασε σημαντικά τις επόμενες γενιές φωτογράφων παρότι δεν υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα φωτογράφος (στην ιστορία της ελληνικής φωτογραφίας ως πρώτες καταγράφονται οι Κερκυραίες "δεσποινίδαι αδελφαί Κάντα" που διατηρούσαν φωτογραφείο στην οδό Σταδίου 70 από το 1893).

"Η μοναδικότητα της Nelly's βρίσκεται στο ότι δεν αντέγραψε ξενόφερτα αισθητικά στοιχεία, αλλά στο ότι κατόρθωσε να τα αφομοιώσει και να τα προσαρμόσει στον ελληνικό χώρο".
Hταν το πρώτο παιδί του εμπόρου Xρήστου Σουγιουλτζόγλου. Γεννήθηκε το 1899, στo Aϊδίνι της Mικράς Aσίας και ζει αληθινά ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, όπως φανερά καταγράφεται από την ίδια στο αυτοβιογραφικό της λεύκωμα, ανυποψίαστη για όσα επρόκειτο να συμβούν: ο πρώτος ξεριζωμός από το Αϊδίνι όταν το καταστρέφουν οι Τούρκοι το 1919 και καταφεύγουν οικογενειακώς στη Σμύρνη·
Το 1920 τελειώνει το γυμνάσιο και φεύγει για τη Γερμανία με τον αδελφό της. Tα δύο παιδιά δεν θα δουν τη Mικρασιατική Kαταστροφή, θα προλάβουν, όμως, την ερήμωση του Aϊδινίου από τους Tούρκους.
H Nelly's θα βρεθεί στη Δρέσδη, προκειμένου να σπουδάσει μουσική και ζωγραφική .

Το 1922 πληροφορείται από μακριά την οριστική καταστροφή .

«Η οικογένειά μου είχε διασωθεί, βρισκόταν στην Αθήνα, αλλά είχαμε χάσει τα πάντα. Τότε σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω κάτι ως επάγγελμα για να ζήσω εγώ, να βοηθήσω και την οικογένειά μου, και σκέφτηκα τη φωτογραφία, που την εποχή εκείνη στη Γερμανία ήταν πολύ ανεπτυγμένη».Διαλέγει λοιπόν να σπουδάσει φωτογραφία, όχι τυχαία, αλλά με σκοπό το βιοπορισμό.

Aρχικά θα μαθητεύσει δίπλα στον Ούγκο Eρφουρτ, εκπρόσωπο της κλασικής σχολής της φωτογραφίας, και κατόπιν δίπλα στον Φραντς Φίντλερ. Aπό τη σχολή του τελευταίου αποφοιτά το 1923, με άριστα. Θυμόταν πολλά χρόνια αργότερα: «Στον Φίντλερ έρχονταν πολλές χορεύτριες και μερικές δέχονταν να ποζάρουν γυμνές. Mια μέρα τόλμησα να προτείνω σε δύο κορυφαίες χορεύτριες να δεχτούν να πάμε στη σαξονική Eλβετία για να τις φωτογραφίσω στο ύπαιθρο, ώστε να έχουν ευρυχωρία στις κινήσεις τους και φόντο τον ουρανό».

1923

1924 Η εγκατάστασή της στην Αθήνα ,όπου ανοίγει φωτογραφικό studio στην οδό Ερμού, θα την προσανατολίσει προς μία ελληνοκεντρική και συντηρητικότερη αντιμετώπιση της θεματογραφίας. Στο πορτρέτο, στο οποίο θα εξασκηθεί σ’ όλη τη διάρκεια της φωτογραφικής της πορείας στην Ελλάδα και την Αμερική, οφείλεται η απεικόνιση της αθηναϊκής κοινωνίας του Μεσοπολέμου αλλά και η συγκρότηση σημαντικού αρχείου της ελληνικής ομογένειας. H Aθήνα την οποία συναντά η Nelly's με τον ερχομό της είναι η Aθήνα της προσφυγιάς. Mε τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι, ξαμολιέται στις συνοικίες και αποτυπώνει τους προσφυγικούς καημούς. Mικρασιάτισσα η ίδια, γνωρίζει από πρώτο χέρι τους Mικρασιάτες και έτσι μπορεί να καταλάβει καλύτερα τον πόνο τους

Σε αντίστιξη, φωτογραφίζει την άλλη Aθήνα, την Aθήνα των αρχαίων μνημείων, με την προτροπή του γνωστού ως αθηναιογράφου Δημήτρη Kαμπούρογλου. H ματιά της έχει την εξής ιδιαιτερότητα: Δεν ανεβαίνει σε σκαλωσιά, με σκοπό να φωτογραφίσει από κοντά τα μνημεία, αλλά παίρνει ως κανόνα την ανθρώπινη κλίμακα. «Οταν πρωτοβγήκε η Zeiss 35 χιλιοστών, την παράγγειλα αμέσως με όλα της τα εξαρτήματα. Tότε μου ήρθε να φωτογραφίσω τις μετόπες του Παρθενώνα έτσι όπως τις βλέπει το ανθρώπινο μάτι», θυμόταν σε συνέντευξή της.

1927 η Nelly’s περιοδεύει την ελληνική ύπαιθρο στοιχειοθετώντας το πανόραμα της Ελλάδας του Μεσοπολέμου. Ελληνίδα της διασποράς, συνθέτει φωτογραφικά μία Ελλάδα «ειδυλλιακή». Μέσα από τα επίσημα τουριστικά έντυπα που κυκλοφόρησαν με φωτογραφίες της στο εξωτερικό, διαμορφώθηκαν οι πρώτες βάσεις-οπτικά σύμβολα της ελληνικής «τουριστικής φιλοσοφίας».

Θα αποτυπώσει την ελληνική ύπαιθρο με πραγματική λατρεία και σεμνότητα και θα την εξιδανικεύσει: «Οταν γνώρισα την Ελλάδα και είδα τις τόσες ομορφιές της, σε κάθε μου βήμα έβλεπα και έναν πίνακα μπροστά μου».
Εκεί όμως που απογειώνεται ως καλλιτέχνης και γράφει την πιο σημαντική πτυχή της ιστορίας της, όπως αποτιμά και η ίδια, είναι στις χορευτικές της φωτογραφίες.

Nelly's: Mona Paeva - The Acropolis nudes

Οταν το 1927 φωτογραφίζει γυμνή στην Ακρόπολη την πρίμα μπαλαρίνα της Οπερά Κομίκ, τη Μόνα Πάιβα, ξεσπάει σάλος. Οι φωτογραφίες δημοσιεύονται στο περιοδικό Illustration de Paris και δημιουργούν σκάνδαλο καθώς το γεγονός χαρακτηρίζεται ως "βεβήλωση των ιερών χώρων".

