ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΩΣΤΑΚΗ
Η διεξαγωγή του Μουντιάλ στη Νότια Αφρική φέρνει πάλι στην επικαιρότητα την εκμετάλλευση της «Μαύρης Ηπείρου» τόσο στις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, που ποτέ δεν σταμάτησε, όσο και στο ανθρώπινο δυναμικό. Τα ανθρώπινα «μαύρα διαμάντια» είναι μια πηγή, ασύλληπτου κέρδους.
Μέχρι τη δεκαετία του '80 η αγορά της Αφρικής ήταν ανεξερεύνητη. Οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι δεν είχαν μπει στη διαδικασία να εκμεταλλευθούν τα ποδοσφαιρικά «προϊόντα» της, αφού ουδείς πίστευε πως οι Αφρικανοί ποδοσφαιριστές μπορούσαν να εισβάλουν δυναμικά στο κοσμοπολίτικο ποδόσφαιρο.
Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 όμως η εμφάνιση παικτών, όπως ο Λιβεριανός Ζορζ Γουεά και ο Καμερουνέζος Ροζέ Μιλά άλλαξε τα δεδομένα. Έγινε αντιληπτό ότι η Αφρική μπορεί να αναδείξει όχι μόνο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, αλλά κυρίως φθηνούς. Πολλοί σύλλογοι έσπευσαν να δημιουργήσουν τμήματα υποδομής στις αφρικανικές χώρες ελπίζοντας πως θα αποδειχθούν χρυσωρυχείο. Άλλες φορές πέτυχαν τον σκοπό τους, άλλες πάλι λειτούργησαν απλώς ως πωλητές ονείρων για παιδιά που είχαν το ποδόσφαιρο ως τη μόνη διέξοδο φυγής (όπως οι μαύροι των ΗΠΑ το μπάσκετ). Οι ευρωπαϊκές χώρες όμως είχαν και άλλο ένα πλεονέκτημα στην προκειμένη περίπτωση. Τις (πρώην) αποικίες. Τρανό παράδειγμα η περίπτωση του σπουδαίου Εουσέμπιο, ο οποίος γεννήθηκε στη Μοζαμβίκη, αλλά διέπρεψε με τα χρώματα της Πορτογαλίας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Αλγερινό Ζινεντίν Ζιντάν ή και την υπόλοιπη ομάδα της Γαλλίας που κατέκτησε το Μουντιάλ το 1998 και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2000, έχοντας στις τάξεις της -σχεδόν αποκλειστικά- παίκτες που προέρχονταν από πρώην γαλλικές αποικίες;
Πλέον, οι Αφρικανοί ποδοσφαιριστές αποτελούν το μέλλον για την ευρωπαϊκή αγορά. Παίκτες όπως οι Σαμουέλ Ετό (Καμερούν), Ντιντιέ Ντρογκμπά (Ακτή Ελεφαντοστού), Μίκαελ Εσιέν (Γκάνα), άλλα και μία πλειάδα άλλων σπουδαίων αθλητών κοστίζουν πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Αποτελούν όμως τη λαμπερή μειονότητα, αφού αρκετοί επίδοξοι συνάδελφοί τους που ήρθαν στην Ευρώπη για μία καλύτερη ζωή κατέληξαν άνεργοι λαθρομετανάστες.
