ΝΑΙΤΕΣ ΙΠΠΟΤΕΣ

Έχουμε την πρώτη σταυροφορία. Ο Γοδεφρείδος ντε Μπουιγιόν (Δούκας της Κάτω Λορένης, αρχηγός της Α΄Σταυροφορίας) λατρεύει τον πανάγιο τάφο και λύει τον όρκο, ο Βαλδουίνος γίνεται ο πρώτος βασιλιάς της Ιερουσαλήμ. Ένα χριστιανικό βασίλειο στους Αγίους Τόπους. Το 1118 στη διάρκεια της βασιλείας του Βαλδουίνου του Β΄, έρχονται εννέα άτομα, με αρχηγό κάποιον Ουγό ντε Πέν, και συγκροτούν τον πρώτο πυρήνα ενός Τάγματος των Πτωχών Ιπποτών του Χριστού: τάγμα μοναστικό, αλλάμε σπαθί και πανοπλία. Οι τρεις κλασικοί όρκοι, πενία, αγνότητα, υποταγή και επιπλέον ο όρκος της προστασίας των προσκυνητών (η ζωή σε εκείνα τα μέρη δεν είναι εύκολη ούτε για τους κατοίκους ούτε για τους προσκυνητές). Ο βασιλιάς, ο επίσκοπος, οι πάντες τους δίνουν αμέσως χρηματική βοήθεια, τους προσφέρουν κατάλυμα και τους εγκαθιστούν στον περίβολο του παλαιού ναού του Σολομώντος.
Και έτσι γίνονται οι Ιππότες του Ναού ή αλλιώς Ναΐτες.
Οι Ναΐτες έγιναν υπερβολικά ισχυροί και μάλιστα πολύ γρήγορα. Όλα άρχισαν με τον Άγιο Βερνάρδο ο οποίος διαισθάνεται αμέσως ότι η ιδέα σηκώνει αξιοποίηση και στηρίζει τους εννέα τυχοδιώχτες, μεταμορφώνοντας τους σε Militia Christi (Στρατιώτες του Χριστού). Το 1128 συγκαλεί σύνοδο στην Τρουά ακριβώς για να καθορίσει τι είναι αυτοί οι νέοι μοναχοί στρατιώτες, και μερικά χρόνια αργότερα γράφει το εγκώμιο αυτών των Στρατιωτών του Ιησού και ετοιμάζει έναν κανόνα με εβδομήντα δύο άρθρα που περιλαμβάνει τα πάντα. Καθημερινές λειτουργίες, θα φορούν λευκούς μανδύες, απλούς και χωρίς γούνα, απαγορεύονται τα λεπτά υποδήματα με τις ανασηκωμένες μύτες, θα κοιμούνται με το πουκάμισο και το σώβρακο, σ’ ένα στρώμα μ’ ένα σεντόνι και μια κουβέρτα. Θα τρώνε από μια γαβάθα για δύο, φαγητό με σιωπή, κρέας τρεις φορές την εβδομάδα, μετάνοια την Παρασκευή, εγερτήριο τα ξημερώματα, αν και η δουλειά ήταν κοπιαστική τους παραχωρείται μια ώρα ύπνος ακόμα, όμως σε αντάλλαγμα πρέπει να πουν δεκατρία "Πάτερ ημών" από το κρεβάτι τους. (...)
Το τάγμα από την αρχή είχε δεχθεί τεράστιες δωρεές και σιγά σιγά είχε εγκαταστήσει καπετανάτα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Αλφόνσος της Καστίλης και της Αραγονίας τους χαρίζει μια ολόκληρη περιοχή, ακόμη περισσότερο, κάνει διαθήκη και τους κληροδοτεί το βασίλειό του, αν τυχόν πεθάνει χωρίς διάδοχο.
Οι Ναΐτες δεν τον εμπιστεύονται και κάνουν έναν συμβιβασμό, σαν να λέμε κάλλιο πέντε και στο χέρι, όμως αυτά τα πέντε είναι μισή ντουζίνα κάστρα στην Ισπανία. Ο βασιλιάς της Πορτογαλίας τους χαρίζει ένα δάσος. Κατορθώνουν να πείσουν τον Πάπα Ιννοκέντιο τον Β΄ να τους παραχωρήσει (...)