Τα «γυμνά της Ακρόπολης», που σκανδαλίζουν τη σεμνότυφη ελληνική κοινωνία του 1928, θα μείνουν στην ιστορία ως μνημειώδεις χορευτικές εικόνες και η Nelly's ως η πρώτη ελληνίδα φωτογράφος με παγκόσμια καταξίωση. Γιατί αποτίουν τιμή στο ίδιο το πνεύμα του χορού καθώς δεν αναπαριστούν το γυμνό σώμα με την υλική του διάσταση αλλά ως σκεύος για την επικοινωνία μιας βαθύτερης συγκίνησης.

«Τα ήθη της εποχής εκείνης ήσαν τρομερά. Εγώ θεώρησα πολύ φυσικό να φωτογραφήσω ένα γυμνό στις αρχαίες κολόνες στη Γερμανία εξάλλου όπου είχα σπουδάσει είχαν για πολύ φυσικό το γυμνό ως σπουδή. Ζήτησα λοιπόν από τον κ. Φιλαδελφέα να μου επιτρέψει να φωτογραφήσω τη Μόνα Πάιβα, που είχε ένα θαυμάσιο σώμα, γυμνή ανάμεσα στις κολόνες, κι αυτός μου έδωσε την άδεια». Θυμάται συγκινημένη πως το «Ελεύθερον Βήμα» (Νοέμβριος 1929) την υποστήριξε ευθύς εξαρχής με το άρθρο του Παύλου Νιρβάνα. «Αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη γιατί τότε ξεκινούσα τη σταδιοδρομία μου και κινδύνεψα να χαθώ αντί να διαπρέψω»

H Nikolska χορεύει στην Ακρόπολη (1929)

Ο φωτογραφικός φακός της Nelly's τόλμησε να αποτυπώσει γυμνό το ανθρώπινο σώμα, σε μία εποχή που και η υποψία γυμνού αστραγάλου προξενούσε σκάνδαλο. Kαι η τόλμη της αποκτά πρόσθετη αξία, αν υπολογίσουμε ότι ήταν γυναίκα σ' έναν ανδροκρατούμενο επαγγελματικό χώρο και σε μία αυστηρά ανδροκρατούμενη κοινωνία. Δεν είναι και λίγο στα τέλη της δεκαετίας του '30 να φωτογραφίζεις ολόγυμνες χορεύτριες στον Iερό Bράχο της Aκροπόλεως. Kι όλα αυτά σε μία Aθήνα που δέχεται τους ξεριζωμένους Mικρασιάτες σε παραπήγματα, σε μία Aθήνα όπου περισσεύει η συντηρητική ηθική και υπολείπεται η ελευθερία.

H Nelly's κυκλοφορεί στους υψηλούς κύκλους και συνομιλεί με βασιλείς, πρωθυπουργούς, καλλιτέχνες. Θα μπορούσαν αυτοί να απουσιάζουν από τις φωτογραφικές της επιδόσεις; Οχι βέβαια. Ο φακός της «συνομίλησε» με τα πρόσωπα του Eλευθερίου Bενιζέλου, της Πηνελόπης Δέλτα, του Kωστή Παλαμά, του Δημήτρη Mητρόπουλου, της Kατερίνας, της Bάσως Mανωλίδου, του Γιάννη Tσαρούχη (με παραδοσιακή φορεσιά και στιβάλια), του Mπρούνο Bάλτερ, του Φριτς Kράισλερ κ.ά.

1930 φωτογραφίζει τις Δελφικές Εορτές που οργανώνουν η Εύα και ο Άγγελος Σικελιανός. Στο πλευρό της, ήδη από το 1929, βρίσκεται ο πιανίστας Aγγελος Σεραϊδάρης (1901-1992), ο οποίος θα τη συντροφέψει σ' όλη τη ζωή της και θα μάθει δίπλα της τη φωτογραφική τέχνη .

1935 εργάζεται για λογαριασμό του υπουργείου Τουρισμού θέτοντας τις βάσεις της "τουριστικής" φωτογραφίας. Θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα και θα τραβήξει φωτογραφίες και κινηματογραφικά ντοκιμαντέρ.

1936 φωτογραφίζει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, ενώ έπειτα από τρία χρόνια ετοιμάζει γιγαντοαφίσες για το ελληνικό περίπτερο της Διεθνούς Έκθεσης στη Νέα Υόρκη.

1940 Την εποχή της κήρυξης του πολέμου βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου θα παραμείνει επί 27 χρόνια. Στη γωνία της Πέμπτης Λεωφόρου θα ανοίξει το νέο της στούντιο. Οι πρώτες τιμητικές διακρίσεις δεν θα αργήσουν να έρθουν και οι φωτογραφίες της δημοσιεύονται στα αμερικανικά περιοδικά και εφημερίδες. Παράλληλα θα πειραματιστεί στη διαφημιστική και έγχρωμη φωτογραφία, τεχνική που από τότε άκμαζε στην Αμερική, καθώς και το φωτορεπορτάζ χωρίς ωστόσο να μπορέσει να ενταχθεί στις σύγχρονες τάσεις της αμερικανικής φωτογραφίας. Τον Δεκέμβριο του 1940 στο εξώφυλλο του τεύχους της 16ης Δεκεμβρίου στο περιοδικό Life δημοσιεύεται η φημισμένη φωτογραφία της ενός εύζωνα να σαλπίζει μπροστά από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός και την ίδια χρονιά το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης αγοράζει σειρά φωτογραφιών της.

«Αναλάμβανα τις φωτογραφίες των γάμων της ελληνικής παροικίας και έτσι μπορέσαμε σιγά - σιγά να τα βγάλουμε πέρα». Η απόφαση να παραμείνουν με τον άνδρα της από ανάγκη στη Ν. Υόρκη δεν ήταν εύκολη. Συνέπεσε ωστόσο με ένα μεγάλο μεταναστευτικό κύμα προς τη νέα μητρόπολη των τεχνών.

Παράλληλα, θα πειραματιστεί στην έγχρωμη φωτογραφία, τεχνική που από τότε άκμαζε στην Aμερική των γιγαντιαίων διαστάσεων και της διαφήμισης.