Μία συνηθισμένη ιστορία
Στα 15 του νόμιζε ότι η μπάλα είναι το διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή. Κάθε μέρα τα πόδια του μάτωναν από τις ατελείωτες προπονήσεις σε ένα χωμάτινο γήπεδο στα προάστια της Άκρα και τα βράδια έκλεινε τα μάτια και ονειρευόταν την ημέρα που θα έφευγε από την Γκάνα για την Ευρώπη, εκεί όπου θα γινόταν ο «νέος Μίκαελ Εσιέν», ίσως και καλύτερος. Το 2006 η στιγμή έφτασε, αλλά η κατάληξη δεν ήταν αυτή που περίμενε. Ένας Λιβανέζος μάνατζερ τού υποσχέθηκε δοκιμή από τη γαλλική Μετς, αξιοποιώντας τις «υψηλές» γνωριμίες του και ένα κύκλωμα παράνομων μεταγωγών, το οποίο παρέλαβε τον νεαρό Γκανέζο στο λιμάνι και τον «ξέβρασε» ύστερα από δυο θαλασσοδαρμένες εβδομάδες στην Τενερίφη. Εκεί συνελήφθη, κρατήθηκε ένα μήνα και, αφού σπατάλησε τα τελευταία του χρήματα για να φτάσει στη Γαλλία, ανακάλυψε ότι οι υπεύθυνοι της Μετς όχι μόνο δεν τον περίμεναν, αλλά και απειλούσαν ότι θα τον κατέδιδαν στις αρχές αν δεν εγκατέλειπε αμέσως το προπονητήριο της ομάδας. Δύο χρόνια αργότερα, το 2008, ο απεσταλμένος του “Observer” Νταν ΜακΝτούγκαλ τον ανακάλυψε στους κακόφημους δρόμους του Κλισί-σου-Μπουά, ενός από τα πιο σκληρά γκέτο μεταναστών στο Παρίσι.
Ο 17χρονος -πλέον- Μπερνάρ Μπας δέχτηκε να του μιλήσει και να συστηθεί έτσι άδοξα στο ποδοσφαιρικό κοινό για πρώτη και τελευταία φορά. Αποκάλυψε ότι για να κάνει το ταξίδι και να κυνηγήσει το όνειρο, χρειάστηκε να πουληθεί το πατρικό του στην Άκρα και να βγουν στο μεροκάματο τα δύο 12χρονα αδέρφια του. Ο ίδιος αδυνατούσε να γυρίσει πίσω, αλλά ακόμα κι αν μπορούσε, δεν θα είχε το κουράγιο να αντικρίσει τη μητέρα του. Ο Μπερνάρ είχε την ίδια τύχη με τα περισσότερα «φιντάνια» από τις αλάνες της δυτικής Αφρικής, τα οποία πέφτουν θύματα αδίστακτων κυκλωμάτων διεκδικώντας μια θέση στο ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Συστηματική λεηλασία
Εδώ και χρόνια χιλιάδες Αφρικανοί τραβάνε… κουπί στην ποδοσφαιρική γαλέρα της Ευρώπης. Με πρότυπο τον Ντρογκμπά και κίνητρο τη λύτρωση από τη φτώχεια, οι περισσότεροι αποδεικνύονται ιδανικά θηράματα για τους επιτήδειους που τους ξεζουμίζουν οικονομικά και ψυχολογικά, πριν τους εγκαταλείψουν σε κάποιο παρισινό γκέτο ή ακόμα χειρότερα στη μέση της Μεσογείου. Η Αφρική είναι πια μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές αγορές. Όμως πολύ πριν από τη μεγάλη έκπληξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002, όταν στην πρεμιέρα της διοργάνωσης η Σενεγάλη νίκησε 1-0 την παγκόσμια πρωταθλήτρια ομάδα της Γαλλίας, υπήρχαν ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις, που είχαν ανακαλύψει τη φλέβα χρυσού που έκρυβε η αφρικανική ήπειρος και είχαν αρχίσει να την εκμεταλλεύονται ανάλογα. Η Γαλλία ήταν μία από αυτές και είναι χαρακτηριστικό ότι οι 21 από τους 23 ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας της Σενεγάλης σε εκείνο το Μουντιάλ αγωνίστηκαν μετά στο γαλλικό πρωτάθλημα. Έπειτα από εκείνο το παιχνίδι όλοι έπεσαν με τα μούτρα στην Αφρική, είτε δημιουργώντας δίκτυα ανιχνευτών είτε χρηματοδοτώντας διάφορα προπονητικά κέντρα απ' όπου αντλούσαν φθηνούς, νεαρούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές.
