Άλλο πράγμα είναι το Δημόσιο και άλλο η δημοσιότητα

Έχει αρχίσει εδώ και καιρό αυτό το καλαμπούρι -για ότι κακό συμβαίνει σ΄αυτόν τον τόπο υπεύθυνη είναι η δημόσια διοίκηση (χυδαϊστί: Δημόσιο). Και το υπογραμμίζω το «σ΄αυτόν τον τόπο» επειδή δε μιλάμε για καμιά Κούβα ξέρω ‘γω, που το 80% των πάντων είναι κρατικό –μιλάμε για την Ελλάδα. Τη χώρα στην οποία κάθε κερδοφόρα δραστηριότητα του Δημοσίου μετατρέπεται αστραπιαία σε ζημιογόνα για να πουληθεί μετά σε τιμή τζάμπα στους ημέτερους.

Εντάξει, θα μου πεις, αυτό είναι παλιό παραμύθι. Στην αρχή οι Δημόσιοι Υπάλληλοι ήταν προσκυνημένοι στους φασίστες, μετά εξελίχτηκαν σε πρασινοφρουρούς, αργότερα μετατράπηκαν σε τηλεκατευθυνόμενους θαμώνες μπλε και πράσινων καφενείων... Μπορεί και να ήταν έτσι τα πράγματα, μπορεί και όχι ακριβώς –δεν ασχολούμαι...

Πάντως το γεγονός ήταν αδιαμφισβήτητο: ο ιδιωτικός τομέας μπορούσε να κάνει πιο γρήγορα, πιο φτηνά και πιο αποτελεσματικά όσα ο δημόσιος τομέας έκανε με βραδύτερους ρυθμούς και τεράστιο κόστος ή δεν τα έκανε καθόλου. Κλασσική παπαριά της δεκαετίας του ’90! Επειδή μετά άρχισαν οι ιδιωτικοποιήσεις και αποδείχτηκε οτι ο ιδιωτικός τομέας ήταν μια από τα ίδια (και χειρότερα). Αποδείχτηκε επίσης οτι ο «υγιής ανταγωνισμός» δεν φέρνει μείωση τιμών, ολιγοπώλια και μονοπώλια φέρνει.

Αλλά το καλαμπούρι που αναφέρω στον πρόλογο έγινε πιο σκαμπρόζικο επί Νέας Δημοκρατίας του αφράτου Κωστάκη. Τότε ανέβηκε σε όλα τα δημόσια αναψυκτήρια η φαρσοκωμωδία «Ο Αγαθός Υπουργός και ο Κατηραμένος Δημόσιος Όφις». Στέλνανε οι υπουργάρες και οι γενικοί ειδικοί γραμματευτάδες τις παράνομες αποφάσεις με τα τσουβάλια στους έρημους δημόσιους υπάλληλους. Ρίχνανε αποπάνω 10 κιλά εκφοβισμό για να τις υπογράψουν όσοι από τους υπαλλήλους έφερναν αντιρρήσεις. Κι αν τύχαινε να βγει η βρωμιά στον αφρό σκίζανε τα (απομίμηση) Αρμάνι τους: «Δε φταίω εγώ! Ο ποταπός Δημόσιος Υπάλληλος μού το έφερε και το υπέγραψα καλή τη πίστει!» Τώρα, τι πρεμούρα είχε ο υπάλληλος να φτιάξει μια παράνομη σύμβαση από την οποία θα επωφελούνταν οι κολλητοί του υπουργού... αυτό δεν φάνηκε να απασχολεί τους ανακριτές όταν σχετικές υποθέσεις φτάσανε στα δικαστήρια.

Μετά την πτώση Ζαχόπουλου (στην κυριολεξία) οι Δεξιοί αλλάξανε τροπάρι –ανακάλυψαν τα εισηγητικά σημειώματα. Τι πάει να πει αυτό; Έστελνες ας πούμε στον πολιτικό προϊστάμενο να σου υπογράψει μια δαπάνη για αγορά κωλόχαρτου. Θα έπρεπε να την υποβάλλεις απαραιτήτως με ένα σημείωμα όπου θα εξηγούσες τους λόγους για τους οποίους η υπηρεσία χρησιμοποιεί κωλόχαρτο και θα ανέφερες επίσης οτι το προς υπογραφήν κωλόχαρτο ήταν το φτηνότερο και το καλύτερο της αγοράς. Αλλιώς ο πολιτικός προϊστάμενος δεν υπέγραφε! Κι όταν το θέμα αφορούσε τέτοιες δαπάνες –πάει στο διάλο! Κάτι έβρισκες να γράψεις εκεί πέρα, στο εισηγητικό. Όταν όμως το θέμα αφορούσε συνηθισμένες διαδικασίες του δημόσιου τομέα; Π.χ. όταν στέλνουμε μια μισθοδοσία υπαλλήλων στο Υπουργείο Οικονομικών –τι κέρατο να γράψουμε στο εισηγητικό; Οτι πρέπει να υπογραφεί η μισθοδοσία για να πληρωθούν οι υπάλληλοι; Οτι η μισθοδοσία είναι μισθοδοσία; Οτι οι υπάλληλοι στο δημόσιο πληρώνονται; Οτι τρεις κι εξήντα παίρνουμε και τον κόσμο δέρνουμε;

Και τέλος πάντων, καλό το εισηγητικό σημείωμα αλλά ο πολιτικός προϊστάμενος εμπιστεύεται αυτά που του γράφεις εκεί πέρα αβλεπεί; Δηλαδή –αν γράψεις «υπογράψτε την συνημμένη απόδοση αναδρομικών στον υπάλληλο Τσαμπαρδή Ελευθέριο» κι από πίσω βάλεις μια απόφαση που θα γράφει: «Από τούδε και στο εξής θα καταβάλλετε στον Τσαμπαρδή Ελευθέριο αποδοχές ίσες με τον μηνιαίο μισθό του Προέδρου της Δημοκρατίας» (εξυπακούεται οτι ο Τσαμπαρδής είσαι «εμού του ιδίου») –αν λοιπόν φτιάξεις μια τέτοια κατάσταση ο πολιτικός προϊστάμενος θα την υπογράψει χωρίς να τη διαβάσει; Κι αν την υπογράψει δεν θα φέρει καμιά ευθύνη επειδή έλεγε άλλα το εισηγητικό;

Τα αναρωτιέμαι όλα αυτά επειδή και οι καινούργιοι φαίνεται να συνεχίζουν τα χούγια των προηγούμενων –ειδικά το κορδόνι με τα εισηγητικά σημειώματα. Και μάλιστα, σα να μην ήταν αυτό αρκετά χρονοβόρο, οι καινούργιοι υπουργοί έχουν την τάση να μη μετακυλύουν τις αρμοδιότητές τους στους ιεραρχικά υφισταμένους τους. Να στο εξηγήσω κάπως: ο κάθε υπουργός έχει όλες τις αρμοδιότητες του υπουργείου του, αλλά, όταν αναλαμβάνει, μεταφέρει τις περισσότερες στους υφυπουργούς, στους γενικούς γραμματείς, στους ειδικούς, στους διευθυντές... Αυτό το κάνει για να γίνονται πιο γρήγορα οι δουλειές. Και στο τέλος μένουν μόνο οι αποφασιστικές αρμοδιότητες στον υπουργό –για να μπορεί να εφαρμόσει απρόσκοπτα την πολιτική του (τι ωραία που τα γράφω ο πούστης!) Αυτοί εδώ όμως δεν δίνουν τίποτα –μέχρι και τις υπογραφές για κωλόχαρτο που λέγαμε παραπάνω τις κρατάνε στα γραφεία τους! Δηλαδή να έχεις σφίξιμο και να περιμένεις πότε θα δεήσει ο υπουργός να υπογράψει μπας και ξαλαφρώσεις! Αν αυτό εννοούσαν με την πρόθεσή τους να σφίξουν τα λουριά στο δημόσιο –χμ.... βρώμα μου κάνει η δουλειά.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά επειδή είδα χτες τη Διαμαντοπούλου στις ειδήσεις να συζητάει με τον γίγαντα Στυλιανίδη και να του υπενθυμίζει οτι δεν μπορούν να προχωρήσουν οι δομικές αλλαγές επειδή η Δημόσια Διοίκηση είναι βραδυκίνητη και δεν υποστηρίζει! «Ναι, ναι», συμφωνούσε ο Στυλιανίδης (το άτομο που έκανε φωτομοντάζ για να κρατηθεί χεράκι-χεράκι με τον Κωστάκη) και το θέμα έκλεισε!

Έτσι πάει.

-Για το ότι πήρε 4-5 μήνες στην κυβέρνηση να βάλει γενικούς γραμματείς επειδή ο Γιωργάκης ήθελε την ανοιχτή διαδικασία μέσω ίντερνετ και οι παλαιοκομματικοί θέλανε τους δικούς τους (στο τέλος βέβαια, πέρασε των παλαιοκομματικών) –γι΄αυτό λοιπόν φταίει η βραδυκίνητη Δημόσια Διοίκηση.

-Για το ότι γεμίσανε τα Υπουργεία με καινούργιους μαθητευόμενους μάγους, αντί να επαναδραστηριοποιήσουν τις παλιές καραβάνες των κυβερνήσεων Σημίτη (με αποτέλεσμα να μην ξέρουν ούτε τις τυπικές διαδικασίες οι νέοι) –και γι΄αυτό η βραδυκίνητη Δημόσια Διοίκηση φταίει.

-Για το ότι πέσανε οι πάλιουρες Πασόκοι αγκαζέ με τους Νεοδημοκράτες να φάνε τον Ραγκούση που πήγε να προωθήσει γρήγορες διαδικασίες επιλογής προϊσταμένων (εδώ και δυο χρόνια δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ κανονικός προϊστάμενος στο Δημόσιο –όλοι είναι με ληγμένες θητείες) –και γι΄αυτό σίγουρα η βραδυκίνητη Δημόσια Διοίκηση θα φταίει!

Οι πολιτικοί δεν φταίγανε ποτέ για τίποτα και από τη στιγμή που ανακαλύψανε τα εισηγητικά σημειώματα δεν φταίνε ούτε καν για τις αποφάσεις που υπογράφουν. Και μη μου πεις περί πολιτικής ευθύνης την οποία αναλαμβάνουν –να πάω δηλαδή κι εγώ, να ληστέψω μια τράπεζα, να αναλάβω μετά την πολιτική ευθύνη (και επαυξημένη: όχι μόνο να μην έχω δικαίωμα να συμμετάσχω στις εκλογές, αλλά να χάσω και το δικαίωμα ψήφου) κι έτσι να καθαρίσω!

Εντάξει, θα πεις –για τίποτα δεν ευθύνεται η Δημόσια Διοίκηση; Σαφώς και ευθύνεται. Για το απαξιωμένο (εδώ και χρόνια) επίπεδο εργασιακών δεξιοτήτων των δημοσίων υπαλλήλων, για το κυρίαρχο αίσθημα ευθυνοφοβίας, για την απροθυμία ανάληψης καθηκόντων πέρα από τα τυπικά... Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες και θα μπορούσα να γράψω για την καρικατούρα του χιλιοτραγουδισμένου (βλέπε Ημισκούμπρια) Δημόσιου Υπάλληλου που είναι αντικείμενο μπόλικων ανεκδότων. Και θα το έκανα αν είχες να μου αντιτάξεις κάποιους άλλους υπαλλήλους (ας πούμε του ιδιωτικού τομέα) που εκπαιδεύονται συνεχώς σε σεμινάρια πληρωμένα από τις εταιρείες τους προκειμένου να μην απαξιωθούν εργασιακά, που τρέχουν να αναλάβουν καινούργια καθήκοντα διακατεχόμενοι από τη χαρά της εργασίας κι όχι για να υποσκάψουν τη θέση του διπλανού τους, που σκίζονται να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, που τσακίζονται να εξυπηρετήσουν τους πελάτες ακόμα κι αν δεν τους βλέπει ο προϊστάμενος...