Η νοσταλγία για την πατρίδα έχει αρχίσει να ζωντανεύει όταν τη διώχνουν από το στούντιο που διατηρούσε στην καρδιά της Ν. Υόρκης και η επιστροφή έχει πια πρακτικά κίνητρα. «Με έβγαλαν από το στούντιο και δεν είχα πού να δουλέψω. Ο καινούργιος ιδιοκτήτης δεν σεβάστηκε τίποτα...»

1966 επιστρέφει οριστικά στην Αθήνα

«Τα πρώτα χρόνια της επιστροφής στην Αθήνα (1966-1975) περνούσαν και κανένας δεν με θυμόταν, αλλά ούτε κι εγώ έδινα σημεία ζωής».

Το 1975 επανεμφανίζεται στον Τύπο με διθυραμβικά άρθρα και αφιερώματα. Εκδίδονται λευκώματα με φωτογραφίες της, ενώ το 1989 κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία της με τίτλο "Αυτοπροσωπογραφία". Το 1985 δωρίζει το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου της στο Μουσείο Μπενάκη. Το 1992 κυκλοφορεί το βιβλίο "Πρόσωπα της Κρήτης" και την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί έκθεση έργων της στη Λευκωσία με τίτλο "Ελλάδα: Φωτογραφίες 1921-1939". Η Nelly's δέχτηκε πολλές τιμητικές διακρίσεις μεταξύ των οποίων το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικα και το βραβείο Γραμμάτων και Τεχνών από την Ακαδημία Αθηνών.

με τον σύζυγό της (1987)

Ο Γιάννης Tσαρούχης λέει για την Nelly (1988):«Aπό την Nelly's έμαθα ότι στις 11 η ώρα το πρωί το πρόσωπο πρέπει να το φωτίζει ο ήλιος από αριστερά. Eτσι έχουμε ένα φωτισμό όπως στις βυζαντινές εικόνες. Aπό τότε ακολουθώ πάντα αυτή τη συμβουλή και της είμαι ευγνώμων. Tο ένστικτό της και το ταλέντο της την οδηγούσε σε σκοτεινές εποχές να ανακαλύπτει πράγματα σοφά».

Έπειτα από μια ζωή έντονης φωτογραφικής παρουσίας πέθανε
στις 17 Αυγούστου 1998 στην Αθήνα.

ΤΗΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑΣ (1963) «Ο μπακαλόγατος». Ολόκληρη η θρυλική ταινία με τον Χατζηχρήστο να δίνει ρέστα σαν Ζήκος

Ρίκα Διαλυνά. Η ο "Τσολιάς", μια από τις πιό ωραίες Ελληνίδες μια πραγματική καλλιτέχνης.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

H Ρίκα Διαλυνά, ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, γεννήθηκε στην Κρήτη στις 8 Αυγούστου του 1937.
Τελειώνοντας το γυμνάσιο ήρθε στην Αθήνα για να μπει στο πολυτεχνείο και να δώσει κι εξετάσεις στη σχολή καλών τεχνών όπου περνά με επιτυχία.
Αρχίζει μαθήματα ζωγραφικής με δάσκαλό της το μεγάλο ζωγράφο Πάμπλο Πικάσο και συγχρόνως γράφεται και στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δάσκαλοί της: Δ. Ροντήρης, Κ. Παξινού, Σολομός, Σπύρος Μελάς κ.ά
Το 1954 λαμβάνει μέρος στα καλλιστεία της εποχής και εκλέγεται Σταρ Ελλάς, στη συνέχεια πάει την Αμερική για το διαγωνισμό της Μις Υφήλιος όπου κερδίζει την πέμπτη θέση. Παραμένει αρκετά εκεί γιατί στο μεταξύ παντρεύεται και αποκτά κι ένα κοριτσάκι, παράλληλα σπουδάζει αγγλικά στο New York University ενώ κάνει και ιδιωτικά μαθήματα υποκριτικής από την Judith Elliot.
Συνεργάζεται με το θίασο Λεμού και παίζει στο Νυφιάτικο τραγούδι του Περγιάλη στο Ούτε γάτα ούτε ζημιά του Σακελλάριου και στο Ζητείται μπαμπάς Στη συνέχεια γνωρίζει τον Ηλία Καζάν που την παροτρύνει να σπουδάσει στη σχολή του Wyn Handman, ενός απ’ τους καλύτερους δασκάλους της Νέας Υόρκης και πολύ επιλεκτικός. Γίνεται αποδεκτή από τον αυστηρό δάσκαλο κι αρχίζει τις σπουδές.
Στο μεταξύ συνεχίζει τα μαθήματα ζωγραφικής και λαμβάνει μέρος και σε ομαδικές εκθέσεις, καθώς και στην 6η ετήσια έκθεση διαγωνισμού της Benedictine Art Awards, όπου ανάμεσα σε 2000 περίπου καλλιτέχνες που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό επιλέγονται μόνο 40 ζωγράφοι για να παρουσιάσουν την δουλειά τους στη γνωστή γκαλερί της Park Avenue . Ανάμεσα σ’ αυτούς τους 40 ήταν και η ίδια.
Μετά από λίγο φεύγει για το Hollywood και λαμβάνει μέρος στο σίριαλ Pat Patrol με τον Christopher George και σε διάφορες άλλες εκπομπές όπως το show του Μέρφι Γρίφιν, του Τζώνυ Κάρσον κ.ά.
Στη συνέχεια πάει στην Ιταλία και παίρνει μέρος στην πρώτη της ταινία « Τα τέρατα» με τον Βιτόριο Γκάσμαν και σκηνοθεσία Ντίνο Ρίτζι. Ακολουθούν κι άλλες ταινίες δίπλα στους: Μπορίς Καρλόφ, Μισέλ Μερσιέ, Βάλτερ Κιάρι, το μεγάλο σκηνοθέτη Φελίνι και τον επίσης σπουδαίο σκηνοθέτη Μπλατζέτι
Μετά την Ιταλία πηγαίνει στη Γερμανία όπου παίρνει μέρος στην ταινία «Δόκτορ Μαμπούζ» με τον Πίτερ Βαν Άικ .
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στην ταινία «Summer lovers» με την Ντάριλ Χάνα και στην ταινία «Οι Θεοί του Ολύμπου» με τον Ολιβερ Ριντ, γίνεται περιζήτητη από τους Έλληνες παραγωγούς και αρχίζει τα γυρίσματα μιας σειράς ταινιών στα Ελληνικά πια εδάφη.
Παίζει δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς όπως: Κ. Βουτσά, Μ. Φωτόπουλο, Χ. Ευθυμίου, Γ. Γκιωνάκη, Β. Αυλωνίτη, Ορέστη Μακρή, Δ. Παπαγιαννόπουλο, Ν. Ηλιόπουλο, Κ. Στολίγκα, Άννα Καλουτά, Ρένα Ντορ, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζ. Καρέζη κ.ά.
Στο θέατρο πρωτοεμφανίζεται σαν πρωταγωνίστρια του θιάσου Κ. Χατζηχρήστου, στη συνέχεια συμμετέχει στους θιάσους των: Κατερίνας, Λάμπρου Κωνσταντάρα, Μ. Φωτόπουλου κ.ά.
Επίσης συνεργάζεται με το μοντέρνο θέατρο που ανεβάζει στο Λυκαβηττό το «Λόρδο Βύρωνα» του Α. Λιδωρίκη με τον Χ. Πολίτη στον ομώνυμο ρόλο.
Δεν παραμελεί όμως τη ζωγραφίζει, συνεχίζει να φτιάχνει έργα και κάνει και την πρώτη της ατομική έκθεση στη γκαλερί Παπαγεωργίου του Χίλτον όπου σημειώνει μεγάλη επιτυχία.
Έχει γράψει τους στίχους «Λόγια αγάπης» στο δίσκο του Β. Φώτου καθώς και την αυτοβιογραφία της, που εξεδόθη το 1991.
Το 2000 ασχολήθηκε και πάλι με τη συγγραφή και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το πρώτο της μυθιστόρημα.
[Επεξεργασία]Φιλμογραφία