Την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307 πολλοί Ναΐτες στη Γαλλία συνελήφθησαν κατόπιν μυστικών εντολών του βασιλιά Φιλίππου Δ' ή ο Ωραίος της Γαλλίας (Philip IV of France or Philip the Fair), ο οποίος εποφθαλμιούσε τα πλούτη τους. Ο τελευταίος με την υποστήριξη του Πάπα Κλήμη του Ε' (Pope Clement V) ο οποίος κατήργησε το τάγμα, δήμευσε όλη τους την περιουσία (συμπεριλαμβανομένων και τεράστιων εκτάσεων γης). Έδωσε μια εντολή που δεν επιδεχόταν καμία αμφισβήτηση: «Συλλάβετε όλους τους Ναΐτες». Οι θρυλικοί ιππότες, παρά την οικονομική δύναμη και τις υψηλές τους διασυνδέσεις, πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο. Μέσα σε μερικές ημέρες βρέθηκαν όλοι κλειδωμένοι στα βασιλικά μπουντρούμια να τους βασανίζουν νυχθημερόν προκειμένου να ομολογήσουν κάθε έγκλημα που είχαν διαπράξει, αληθινό ή όχι.
Πολλά υψηλόβαθμα στελέχη του τάγματος, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου Μεγάλου Μάγιστρου, Jacques de Molay (Ζακ ντε Μολέ), υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και κάηκαν στην πυρά. Κάποιοι δεν έσπασαν και πέθαναν από τα βασανιστήρια. Οι περισσότεροι όμως ομολόγησαν και το δικαστήριο τους επέβαλε την ποινή, που δεν ήταν άλλη από κατήχηση μέχρι να επανέλθουν στον σωστό δρόμο. Ο Ζακ ντε Μολέ, σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, μαζί με έξι υπαρχηγούς του οδηγήθηκαν έξω από την Παναγία των Παρισίων και παραδέχτηκαν δημοσίως τις αμαρτίες τους. (...)
Όταν το τάγμα σταμάτησε τη στρατιωτική του δράση, αρκετά αργότερα από την ίδρυσή του, συντάχθηκαν τα Retraits που αποτελούσαν κάποιους κανονισμούς του τάγματος. Οι κανονισμοί αυτοί θεσπίζουν ένα σύστημα απαγορεύσεων από το οποίο μπορεί κανείς να αντιληφθεί ποιες ήταν οι πράξεις και οι πειρασμοί των ιπποτών. Οι κανονισμοί αυτοί απαγόρευαν στους ιππότες τις συμπλοκές και τις επιθέσεις σε χριστιανούς για λόγους εκδίκησης, τις συναλλαγές με γυναίκες, τις συκοφαντίες προς τους αδελφούς, το να χάσουν το σκλάβο τους ή ένα άλογό τους, το να δωρίσουν ένα ζώο, εκτός από σκύλους και γάτες, το να φύγουν χωρίς άδεια ή να φύγουν τη νύχτα από το λόχο, το να σπάσουν τη σφραγίδα του διδασκάλου, το να δανειστούν χρήματα του τάγματος χωρίς άδεια, το να πετούν κάτω το ρούχο τους οργισμένοι
.
Οι κανονισμοί αυτοί, λοιπόν, θεσπίστηκαν μετά το τέλος της δράσης του τάγματος για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες που δημιουργούνται σε ένα στρατό που πλήττει επειδή ο πόλεμος τελείωσε. (...)