Τέλος πάντων, για να μην το παιδεύουμε, η ελληνική υπαλληλία έχει κοινά (εν πολλοίς) χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία διαμορφώνονται από τον κυρίαρχο ψευδοπαραγωγικό χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας. Μικρή σημασία έχει αν είσαι υπάλληλος σε υπουργείο ή σε τουριστικό γραφείο –και στις δυο περιπτώσεις η εντολή που εκτελείς είναι «καθυστέρησε τον πελάτη μπας μας φέρουν τίποτα να του σπρώξουμε».

Τώρα λοιπόν που βαρέσαμε εκποίηση σαν χώρα (η εντολή πρωτοδικείου αναμένεται οσονούπω) καλά θα κάνουν οι πολιτικοί να κοιτάξουν πώς θα περισώσουν καμιά μεσοτοιχία από το καταρρέον σύστημα. Τουτέστιν, ας κάνουν λίγη παρεμβατική οικονομική διαχείριση, επειδή κανένας δεν ξύπνησε ο ίδιος μετά από μεγάλο σοκ. Ή ας κάνουν κάνα πόλεμο ρε παιδί μου –γνωστά τερτίπια είναι αυτά.

Γιατί με λογικές «φταίνε οι Δημόσιοι Υπάλληλοι και γι΄αυτό τους κόβουμε από μισθούς» μπορεί να τη σκαπουλάρουν λίγους μήνες, όταν όμως οι περικοπές περάσουν και στον ιδιωτικό τομέα τι θα πουν; Οτι και πάλι φταίνε οι Δημόσιοι Υπάλληλοι οι βραδυκίνητοι; Οτι κάνουν περικοπές επειδή οι Δημόσιοι έχουν πάθει κατάθλιψη και θέλουν να τους συνεφέρουν; Οτι οι Δημόσιοι έχουν κακό μάτι κι απειλούν να ματιάσουν τους ιδιωτικούς αν δεν γίνει η περικοπή;

Τι απ΄όλα;

Μιας και γυρίσαμε τόσα χρόνια πίσω.... ...ας διαβάσουμε τουλάχιστον και τα αντίστοιχα κόμικς...

ΜΠΛΕΚ ΖΑΓΚΟΡ ΟΜΠΡΑΞ Μικρός ΣΕΡΙΦΗΣ Μικρός Κάου Μπόυ Μικρός Αρχηγός ΜΕΓΑΛΟ ΜΙΚΥ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ ΚΟΜΙΞ Μίκυ Μάους Κλασσικά Ντίσνεϋ KABANAS HELLAS ΔΙΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ - ΠΑΡΑΞΕΝΑ - ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ - ΔΥΝΑΜΙΚΑ Λούκυ Λούκ ΑΣΤΕΡΙΞ Καραγκιόζης



http://taxalia.blogspot.com/2010/04/blog-post_8408.html#ixzz0mW25dEXI

Το λεξικό της κρίσης από τοκ ΚΥΡ

Τι αρνείται η Γερμανία;

του Γιάνη Βαρουφάκη
Όταν το 2003 οι Αμερικανοί εισέβαλαν στο Ιράκ, κυκλοφόρησε το εξής ανέκδοτο: "Σε τι κόσμο ζούμε όταν ο καλύτερος ράπερ είναι λευκός, ο καλύτερος παίκτης του γκολφ μαύρος, οι Άγγλοι άρχισαν να μαγειρεύουν καλά, και οι Γερμανοί δεν θέλουν να πάνε στον πόλεμο;" Επτά χρόνια αργότερα, το ανέκδοτο αυτό γυρνά μπούμερανγκ εναντίον όσων από εμάς γελάσαμε τότε. Βλέπετε το πραγματικό πρόβλημα των ημερών δεν είναι ούτε τα (πράγματι "αμφιλεγόμενα") στατιστικά στοιχεία της Στατιστικής μας Υπηρεσίας, ούτε το (πράγματι ανεπίτρεπτα υψηλό) έλλειμμα του κράτους μας, ούτε οι (πράγματι εγκληματίες) κερδοσκόποι. Το πρόβλημα είναι η άρνηση της Γερμανίας να παίξει ηγεμονικό ρόλο στην Ευρώπη.

Κατ' αρχήν ας διαχωρίσουμε τον αυταρχισμό από την ηγεμονία. Την περασμένη εβδομάδα η κυρία Μέρκελ φέρθηκε αυταρχικά τόσο τον Σαρκοζύ όσο και στον Τρισέ, επιμένοντας στη συμμετοχή του ΔΝΤ στον μηχανισμό διάσωσης της Ελλάδας ως μέσο υπονόμευσης τόσο της Γαλλικής πολιτικής επιρροής όσο και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (τουλάχιστον όσο σε αυτήν δεν προεδρεύει Γερμανός). Εν συντομία, η καγκελάριος της Γερμανίας, κάνοντας χρήση της ισχύος της χώρας της εντός της ευρωζώνης, κινήθηκε αυταρχικά με σκοπό να απορρίψει κάθε πρόταση που στόχο είχε να ωθήσει την Γερμανία στην ανάληψη... ηγεμονικού ρόλου εντός της Ευρωζώνης.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Από το 1947 έως το 2008 η Γερμανία αναπτύσσεται και ξεφεύγει από τις δαγκάνες των οικονομικών κρίσεων στη βάση μιας απλής συνταγής: Νομισματική σταθερότητα και εξαγωγές. Από τη μία η Μπούντεσμπανκ εξασφάλιζε τη σταθερή αξία του μάρκου και από την άλλη τα πλεονάσματα στο εμπορικό ισοζύγιο εξασφάλιζαν την συσσώρευση νέου πλούτου, ο οποίος με έξυπνη αναδιανομή οδηγούσε στην συντήρηση της οικονομικής δραστηριότητας εντός της Γερμανίας. Κι όταν η ύφεση παραμόνευε, η γερμανική βιομηχανία κατάφερνε να αντιδρά αποτελεσματικά δημιουργώντας νέα, καλύτερα προϊόντα τα οποία έφερναν στην χώρα τα επί πλέον κεφάλαια που, με την σειρά τους, φρέναραν τις απολύσεις και την ύφεση.

Όμως, αυτή η συνταγή μπορούσε να εφαρμοστεί μόνον όσο στο διεθνές στερέωμα υπήρχε αρκετή ζήτηση για γερμανικά προϊόντα. Από που προερχόταν αυτή η ζήτηση; Από το 1947 έως το 1960, η ευρεία βάση της ζήτησης ήταν η Ευρώπη - ελέω των ΗΠΑ. Πολλοί από εμάς τους μεγαλύτερους θυμόμαστε στις κουζίνες των σπιτιών μας αθάνατα ψυγεία Siemens, για να μην αναφερθώ στους σκαραβαίους και τις Μερσεντές-ταξί που αντικατέστησαν τα τεράστια αμερικάνικα των πρώτων ετών της δεκαετίας του 50. Πως τα αγόρασαν οι Ελληνες όλα αυτά τα γερμανικά καλούδια; Με την αμερικανική βοήθεια βεβαίως, με το Σχέδιο Μάρσαλ και μια σειρά άλλων μέτρων "δολαριοποίησης" των Ευρωπαϊκών χωρών που εφάρμοσαν οι Αμερικανοί.

Πολύ απλά, οι Αμερικανοί χρηματοδοτούσαν τους Ευρωπαίους έτσι ώστε οι Ευρωπαίοι να αγοράζουν Γερμανικά αγαθά. Παράλληλα, άνοιξαν τις αγορές τους στα Ιαπωνικά αγαθά, ουσιαστικά καταδικάζοντας σε μαρασμό την δική τους βιομηχανία αυτοκινήτων και ηλεκτρονικών προϊόντων. Ουσιαστικά, η Αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε, το 1947, να επιδοτεί μακροπρόθεσμα την Γερμανική και την Ιαπωνική βιομηχανία.

Καλά, εντελώς αφελείς ήταν; Αμερικανάκια; Καθόλου. Απλώς, το 1947 οι ΗΠΑ ανέλαβαν, χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό στην αρχή, έναν ηγεμονικό ρόλο στο πλαίσιο του διεθνούς καπιταλισμού μετά την οικονομική κατάρρευση του προηγούμενου ηγεμόνα - της πάλαι ποτέ κραταιάς Βρετανίας. Θεώρησαν ότι το δολάριο χρειάζεται τουλάχιστον άλλα δύο ισχυρά νομίσματα τα οποία, σε περίοδο κρίσης, θα βοηθούσαν στον αποσόβηση των κραδασμών. Ακόμα, πίστευαν ότι ήταν απαραίτητο για τις αμερικανικές εξαγωγές να υπάρχει ανάπτυξη τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Άπω Ανατολή.

Αυτό κράτησε ως το 1971. Εκείνη την χρονιά οι ΗΠΑ, μέσω του Προέδρου Νίξον, αποφάσισαν ότι δεν μπορούν πλέον να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν άμεσα την ζήτηση που κινεί τις Γερμανικές και Ιαπωνικές βιομηχανίες. Ο λόγος δεν είναι ότι άλλαξαν γνώμη αλλά ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ από την μία και η υποχώρηση της κερδοφορίας των Αμερικανικών εταιρειών (λόγω της μεγάλης αύξησης της ανταγωνιστικότητας των Γερμανικών και Ιαπωνικών επιχειρήσεων) από την άλλη δημιούργησαν μεγάλο εμπορικό έλλειμμα για τις ΗΠΑ με αποτέλεσμα την κατάρρευση του μεταπολεμικού συστήματος νομισματικών ισοτιμιών (του λεγόμενου Bretton Woods) όπου τα νομίσματα ήταν κλειδωμένα στο δολάριο. Είτε θα άλλαζαν ρώτα είτε η Αμερική θα βούλιαζε, σε μία περίοδο μάλιστα έντονης ψυχροπολεμικής έντασης με την Σοβιετική Ένωση.

Έτσι ξεκίνησε μια νέα, διαφορετική φάση στην μεταπολεμική περίοδο, από τα μέσα της δεκαετίας του 70 έως το επεισοδιακό 2008. Σε τι διέφερε από την προηγούμενη; Εκεί που οι ΗΠΑ χρηματοδοτούσαν τον υπόλοιπο κόσμο (πλην των σοσιαλιστικών χωρών), ξάφνου ο υπόλοιπος κόσμος άρχισε να χρηματοδοτεί τις ΗΠΑ. Όχι με το ζόρι (όπως η Ινδία την Βρετανία επί Αυτοκρατορίας) αλλά εθελοντικά. Πρόκειται για αριστουργηματική σύλληψη: Γερμανικά, Ιαπωνικά και Αραβικά κεφάλαια έρρεαν προς τη Wall Street (περί τα 2 δις δολάρια την ημέρα!) χρηματοδοτώντας τα Αμερικανικά ελλείμματα (τόσο του κράτους των ΗΠΑ όσο και των Αμερικανών πολιτών, ιδίως των ήδη εχόντων). Με την σειρά τους, οι Αμερικανοί χρησιμοποιούσαν τα εισρέοντα κεφάλαια για να αγοράζουν Porsche από τους Γερμανούς, Sony από τους Ιάπωνες και, βέβαια, πετρέλαιο από τους Σαουδάραβες.

Τι ήταν όμως αυτό που έκανε τους "ξένους" να στέλνουν τα χρήματά τους στην Νέα Υόρκη; Η απάντηση είναι σύνθετη και για αυτό θα την συνοψίσω: ο σχετικά χαμηλός πληθωρισμός στις ΗΠΑ και η υψηλή κερδοφορία των αμερικανικών εταιρειών (που σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν στους χαμηλούς μισθούς των μέσων αμερικανών). Καθώς διέσχιζαν ως τσουνάμι τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό, ενισχυόμενες από την άνοδο της Κίνας μετά το 1995, οι εισροές κεφαλαίων στην Wall Street έδωσαν στους αμερικανούς τραπεζίτες νέες ιδέες για το πως θα κερδίσουν ακόμα περισσότερα. Τόσα χρήματα πέρναγαν απο τα χέρια τους. Έτσι γεννήθηκαν περίπλοκα παράγωγα που στόχο είχαν ακριβώς αυτό: Πως να αυγατέψουν τις εισροές νέων κεφαλαίων - το ένα δολάριο να γίνει πέντε, έξη ή δέκα.