Ορισμένες φορές η αξία μεταπώλησης αυτών των ταλαντούχων αθλητών ήταν τόσο υψηλή, που η συστηματική λεηλασία των Αφρικανών ποδοσφαιριστών έγινε κάτι παραπάνω από μια οργανωμένη οικονομική διαδικασία. Μετατράπηκε σε στυγνό και απροκάλυπτο δουλεμπόριο. Μόνο στη Γαλλία, μη κυβερνητικές οργανώσεις εκτιμούν ότι από το 2002 περισσότεροι από 7.000 νεαροί Αφρικανοί ηλικίας 15-22 χρόνων έπεσαν θύματα κάποιων δήθεν μάνατζερ που τους υπόσχονταν πλούτη και δόξα. Ολα αυτά τα παιδιά κατέληξαν να περιπλανώνται στους δρόμους, αναζητώντας τροφή και στέγη. Η πλειονότητα των Αφρικανών ποδοσφαιριστών κατευθυνόταν σχεδόν αποκλειστικά στην Ευρώπη, εκεί που υπήρχαν οι πλούσιες ποδοσφαιρικές ομάδες, εκεί που οι Αφρικανοί μπορούσαν να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή.
Πού «εκκολάπτονται» όμως αυτά τα ποδοσφαιρικά «μαύρα διαμάντια»; Στην Ακρα υπολογίζεται ότι λειτουργούν πάνω από 500 αναγνωρισμένες ή μη ακαδημίες ποδοσφαίρου. Με «βιβλικά» ονόματα, όπως «Γιοι του Μωυσή» και «Λάτρεις του Χριστού», τα περισσότερα φυτώρια λειτουργούν παράνομα υπό την ανοχή των αρχών σε εγκαταστάσεις που θυμίζουν κάτι μεταξύ γηπέδου και αποξηραμένης λίμνης. Θαμπωμένοι από τη λάμψη και τα συμβόλαια Αφρικανών σούπερ σταρ, χιλιάδες γονείς ξεπουλούν μικρές περιουσίες για να γίνουν τα παιδιά τους δεκτά στις ποδοσφαιρικές σχολές. Κάποιοι βρίσκουν τον δρόμο τους, κυρίως μέσω των εθνικών ομάδων νέων των χωρών τους. Η πλειονότητα, όμως, των «μαθητευόμενων» δεν κάνει ποτέ το «άλμα» για την Ευρώπη και την εγκαταλείπουν έχοντας ξοδέψει 3.000 δολάρια έκαστος για «δίδακτρα» δύο - τριών χρόνων. Οι υπόλοιποι -υπολογίζονται σε 30.000 τα τελευταία πέντε χρόνια-, αφού επιλεχθούν από ατζέντηδες αμφιβόλου αξιοπιστίας, πατούν τελικά σε ευρωπαϊκό έδαφος. Άλλοι αφήνονται αβοήθητοι, μερικές εκατοντάδες δοκιμάζονται από κάποιο σύλλογο και ακόμα λιγότεροι καταφέρνουν να βρουν συμβόλαιο, αφού πρώτα εκχωρούν στον εκπρόσωπό τους μέρος του... εαυτού τους για τα επόμενα χρόνια.
Η εμμονή για ποδοσφαιρική λύτρωση από τη φτώχεια έχει κυριεύσει εκατομμύρια αφρικανικές οικογένειες. Χαρακτηριστικό αυτής της φρενίτιδας ήταν η μαζική συμμετοχή το 2008 σε παιδομάζωμα της φημισμένης αθλητικής ακαδημίας Aspire του Κατάρ. Οι υπεύθυνοί της αναζητούσαν 23 εφήβους για τη στελέχωση ομάδας ποδοσφαίρου και για το λόγο αυτόν έστησαν δεκάδες camps σε αφρικανικό έδαφος, στα οποία δοκιμάστηκαν περισσότερα από 750.000 παιδιά!