Ξένες παραγωγές
Ο τρόμος (1963) .... Μαρία
Η κούκλα
Οι Κληρονόμοι
Δόκτωρ Μαμπούζ (1964) .... Τζούντι
Ιουλιέτα των Πνευμάτων (1965) του Φελίνι .... γυναίκα στον εφιάλτη
Εγώ... εγώ και οι άλλες (1966) του Μλαζέτι
Summer lovers (1982) .... Μόνικα
Οι θεοί του Ολύμπου
Ελληνικές παραγωγές
Κοκκινα Τριανταφυλλα (1955)
Συννεφιασμένη Κυριακή (1957) ... Χίλντα
Να ζησουν τα Φτωχοπαιδα (1959)... Ντιάνα Παχουλού
Λαός και Κολωνάκι (1959)... Ντέντη
Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα (1959) .... Ντιάνα
Ένας βλάκας και μισός (1959) .... Ουρανία Καραμαούνα
Ραντεβού στη Βενετία (1960)... Ρίκα
Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960) .... Αλίκη
Η ταξιτζού (1960)
Ο καλός μας άγγελος (1961) ... Νέλλη
Διπλοπενιές (1966) .... Ρίτα
Να 'τανε το 13 να 'πεφτε σε μας (1970) .... Λόλα
Ο ξεροκέφαλος (1970) ... Σόφη
Εθελοντής στον έρωτα (1971) .... Τζίνα Καρνέλη
Ο τρελοπενηντάρης (1971)... Δόμνα
Ο φαφλατάς (1972) ... Φώφη / πριγκίπισσα της Ισπανίας
Τι 30, τι 40, τι 50 (1972) .... Ναταλία
Και το πρώτο καμάκι (1981) .... Νάντια
Τα καμάκια... (1971)... Ντανιέλ
Περάστε, φιλήστε, τελειώσατε (1986)
Μπανάνες (1987)... Μαρία
Χαμένοι στο Μανχάταν

TV Κλείστε την τη ρημάδα!

ΤΑ ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ
ΕΡΕΥΝΑ: ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΗΛΕ-ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΣΤΟΝ ΘΕΑΤΗ


