Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ευρύτερη αναντιστοιχία μεταξύ υπεσχημένων και πεπραγμένων, από αυτή των κυβερνήσεων Καραμανλή.
Μία από τις πιο κεντρικές διακηρύξεις του οικονομικού προγράμματος της ΝΔ το 2004 έθετε έναν διπλό φιλόδοξο στόχο:
«Στόχος μας είναι το φορολογικό σύστημα να καταστεί μοχλός ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης» [ref: site ΝΔ].
Όπως ακριβώς διπλός ήταν ο στόχος, έτσι διπλός είναι και ο λόγος αποτυχίας επίτευξής του. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος της διακήρυξης, η ΝΔ παρέλαβε τη χώρα στις πρώτες θέσεις της Ε.Ε. όσον αφορά το δείκτη της ανάπτυξης (+4,85%) και την παραδίδει με αρνητικό πρόσημο. Αυτό που έχει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι το δεύτερο σκέλος, το περί κοινωνικής δικαιοσύνης. Διότι μόνο η αποτυχία ως προς το πρώτο σκέλος μπορεί να αποδοθεί απλώς σε ανικανότητα.
Με την ανάληψη της εξουσίας, ο εκλεκτός του Καραμανλή και αποκαλούμενος από τα ΜΜΕ "τσάρος της οικονομίας", Γ. Αλογοσκούφης, έλαβε μία σειρά από φορολογικά μέτρα που κάνουν την αναφορά του προγράμματος της ΝΔ στην "κοινωνική δικαιοσύνη", να παραπέμπει σε ανοιχτή κοροϊδία. Η οικονομική ηγεσία συνειδητά και συστηματικά ευνόησε τους οικονομικά ισχυρούς σε βάρος των "μικρομεσαίων". Το τετριμμένο της διαπίστωσης ότι μία κυβέρνηση επιφύλαξε ευνοϊκή μεταχείριση στους ισχυρούς, παραπλανά. Απλές συγκρίσεις μεγεθών δείχνουν ότι η επίθεση της κυβέρνησης Καραμανλή στους πολλούς προς όφελος των λίγων και ισχυρών δεν έχει προηγούμενο. H NΔ διαμόρφωσε μια καθαρά ταξική πολιτική αντιδιαμετρικά αντίθετη με κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης:
* Κατάργηση Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας [ref: Καθημερινή].
* Μετατόπιση των φορολογικών βαρών στους μισθωτούς και συνταξιούχους: Ενώ το 2004 μισθωτοί και συνταξιούχοι συνεισέφεραν σε ποσοστό 43% και οι επιχειρήσεις 44% στο σύνολο των φορολογικών εσόδων, η μείωση των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις μετατρέπει τα ποσοστά αυτά σε 50% και 36% αντίστοιχα το 2007 (βλ. γράφημα)
[ref: Ελευθεροτυπία].
* Μείωση της φορολογίας υψηλών εισοδημάτων: Απο 39% το 2006 σε 35% το 2009 για τα εισοδήματα από 50 ως 100 χιλιάδες ευρώ (από εκεί και πάνω σταθερά 40%)
[ref: Το Βήμα]. Και αυτό τη στιγμή που η αντίδραση στη διεθνή κρίση σε χώρες όπως η Αγγλία του θατσερικού "there is no such thing as society", είναι ακριβώς η αντίθετη, δηλαδή αύξηση της φορολογίας υψηλών εισοδημάτων στο 45%
[ref: Τimes Business].
* Αύξηση του ΦΠΑ στο 19%: Η αύξηση ενός "flat" φόρου, φυσικά επιβαρύνει τους φορολογούμενους αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος του πορτοφολιού τους.
Οι επιλογές αυτές (και άλλες) δικαιολογούνται θεωρητικά από το νεοφιλελεύθερο σόφισμα και πιο συγκεκριμένα μία απόπειρα εφαρμογής του, το λεγόμενο "ιρλανδικό μοντέλο" του οποίου θιασώτες ήταν ο Αλογοσκούφης και ο Καραμανλής. Σε αυτά τα χνάρια δόθηκαν και τα 28 δισεκατομμύρια ευρώ για τη στήριξη των τραπεζιτών τη στιγμή που για τους οικονομικά ασθενείς ο προϋπολογισμός προέβλεψε "μαξιλαράκι" 300 εκατομμυρίων.
Δεν προκαλεί επομένως καμία έκπληξη η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, δεδομένου ότι ο Καραμανλής και το επιτελείο του δοκίμασαν σαν μαθητευόμενοι μάγοι (αρκετά ενθουσιώδεις μάλιστα ώστε να το διατυμπανίζουν και δημόσια: θα θυμάστε τη δημόσια αντιδικία ΝΔ-ΠαΣοΚ υπέρ ιρλανδικού και σουηδικού μοντέλου αντίστοιχα πριν μερικά χρόνια
[ref: Έθνος]) διάφορα τεχνάσματα που το ιρλανδικό μοντέλο υπαγόρευε. Και πως να προκαλεί έκπληξη η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας στα χέρια Καραμανλή, τη στιγμή που το ίδιο το μοντέλο το οποίο επεδίωξε να αντιγράψει, δηλαδή το ιρλανδικό, είχε σημαίνουσα θέση στη διεθνή κρίση και κατέρρευσε το ίδιο πλήρως
[ref: Huffington Post].
Εκείνο που προκαλεί έκπληξη όμως είναι ότι αυτή η κυβέρνηση των αποτυχημένων μαθητευόμενων μάγων, θαυμαστών των μετέπειτα χρεοκοπημένων συστημάτων και εφαρμοστών της στυγνής ταξικής πολιτικής που καταρράκωσε κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης, ζητά και πάλι την ψήφο του ελληνικού λαού. Έχει μας είπε στη ΔΕΘ ο απερχόμενος πρωθυπουργός, καινούρια "μαγικά" να δοκιμάσει στην καμπούρα του.
Και ΝΟΥΔΟΥ και ΛΑΙΤ
"Σ' ένα χωριό που ζει από τον τουρισμό λόγω της κρίσης τα πάντα έχουν νεκρωθεί. Για να επιβιώσουν οι κάτοικοι, ο ένας δανείζεται από τον άλλο. Ο καιρός περνά μέσα σ' αυτή τη θλιβερή ατμόσφαιρα ώσπου μια μέρα έρχεται ένας τουρίστας και ζητάει ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο του χωριού.