Αφέντες και Δούλοι
Όπως είναι φυσικό, η αυξημένη ζήτηση για ένα εισιτήριο στο όνειρο έχει οδηγήσει στην προσφορά μιας σειράς «υπηρεσιών», τις οποίες ελέγχουν οργανωμένα κυκλώματα με τη βοήθεια διεφθαρμένων κυβερνητικών αξιωματούχων. Πέριξ των ακαδημιών στην Άκρα δικτυωμένοι μεσάζοντες αναλαμβάνουν να βγάλουν γκανέζικο διαβατήριο σε παιδιά από άλλες χώρες, ώστε στο μέλλον να έχουν δυνατότητα συμμετοχής στις μικρές εθνικές ομάδες της χώρας. Έναντι μερικών εκατοντάδων δολαρίων, τους εξασφαλίζουν 30ήμερη βίζα στη χώρα όπου αναμένεται να δοκιμάσουν την τύχη τους, ενώ αν τα χαρτιά τους δεν είναι «καθαρά» ή δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα για αγορά αεροπορικών εισιτηρίων, τους εξασφαλίζουν πρόσβαση σε παράνομα ακτοπλοϊκά δρομολόγια. Ένα τέτοιο ακολούθησε τον Μάρτιο του 2007 το εξαθλιωμένο καΐκι που ξεβράστηκε στην παραλία Λα Τεχίτα της Τενερίφης. Οι 130 στοιβαγμένοι επιβαίνοντες βρέθηκαν αφυδατωμένοι, στα όρια της κατάρρευσης. Όλοι δήλωσαν ότι είχαν προορισμό τη Γαλλία για να δοκιμαστούν από συλλόγους με τη μεσολάβηση ατζέντηδων. Οι σύλλογοι που συμπεριλήφθηκαν στις καταθέσεις τους αρνήθηκαν οποιαδήποτε ανάμειξη, ενώ και τα ονόματα των ατζέντηδων αποδείχτηκαν ψεύτικα.
Αν οι ακαδημίες ποδοσφαίρου στην Άκρα και στο Αμπιτζάν είναι τα εκκολαπτήρια νέων αστέρων και υποψήφιων σκλάβων, το γρανάζι που κινεί τη μηχανή του ποδοσφαιρικού trafficking είναι οι (Ευρωπαίοι κυρίως) ατζέντηδες. Μόνο στο Βέλγιο, από τους 200 εκπροσώπους παικτών μόλις οι 30 έχουν άδεια ασκήσεων επαγγέλματος. Η δράση των υπολοίπων έγινε αντικείμενο καταγγελίας το 2005 από τον Φλαμανδό -τότε- γερουσιαστή Ζαν Μαρί Ντεντεκέρ, ο οποίος μεταξύ άλλων ανακοίνωσε την έναρξη έρευνας σχετικά με την παράνομη διακίνηση 442 Νιγηριανών ποδοσφαιριστών από κυκλώματα που είχαν άκρες ακόμα και στην πρεσβεία της αφρικανικής χώρας. Τα δύσκολα, ωστόσο, άρχισαν όταν εκδήλωσε την πρόθεσή του να ταξιδέψει ο ίδιος στη Νιγηρία για να διερευνήσει τυχόν διασυνδέσεις Βέλγων αξιωματούχων με ντόπιους διεφθαρμένους. Οι απειλές για τη ζωή του άρχισαν να πέφτουν βροχή και η έρευνα ματαιώθηκε.
Μεγάλοι παίκτες κάνουν καριέρα στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες, όμως ο τρόπος που στρατολογήθηκαν για τη μεγάλη καριέρα είναι κάθε άλλο παρά τίμιος. Επί της ουσίας, γίνεται μια πλύση εγκεφάλου στους αθλητές και έτσι γίνονται πειθήνια όργανα των επιτήδειων.