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΛΙΤΗ (politi@enet.gr)
«Οι ειδήσεις με αρρωσταίνουν». Είναι ο διπλανός σας που το λέει συχνά πια, και ο παραδιπλανός, είναι και ο αντίλαλος της σκέψης που μόλις κάνατε ακούγοντας ένα τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων. Αναπαράγοντας τη «γραμμή» της αποδοχής, την κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή ποντάροντας σ' ένα συναίσθημα αποκομμένο από τη σκέψη και την κριτική, τα δελτία ειδήσεων των 8:00, όπως έχουμε συνηθίσει να τα αποκαλούμε, καλλιεργούν τον πανικό, την άγνοια, την ηττοπάθεια, τον ατομισμό και τη μοιρολατρία. Επί πλέον, ενισχύουν τις ενοχές και την κατάθλιψη των τηλεθεατών. Νισάφι πια...
Ελάχιστη ώρα καταλαμβάνουν στα δελτία οι μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις, σύμφωνα με τα ευρύματα της έρευνας. Μόνο τα σπασίματα παρουσιάζονται με έμφαση. Σε έναν εσκεμμένο συμψηφισμό, κάποιοι έφτασαν να συγκρίνουν τη μαζική απόπειρα εισόδου στη Βουλή με τον εμπρησμό της Μαρφίν στη Σταδίου Ανοίγω την τηλεόραση και μου μαυρίζει η ψυχή». «Μιλάνε σαν να είναι ένας τυφώνας που μας έχει παρασύρει όλους». «Ξέρω ότι τα πράγματα είναι άσχημα, αλλά δεν μπορώ να πενθώ συνέχεια». Αυτές είναι μερικές από τις επαναλαμβανόμενες φράσεις-κλειδιά που εντόπισαν οι φοιτητές του Παντείου Πανεπιστημίου σε έρευνα για το πώς τα ΜΜΕ καλύπτουν την οικονομική κρίση. Η έρευνα, που περιλαμβάνει αποκωδικοποίηση των οπτικοακουστικών μηνυμάτων από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες και συνεντεύξεις με πολίτες 18-50 ετών, ξεκίνησε ενώ το ΔΝΤ ήταν ακόμα προ των πυλών, πριν από τη μεγάλη διαδήλωση της 5ης Μαΐου και τους θανάτους που τη σημάδεψαν.
Μιλήσαμε με την καθηγήτρια Κοινωνιολογίας Αλεξάνδρα Κορωναίου, που συντονίζει την έρευνα στο πλαίσιο του μαθήματος Ψυχοκοινωνιολογία στα ΜΜΕ. Τα συμπεράσματα της έρευνας, που συνεχώς εμπλουτίζονται καθώς η επικαιρότητα τρέχει με απρόβλεπτους ρυθμούς, είναι αποκαλυπτικά: άγχος, φόβος, απέχθεια, κατάθλιψη είναι μερικά από τα συναισθήματα που προκαλεί ο τρόπος που καλύπτουν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ αλλά και οι εφημερίδες την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, όμως, η επιλεκτική παρουσίαση των γεγονότων γεννά και την αντίθετη άποψη: την αμφισβήτηση, τη δυσπιστία, τη στροφή σε εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης -κυρίως στο ίντερνετ- ειδικά για τις νεαρές ηλικίες.
Σύμφωνα με την έρευνα, η οποία πρωτοπαρουσιάστηκε στις εφημερίδες «Αυγή» και «Δρόμος» και έκανε μια δεύτερη καριέρα στα διαδικτυακά μπλογκ, τα ΜΜΕ προσεγγίζουν την κρίση με πέντε βασικούς τρόπους:
1. Δραματοποίηση
Η κρίση παρουσιάζεται σαν μια φυσική καταστροφή αναπόφευκτη και ανεξήγητη, σαν μια άλλη 11η Σεπτεμβρίου. Ακολουθείται η ίδια «συνταγή» παρουσίασης, χωρίς να αναλύονται οι βαθύτεροι λόγοι ούτε να ακούγονται τρόποι διεξόδου από την κρίση. Οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται είναι «εφιαλτικό σενάριο», «απελπιστική κατάσταση», «δεν υπάρχει άλλος δρόμος», «σκληρά αλλά αναγκαία μέτρα», «είμαστε στο χείλος του γκρεμού».
Πλάι στις παρατηρήσεις της έρευνας θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι το μοντέλο της δραματοποίησης ακολουθείται όχι μόνο στην παρουσίαση της οικονομικής κατάστασης, αλλά και στην αντιμετώπιση των αντιδράσεων και διαδηλώσεων. «Τα πλάνα από την πορεία που έδειχναν τη μαζικότητα του κόσμου ήταν ελάχιστα σε σχέση με τις εικόνες από τις καταστροφές και τη φονική πυρκαγιά» επισημαίνει η πανεπιστημιακός, σχολιάζοντας την κάλυψη της πορείας της 5ης Μαΐου.
Πράγματι, ο τραγικός θάνατος τριών εργαζομένων κατάπιε το ανθρώπινο τσουνάμι που πλημμύρισε τους δρόμους, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον των ΜΜΕ από τις κοινωνικές αντιδράσεις στην καταδίκη της βίας. Το τριπλό έγκλημα μούδιασε την κοινωνία στο σύνολό της· όμως, τα ανακλαστικά των ΜΜΕ να παρουσιάσουν με όρους θρίλερ μία ήδη δραματική κατάσταση, αποκρύπτοντας, παραπληροφορώντας ή παραποιώντας γεγονότα, ακόμα και στοχοποιώντας διαδηλωτές, ακολουθεί πάλι την ίδια συνταγή «το δράμα πάνω από τα γεγονότα».
Οσοι έβλεπαν μόνο τηλεόραση εκείνες τις ημέρες, χωρίς να διαβάζουν εφημερίδες ή διαδίκτυο, το πιο πιθανό είναι να άκουσαν ότι κάποιοι φώναξαν «να καούν» παρά να έμαθαν ότι διαδηλωτές, και μάλιστα μετανάστες, έσπευσαν να διασώσουν τους εγκλωβισμένους. Η «άβυσσος» και η «έκτακτη ανάγκη» έδωσαν χώρο σε ηλεκτρονικές και έ- ντυπες φωνές που ζητούσαν να καταργηθούν άρθρα του Συντάγματος και να επιβληθεί «όχι ακριβώς δικτατορία» αλλά κάτι που της μοιάζει ανησυχητικά.
2. Ενοχοποίηση του κοινού
Φταίμε όλοι, και μάλιστα σχεδόν το ίδιο, για την κατάσταση στην οποία φτάσαμε. Το ίδιο όσοι έφαγαν εκατομμύρια με σκάνδαλα που ποτέ δεν εξιχνιάστηκαν, το ίδιο και όσοι έχουν απλήρωτα δάνεια και υπερχρεωμένες πιστωτικές. Ο ψιλικατζής και ο μεγαλοεπιχειρηματίας, ο άνεργος και το γκόλντεν-μπόι, ο συνταξιούχος και ο εκατομμυριούχος αντιμετωπίζονται ως συνυπεύθυνοι σε μια διάχυση της διαφθοράς που θα λυθεί «αναλαμβάνοντας όλοι τις ευθύνες μας». Οπως τονίζεται στην έρευνα, «η εικόνα που μεταφέρουν είναι η εικόνα μιας διεφθαρμένης κοινωνίας στο σύνολό της. Η συλλογική ενοχοποίηση "απαγορεύει" στο θυμό και την οργή να εκφραστούν με στόχο τους πραγματικούς υπεύθυνους, δημιουργώντας συναισθήματα αυτοαπόρριψης και αυτομομφής. Ετσι καθηλώνει τους πολίτες και οδηγεί αθόρυβα στην αποδοχή των μέτρων. Μόνο τα ΜΜΕ και οι άνθρωποί τους δεν εμφανίζονται ποτέ να εμπλέκονται σε σκάνδαλα, ύποπτες δραστηριότητες, φοροδιαφυγή κ.ά.».
3. Εμφαση στο ατομικό
Η ανασφάλεια υπερτονίζεται ως το μόνο επιτρεπτό συναίσθημα. Οι συλλογικές αντιδράσεις (διαδηλώσεις, απεργίες κ.λπ.) προβάλλονται συνήθως τελευταίες, άρα ασή- μαντες και, τελικά, μάταιες. Ελάχιστη ώρα καταλαμβάνουν στα δελτία οι μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες· μόνο τα σπασίματα παρουσιάζονται με έμφαση. Το ζουμ του φακού γίνεται στο ατομικό δράμα: μία άνεργη μητέρα, ένας συνταξιούχος, ένας έμπορος εμφανίζονται ως ατομικές περιπτώσεις, αποκομμένες από το συλλογικό. Κατά το δόγμα «ένας θάνατος είναι τραγωδία, χίλιοι θάνατοι είναι στατιστική», οι «συλλογικότητες» εμφανίζονται με τη μορφή στατιστικών πινάκων: 1.000.000 άνεργοι, το 20% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας κ.ο.κ. Φυσικά, οι στατιστικές είναι νούμερα και δεν έχουν δύναμη να αλλάξουν τη μοίρα. Στην τελική, είναι διεσπαρμένες μονάδες, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, κατά το θατσερικό ρητό «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα».
4. Υποβάθμιση στο συλλογικό
Οσο προβάλλεται κατά κόρον το μοτίβο «είμαστε όλοι υπαίτιοι», η αντιμετώπιση της κρίσης παρουσιάζεται ως: α) υπόθεση των πολιτικών που χειρίζονται τα πράγματα και β) ατομική υπόθεση του καθενός να τα βγάλει πέρα όπως μπορεί. Οι συλλογικές μορφές αγώνα (διαδηλώσεις, απεργίες κ.λπ.) υποβαθμίζονται ως «άκαιρες», «υπερβολικές» ή/και «καταστροφικές» για τη χώρα. Σε έναν εσκεμμένο συμψηφισμό, κάποιοι έφτασαν να συγκρίνουν τη μαζική απόπειρα εισόδου των διαδηλωτών στη Βουλή με τον εμπρησμό της Μαρφίν, προκαλώντας τον γκεμπελικό συνειρμό «διαδηλωτής = πιθανός δολοφόνος».
5. Κοινωνικός αυτοματισμός
Η παρουσίαση των μέτρων αλλά και των αντιδράσεων στοχεύει στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, ώστε η μία κοινωνική ομάδα να στρέφεται εναντίον της άλλης και να φαίνεται ότι απειλεί την ευημερία της άλλης. Δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον ιδιωτικών (βλέπε και την αποτυχημένη απόπειρα να παρουσιαστεί ότι η κυβέρνηση «έσωσε» τάχα τον 13-14ο μισθό των ιδιωτικών), διαδηλωτές εναντίον εμπόρων και τουρισμού, απεργοί εναντίον εργαζομένων. «Η λογική τού διαίρει και βασίλευε» παρατηρεί η Αλ. Κορωναίου «εδραιώνει την κυριαρχία όχι των πολιτικών προσώπων (άλλωστε, εύκολα γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι), αλλά των ίδιων των δημοσιογράφων και των μέσων. Μόνο αυτοί μένουν στο απυρόβλητο».
Οπως, όμως, μας είπε η ίδια η καθηγήτρια και συντονίστρια της έρευνας, ο τρόπος που τα κυρίαρχα ΜΜΕ παρουσιάζουν την κρίση συντελεί στην ίδια την κρίση και την απαξίωση των ΜΜΕ. «Ολο και περισσότεροι νέοι δεν ενημερώνονται από την τηλεόραση, ειδικά οι ηλικίες κάτω των 25. Γι' αυτό στρέφονται σε μέσα που ενθαρρύνουν το διάλογο, όπως το διαδίκτυο. Οσο για την τηλεόραση, στρέφονται κυρίως σε χιουμοριστικές εκπομπές, όπως το "Αλ Τσαντίρι Νιους" και το "Ράδιο Αρβύλα", ακόμα και στα λεγόμενα ψυχαγωγικά δελτία ειδήσεων».
Οπως φάνηκε μέσα από συνεντεύξεις με το κοινό, πολλοί αποφεύγουν συνειδητά τις ειδήσεις, γιατί τους προκαλούν άγχος και απέχθεια, τους οδηγούν στην κατάθλιψη. «Χαρακτηριστικά θυμάμαι τη φράση μια κοπέλας, ότι όταν βλέπει τηλεόραση είναι σαν να πενθεί διαρκώς. Οπως γνωρίζουν οι ψυχολόγοι, το παρατεταμένο εσωτερικευμένο πένθος είναι κλινικό σύμπτωμα της κατάθλιψης. Ηδη ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε προειδοποιήσει από το 2008 ότι η οικονομική κρίση θα αυξήσει τα συμπτώματα κατάθλιψης και τις αυτοκτονίες. Αυτό φάνηκε με δραματικό τρόπο και στη χώρα μας, με τέσσερεις αυτοκτονίες σε ένα μόνο Σαββατοκύριακο. Ο τρόπος που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ την κρίση δεν διευκολύνει το διάλογο και σίγουρα επηρεάζει αρνητικά την ψυχική υγεία. Ο θεατής το εισπράττει ως μία συνθλιπτική απουσία ελέγχου στη ζωή του, στο παρόν και στο μέλλον του, ότι τα μέτρα είναι μονόδρομος και ότι δεν υπάρχει συλλογική διέξοδος, παρά μόνο η ατομική συμμόρφωση».
Κι όμως, όπως φαίνεται μέσα από τις συνεντεύξεις, πάρα πολλοί ερωτώμενοι αμφισβητούν πως τα πράγματα είναι έτσι όπως μας τα παρουσιάζουν, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των νεότερων ηλικιών είναι πεπεισμένη ότι θα υπάρξει κοινωνική αντίδραση.