Κι όταν οι λογιών-λογιών τραπεζίτες μάθανε αυτή την τέχνη, την επέκτειναν με καταπληκτική πανουργία: Χρησιμοποίησαν την τέχνη των παραγώγων για να μετατρέψουν σε κέρδη όχι μόνο το χρήμα των ξένων αλλά και τα χρέη των Αμερικανών, ιδίως των φτωχότερων Αμερικανών, οι οποίοι αναγκάζονταν να δανείζονται για να αγοράζουν σπίτια (των οποίων οι τιμές είχαν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη) και να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο δεδομένων των πολύ χαμηλών τους μισθών. Έτσι φτάσαμε στο σημείο, εν έτει 2007, η αγορά παραγώγων να έχει "αξία" 700 τρις δολάρια όταν το οικουμενικό εισόδημα δεν ξεπερνούσε τα 50 τρις.

Όταν η φούσκα αυτή εξερράγη το 2008, η δεύτερη αυτή φάση του μεταπολεμικού παγκόσμιου καπιταλισμού μας τέλειωσε. Ξάφνου η Γερμανία βρέθηκε προ απροόπτου. Στις δεκαετίες του '70, του '80 και του '90 αποσοβούσε τις κρίσεις δημιουργώντας ένα έντονα πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο με τις ΗΠΑ και τους οικονομικούς δορυφόρους της (π.χ. Βρετανία). Από το 2000 έκανε το ίδιο με την Κίνα, στην οποία πουλούσε ολόκληρα εργοστάσια. Σε πολύ μικρότερο βαθμό, τα δικά μας ελλείμματα μετατρέπονταν κι αυτά σε αγορές από την BMW, την Μερσεντές, αλλά και την Lidl (για να μην αναφέρω, για λόγους τακτ, την Siemens). Μετά όμως το 2008, και την καθίζηση της ζήτησης Γερμανικών αγαθών από τις αγγλοσαξωνικές χώρες, την Ανατολική Ευρώπη και την Κίνα, το Γερμανικό πλεόνασμα βρέθηκε να συμπιέζεται από παντού. Πέρσι, το 2009, το 83% του εμπορικού πλεονάσματος της Γερμανίας το απορροφά η ευρωζώνη.

Αυτό είναι το δράμα μας το Ευρωπαϊκό: την ώρα που Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ιταλοί, Βέλγοι και Έλληνες επωμιζόμαστε την διατήρηση των Γερμανικών πλεονασμάτων, εγκαλούμαστε επειδή έχουμε ελλείμματα. Παρατηρήσατε τον λάκκο στην φάβα; Η αριθμητική διδάσκει ότι το πλεόνασμα του ενός, αναγκαστικά, μεταφράζεται σε έλλειμμα για τον άλλον. Μια καθίζηση της ζήτησης σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία κλπ. θα οδηγήσει στην κατάρρευση των Γερμανικών εξαγωγών. Η ελπίδα της κας Μέρκελ είναι ότι η μείωση των μισθών στον Νότο θα ελαττώσει τις εισαγωγές από την Κίνα (που αγοράζουν τα λαϊκά στρώματα) αλλά όχι τις πωλήσεις της Μερσεντές (τις οποίες δεν αγοράζουν οι μισθωτοί). Πρόκειται για σφάλμα.

Το παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον χαρακτηρίζεται από έλλειψη ζήτησης σχεδόν όπως το 1947. Τότε, ένας κόσμος ρημαγμένος από τον πόλεμο δεν είχε χρήματα να αγοράσει τίποτα. Οι ΗΠΑ, θέλοντας και μη, αποφάσισαν να αναλάβουν ηγεμονικό ρόλο. Να ανακυκλώσουν τα πλεονάσματα που τους είχε εξασφαλίσει ο πόλεμος ενεργοποιώντας την πολεμική τους βιομηχανία. Σήμερα, είμαστε ένας κόσμος ρημαγμένος από την καθίζηση του 2008 που άφησε παραδοσιακές πλεονασματικές χώρες όπως η Ιαπωνία, η Κίνα, η Κορέα και η Γερμανία χωρίς αγορές, την ώρα που οι ΗΠΑ, αν και χρηματοδοτούν το παγκόσμιο σύστημα παράγοντας βουνά από εικονικό χρήμα, είναι ανήμπορες πλέον να παράγουν την ζήτηση που θα απορροφήσει την πλεονάζουσα παραγωγή τόσο των αμερικανικών όσο και των ξένων εταιρειών.

Υπό αυτό το πρίσμα, η πρόσφατη στάση της κυρίας Μέρκελ ερμηνεύεται ως εξής: Σε μια περίοδο που η Γερμανία μπορεί να παίξει, τουλάχιστον εντός της ευρωζώνης, ηγεμονικό ρόλο (αντίστοιχο εκείνου που έπαιξε στο παγκόσμιο στερέωμα η Αμερική το 1947), η κυρία Μέρκελ το αρνείται. Χώνει το κεφάλι στην άμμο και ελπίζει ότι όταν θα το βγάλει, η ζήτηση θα έχει έρθει από κάπου αλλού. Όταν πέρσι τον Απρίλιο ο Πρόεδρος Ομπάμα την συνάντησε μαζί με τον Σαρκοζύ, τους ζήτησε ευθαρσώς να συντονιστούν ώστε ΗΠΑ και ΕΕ, μαζί, να δημιουργήσουν την ζήτηση που θα βγάλει την παγκόσμια οικονομία από την Κρίση, κάτι που αυτόματα θα μείωνε όλα τα ελλείμματα όλων των κρατών. Τι νομίζετε του απάντησε; Οτι αν δεχόταν να κάνει κάτι τέτοιο, θα κινδύνευε η δυνατότητα της Γερμανίας να αυξάνει το εμπορικό της πλεόνασμα σε εποχή κρίσης, καθώς μια συντονισμένη πολιτική ΗΠΑ-ΕΕ εναντίον της Κρίσης μπορεί να έκανε τους Γερμανούς να αγοράσουν πιο πολλά εισαγόμενα! Ο επαρχιωτισμός στην αποθέωσή του.

Ποιος πίστευε ποτέ ότι το πρόβλημα της Ευρώπης θα ήταν η άρνηση της Γερμανίας να παίξει ηγεμονικό ρόλο; Το είδαμε κι αυτό...

Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

"Je t'aime...moi non plus" το πιο ερωτικό κομμάτι που έχει ποτέ γραφτεί!

Από τη Νόρα Ράλλη

Σε μια εποχή που το ροκ βρισκόταν στην ακμή του, ο Σέρζ Γκενσμπούρ γράφει την ερωτική μπαλάντα "Je t'aime...moi non plus", μετά από απαίτηση της τότε αγαπημένης του - αν και παντρεμένης - Μπριζίτ Μπαρντό, για να γράψει το πιο ερωτικό κομμάτι που έχει ποτέ γραφτεί! Έτσι κι έγινε...

Ένα μουσικό κομμάτι με προκλητικό στίχο και ηχητικά "εφέ" που σκανδάλιζαν! Ήταν το 1967, όταν ο γάλλος τραγουδοποιός ήταν τρελά ερωτευμένος με την Μπριζίτ Μπαρντό... Η αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν επρόκειτο να μείνει ίδιο στη μουσική από τη στιγμή που ο Σερζ Γκενσμπούργκ έκανε την εμφάνισή του. Ο πιο επαναστατικός τραγουδοποιός και συνθέτης που γνώρισε η γαλλική δισκογραφία μέσα στον 20ο αιώνα κατόρθωσε να αποκόψει τη μουσική της χώρας του από το κατεστημένο παρελθόν της και να τη μετατρέψει σε ένα αυθάδικο, σέξι, αλήτικο, παιχνιδιάρικο και εντελώς μοντέρνο ηχητικό σύμπαν, φτιαγμένο από υπέροχα τραγούδια και αλησμόνητα άλμπουμ. Από την τζαζ και το swing στην μπαλάντα και από την λαμπρή ποπ και την καθαρόαιμη ροκ στην ρέγκε και τη ντίσκο, ο Σερζ Γκενσμπούργκ ταξίδεψε σε όλα τα είδη της μουσικής, αφήνοντας ανεξίτηλα τη σφραγίδα του σε καθένα από αυτά.

Ειδικά το «Je t' aime… moi no plus» («Σ' αγαπώ…εγώ όχι πια») είναι το μοναδικό γαλλικό τραγούδι που έφθασε στο Νο1 του βρετανικού πίνακα επιτυχιών (11 Οκτωβρίου 1969).
Ο Γκενζμπούρ ήθελε την Μπαρντό για ερμηνεύτρια του τραγουδιού του. Αυτή φοβήθηκε ότι το τραγούδι μπορεί να σκίαζε την εικόνα της και αρνήθηκε. Ο Γκενζμπούρ το έβαλε στο συρτάρι του και το ξανάβγαλε τον επόμενο χρόνο, όταν γνώρισε και ερωτεύτηκε την 23χρονη Τζέιν Μπίρκιν.

Η νεαρή αγγλίδα στάρλετ δεν είχε καμία αναστολή να το τραγουδήσει και να μπει στο πετσί του ρόλου που απαιτούσε η ερμηνεία του. Το «Je t' aime… moi no plus» είναι ένας διάλογος μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης, συνοδευόμενος από βογγητά και αναστεναγμούς!
Ο προφανής ερωτισμός του τραγουδιού και το θέμα - ταμπού του σεξ χωρίς αγάπη, προκάλεσαν πανευρωπαϊκό σκάνδαλο. Το χορό έσυρε με σκληρή ανακοίνωσή του το Βατικανό. Ακολούθησαν η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Πολωνία, η Σουηδία, η Ισπανία και η Μεγάλη Βρετανία, που απαγόρευσαν τη μετάδοσή του από το ραδιόφωνο. Φυσικά, όλες αυτές οι αντιδράσεις δε θα μπορούσαν παρά να κινήσουν το ενδιαφέρον του κοινού και έτσι έφεραν τη μεγάλη επιτυχία του σε όλη την Ευρώπη. Το «Je t' aime… moi no plus» ανέβηκε για μια εβδομάδα στο Νο 1 του βρετανικού πίνακα επιτυχιών, στο Νο2 του ιταλικού και στο Νο3 του γερμανικού. Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ίσα - ίσα που έφθασε ο απόηχός του (Νο 69 του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών).
Το τραγούδι του Γκενζμπούρ βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα όλα αυτά τα χρόνια με περισσότερες από 120 διασκευές. Το έχουν ερμηνεύσει, μεταξύ άλλων, η Ντόνα Σάμερ, οι Πετ Σοπ Μπόις, η Κάιλι Μινόγκ, o Μπράιαν Μόλκο των «Πλασίμπο» και ο πολύς Νικ Κέιβ, ενώ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον Τζόρτζιο Μορόντερ, που έγραψε τη μεγάλη ντίσκο επιτυχία της Ντόνα Σάμερ «Love to Love you Baby».
Ένα μέρος της κληρονομιάς του ανέλαβε να αναβιώσει φέτος το σάουντρακ που συνοδεύει την ταινία "Gainsbourg". Θρυλικά κομμάτια του συνθέτη, ενορχηστρωμένα εκ νέου και τραγουδισμένα από τους ηθοποιούς της ταινίας και από δημοφιλείς καλλιτέχνες όπως οι Gonzales, αλλά και αυθεντικές ερμηνείες του ίδιου του Γκενσμπούργκ χωρούν σε διπλό cd τη μεγαλύτερη ιδιοφυία της σύγχρονης γαλλικής μουσικής.
Gainsbourg -Vie Harique OST
Κυκλοφορεί από την Universal Music.

Γυναικείες ορμόνες...

Χοντοσεντερόνη
Βασική γυναικεία ορμόνη χάρη στην οποία μια γυναίκα, που μπορεί να μην ξέρει να πάει ούτε από την Ομόνοια στο Σύνταγμα, εντοπίζει με κλειστά μάτια και χωρίς καμία προσπάθεια όλα τα υποκαταστήματα της αλυσίδας Hondos Center σε ακτίνα 150 ναυτικών μιλίων.