Ο Λιβεριανός παλιός άσος της Μίλαν Ζορζ Γουεά ήταν από τους πρώτους που μίλησε για το θέμα σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα «Gazetta dello Sport». «Έπεσα θύμα αυτών των ανθρώπων. Εγώ δεν έχω προσωπικά παράπονο για την καριέρα μου. Ενδεχομένως με βοήθησαν. Όμως τη μερίδα του λέοντος την πήραν αυτοί. Ξέρετε, αυτοί καθορίζουν τα πάντα, ακόμα και τον χρόνο συμμετοχής. Γίνονται ακόμη και προπονητές. Το σύστημα είναι άθλιο», είπε και συνέχισε: «Εγώ μπορώ να πω ότι ήμουν από τους τυχερούς. Όμως πιστεύω ότι ήμουν καλός. Πάρτε, όμως, και την άλλη εκδοχή. Δεν είναι δυνατόν όλοι οι Αφρικανοί παίκτες να είναι οι καλύτεροι του κόσμου. Κοροϊδεύουν να παιδιά ότι θα τους πάνε στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, όμως η κατάληξη είναι εντελώς διαφορετική. Παίρνουν τη μίζα τους οι ατζέντηδες, τους πάνε σε ομάδες κατώτερης κατηγορίας και δυναμικότητας και παίζουν μπάλα για ένα κομμάτι ψωμί. Αφήστε που δεν παίρνουν ακόμη κι αυτό». Ο Λιβεριανός τόνισε ότι: «Για όλα αυτά μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και η FIFA. Δεν μπορεί, ή, μάλλον, δεν θέλει να ελέγξει αυτούς τους ανθρώπους. Όπου ομάδα και μάνατζερ. Αν πραγματικά ενδιαφερόταν για το συμφέρον του εργαζόμενου ποδοσφαιριστή, δεν θα διαπραγματευόταν για αυτονόητα πράγματα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που άλλα υπογράφουν και άλλα παίρνουν. Αυτό συντηρεί μια νοσηρή κατάσταση που δεν ξέρω πού θα φτάσει. Μιλάμε για πλήρη εκμετάλλευση».
Ένας άλλος σπουδαίος παίκτης, ο Ζινεντίν Ζιντάν, πολλές φορές έχει έρθει σε κόντρα με αυτήν την κατάσταση. «Στις χώρες της Αφρικής έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους πολλοί άνθρωποι που προσπαθούν να παραπλανήσουν πολλά νέα παιδιά που είναι καλοί παίκτες, προκειμένου να τους φέρουν σε ομάδες ως ταλέντα, να τους πετάξουν ένα κομμάτι ψωμί και να γίνουν δυνάστες τους», είπε μιλώντας στη γαλλική εφημερίδα “L'Equipe”. Κλείνοντας τη συνέντευξή του σημείωσε ότι: «Πρέπει κάτι να γίνει. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Ως πότε θα γίνεται αυτό; Το ποδόσφαιρο είναι θέαμα, είναι άθληση, είναι γιορτή. Δεν μπορεί όλα να είναι εμπόριο. Και το λέω εγώ κάνοντας αυτοκριτική που ήμουν χρόνια σε αυτά τα γρανάζια».
Αφρικανοί ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα
Με την ίδρυση της Σούπερ Λινγκ, την ένταξη του ποδοσφαίρου στο αθλητικό στοίχημα, τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση από όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας, την απαξίωση κάθε κοινωνικής λειτουργίας του αθλητισμού, σταδιακά ξεκαθαρίζει το τοπίο και ο τρόπος με τον οποίο οι ελληνικές ΠΑΕ θα πάρουν μέρος στη διανομή της πίτας. Ανακάλυψαν τον ρόλο του διαμετακόμιση των νεαρών Αφρικανών ποδοσφαιριστών. Ουσιαστικά το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο ξεπέρασε τα πρώτα δειλά του βήματα κι έχει πλέον συνδεθεί με το παγκόσμιο δίκτυο εκμετάλλευσης και προώθησης νεαρών στην ευρωπαϊκή αγορά, κάτι το οποίο συνήθως προβάλλεται από τα γραφεία τύπου των ΠΑΕ ως ύπαρξη ομάδας σκάουτινκ και συναντά τα εγκωμιαστικά σχόλια των αθλητικών εντύπων. Χωρίς υπερβολή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι ελληνικές ΠΑΕ λειτουργούν -με νομότυπο τρόπο βέβαια- όπως οι Τούρκοι λαθρέμποροι, που γεμίζουν καραβιές μεταναστών και τους αδειάζουν στις ακτές του Αιγαίου. Έτσι, οι ελληνικές ομάδες, έχουν γεμίσει με κάθε λογής Αφρικανούς και Λατίνους παίκτες, οι περισσότεροι αμφιβόλου αξίας, που κάνουν μια στάση στην Ελλάδα ελπίζοντας στη μεταπήδησή τους σε πιο ανεπτυγμένη ποδοσφαιρικά χώρα. Οι καλύτεροι από αυτούς γίνονται έρμαιο στις διαθέσεις ομάδων και μάνατζερ που διατηρούν κατά 50% τα δικαιώματα επί της αθλητικής τους ύπαρξης. Οι Έλληνες παίκτες από την άλλη μεριά παίζουν πια συμπληρωματικό ρόλο στις ομάδες, ίσα ίσα για να καλύπτεται ο κανονισμός της ΟΥΕΦΑ περί υποχρεωτικής ύπαρξης γηγενών ποδοσφαιριστών.