Η Ελισάβετ Καζοπούλου έχει όλα τα προσόντα...

Άνθρωπος του Βιτρούβιου

Ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου είναι ένα διάσημο σχέδιο με συνοδευτικές σημειώσεις του Λεονάρντο ντα Βίντσι, που φτιάχτηκε περίπου το 1490 σε ένα από τα ημερολόγιά του. Απεικονίζει μία γυμνή αντρική φιγούρα σε δύο αλληλοκαλυπτόμενες θέσεις με τα μέλη του ανεπτυγμένα και συγχρόνως εγγεγραμμένη σε ένα κύκλο και ένα τετράγωνο. Το σχέδιο και το κείμενο συχνά ονομάζονται Κανόνας των Αναλογιών.
Σύμφωνα με τις σημειώσεις του ντα Βίντσι στο συνοδευτικό κείμενο, οι οποίες είναι γραμμένες με καθρεπτιζόμενη γραφή, το σχέδιο έγινε ως μελέτη των αναλογιών του (ανδρικού) ανθρώπινου σώματος όπως περιγράφεται σε μια πραγματεία του Ρωμαίου αρχιτέκτονα Βιτρούβιου, που είχε γράψει για το ανθρώπινο σώμα:


Ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου
Leonardo Da Vinci
έτος: περίπου 1490
μια παλάμη έχει πλάτος τεσσάρων δακτύλων
ένα πόδι έχει πλάτος τέσσερις παλάμες
ένας πήχυς έχει πλάτος έξι παλάμες
το ύψος ενός ανθρώπου είναι τέσσερις πήχεις (και άρα 24 παλάμες)
μια δρασκελιά είναι τέσσερις πήχεις
Το μήκος των χεριών ενός άντρα σε διάταση είναι ίσο με το ύψος του
η απόσταση από την γραμμή των μαλλιών ως την κορυφή του στήθους είναι το ένα-έβδομο του ύψους του άνδρα
η απόσταση από την κορυφή του κεφαλιού ως τις θηλές είναι το ένα-τέταρτο του ύψους του άνδρα
το μέγιστο πλάτος των ώμων είναι το ένα-τέταρτο του ύψους του άνδρα
η απόσταση από το αγκώνα ως την άκρη του χεριού είναι το ένα-πέμπτο του ύψους του άνδρα
η απόσταση από τον αγκώνα ως την μασχάλη είναι το ένα-όγδοο του ύψους του άνδρα
το μήκος του χεριού είναι ένα-δέκατο του ύψους ενός άνδρα
η απόσταση από την άκρη του πηγουνιού ως την μύτη είναι το ένα-τρίτο του μήκους του προσώπου
η απόσταση της γραμμής των μαλλιών ως τα φρύδια είναι το ένα-τρίτο του μήκους του προσώπου
το μήκος του αυτιού είναι το ένα-τρίτο του μήκους του προσώπου