Φερτηκαρταρεκαργιόλη
Ορμόνη που εκκρίνεται ιδιαίτερα κάθε Σάββατο πρωί και διεγείρει την γυναίκα κάτα τρόπο ώστε να αποσπάσει την πιστωτική κάρτα του άντρα - η δική της έχει καταστραφεί από την χοντοσεντερόνη.


Ευρωχλωρίνη
Με την έκκριση αυτής της ορμόνης η γυναίκα αφήνει την κάρτα και στρέφεται στα μετρητά του άντρα, τα οποία και "καθαρίζει" σε χρόνο μηδέν. Αν συνδυαστεί με τις δύο προηγούμενες, ασ'τα να πάνε.

Τηλεφωνίνη
Ορμόνη που δίνει στην γυναίκα την ικανότητα να μπορεί να μιλά στο τηλέφωνο για πολλές ώρες χωρίς να χρειάζεται τροφή και νερό. Εκκρίνεται μονίμως, σε τεράστιες δε ποσότητες όταν η φερτηκάρταρεκαριόλη και ευρωχλωρίνη δεν έχουν αποτέλεσμα.

Νυφουλίνη
Πρόκειται για ορμόνη της οποίας η έκκριση αυξάνεται γεωμετρικά με τα χρόνια και η οποία δημιουργεί στην γυναίκα την ακατανίκητη ανάγκη να ντυθεί νυφούλα. Από τα 30 περίπου και μετά αποτελεί τον βασικό παράγοντα που προσδιορίζει τη γυναικεία συμπεριφορά. Εξαιρετικά επικίνδυνη για τους άντρες, μπορεί να τους οδηγήσει ακόμη και στον αιφνίδιο γάμο. Σε ακραίες περιπτώσεις έχουν παρατηρηθεί εκδρομές στη Λούτσα με Hyundai Accent και παρέα με τα πεθερικά.

Πονοκεφαλίνη
Πρόκειται για ορμόνη που εκκρίνεται κυρίως όταν η γυναίκα βρίσκεται σε ύπτια θέση (=ξαπλωμένη). Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτή η ορμόνη δεν προκαλεί πονοκέφαλο στην γυναίκα αλλά οίδημα (=πρήξιμο) στους όρχεις των ανδρών. Εξαιτίας της η γυναίκα επικαλείται δήθεν πονοκέφαλο για να αποφύγει άλλες δραστηριότητες.
Οι λόγοι για τους οποίους παράγεται αυτή η ορμόνη είναι πολλοί και όχι πλήρως κατανοητοί από την επιστήμη. Πιστεύεται ότι συσχετίζεται με τη νυφουλίνη στις μικρές και την φερτηκάρταρεκαργιόλη στις μεγαλύτερες ηλικίες. Πάντοτε όμως συνδυάζεται με την μουρμουρόνη. (βλ. παρακάτω)


Μουρμουρόνη
Βασική γυναικεία ορμόνη, εκκρίνεται από όλες τις γυναίκες και σε όλες τις ηλικίες. Διακρίνεται στην γενικομουρμουρόνη (η γυναίκα μουρμουρίζει γενικώς, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας) και στη κρεβατομουρμουρόνη (εκκρίνεται πριν τον ύπνο και προκαλεί εκτεταμένη κρεβατομουρμούρα). Σε συνδυασμό με την τηλεφωνίνη προκαλεί μουρμούρα από τηλεφώνου (γνωστή και ως τηλεγκρίνια). Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αν βρεθεί τρόπος περιορισμού της μουρμουρόνης, ο μέσος όρος ζωής των ανδρών θα αυξηθεί
άμεσα κατά 15-20 χρόνια.

Γλυστριδίνη ή φλυαρόνη
Ορμόνη που έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία της γυναίκας να ελέγξει την κίνηση των γνάθων και της γλώσσας της. Εκδηλώνεται με παρατεταμένη φλυαρία, συνδυάζεται ιδανικά με την τηλεφωνίνη και χειροτερεύει τα αποτελέσματα της μουρμουρόνης. Διεθνής ομάδα ερευνητών απέδειξε με μαθηματικό τρόπο ότι δεν υπάρχει αντίδοτο.

Ρομαντζίνη
Η έκκριση αυτής της ορμόνης επιφέρει την προσωρινή αναστολή της εγκεφαλικής λειτουργίας της γυναίκας. Προκαλείται με διάφορους τρόπους, π.χ. λουλούδια, ρομαντικά δείπνα κ.α. Τελικό αποτέλεσμα είναι η γυναίκα να πιστεύει τα φούμαρα που σκαρφίζεται ο άντρας προκειμένου να του κάτσει. Ορισμένες φορές όμως του δημιουργεί προβλήματα, ειδικά όταν βιάζεται. Πάντως πρόκειται για ορμόνη εξαιρετικά χρήσιμη στον άντρα, σε συνδυασμό δε με την τεχνική του "στρίβειν δια του αρραβώνος", του εξασφαλίζει αρκετά χρόνια καλοπέρασης χωρίς να υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες της νυφουλίνης.


Ρεμαλίνη
Αυτή η ορμόνη εκκρίνεται στις γυναίκες με σταθερό δεσμό. Εκδηλώνεται με την αποστροφή προς όλους τους φίλους του άντρα και ιδιαίτερα εκείνους που δεν έχουν παραλύσει εγκεφαλικά από τον γάμο ή τον δεσμό και εξακολουθούν να ζουν φυσιολογικά - να ξενυχτάνε, να πίνουν, να καπνίζουν, να γνωρίζουν άλλες γυναίκες κλπ.
Συνηθισμένες ατάκες είναι "πάλι με αυτά τα ρεμάλια θα βγεις;", "να πας να μείνεις με τα ρεμάλια τους φίλους σου" και γενικά οποιαδήποτε φράση περιέχει τη λέξη "ρεμάλι" ή συνώνυμό της.

Βρωμιαρόνη
Αυτή η ορμόνη εκκρίνεται όταν μια γυναίκα αντιληφθεί ότι κάποια άλλη γυναίκα, ανταγωνιστική προς αυτή -oποιαδήποτε δηλαδή- έχει κάποια επιτυχία σε οικονομικό, σεξουαλικό, εργασιακό ή οικογενειακό τομέα. Εκδηλώνεται με χαρακτηρισμούς του τύπου "η βρωμιάρα η Χ" , "η σκρόφα η Ψ" ή από ερωτήσεις όπως "τι μου κάνεις χρυσή μου;" (=ψόφα μωρή) κλπ.

Μπριγιαντίνη
Εδώ δεν εννοούμε την γνωστή λίγδα στο μαλλί των ροκαμπιλάδων αλλά μια γνήσια γυναικεία ορμόνη που εκκρίνεται σε τεράστιες ποσότητες στη θέα ενός μπριγιάν ή ενός μονόπετρου δακτυλιδιού. Η δράση αυτής της ορμόνης επικαλύπτει όλες τις άλλες και ενισχύει τη νυφουλίνη. Οταν το μπριγιάν προορίζεται για ή ανήκει σε άλλη γυναίκα, η μπριγιαντίνη μετατρέπεται σε βρωμιαρόνη.

Παλιολιγουρίνη - Παλιαδελφίνη
Η παλιολιγουρίνη προκαλεί την αποστροφή της γυναίκας για τον άντρα που την φλερτάρει και εκδηλώνεται με σκέψεις ή εκφράσεις όπως "παράτα με ρε παλιολιγούρη" κ.α
Η παλιαδελφίνη αντίθετα εκδηλώνεται όταν η γυναίκα θέλει κάποιον άντρα αλλά αυτός δεν της κάθεται, οπότε και λέει "παλιαδελφή ο τύπος" κλπ. Αυτές οι ορμόνες μπορεί να δράσουν ακόμη και ταυτόχρονα, οπότε έχουμε εκδήλωση σχιζοφρενικής συμπεριφοράς. Και οι δύο υποχωρούν άμεσα με λίγη μπριγιαντίνη.

Τεκνοποιόνη
Ορμόνη που συνήθως συμπίπτει χρονικά με τη νυφουλίνη. Δημιουργεί στην γυναίκα την ακατανόητη ανάγκη να κάνει παιδί και εκδηλώνεται με υστερικές αντιδράσεις στη θέα μωρών άλλων γυναικών. Σημειώνεται δε ότι όσο πιο σπασαρχίδικο είναι το μούλικο, τόσο πιο υστερικές είναι οι αντιδράσεις λατρείας προς αυτό. Σε συνδυασμό με την
κρεβατομουρμουρόνη, τη νυφουλίνη και τη φλυαρόνη, γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη για τον άντρα. Τα ποιοτικά προφυλακτικά είναι το ελάχιστο μέσο αντιμετώπισής της.

fatsimaremag

Οι καλοί οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται...

Στο ΔΝΤ θα στείλουμε τη Σάσα Μπάστα...

Με απλά λόγια τι σημαίνει Repo, Spread,Short Selling κλπ και ο περίεργος ρόλος της Τράπεζας της Ελλάδας.