Συγκλονιστικές ιστορίες
Ο Ζαϊρινός Μουγκάντι Τσιμάνγκα απεβίωσε στις 30 Απριλίου 1995, κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξύ Ελευσίνας - Ατρόμητου, μολονότι είχε σοβαρό και διαγνωσμένο πρόβλημα στον θώρακα. Δεν είχε την… πολυτέλεια της ιατροφαρμακευτικής και ασφαλιστικής κάλυψης, για να μπορέσει να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Αν σταματούσε να αγωνίζεται, θα έπρεπε να επιστρέψει στην πατρίδα του… Ούτε λόγος να γίνεται! Ο Ευγένιος Φομούμποντ, πρώην παίκτης του Άρη, το 2004, στην προσπάθειά του να προλάβει το τρένο από Αθήνα για Θεσσαλονίκη, όπου θα μετέβαινε για να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο, είδε το χέρι του σχεδόν να πολτοποιείται σε πόρτα του συρμού. Τόση ήταν η επιθυμία του να αγωνιστεί στην Ελλάδα. Οι παράγοντες των κιτρινόμαυρων είχαν μείνει άναυδοι από την αιμορραγία, ενώ ο Αφρικανός προσπαθούσε να τους εξηγήσει ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να μπει στο βαγόνι που έφευγε, καθώς δεν είχε χρήματα για να αγοράσει άλλο εισιτήριο! Ήθελε δε να δείξει τόσο πολύ θετικά δείγματα «ποδοσφαιρικής γραφής», που κατανάλωσε σαν καραμέλες όλα τα αναλγητικά χάπια που του χορήγησε ο γιατρός της ομάδας, πιστεύοντας ότι έτσι θα ανάρρωνε πιο γρήγορα από τον τραυματισμό του και θα έθετε τον εαυτό του στη διάθεση του προπονητή του μια ώρα αρχύτερα!
Μισθοί πείνας, αμοιβές που καταβάλλονταν σε είδος (φαγητό, διαμονή, ένδυση κ.λπ.) και όχι σε ρευστό, «διπλά συμβόλαια» είναι η συνήθης κατάσταση. Αν ο «μαυρούκος» αναδεικνυόταν σε λαχείο, όπως ο Γκανέζος Σαμ Τζόνσον της Καλαμάτας, που ο πρόεδρος της «μαύρης Θύελλας» Σταύρος Παπαδόπουλος τον αγόρασε με 25 εκατομμύρια δραχμές και τον πούλησε με 250 εκατομμύρια στην Άντερλεχτ, ακόμα καλύτερα! Ο ΟΦΗ όμως δεν είχε αυτή τη διορατικότητα και δεν καρπώθηκε τα έσοδα μεταγραφής από τον ισχνό νεαρό από το Μάλι Μαχαμαντού Ντιαρά, πριν αυτός μετεγγραφεί αρχικά στη Φίτεσε Άρνεμ, μετά στη Λυόν και τέλος Ρεάλ Μαδρίτης. Ας πρόσεχε!