Φαίνεται ότι ο ντα Βίντσι εικονογράφησε το De Architectura 3.1.3 του Βιτρούβιου που γράφει:


Ο ομφαλός είναι φυσικά τοποθετημένος στο κέντρου του ανθρώπινου σώματος, και, αν σε ένα άνδρα ξαπλωμένο με το πρόσωπο στραμμένο επάνω και τα χέρια και τα πόδια του ανεπτυγμένα, με τον ομφαλό του ως κέντρο εγγράψουμε ένα κύκλο, θα ακουμπήσει τα δάκτυλα των χεριών και τα δάκτυλα των ποδιών του. Δεν γίνεται μόνο μέσω ενός κύκλου, η περιγραφή ενός ανθρώπινου σώματος, όπως φαίνεται τοποθετώντας τον σε ένα τετράγωνο. Μετρώντας από τα πόδια ως στην κορυφή του κεφαλιού, και έπειτα κατά μήκος των χεριών σε πλήρη έκταση, βρίσκουμε την

τελευταία μέτρηση ίση με την πρώτη· έτσι γραμμές σε ορθή γωνία μεταξύ τους, περικλείοντας την φιγούρα, σχηματίζουν ένα τετράγωνο.


Η επανακάλυψη των μαθηματικών αναλογιών του ανθρώπινου σώματος τον 15ο αιώνα από τον ντα Βίντσι και άλλους θεωρείται ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα που οδήγησαν στην Ιταλική Αναγέννηση. Ας σημειωθεί ότι το σχέδιο του ντα Βίντσι συνδυάζει μια προσεκτική ανάγνωση του αρχαίου κειμένου, με τις δικές του παρατηρήσεις σε αληθινά ανθρώπινα σώματα. Κατά τον σχεδιασμό του κύκλου και του τετραγώνου πολύ σωστά παρατήρησε ότι το τετράγωνο δεν μπορεί να έχει το ίδιο κέντρο με τον κύκλο, στον ομφαλό, αλλά κάπου χαμηλότερα στην ανατομία. Αυτή η ρύθμιση είναι μια καινοτομία στο σχέδιο του ντα Βίντσι και το ξεχωρίζει από προγενέστερες απεικονίσεις.
Το ίδιο το σχέδιο συχνά χρησιμοποιείται ως ένα υπονοούμενο σύμβολο της ουσιώδους συμμετρίας του ανθρώπινου σώματος, και κατά προέκταση του σύμπαντος ως σύνολο.
Μπορεί να παρατηρηθεί από την εξέταση του σχεδίου ότι ο συνδυασμός των θέσεων των χεριών και των ποδιών μπορεί να δημιουργήσει δεκαέξι διαφορετικές στάσεις. Η στάση με τα χέρια εκτεταμένα μακριά και τα πόδια ενωμένα είναι εγγεγραμμένη στο τετράγωνο. Η στάση με τα χέρια ελαφρώς υψωμένα και τα πόδια ανοικτά εγγράφεται στον κύκλο. Αυτό εικονογραφεί το θεώρημα ότι κατά την εναλλαγή μεταξύ των δύο στάσεων, το φαινόμενο κέντρο της φιγούρας φαίνεται να κινείται, αλλά στην πραγματικότητα ο ομφαλός της φιγούρας που είναι το πραγματικό κέντρο της βαρύτητας παραμένει ακίνητος.

Η Monica-Bellucci σε διαφορετική...φωτογράφιση

Ξεχάστε το ευρώ

Γρηγόρης Νικολόπουλος

Οι αγορές, απο την αρχή αυτής της κρίσης δηλώνουν με τις κινήσεις τους σε κάθε ευκαιρία οτι δεν θα σταματήσουν την πίεση στις ευρωπαικές οικονομίες και στο ευρώ.

Το έκαναν διατηρώντας τα ελληνικά spreads σε υψηλά επίπεδα, παρά το πρόγραμμα σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας και τις θετικές δηλώσεις των ευρωπαίων εταίρων. Συνεχίζουν να το κάνουν ακόμη και τώρα που το ΔΝΤ επέβαλε το σκληρότερο πρόγραμμα σταθεροποίησης και θα συνεχίσουν να το κάνουν εναντίον της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας αλλά και μετά εναντίον της Γαλλίας, μέχρις ότου πετύχουν αυτό που θέλουν. Τι θέλουν; Την υποτίμηση του ευρώ, ή την υποστήριξη της ισοτιμίας του στήριξη του μέσω μιας πλήρους οικονομικής ένωσης των ευρωπαικών χωρών.

Είναι παράλογες οι αγορές; Καθόλου. Οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν παρωπίδες και κυρίως οι Γερμανοί, οι οποίοι δεν θέλουν να δεχτούν την πραγματικότητα.

Και η Ευρωπαική πραγματικότητα σήμερα δεν δικαιολογεί την ισχύ του ευρώ. Η πραγματικότητα είναι οτι οι νότιες χώρες δεν μπορούν να αντέξουν ενα τόσο ισχυρό νόμισμα. Και αν το δούμε και ανάποδα, οτι ενα τόσο ισχυρό νόμισμα δεν αντανακλά την πραγμαική κατάσταση των αδύναμων την εποχή αυτή ευρωπαικών οικονομιών. Ίσως το ευρώ να αντανακλά την πραγματική κατάσταση της Γερμανίας, ή ακόμη και των οικονομιών των χωρών της πρώην Μπενελούξ (Βέγλιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο). Όμως ώς ενιαίο νόμισμα των ευρωπαικών χωρών θα πρέπει να ενσωματώνει και τις αδυναμίες των άλλων χωρών μελών, συνεπώς θα πρέπει να υποτιμηθεί.

Δεν είναι όμως μόνο το ευρώ η αιτία επίθεσης στις ευρωπαικές χώρες απο τους κερδοσκόπους. Υπάρχουν δυο ακόμη αιτίες. Μία τεχνική και μια πολιτική.