Ήρθε η ώρα της πληρωμής. Για όλους. Η Τράπεζα της Ελλάδος αποκαλύφθηκε πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επέτρεπε τη χειραγώγηση της ελληνικής αγοράς ομολόγων.
Κανένα οικονομικό παιχνίδι δεν είναι πέραν της κατανόησης ενός φιλομαθή αποφοίτου λυκείου, εάν του το παρουσιάσουν χωρίς τις χιλιάδες τεχνικών όρων που στόχο έχουν να τον αποτρέψουν από το να μάθει πως το παιχνίδι είναι περίπλοκο αλλά απλό. Απολαύστε λοιπόν και αναρωτηθείτε γιατί...
κανείς -της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης- δεν ασχολείται με το θέμα.
Για αρχή ας εξηγήσουμε με τους ορισμούς.
Repo: Ο Άγγελος έχει ένα 10ετες ομόλογο του ελληνικού δημοσίου που αγόρασε το 2008 και το οποίο κρατά για να σπουδάσει τα παιδιά του. Έρχεται ο Ξερόλας και του λέει. Άγγελέ μου, θέλεις να μου δανείσεις το ομόλογό σου για ένα μήνα? Σου υπόσχομαι πως θα στο επιστρέψω πλυμένο γυαλισμένο και ατόφιο και μάλιστα για τον κόπο σου θα σου δώσω κι ένα μικρό ποσό που θα το συμφωνήσουμε από τώρα (ας πουμε 20ευρώ). Ο Άγγελος συμφωνεί και έτσι το ομόλογο έρχεται στα χέρια του Ξερόλα που για ένα μήνα μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει, φτάνει στο τέλος του μήνα να το επιστρέψει στον Άγγελο μαζί με το ποσό που συμφωνήσανε. Αυτό είναι ένα ρέπο.
Spread: τα ομόλογα, περίπου όπως και οι προθεσμιακές καταθέσεις έχουν ένα επιτόκιο το οποίο καθορίζεται τη στιγμή της έκδοσής τους. Όταν λέμε 5ετές ομόλογο 1000 ευρώ με απόδοση 5%, εννοούμε πως αυτός που θα το αγοράσει για τα επόμενα 5 χρόνια θα βγάζει 50 ευρώ το χρόνο. Το spread είναι η διαφορά του επιτοκίου που πληρώνει ένα κράτος σε σχέση με το επιτόκιο που πληρώνει ένα άλλο κράτος το οποίο θεωρούμε ως βάση. Δηλαδή εάν η γερμανία για το 5ετες ομόλογο πληρώνει σήμερα 3% και η Έλλάδα 5%, τότε το spread είναι 2% ή 200 μονάδες βάσης (πρακτικά 200εκατοστά).
Εδώ δεν θα εξηγήσω κάτι για να μη μακρυγορούμε και μπλεκόμαστε, όχι όμως γιατί είναι δύσκολο να εξηγηθεί: Η τιμή ενός (παλιού) ομολόγου, πέφτει όσο ανεβαίνει το σημερινό επιτόκιό της ίδιας τάξης ομολόγων. Με λίγα λόγια, όταν ανεβαίνουν τα spread στα 5ετη ομόλογα, αυτόματα ο πρώτος χαμένος δεν είναι το δημόσιο, αλλά όλοι όσοι έχουν στα χέρια τους παλιότερα ομόλογα της ίδιας τάξης (δηλαδή 5ετή). Το δημόσιο, ζημιώνεται έμμεσα με δύο τρόπους. Α) από τη μειωμένη αξιοπιστία του (όσοι αγοράζουν τα ομολογά του χάνουν) και Β) όταν ξαναβγεί στην αγορά να εκδόσει καινούργια ομόλογα, επειδή τα ομόλογα αυτά θα έχουν υψηλότερο επιτόκιο.
Short Selling: Ο Ξερόλας με το δανεικό ομόλογο του Άγγελου στα χέρια του, πάει στην αγορά και το πουλάει 1000 ευρω. Περιμένει μερικές μέρες, και η τιμή του ομολόγου πέφτει στην αγορά. Τότε ξανα-αγοράζει ένα ίδιο ομόλογο (10ετες εκδόσεως 2008) με μολις 900 ευρώ. Ο Ξερόλας λοιπόν, πούλησε ένα δανεικό ομόλογο 1000 ευρώ, αγόρασε το ίδιο ομόλογο 900 ευρώ μερικές μέρες αργότερα, και τώρα έχει στα χέρια του ένα ομόλογο ίδιο με αυτό που έχει δανειστεί, συν 100 ευρώ στην τσέπη (1000-900=100). Επιστρέφει στο τέλος του μήνα το ομόλογο στον Άγγελο, του δίνει και τα συμφωνημένα 20 ευρώ από τα 100 που κέρδισε και κρατά τα 80 για τον δικό του κόπο.
Από την παραπάνω διαδικασία, καταλαβαίνουμε πως ο πρώτος χαμένος είναι ο Άγγελος που έχει το ομόλογο στα χέρια του και ο πιο κερδισμένος είναι ο Ξερόλας που κέρδισε από αυτή την πτώση.
Naked Short Selling: Επειδή ο Ξερόλας είναι φύσει άπληστος και θέλει να κερδίσει παραπάνω από τα 100 ευρώ που κέρδισε με την παραπάνω διαδικασία κάνει το εξής. Ενώ έχει δανειστεί από τον Άγγελο μόλις ένα 5ετες ομόλογο αξίας 1000ευρώ, πάει στην αγορά και πουλάει 10 ομόλογα αξίας 1000ευρώ το καθένα. Στην ουσία τα 9 από αυτά τα ομόλογα που πούλησε δεν υπάρχουν, είναι δηλαδή γυμνά (naked). Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη πρακτική short selling, καθώς δεν μπαίνει κανένα όριο στα πόσα γυμνά ομόλογα μπορεί κάποιος να πουλήσει. Στο απλό short selling, το όριο είναι τα πόσα ομόλογα υπάρχουν διαθέσιμα για πρόχειρο δανεισμό (repo).
Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κάποιος να δημιουργήσει μια εικονική υπερπροσφορά ομολόγων στην αγορά και η ίδια αυτή η υπερπροσφορά να ρίξει τις τιμές. Πρακτικά η πτώση των τιμών γίνεται μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία και αυτός που εκτέλεσε την γυμνή πώληση το μόνο που έχει να κάνει, είναι -εκμεταλλευόμενος τον πανικό που δημιούργησε- να αγοράσει αυτά τα 10 ομόλογα πίσω σε σημαντικά χαμηλότερες τιμές.
Τώρα η Τράπεζα της Ελλάδος, μετά από μία μακροσκελή και επίτηδες δυσνόητη επιστολή παραδέχθηκε πως η παραπάνω πρακτική (το naked short) ήταν ανεκτή με ένα παραθυράκι που είχε αφήσει και θα εξηγήσουμε αμέσως.

Όταν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο στην αγορά (Ηλεκτρονικη Δευτερογενης Αγορα Τίτλων που ανήκει στην ΤτΕ), είναι υποχρεωμένος μέσα σε διάστημα 3 ημερών να το παραδώσει στους διαπραγματευτές, προκειμένου να περιέλθει στα χέρια του αγοραστή. Αυτό είναι το λεγόμενο Τ+3. Υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα, να πουλήσεις ένα ομόλογο σήμερα που δεν διαθέτεις. Αρα χρωστάς στον διαπραγματευτή ένα ομόλογο και πρέπει να το παραδώσεις σε 3 μέρες. Αν το ξανα-αγοράσεις μετά από δύο μέρες από τον ίδιο διαπραγματευτή, τότε ο διαπραγματευτής κάνει τα στραβά μάτια και πρακτικά ακυρώνει το χρέος σου (διότι ένα ομόλογο πουλησες, ένα αγόρασες, το άθροισμα σε ομόλογα είναι μηδέν).
Αυτό πρακτικά είναι μία πράξη naked short selling καθώς την ώρα που πουλούσες το ομόλογο, δεν είχες την υποχρέωση να το διαθέτεις (εστω και δανεικό όπως περιγράψαμε με τα repo).
Επειδή 3 μέρες είναι συνήθως ένα μικρό διάστημα για να αλλάξουν οι τιμές των ομολόγων σε κανονικές συνθήκες, κανείς δεν ασχολείται με το να κάνει naked short selling με αυτόν τον τρόπο. Για να κερδίσεις από μια τέτοια κατάσταση, πρέπει να πέσει αρκετά η τιμή μέσα σε μόλις 3 μέρες.
Η μπαλκονόπορτα της ΤτΕ
Αυτή είναι η κανονική διαδικασία. Όμως σε αυτή τη διαδικασία υπήρχε ένα παραθυράκι που η ΤτΕ είχε αφήσει ανοιχτό. Και αυτό το παραθυράκι ονομαζόταν failed εντολές. Όταν λοιπόν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο, πρέπει σε 3 μέρες να το παραδώσει. Εάν δεν το κάνει, τότε η συναλλαγή θεωρείται failed, δηλαδή αποτυχημένη. Αποτυχημένη όμως δεν σημαίνει πως ακυρώνεται, διότι η πώληση έχει γίνει και υπάρχει ένας αγοραστής που περιμένει το ομόλογό του. Άρα στην ουσία η εντολή παραμένει εκκρεμής μέχρι ο πωλητής να φέρει το ομόλογο που έχει υποσχεθεί. Εάν ο πωλητής κάνει τον κινέζο, αυτό μπορεί να παραμείνει μέχρι και για 10 μέρες. Εάν το παρακάνει, τότε ο διαπραγματευτής έχει υποχρέωση να αγοράσει ένα ομόλογο ο ίδιος, να το δώσει στον αγοραστή και να στείλει τον λογαριασμό στον πωλητή. Όμως αυτό συνήθως δεν γίνεται διότι ο πωλητής που κάνει τον κινέζο, ξέρει μέχρι που τον παίρνει.
Με αυτόν τον τρόπο, ένας πωλητής ελληνικών ομολόγων μπορούσε να διατηρεί τη θέση του ανοιχτή για 10και μέρες χωρίς να έχει στα χέρια του το ομόλογο που είχε πουλήσει. Πρακτικά μπορούσε δηλαδή να έχει μια naked short εντολή χωρίς σχεδόν κανείς να τον ελέγχει.
Τον Οκτώβρη του 2009 η ΤτΕ πήρε μία απόφαση να απλοποιήσει ακόμα περισσότερο αυτή τη διαδικασία, διευκολύνοντας θεωρητικά οποιονδήποτε ήθελε να παίξει με αυτό το παραθυράκι. Τώρα, επειδή πιο πάνω εξηγήσαμε πόσο επικίνδυνο και πρακτικά παράνομο παιχνίδι είναι οι naked short εντολές. Εάν το συνδυάσουμε και με τη μπαλκονόπορτα που άνοιξε η ΤτΕ και τα απανωτά δημοσιεύματα για την ελληνική κρίση, καταλαβαίνουμε πως αυτό ήταν μία συνταγή που επέτρεπε σε οποιονδήποτε να εκτελέσει naked short εντολές για τουλάχιστον 10 συνεχείς ημέρες.
Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο, μέχρι που στις 8 Απρίλη το πράγμα ξεχείλωσε. Τότε, η επιτροπή που ελέγχει τον ΗΔΑΤ αποφάσισε να κλείσει το παράθυρο των failed εντολων με τον εξής απλό τρόπο. Για κάθε εντολή πώλησης, ο πωλητής θα πρέπει να προσκομίζει ένα ρέπο ημέρας αντίστοιχου ομολόγου (ένα δανεικό ομόλογο μίας ημέρας δηλαδή) μέχρι να προσκομίσει το πραγματικό ομόλογο που έχει στα χέρια του.
Πόρισμα πρώτο:
Η ΤτΕ είχε αφήσει ανοικτό ένα πολύ επικίνδυνο παράθυρο στην αγορά ομολόγων. Είτε το έκανε τον Οκτώβρη, είτε πιο πριν, αυτό το παράθυρο είχε τη δυνατότητα σε συνθήκες κρίσης να δημιουργήσει καταστάσεις υποτιμητικής κερδοσκοπίας στην αγορά ελληνικών ομολόγων. Άρα ο κ.Προβόπουλος είναι απολύτως υπεύθυνος γιαυτό το παράθυρο και θα πρέπει να παραιτηθεί.
Εάν δεν μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες αυτού του παράθυρου, είναι ανίκανος. Εάν ήξερε, τότε είναι συνένοχος και θα πρέπει να μιλήσει με τον εισαγγελέα.
Και ειλικρινά σε τέτοιες θέσεις, και σε τόσο απλές έννοιες σαν αυτές που μόλις εξήγησα, μου φαίνεται απίθανο κάποιος να μην καταλαβαίνει.

Εδώ και δύο χρόνια ξέραμε ότι θα προσφύγουμε στο ΔΝΤ !

Θυμάστε την προεκλογική εκστρατεία, η οποία στηρίχθηκε στο "λεφτά υπάρχουν";

Θυμάστε τους εκπληκτικά αισόδοξους τίτλους του ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ, του ΕΘΝΟΣ, των εφημερίδων του ΔΟΛ, για την "ανάκαμψη", την "πράσινη ανάπτυξη" και την "ελπίδα", που έρχονται, μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου;

Δεν ήξεραν τίποτε;

Δεν ήταν κανείς υποψιασμένος;

ΚΑΠΟΙΟΣ, ΗΤΑΝ !

Ο...

Κώστας Σημίτης.

Στις 19 Δεκεμβρίου του 2008, οι τίτλοι των ειδήσεων έλεγαν:

"Απορρίπτει η κυβέρνηση την προειδοποίηση Σημίτη περί υπαγωγής στο ΔΝΤ"

Διαβάστε προσεκτικά την είδηση της 19-12-2008:

Δεν τίθεται θέμα προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διαβεβαίωσε ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης από τη Βουλή, απορρίπτοντας με αυτόν τον τρόπο το σήμα κινδύνου που απηύθυνε την προηγούμενη ημέρα από το ίδιο βήμα ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.
«Δυστυχώς, ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός, ο κύριος Σημίτης, έφθασε χθες να κινδυνολογεί για δήθεν προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επικαλούμενος 'κύκλους' της Ευρωπαϊκής Ένωσης» δήλωσε ο κ. Αλογοσκούφης και επιτέθηκε στον πρώην πρωθυπουργό: «Αντί να παριστάνει τον τιμητή, θα έπρεπε να αναγνωρίσει τις ευθύνες του. Το 2004 παρέδωσε την πιο προβληματική οικονομία της ευρωζώνης».

