Οι Βενεζουελάνοι πιτσιρικάδες μουσικοί οι απαιτητικοί Σαλτσμπουργκαίοι και οι συγκρίσεις.

Πριν 30 χρόνια, στη Βενεζουέλα (μια όχι πλούσια χώρα), ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, για Εθνικό Σύστημα Νεανικών και Παιδικών Ορχηστρών. Ο Χοσέ Αμπρέου, ντόπιος μουσικός, άρχισε να συγκεντρώνει παιδάκια στις πιο φτωχές, τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, τις πιο βουτηγμένες στο έγκλημα και στο πάρε-δώσε των ναρκωτικών και να τα κάνει μουσικούς. Το πρόγραμμα προχώρησε σιγά-σιγά, χωρίς καθόλου λεφτά και άρχισε να αποδίδει καρπούς. Πέρασαν τα χρόνια, 250.000 παιδάκια έμαθαν μουσική, και άρχισαν να φτιάχνονται σχολικές ορχήστρες. Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100 και από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές. Οι καλύτεροι από αυτούς τους νεαρούς μουσικούς μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες, με κορυφή την Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ. Έκαναν τουρνέ οι Βενεζουελάνοι πιτσιρικάδες με τον πιτσιρικά μαέστρο τους και παίξανε και στο Σάλτσμπουργκ. Μάλλον καλά θα έπαιξαν, γιατί οι απαιτητικοί Σαλτσμπουργκαίοι ζήτησαν και ανκόρ. Μάλλον δεν περίμεναν, ότι οι Ινδιάνοι πιτσιρικάδες θα τολμούσαν να παίξουν ...Στράους.

Και εδώ αρχίζουν μοιραία οι συγκρίσεις με τη δική μας "χώρα γενέτειρα του πολιτισμού". Κοιτάξτε γύρω σας και κάντε τις και μόνοι σας, δείτε τα παιδιά μας να ασχολούνται με κάθε λογής ανοησία και υποκουλτούρα, να μην έχουν Παιδεία, να διδάσκονται βάρβαρα "σπορ", να γίνονται φανατικοί, ανεγκέφαλοι οπαδοί ομάδων και κομμάτων, να μην ξέρουν ούτε κατά που πέφτει η Βενεζουέλα, να τελειώνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο, να έχουν μοναδική φιλοδοξία μια αργομισθία στο Δημόσιο, να..., να..., να.... Μπράβο μας!

atsarantos