Ας δούμε πρώτα την τεχνική αιτία της επίθεσης: Η Ευρώπη με τον μηχανισμό στήριξης που έφτιαξε για την Ελλάδα – και θα χρησιμοποιήσει τον ίδιο αν χρειαστεί και για τις άλλες χώρες -τι έδειξε; Οτι δεν θα επιτρέψει στις αδύναμες ευρωπαικές χώρες να πτωχεύσουν και οτι αν κάποια χώρα κινδυνεύει, οι άλλες θα τη δανείζουν για να ξεπληρώσει τα ομόλογα της.

Τι σημαίνει αυτό για έναν κερδοσκόπο που διαθέτει ευρωπαικά ομόλογα των οποίων οι τιμές πέφτουν στη δευτερογενή αγορά; Οτι αντί να ζεί με το άγχος του ρίσκου της πτώχευσης των «επικίνδυνων» ευρωπαικών οικονομιών και της απώλειας των κεφαλαίων του σε περίπτωση πτώχευσης εξαιτίας της μη πληρωμής των ομολόγων που κατέχει, καλύτερα θα είναι να επωφεληθεί απο αυτούς τους μηχανισμούς στήριξης και να πιέσει για την χρήση τους, ώστε οι ευρωπαικές χώρες να του πληρώσουν σε πλήρη αξία τα ομόλογα του, με δανεικά που θα δίνουν η μια στην άλλη για να μην πτωχεύσουν.

Ο ίδιος ο μηχανισμός στήριξης λοιπόν είναι προβληματικός και γεννά κερδοσκοπικές επιθέσεις.

Η τρίτη αιτία των επιθέσεων, είναι η πολιτική: Οι αγορές παρόλο που δεν είναι καθόλου πολιτικοποιημένες, γνωρίζουν πολύ καλά απο παραδείγματα, οτι νομισματική ένωση χωρίς οικονομική και πολιτική ένωση δεν ευσταθεί. Διαπίστωσαν λοιπόν εκ μέρους της στάσης της κυρίας Μέρκελ πρωτίστως οτι η Ευρώπη δεν είναι πρόθυμη να προχωρήσει σε οικονομική και πολιτική ένωση. Αντιθέτα μάλιστα. Οτι δηλαδή δεν διέπεται απο αισθήματα αλληλεγγύης και αλληλουποστήριξης, αλλά και όταν την τελευταία στιγμή αποφασίζει να στηρίξει ενα κράτος μέλλος για ίδιον όφελος, δηλαδή για να μην καταρρεύσει η αξιοπιστία της, το κάνει με όρους κερδοσκοπικούς. Επιβάλει δηλαδή στην Ελλάδα μια εξωπραγματική λιτότητα και τη δανείζει με επιτόκιο πολύ υψηλότερο απο αυτό με το οποίο δανείζονται τα κράτη μέλη προκειμένου οι «εταίροι» δανειστές να βγάλουν και κέρδος πάνω στο πτώμα της δανειζομένης ευρωπαικής χώρας. Εφόσον λοιπόν κατάλαβαν οτι δεν υπάρχει ευρωπαική προοπτική και οτι αντίθετα απο τη σπέκουλα των ίδιων των ευρωπαικών χωρών υπάρχει περιθώριο δικού τους κέρδους, θα αναγκάσουν την Ευρώπη να τους πληρώσει με «χρυσάφι» τα λάθη της.

Και αυτό κάνουν και θα το κάνουν μέχρι η Ευρώπη να αποφασίσει ή να προχωρήσει σε οικονομική και πολιτική ενοποίηση ή να διαλυθεί.

Πώς μπορεί η Ευρώπη να αντιμετωπίσει αυτή την επίθεση που μόλις τώρα ξεκινάει και θυα διαρκέσει, ίσως με διακοπές, μέχρι να οδηγήσει στο επιθυμητό απο τις αγορές αποτέλεσμα; Δυο επιλογές έχει:

Πρώτον, την οικονομική και πολιτική ενοποίηση η οποία θα απαιτήσει άλλες συνθήκες που θα αντικαταστήσουν τη συνθήκη του Μάαστριχτ (συνεπώς θα αργήσουν) αλλά μπορεί να σηματοδοτηθεί απο τώρα με την παροχή της εγγύησης της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας σε όλα τα ομόλογα των χωρών μελών της ΕΕ και με την έκδοση ευρωομολόγου. Μέσω αυτού θα δανείζεται η ΕΚΤ σε ενα σχετικά υψηλότερο επιτόκιο απο αυτό με το οποίο δανείζεται η Γερμανία αλλά εν πάσει περιπτώσει χαμηλότερο απο αυτό που θα δανειζόταν οι χώρες μέλη μεμονωμένα, και στη συνέχεια θα μοιράζει τα δάνεια στις χώρες των οποίων τα ομόλογα λήγουν.

Δεύτερον, με το τύπωμα χρήματος. Η ΕΚΤ θα μπορούσε απλώς να τυπώσει ευρώ αυξάνοντας την προσφορά τους και να καλύψει όλα τα ελλείμματα των χωρών μελών. Αυτό βεβαίως θα οδηγούσε αυτομάτως σε διολίσθηση της ισοτιμίας του ευρώ και ενδεχομένως σε πληθωρισμό. Δυο πράγματα τα οποία μισούν οι Γερμανοί και οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών.

Τρίτη λύση δεν υπάρχει. Η τρίτη λύση είναι αυτή που θα δώσουν με το ζόρι οι αγορές και θα οδηγήσει ακριβώς στο ίδιο αποτέλεσμα. Στην υποτίμηση του ευρώ και στην εκδήλωση πληθωριστικών πιέσεων, μόνο που αυτές θα συνοδεύονται απο ύφεση. Θα έχουμε δηλαδή το χειρότερο σενάριο για την Ευρώπη.

Μπορεί το σύνολο των ευρωπαίων και των οικονομικών παραγόντων της Ευρωπαικής Ένωσης να κάνει λάθος εκτίμηση σχετικά με τον χειρισμό της ελληνικής – ευρωπαικής κρίσης και ώς εκ τούτου να ακολουθεί λάθος στρατηγική; Μοιάζει απίθανο αλλά τελικά αυτό αποδεικνύεται καθημερινά. Προσκολημμένοι στις προσωπικές φιλοδοξίες τους, σε ιστορικούς ρόλους, σε εγωιστικές ιδεοληψίες και κυρίως σε μια αλαζονεία έναντι των αγορών, οι ευρωπαίοι «κάνουν τα δικά τους». Και θα το πληρώσουμε όλοι μας.