Στην ομιλία του κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού, την Πέμπτη, ο κ. Σημίτης είχε προειδοποιήσει ότι η χώρα ενδέχεται να υποχρεωθεί να προσφύγει στο ΔΝΤ προκειμένου να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, καθώς πλέον στις Βρυξέλλες, όπως είπε, θεωρούν πλέον ότι η Ελλάδα δεν συμμορφώνεται με τα κριτήρια της ΟΝΕ και «απλώς τους κορόιδεψε».
«Aποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής ότι η Eλλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ONE και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν» τόνισε ο κ. Σημίτης.
«Θεωρούν ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας που στηρίχτηκε στην EE σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του AEΠ, τη γρήγορη έξοδο από την επιτήρηση, εκμεταλλεύτηκε αυτήν τη συμπαράσταση για να μην τηρήσει τις δεσμεύσεις. Aπλώς, τους κορόιδεψε» είπε ο πρώην πρωθυπουργός.
«H Eλλάδα πιστεύουν ότι καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Nομισματικό Tαμείο για δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Eπιτροπής» υπογράμμισε ο πρώην πρωθυπουργός, προπσθέτοντας:
«Αν παρουσιαστούν δυσκολίες δανεισμού του ελληνικού κράτους θα έχει δοθεί η αφορμή να διατυπωθεί η υπόδειξη ότι η λύση θα πρέπει να επιζητηθεί μάλλον με προσφυγή στο ΔNT. Θα είναι μια ταπεινωτική για την Eλλάδα εξέλιξη, η πιο καταστροφική κατάληξη της διακυβέρνησης της NΔ».
Ο δηλώσεις του Κ.Σημίτη ήρθαν σε μία συγκυρία όπου η διαφορά του επιτοκίου του ελληνικού Δημοσίου σε σχέση με το γερμανικό έχει εκτοξευτεί στα επίπεδα του 2,30% επιβαρύνοντας το κόστος δανεισμού. Παράλληλα, διεθνείς οίκοι όπως οι Moody's και Citirgoup περιγράφουν με μελανά χρώματα τις εξελίξεις για το 2009

εδώ: http://stocks.pathfinder.gr/news/681643.html

Τι έλεγε όμως ο Σημίτης, που διέψευδε ο Αλογοσκούφης;

Η συζήτηση, πώς θα αντιδράσει η Ένωση στην περίπτωση που ένα κράτος μέλος της Ευρωζώνης βρεθεί στη δυσάρεστη κατάσταση να μην μπορεί να αναχρηματοδοτήσει τις δανειακές του υποχρεώσεις, έθεσε και πάλι έντονα το πρόβλημα της οικονομικής διακυβέρνησης. Η μέχρι τώρα κυρίαρχη άποψη, που ανταποκρίνεται στο πνεύμα και το γράμμα των συνθηκών, ήταν ότι κάθε κράτος της Ευρωζώνης θα πρέπει να εξασφαλίζει μόνο του τη χρηματοδότησή του. Τα άλλα κράτη δεν θα πρέπει να χρηματοδοτούν τα ελλείμματά του. Εάν αυτό συνέβαινε θα υπήρχε ο κίνδυνος ορισμένα κράτη να αδιαφορήσουν για τις δεσμεύσεις της κοινής πολιτικής και να φορτώσουν την αντιμετώπιση των χρεών τους σε εκείνα «τα ενάρετα» κράτη που ακολουθούν πολιτική σύμφωνη με τους κανόνες της Συνθήκης. Γι’ αυτό και στελέχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δήλωναν ότι τα κράτη που έχουν πρόβλημα μπορούν να απευθυνθούν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.).

Στην Ελλάδα όλα αυτά τα θέματα συζητούνται με κριτήριο τι μας συμφέρει βραχυπρόθεσμα. Υποστηρίζουμε λύσεις που μας βολεύουν ιδεολογικά χωρίς να σκεφτούμε με συνέπεια τι σημαίνουν. Απεχθανόμαστε την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, διότι δεν θέλουμε να είμαστε υποτελείς του. Ζητούμε τη βοήθεια της Γερμανίας και των άλλων αναπτυγμένων κρατών. Όταν όμως μας υποδεικνύουν ότι η λύση αυτή συνεπάγεται μια αντίστοιχη εποπτεία με εκείνη του Δ.Ν.Τ., διαμαρτυρόμαστε. Θέλουμε δηλαδή τα λεφτά των άλλων αλλά με δικαίωμα να τα ξοδεύουμε όπως θέλουμε εμείς, χωρίς περιορισμούς.

εδώ: http://www.costas-simitis.gr/content/151

και

Η Ένωση δεν μπορεί κατά την επιτήρηση να εξαναγκάσει σε περιορισμούς στις δαπάνες η στις αυξήσεις μισθών και να συναρτήσει τη χορήγηση πιστώσεων με την εκτέλεση των εντολών της. Δεν διαθέτει άλλωστε στον προϋπολογισμό της χρήματα για να τα χρησιμοποιήσει ως μέσο πίεσης. Ούτε διαθέτει την εμπειρία και τις διαδικασίες στενής παρακολούθησης μιας οικονομίας και εφαρμογής ειδικών σταθεροποιητικών προγραμμάτων. Τούτο διότι η επιτήρηση έχει σχεδιασθεί ώστε να προλαμβάνει κρίσεις και όχι την αδυναμία ενός κράτους μέλους να χρηματοδοτηθεί. Ο διεθνής οργανισμός που εξειδικεύεται σε επιχειρήσεις διάσωσης και διαθέτει χρήματα και ειδικές γνώσεις είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.). Δεν αποκλείεται ως εκ τούτου, όπως αναφέρει ο Διευθυντής του Κέντρου Έρευνας και Διαλόγου για τις ευρωπαϊκές πολιτικές, Bruegel κ. Pisani Ferry στη γαλλική εφημερίδα Monde, η Ένωση «να προκαλέσει σε περίπτωση μιας σοβαρής κρίσεως την παρέμβαση του Δ.Ν.Τ.».Στη χώρα μας αλλά και αλλού υποστηρίζεται η άποψη ότι η Ένωση για να προστατεύσει το ευρώ σε μια τέτοια εξαιρετική περίπτωση, θα πρέπει να διαθέσει μέσω της Ε.Κ.Τ. στο κράτος μέλος της τις αναγκαίες πιστώσεις. Αλλά όπως παρατηρεί το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel μια τέτοια ενέργεια θα είχε «μοιραίες επιπτώσεις». Διότι τότε στο μέλλον «τα αδύναμα κράτη δεν θα εξυγιαίνουν τα οικονομικά τους αφού θα μπορούν να υπολογίζουν τη δύσκολη στιγμή στη συμπαράσταση των άλλων». Αυτή δεν είναι βέβαια μόνο γνώμη του περιοδικού αλλά και γνώμη που κρατεί στην κυβέρνηση της Γερμανίας και άλλων κρατών.

εδώ: http://www.costas-simitis.gr/content/150

Χαρτί και καλαμάρι τους τα λεγε ο Σημίτης! Όταν το SPREAD ήταν στο 2,30, λέγανε "έχει εκτοξευθεί". Κι έφτασε σήμερα στο 9,00 !!!

Αλλά, οι λαϊκιστές εκεί! "Λεφτά υπάρχουν". Αφήστε το Σημίτη να λέει... Είναι "λογιστάκος". Εμείς είμαστε πολιτικοί με ...όραμα, που δεν θέλουμε να ευημερούν οι αριθμοί και οι άνθρωποι να πεινούν....

http://taxalia.blogspot.com/2010/04/blog-post_1773.html#ixzz0lrMqKv7v

Τελικά οι γυναίκες με μύες έχουν την δική τους σεξουαλικότητα...

Ομάδα νέων Ολυμπιακού 2010- Πρωταθλητές με μέλλον;

Στο κείμενο αυτό θα γίνει μια αναδρομή στη φετινή ομάδα νέων η οποία αναδείχθηκε με εμφατικό τρόπο πρωταθλήτρια στο αντίστοιχο πρωτάθλημα. Τερμάτισε με 71 βαθμούς ,17 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο , 87 γκολ στο σύνολο (2.9 ανά παιχνίδι), 22 νίκες, 5 ισοπαλίες και 3 ήττες και κυρίως εξαιρετικές εμφανίσεις σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια που είδαμε.




Το να φτάνει μια κατεξοχήν οπαδική εφημερίδα όπως ο Πρωταθλητής να έχει ως πρωτοσέλιδο την ομάδα νέων του Ολυμπιακού με σύνθημα «Εμείς είμαστε το μέλλον» είναι όπως και να το κάνουμε ένα άλμα προς τα μπροστά. Συνήθως αυτά τα έντυπα ζουν και αναπνέουν τάζοντας στον κόσμο του Ολυμπιακού μάγους από τον Αμαζόνιο, σαμάνους από την Ασία, γαζέλες της Αφρικανικής στέπας και κάθε λογής παραδείσια και εξωτικά πουλιά. Μη ξεχνάμε ότι έχει σαν πελατεία κόσμο που στην πλειοψηφία του ακόμη πιστεύει στο δόγμα ότι ο Ολυμπιακός «δεν μπορεί να περιμένει» . Εννοώντας να περιμένει την ανάδειξη παικτών. Πρέπει όλα να τα βρίσκει και να τ’ αγοράζει έτοιμα. Με τι λεφτά; Με αυτά που η μεγαλομανία μας βλέπει αστείρευτα στην τσέπη του προέδρου η οποία όλο και περισσότερο αποδεικνύεται λιγότερο γεμάτη από ότι θέλουμε να πιστεύουμε. Αλλωστε και στο δικό μας φόρουμ το θέμα των ακαδημιών και της ομάδας νέων έχει περίπου το 1/20 των μηνυμάτων που έχει το θέμα των μεταγραφών, ενδεικτικό και αυτό του τι πραγματικά ενδιαφέρει την πλειοψηφία του κόσμου.


Πέρα από το πρωτάθλημα η ομάδα νέων από το καλοκαίρι έχει συμμετάσχει σε αρκετά διεθνή τουρνουά με πολύ καλά αποτελέσματα και έχοντας αποσπάσει κολακευτικά σχόλια από τους αντιπάλους. Οι εποχές που δεχόμασταν 9 και 10 γκολ από τα πιτσιρίκια του Αγιαξ και της Ρεάλ έχουν μάλλον περάσει και η ουσιαστική δουλειά που γίνεται τα τελευταία χρόνια δείχνει να πιάνει τόπο.


Ο Αλεξανδρής και η αγωνιστική εικόνα της ομάδας

Ο Αλεξανδρής που ανέλαβε το καλοκαίρι σαν προπονητής έχει μεγάλο μερίδιο στην φετινή επιτυχία αλλά οφείλουμε και κάποια καλά λόγια στο επί 2 χρόνια προπονητή της ομάδας τον Χριστόπουλο που αν και μας ακούγεται άγνωστος είναι αρκετά γνωστός και επιτυχημένος στο χώρο των ακαδημιών. Αυτός δούλεψε πρώτος με τα παιδιά τα οποία ήρθαν σε μικρή ηλικία στον Ολυμπιακό, κάποια μάλιστα για πρώτη φορά μακριά από το σπίτι τους.


Ο Αλεξανδρής, με το όνομά του και την αύρα του τέως μεγάλου ποδοσφαιριστή αυτής της ομάδας, απελευθέρωσε πλήρως το ταλέντο των παιδιών, μετατρέποντας τους από ατομικά ταλέντα σε μια ομάδα πρωταθλητών που αντιμετώπιζε τα παιχνίδια με πραγματική αίσθηση ανωτερότητας. Περισσότερα μπράβο όμως αξίζει ο Αλεξανδρής όχι τόσο για το τι πέτυχε η φετινή ομάδα αλλά για το πώς.


Ο Ολυμπιακός σε όλα τα παιχνίδια του έπαιξε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας παίζοντας ένα 4-3-3 ή 4-5-1 με τον Φετφατζίδη σε ρόλο δεκαριού πίσω από το φορ (Σκούρτης στο α΄ γύρο, Βάντερσον στον β΄ , με Νικλητσιώτη (Πανουελ), Σοϊλέδη στις πτέρυγες, δυο αμυντικά χαφ (Κατσικογιάννη στον α΄ γύρο και μετά Σταμόγιαννο, Κοτσαρίδη) και τα ακραία μπακ Κρητικό (Αποστολόπουλο) από δεξιά , Βαλεριάνο από αριστερά να παίζουν ουσιαστικά σαν εξτρεμ. Υπήρχαν όμως κατά τη διάρκεια της χρονιάς αρκετές αλλαγές σε ρόλους με τον Φετφατζίδη να παίζει από δεξιά με ανάποδο πόδι, το Σοϊλέδη να συγκλίνει πιο πολύ προς το κέντρο κ.α.. Παίξαμε ποδόσφαιρο κατοχής, με πολύ κυκλοφορία της μπάλας και εναλλαγές θέσεων στην επίθεση και την άμυνα ψηλά. Το τελευταίο μπορεί να οδήγησε σε κάποια μάλλον κοροϊδίστικα γκολ ήταν όμως μια καλή εκπαίδευση για τους πιτσιρικάδες. Καλύτερη σίγουρα από το καθαρά αμυντικογενές ποδόσφαιρο σκοπιμότητας που έπαιξαν οι περισσότερες ομάδες εναντίον μας και τοοποίο ελάχιστα βοηθά στην ανάδειξη του ταλέντου των παικτών.