Οι ιστορικοί είναι σε θέση να ξεδιαλύνουν πλέον το μυστήριο που καλύπτει τον μύθο των Ναϊτών. Η τελευταία ανακάλυψή τους είναι η ανεύρεση στα μυστικά αρχεία του Βατικανού της περγαμηνής της Σινόν, φρουρίου στο οποίο ήταν φυλακισμένοι οι αρχηγοί των Ναϊτών. Σύμφωνα με το έγγραφο, ο υψηλόβαθμος εκκλησιαστικός αξιωματούχος, καρδινάλιος Μπερενζέ Φρεντόλ, ανιψιός του Πάπα Κλήμη Ε’, είχε ηγηθεί μιας από τις πολλές ανακρίσεις των Ναϊτών στην επαρχιακή πόλη Τουρ της Γαλλίας. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά.
Μπορούσε μια τέτοια προσωπικότητα να εγκαταλείψει το Βατικανό για να διευθύνει μια από τις πολλές ανακρίσεις της εποχής;
Μια έρευνα εις βάθος αποκάλυψε ότι ο Φρεντόλ δεν ήταν παρών στη μικρή πόλη αλλά στις φυλακές του φρουρίου της Σινόν, σε μια σημαντική ακρόαση που έγινε με την παρουσία άλλων δύο καρδιναλίων. Στην ανάκριση ακούστηκαν οι απόψεις των αρχηγών των Ναϊτών, πρώτου από όλους του Ζακ ντε Μολέ. Το έγγραφο αποκαλύπτει ότι οι κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν από όλες τις κατηγορίες κατόπιν απόφασης του Πάπα Κλήμη Ε’. Οι ειδικοί συμπεραίνουν ότι ο Μολέ και ο Σαρνί θανατώθηκαν από μια αιφνιδιαστική κίνηση του Φιλίππου του Ωραίου
. (...)
Μία άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι οι Ναΐτες, κατά τη διάρκεια του στρατωνισμού τους στο μέρος όπου βρισκόταν ο Ναός του Σολόμωντα, κατόρθωσαν να ανακαλύψουν την Κιβωτό της Διαθήκης, σε μια κρύπτη, κάτω από τη γη. Η Κιβωτός αποτελούσε το «θησαυρό» των Ναϊτών που συχνά αναφέρεται σε διάφορα κείμενα της εποχής, αλλά και ιστορικά βιβλία που έχουν γραφτεί για το τάγμα. Η κατοχή αυτού του κειμηλίου αποτελούσε και την πραγματική πηγή της δύναμής τους, καθώς κατείχαν τον ίδιο το «Λόγο του Θεού». Μετά την αποχώρηση από τους Άγιους Τόπους η Κιβωτός φυλασσόταν στο Παρίσι και φυγαδεύτηκε μόλις την τελευταία στιγμή πριν τη σύλληψή τους από το Βασιλιά Φίλιππο, προς άγνωστη κατεύθυνση. Ο Φίλιππος και ο Πάπας στην πραγματικότητα επεδίωκαν την αφαίρεση της Κιβωτού από τους Ναΐτες και τα βασανιστήρια που ακολούθησαν τις συλλήψεις αποσκοπούσαν στην αποκάλυψη του τόπου μεταφοράς της Κιβωτού. (...)

Το όνομα των Ναϊτών έχει εμπλακεί και στην υπόθεση της περίφημης Σινδόνης του Τορίνο, του κομματιού υφάσματος το οποίο φέρεται να είναι το σάβανο του Χριστού. Κατά μία εκδοχή, η Σινδόνη έφτασε στα χέρια των Ναϊτών κατά τη διάρκεια της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους το 1204, στην οποία συμμετείχε και το τάγμα.
Λέγεται πώς η πρώτη δημόσια εμφάνιση της Σινδόνης έγινε το 1357, όταν η οικογένεια του Geoffrey de Charney, του ιππότη που κάηκε μαζί με το de Molay στο Παρίσι, την εξέθεσε στο κοινό για προσκύνημα. Οι προσπάθειες χρονολόγησης με άνθρακα 14 που διενεργήθηκαν από τρία ανεξάρτητα ακαδημαϊκά ιδρύματα, υπό την εποπτεία της Καθολικής Εκκλησίας, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 κατέδειξαν ως πιθανή χρονολογία παραγωγής του υφάσματος τα τέλη του 13ου αιώνα μ.Χ. (...)