Προσωπικός άθλος του Γιώργου, όχι του ΠΑΣΟΚ!...

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
(από το Newstime)

Την φορά αυτή οι έλληνες δεν ψήφισαν με τα πόδια αλλά με το κεφάλι τους. Η καθαρή καταδίκη της κυβέρνησης δεν προέκυψε σαν αποτέλεσμα απογοητεύσεων από συγκεκριμένες πολιτικές. Αλλά σαν προιόν αγωνίας για το που ακριβώς οδηγείται ο τόπος. Χειρισμοί επικίνδυνοι, ανακόλουθοι αλλά και θεσμικά επικίνδυνοι επέβαλαν στον μέσο έλληνα να θεωρήσει από διαφορετική οπτική γωνία τα προβλήματα του τόπου.
Γι αυτό και οι πολίτες ψήφισαν. Εστω και απέχοντας. Διότι δεν ήθελαν πιθανότατα να καταψηφίσουν τους υπονομευτές των προσδοκιών τους. Κάνοντας ακόμη μεγαλύτερη την συντριβή των κυβερνητικών επιλογών και μεθοδεύσεων. Διότι μεγαλύτερη εκλογική συμμετοχή θα διεύρυνε παραπέρα το μέγεθος της κυβερνητικής ήττας. Αυξάνοντας παράλληλα και το συναίσθημα κυριαρχίας αλλά και τις πιθανές εκρήξεις αλαζονίας από την πλευρά ορισμένων στελεχών της αντιπολίτευσης.
Ο κόσμος είναι οργισμένος. Από την έλλειψη δημοκρατικής ευαισθησίας και κοινής λογικής. Τιμώρησε την κυβέρνηση για την κατάφωρη παραβίαση υποσχέσεων και την προδοσία προσδοκιών και ονείρων. Η εκλογική απαξίωση των κυβερνητικών πρακτικών υπήρξε περίπου εκκωφαντική. Ο σχηματισμός ενός ευρωψηφοδελτίου εσωκομματικών ισορροπιών και διάφανης αναξιοκρατίας, η άθλια κομματική συμπεριφορά απέναντι στην πρώην Υπουργό Παιδείας, η αήθης κίνηση υπονόμευσης της Υπουργού Εξωτερικών για δήθεν ευθύνες της στην δραπέτευση υπόλογων για το σκάνδαλο Siemens επιχειρηματικών στελεχών, η πλήρης αποσιώπηση του γεγονότος πως το υπό διερεύνηση σκάνδαλο αφορούσε τις ενέργειες της τότε κοινοπραξίας Siemens – Intracom (ένας μάλιστα εκ των υπόπτων υπήρξε στέλεχος και των δύο εταιριών) αλλά και...
η ενοχλητική κάλυψη έκδηλα εκτός ηθικής κινούμενων κυβερνητικών στελεχών συνέβαλαν αποφασιστικά στην πρόσθετη καχυποψία της κοινής γνώμης. Χώρια βέβαια από τα ζητήματα πολιτικής αναποτελεσματικότητας και έλλειψης πολιτικού στίγματος που σημάδεψαν την κυβερνητική πορεία.
Δεν επιβράβευσε βέβαια ο λαός εντυπωσιακά και κανέναν άλλο. Διότι οι εναλλακτικές λύσεις είναι χλωμές και δίχως φόρτιση αισιοδοξίας και υποσχέσεων. Ο μεγάλος πολιτειολόγος Paul Lazarsfeld έχει γράψει πως τις εκλογές δεν τις κερδίζουν οι αντιπολιτεύσεις. Αλλά πως τις χάνουν οι κυβερνήσεις. Το πρόβλημα στην χώρα μας είναι πως δεν εμπνέει κανένας. Με αποτέλεσμα ο κόσμος να αγωνιά για το αύριο δίχως να μπορεί να ακουμπήσει με σιγουριά πουθενά. Ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αποπνέει ειλικρίνεια και σοβαρότητα. Αλλά ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τον πολιτικό του περίγυρο. Υπήρξε πραγματικός άθλος η προσωπική του επιτυχία (διότι ουσιαστικά πολέμησε μόνος) να εξασφαλίσει αυτό το εκλογικό ποσοστό για το κόμμα του. Διότι οι εκλογείς ακόμη αποστρέφονται την παράταξη της οποίας προίσταται και, ιδίως οι νεότεροι, χλευάζουν τις τυμπανοκρουσίες περί …σοσιαλισμού!!
Ο ίδιος για να εμπνεύσει οφείλει να μεταβάλει το εταιρικό σήμα του πολιτικού χώρου που καθοδηγεί και να υιοθετήσει θέσεις μετριοπαθείς, σύγχρονες, αδογμάτιστες και ρεαλιστικές. Και να απαγκιστρωθεί, όπως έχει ήδη αρχίσει βαθμιαία να το κάνει, από κυκλώματα εργολαβικά και προμηθευτικά – αλλά και από τους πολιτικούς τους εκπροσώπους και διεκπεραιωτές – ώστε να εξασφαλίσει ισχυρή και σταθερή αξιοπιστία και λαική εμπιστοσύνη.
Στα μικρότερα κόμματα είναι ολοφάνερο πως λαική στήριξη δεν υπάρχει. Στις σημερινές συνθήκες απαξίωσης των κεντρικών κομματικών οργανισμών θα έπρεπε να είχαν κυριαρχήσει σαρωτικά. Είναι όμως ολοφάνερο πως μετέχουν αντί να οδηγούν σε έξοδο από την κρίση. Η στροφή προς τα αριστερά του ΣΥΝ και η στήριξη των αθλιοτήτων των λογής κουκουλοφόρων σε πόλεις και πανεπιστημιακούς χώρους δεν απέδωσε. Ακρα υπάρχουν ήδη στον τόπο. Δεν αποδίδει ο εναγκαλισμός τέτοιων θέσεων από την παλιά μετριοπαθή παράταξη του Κύρκου, του Κωνσταντόπουλου, του Κουβέλη και του αξέχαστου Μ. Παπαγιαννάκη. Οι οικολόγοι απλά μετατράπηκαν σε όχημα μεταφοράς δυσαρέσκειας (κι αξιοποίησης βέβαια των περιβαλλοντικών διακηρύξεων όλων των άλλων) δίχως όμως την μεταμόρφωσή τους σε ολοκληρωμένο πολιτικό κίνημα.