Αν και οι παραλληλισμοί της ομάδας των νέων και του αντίστοιχου πρωταθλήματος με την αντρική ομάδα και την SuperLeague δεν είναι εντελώς έγκυροι, κυρίως λόγω της διαφοράς στο ρυθμό των παιχνιδιών, αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτή η ομάδα τα 2 προηγούμενα χρόνια τερμάτισε στη μέση της βαθμολογίας. Οπότε αυτό που λέγεται καμιά φορά σαν κλισέ για την πρώτη ομάδα ότι ίσως πρέπει να «χαθούν» κάποια χρόνια για να φτιαχτεί μια καινούρια ομάδα με σταθερή βάση και διάρκεια μπορεί να μην είναι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα την οποία βέβαια σπανίως διοικούντες και κόσμος του Ολυμπιακού θέλουν(με) να την αντικρίσουν(με).


Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να πούμε ένα μπράβο στο τηλεοπτικό κανάλι Sport TV που επανέλαβε φέτος τις μεταδόσεις των παιχνιδιών των πιτσιρικάδων. Η ώθηση που δίνεται από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις είναι πολύ μεγάλη και για τα παιδιά και για το πρωτάθλημα νέων. Ελπίζουμε να συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια και γιατί όχι να επεκταθεί και με εικόνα από τα εκτός έδρας παιχνίδια.


Μικρή ιστορική αναδρομή

Παρόλο που φέτος τα περισσότερα συγχαρητήρια πάνε στον Αλεξανδρή πρέπει να σημειώσουμε ότι την αλλαγή της ρότας στις ακαδημίες την έφερε ένας ξένος με την ομάδα που δεν είναι πια στον Ολυμπιακό. Αυτός είναι ο Βέλγος Βερμιούλεν, η σχέση του οποίου με τον όχι και ιδιαίτερα πετυχημένο Σόλιντ μας οδήγησε στην αρχή σε βιαστικά συμπεράσματα για τις δυνατότητές του. Ο άγνωστος αυτός Βέλγος όταν προσλήφθηκε δεν ξεκίνησε τη δουλειά του φέρνοντας «λαβράκια» από κάθε μέρος του πλανήτη για να μας δείξει ότι κόβει το μάτι του και να δικαιολογήσει τον μισθό του. Εκανε κάτι πολύ πιο βαρετό και μάλλον άγνωστο για τα περισσότερα στελέχη των ποδοσφαιρικών ομάδων. Σχεδίασε.


Πριν πούμε για το σχέδιο του Βερμιούλεν ας πούμε μια παλιά ιστορία περισσότερο για τα νεότερα παιδιά που έχουν ζήσει μόνο την εποχή του χοντρού πορτοφολιού του προέδρου που μας καλόμαθε στις αγορές παικτών και τώρα πάει να μας ξεμάθει από αυτές. Την εποχή των πέτρινων χρόνων όταν ο Μπλαχίν ήταν προπονητής μιας από τις πιο αδικημένες ομάδες στην ιστορία του Ολυμπιακού και όταν δεν υπήρχαν επίσημα ακαδημίες, ο Ουκρανός σ’ ένα παιχνίδι στο Καραϊσκάκη είχε βάλει ν’ αγωνιστεί ένας νεαρός παίκτης ο Βαγγέλης Κρύος από τους ερασιτέχνες της ομάδας. Ο νεαρός έκανε μια πολύ ελπιδοφόρα εμφάνιση, σκόραρε με ωραίο σουτ έξω από την περιοχή και στη συνέχεια χάθηκε. Είχε πει τότε ο προπονητής ότι «αν είχαμε σχολή θα μπορούσαμε να βγάλουμε κι άλλους παίκτες». Ολοι τότε αγνόησαν την παρατήρηση-παραίνεση, ίσως και να μην κατάλαβαν καθόλου τι εννοούσε ο Μπλαχίν, και χρειάστηκαν περίπου 20 χρόνια ώστε να εμφανιστεί ένας Βέλγος και να εξηγήσει στη διοίκηση με χαρτί και καλαμάρι τι θα πει σχολή και πως δημιουργείται.


Ο Βερμιούλεν λοιπόν παρουσίασε ένα τεχνικό σχέδιο στη διοίκηση για τον πως πρέπει να λειτουργήσει το όλο σύστημα με βασικό άξονα τη δημιουργία πλήθους ακαδημιών σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο (ακαδημίες υπάρχουν και σε Κύπρο, Αλβανία κτλ). Οι ακαδημίες και οι τοπικοί προπονητές θα πρέπει να λειτουργούν όχι μόνο ως σχολεία ποδοσφαίρου αλλά και ως τα μάτια μας σε όλη την Ελλάδα για ταλέντα ώστε να τα παίρνουμε έγκαιρα και πριν προλάβουν άλλοι.


Αυτό το σύστημα δίνει τη δυνατότητα συνεχούς τροφοδότησης της ομάδας νέων με ό,τι καλύτερο υπάρχει στην Ελλάδα ανεβάζοντας έτσι συνεχώς το επίπεδο της ομάδας. Αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι ότι φέτος στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος ο Σκούρτης, προερχόμενος από την ακαδημία της Αλβανίας, ήταν ο βασικός άξονας της κυριαρχίας μας σκοράροντας κατά βούληση.

Δυστυχώς όμως για λόγους εντελώς ακατανόητους οι οποίοι μάλλον οφείλονται στην χαρακτηριστική ανοργανωσιά της ομάδας δεν υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο. Ο Σκούρτης δοκιμάζει πλέον την τύχη του στην Λάτσιο (αν και οι τελευταίες πληροφορίες λένε ότι θέλει να επιστρέψει) αλλά ευτυχώς οι υπόλοιποι από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας νέων έχουν υπογράψει συμβόλαια.


Προβλήματα και προοπτικές

Όπως δείχνει η ιστορία του Σκούρτη από τη στιγμή που είμαστε στον Ολυμπιακό θα ήταν έκπληξη αν ήταν όλα ρόδινα. O Πρωταθλητής συχνά πυκνά δημοσιεύει άρθρα-καρφιά για κόντρες διαφόρων στελεχών των ακαδημιών στα οποία δυστυχώς πρωταγωνιστεί παλαιός, συμπαθέστατος, μαχητικός αλλά μάλλον τεχνικά ανεπαρκής ποδοσφαιριστής. Κορυφαίος «Ολυμπιακός» δημοσιογράφος είχε κάνει πέρσι ρεκόρ γραφικότητας κατηγορώντας τον Βερμιούλεν ότι είναι πολύ θεωρητικός χωρίς βέβαια να μπει στον κόπο να εξηγήσει τι σημαίνει αυτό. Αν σημαίνει κάτι βέβαια. Κατηγορήθηκε επίσης ότι ξόδευε πολλά λεφτά για τις ακαδημίες. Γράφτηκαν επίσης πράγματα για συρρίκνωση των ακαδημιών, απώλειες παικτών από αυτές και άλλα.


Ας ελπίσουμε όλα αυτά να ανήκουν στη σφαίρα του κουτσομπολιού και της γελοιότητας στην οποία συχνά περιδιαβαίνουν τα οπαδικά φύλλα. Όταν το αναγνωρισμένο μοντέλο Ντάτολο μας κόστισε περίπου 100 χιλιάδες Ευρώ το παιχνίδι για μηδέν γκολ, μηδέν ασίστ, πέντε-έξι σβούρες στο κέντρο του γηπέδου και μερικές σέξι φωτογραφίες σε αμφιβόλου αρρενωπότητας περιοδικά, με ένα μόνο μέρος αυτών των χρημάτων μπορούμε κάθε χρόνο να έχουμε τους καλύτερους νέους παίκτες στην ομάδα μας. Ο πρόεδρος κατά καιρούς έχει κάνει διάφορα λάθη. Αριθμητική όμως σίγουρα ξέρει. Περιμένουμε λοιπόν αυτή η ωραία προσπάθεια που φέτος είδαμε την κορύφωση της να συνεχιστεί και ν’ ανθίσει.


Πέρα όμως από την ομορφιά του εγχειρήματος να αναδεικνύονται νέοι παίκτες και την μετατροπή του Ολυμπιακού σε σημείο αναφοράς όσον αφορά τη δουλειά στις ακαδημίες υπάρχει κι ένας άλλος λόγος ιδιαίτερα πρακτικός. Πλέον τα χρήματα στο ποδόσφαιρο και δη το Ελληνικό θα μειώνονται. Οι πολίτες βιώνουν μια πραγματική και σοβαρότατη οικονομική δυσπραγία και δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι ενώ βλέπουν μισθούς και συντάξεις των 1000 ευρώ να μειώνονται, να παρακολουθούν στο ποδόσφαιρο χορό εκατομμυρίων και μάλιστα με κρατική χρηματοδότηση για κάθε είδους γυρολόγους.


Ακόμη και στον υποτιθέμενα ισχυρό Ολυμπιακό του Κόκκαλη διαβάσαμε φέτος διθυράμβους στο φιλικό Τύπο τις δύο φορές που πληρώθηκαν οι παίκτες. Εύκολα μπορεί κάποιος να διαβάσει πίσω από τις γραμμές. Οι εποχές του πρόεδρου που μάτωνε την τσέπη του για την ομάδα έχουν περάσει. Το κρατικό χρήμα είτε άμεσο (ΟΠΑΠ, ΕΡΤ) , είτε έμμεσο (κρατικές προμήθειες) στερεύει και η ίδια η κοινωνία πιστεύει ότι πρέπει να διοχετευθεί αλλού. Η δημιουργία ποδοσφαιρικού πλούτου με την ανάδειξη, αξιοποίηση για την πρώτη ομάδα και μεταπώληση παικτών είναι σχεδόν μονόδρομος αν δεν θέλουμε η ομάδα να βρεθεί αργά η γρήγορα σε χειρότερη δίνη από αυτή που βρέθηκε με τον Κοσκωτά.


Νέοι και πρώτη ομάδα

Το μεγάλο στοίχημα από εδώ και πέρα είναι και το πιο δύσκολο να κερδηθεί. Πώς κάποια από αυτά τα παιδιά θα περάσουν το κατώφλι της πρώτης ομάδας. Εδώ μπαίνουμε πλέον σε άγνωστη περιοχή για την ομάδα μας η οποία πέρα από τα προβλήματα οργάνωσης έχει να αντιμετωπίσει και την παράλογη ανυπομονησία της εξέδρας. Για τον συμπαθή Μπόρχα χρειάστηκαν 30 συμμετοχές για να πειστούμε ότι όντως τον χτυπά η μπάλα και δεν την χτυπά αυτός. Με τους νέους παίκτες της ομάδας οι οποίοι δεν κουβαλάνε πεταμένα εκατομμύρια στην πλάτη τους, το αν κάνουν ή δεν κάνουν το βλέπουν οι «ειδικοί» στην πρώτη συμμετοχή τους.


Τα τελευταία 15 περίπου χρόνια είχαμε στην πρώτη ομάδα από την ομάδα νέων δύο τερματοφύλακες, από τους οποίους ο ένας εξαφανίστηκε, και τον Μενδρινό. Αν το παρατραβήξουμε είχαμε και τον Καστίγιο αλλά αυτός ήρθε με αρκετά ακριβή, για την ηλικία του, μεταγραφή. Ο Μενδρινός, αν και κατάφερε να πάρει κάποιες συμμετοχές πριν φύγει, ίσως μπορούσε να προσφέρει ακόμη περισσότερα. Αυτή τη στιγμή πάντως με την εικόνα που έχει η μεσαία γραμμή της ομάδας σίγουρα δεν θα περίσσευε.


Μέγιστο πρόβλημα σε αυτό το σημείο είναι οι συνεχείς αλλαγές προπονητών οι οποίες τρελαίνουν ακόμα και τους πιο έμπειρους παίκτες της ομάδας πόσο μάλλον τους πιτσιρικάδες που προορίζονται για άνοδο στην πρώτη ομάδα. Οι κινήσεις προώθησης που γίνονται τα τελευταία χρόνια είναι αποσπασματικές, εξαρτώνται μόνο από τις διαθέσεις του εκάστοτε προπονητή και γίνονται κατά κανόνα από ανάγκη και όχι βάσει κάποιου σχεδίου που πρέπει να περιλαμβάνει και την κατάλληλη σωματική και ψυχολογική προετοιμασία των νέων παιδιών για μια τέτοια άνοδο.


Παράδειγμα προς αποφυγήν είναι η πρόσφατη και πρόσκαιρη -ευτυχώς- άνοδος παίκτη στην α΄ ομάδα, η οποία ίσως να μην είναι άσχετη με το γεγονός ότι το Ρέντη δείχνει εσχάτως μια εικόνα διάλυσης. Μιλάμε για την επιλογή του 16χρονου Βάντερσον μπροστά από σαφέστατα καλύτερους παίκτες, με λιγότερο εξωτικό όμως όνομα, η οποία πέρα από την προφανή αναξιοκρατία και την εικόνα χαβαλέ που βγάζει δείχνει και μια προδιάθεση δημιουργίας μιας μελλοντικής Καστιγιάδας. Με το που έγινε αυτή η άνοδος αμέσως διαβάσαμε στο φιλικό Tύπο υπερβολές για τον παίκτη ενώ κάποιος «δημοσιογράφος» μπήκε στο παρασύνθημα γράφοντας ότι πρέπει να δοθεί ένα σεβαστό ποσό σε αυτόν που τον έφερε. Χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν ο προπονητής επέλεξε να τον προωθήσει ή του επιβλήθηκε από κάποιο (παρα)διοικητικό κύκλωμα, τελικά επικράτησε η λογική και ο παίκτης επέστρεψε τάχιστα στην ομάδα νέων όπου πρέπει να παίξει τουλάχιστον ένα χρόνο ακόμη. Παρόλα αυτά το ΦΩΣ συνεχίζει την ακατανόητη αβάντα για τον παίκτη η οποία προσβάλει και μειώνει τους πολύ καλύτερούς του παίκτες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην ομάδα νέων. Αν κάτι πρέπει να περιφρουρηθεί πάση θυσία σε αυτή την προσπάθεια είναι η αξιοκρατία ακόμη και με κίνδυνο να χαθεί ο «νέος Καστίγιο». Το ΦΩΣ βέβαια δεν ενδιαφέρεται για τους νέους και την αξιοκρατία αλλά για το πώς θα πουλήσει φούμαρα. Η ομάδα όμως οφείλει να ενδιαφέρεται.


Ας αφήσουμε όμως αυτή την ειδική κάπως περίπτωση και ας πάρουμε τον Κατσικογιάννη σαν παράδειγμα ώστε να εξηγήσουμε τις παλινωδίες στο θέμα της προώθησης των παικτών και πώς συνδέονται με το γνωστό προπονητικό χάος. Ο Λεμονής ήταν ο πρώτος που τον ανέβασε στην α ΄ ομάδα δίνοντας του κάποιες ευκαιρίες σε ρόλο σαν του Πατσατζόγλου ή του Λεντέσμα με ομολογουμένως θετικά αποτελέσματα. Η ομάδα του Λεμονή όμως έπαιζε με ένα σχετικά γεμάτο με παίκτες κέντρο και με τις γραμμές κοντά. Τακτική που εύκολα κάλυπτε τις όποιες αδυναμίες του παίκτη. Ο Βαλβέρδε που ακολούθησε είχε όραμα πολύ μικρότερου ορίζοντα από του Λεμονή για ν’ ασχοληθεί με νέους παίκτες. Επίσης ζητούσε ένα ποδόσφαιρο εντατικού ρυθμού που σχεδόν κανείς Ελληνας παίκτης δεν μπορεί να παίξει. Αναπόφευκτα του πρότεινε να πάει δανεικός για να παίζει. Άρον άρον πήγε στον Λεβαδειακό (αλήθεια με ποια κριτήρια επιλέγονται οι ομάδες που δανείζουμε τους παίκτες;) στον οποίο δεν έπαιξε κιόλας. Ακολουθεί ο Κετσπάγια που δεν έδειξε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι αυτόν και μάλλον ήθελε να προωθήσει τον Κ. Παπαδόπουλο σαν αμυντικό χαφ οπότε ο παίκτης βρέθηκε πίσω στην ομάδα νέων. Τέλος ο Ζίκο που δείχνει να τον πιστεύει, τον βάζει σε κάποια παιχνίδια αλλά με την λαίλαπα των ανεπιτυχών αποτελεσμάτων και με αποκορύφωμα την χρησιμοποίηση του με την ΑΕΚ σε ένα ρόλο που τον εξέθεσε παρά τον βοήθησε, ο παίκτης κατάφερε (γιατί για κατόρθωμα πρόκειται) να βρεθεί τελευταία στιγμή δανεικός στον ΟΦΗ.


Και η συνέχεια; Κανείς δεν ξέρει. Ο παίκτης πάντως άχρηστος δεν μπορεί να είναι όχι επειδή το λέμε εμείς αλλά επειδή είναι ήδη διεθνής με τις μικρές Εθνικές και δύο διαφορετικής φιλοσοφίας προπονητές στον Ολυμπιακό (Λεμονής και Ζίκο) τον θεωρούσαν ικανή εναλλακτική λύση. Όμως, η αδιόρθωτη κερκίδα ζητά μαύρους πάνθηρες για αμυντικά χαφ και κάποιοι θέλουν αντικαταστάτη του Στολτίδη εδώ και τώρα. Ξεχνούν όμως ότι ο Ιέρο ήρθε 28χρονών στην ομάδα και έπαιξε την καλύτερή του μπάλα στα 30 του. Όλα πλέον εξαρτώνται από το νέο προπονητή, ο οποίος αν δεν είναι Ελληνας, δεν θα μπορεί να κρίνει έναν παίκτη για τον οποίο δεν έχει εικόνα. Με λίγα λόγια, η καριέρα του στον Ολυμπιακό οφείλεται πια καθαρά στην τύχη. Φαίνεται γελοίο αλλά είναι πιο πιθανό να παίξει σε άλλη ομάδα, να διακριθεί και μετά από 5 χρόνια να έρθει ως μεταγραφή στον Ολυμπιακό, παρά να έχει ο Ολυμπιακός την υπομονή και επιμονή να αναδείξει έναν παίκτη. Είναι άλλωστε πολύ πιθανό ο νεαρός να παίξει την καλύτερή του μπάλα στα 28 του χρόνια γιατί η θέση που αγωνίζεται απαιτεί ωριμότητα και εμπειρία και αυτή μόνο με τα χρόνια έρχεται.




Σχετικά παραδείγματα μπορούμε να βρούμε κι άλλα. Ο Φετφατζίδης, μέχρι πέρσι αλλαγή στην ομάδα νέων, γίνεται ξαφνικά το Νο1 πουλέν του Ζίκο ο οποίος είτε επειδή δεν ενοχλείται από το χαμηλό κέντρο βάρους του παίκτη είτε επειδή δεν καταλαβαίνει τα κακής ποιότητας καλαμπούρια για το ύψος του, τον προωθεί αναγνωρίζοντας την πραγματικά εξαιρετική τεχνική του. Εδώ όμως ο προπονητής μάλλον το παρακάνει. Ο πιτσιρικάς καταλήγει να παίξει με την πρώτη ομάδα σε 3 παιχνίδια μέσα σε μια εβδομάδα, κάτι το οποίο ήταν παντελώς απροετοίμαστος να αντέξει. Στο τελευταίο 30λεπτο του 3ου παιχνιδιού κοινώς τα έφτυσε. Αντί όμως να εξηγήσουμε το προφανές ψιθυρίζεται η κατηγορία ότι δεν γύριζε να μαρκάρει αλλά προσπαθούσε να κάνει μόνο ντρίμπλες. Το αν άντεχε να κάνει κάτι άλλο κανείς «ειδικός» δεν μπήκε στο κόπο να το εξετάσει.


Κερασάκι στην τούρτα του παραλογισμού είναι ένας παίκτης που δεν είναι μέλος της ομάδας νέων αν και είναι στον Ολυμπιακό από 15 χρονών. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος μετά από 3 χρόνια στην πρώτη ομάδα δεν θεωρείται καλά-καλά εναλλακτική για το κέντρο της άμυνας ενώ για άγνωστους λόγους ποτέ δεν θεωρήθηκε μέλος της ομάδας νέων ώστε να πάρει κάποια παιχνίδια. Η αποθέωση του παραλογισμού όμως είναι ότι ο ίδιος αρνείται να συμμετάσχει σε αυτά ενώ αγωνίζεται στις αντίστοιχες Εθνικές νέων όπου αντιμετωπίζει παίκτες της ηλικίας του και όπου αρκετοί συμπαίκτες του είναι από την ομάδα νέων του Ολυμπιακού. Και η αποθέωση της αποθέωσης; Η ομάδα αποδέχεται την άρνησή του.


Η πρόταση για την επόμενη μέρα

Με όλα τα καλά και τα κακά η ουσία είναι ότι στις ακαδημίες σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε ένα τεχνικό πλάνο για τη δημιουργία μιας αξιόλογης ομάδας νέων παικτών. Παρά τις όποιες παλινωδίες, αλλαγές προσώπων, ακόμη και απώλειες αξιόλογων ταλέντων στη διαδρομή, η υλοποίηση του σχεδίου έγινε πράξη. Τώρα όμως η απουσία ενός γενικότερου τεχνικού πλάνου της ομάδας, η οποία ταλανίζεται από τις αλλεπάλληλες αλλαγές προπονητών με διαφορετικές φιλοσοφίες ο καθένας και με μια διοίκηση που την μια ζητά υπέρβαση στην Ευρώπη, την άλλη πρωτάθλημα και την παρ-άλλη είσοδο στους ομίλους, είναι πιθανόν να οδηγήσει σε εξαφάνιση μια πλειάδα πολύ αξιόλογων ταλέντων.


Η άποψη του γράφοντος είναι ότι ο μόνος τρόπος να προωθηθούν πραγματικά οι νέοι από εδώ και πέρα είναι η διοίκηση να επιβάλει στον επόμενο προπονητή να έχει τουλάχιστον 8 παίκτες (πάνω κάτω το νούμερο μην σοκάρεστε) από τη σημερινή ομάδα νέων στην 25αδα παικτών. Μετά τον πρώτο χρόνο ας στείλει τους μισούς αν θέλει, κι ας ανεβάσει άλλους ώστε κάθε φορά να κρατά αυτούς που του κάνουν. Αλλά το 30% των παικτών με τους οποίους θα δουλεύει κάθε χρονιά θα είναι «απόφοιτοι» της ακαδημίας. Με αυτό τον τρόπο μετά από 2-3 χρόνια και θα έχει γίνει μια αυστηρή διαδικασία επιλογής και αυτός θα δουλεύει με το υλικό που θέλει. Επίσης το επίπεδο θα ανεβαίνει συνεχώς γιατί η ομάδα νέων θα προσελκύει πολύ πιο εύκολα τα καλύτερα ταλέντα από όλη την Ελλάδα αφού τα παιδιά θα βλέπουν ότι υπάρχει πραγματική προοπτική για αυτά και μάλιστα στην μεγαλύτερη ομάδα της χώρας.


Επιβάλλεται επίσης να σταματήσουμε να γελιόμαστε. Με τα οικονομικά δεδομένα που επικρατούν εσχάτως ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να συντηρεί περισσότερους από 17 παίκτες πρώτης (που λέει ο λόγος δηλαδή) γραμμής, ελεύθερους ή μεταγραφές. Εκτός αν μαζέψουμε κι εμείς αυτό το συρφετό Λατινο-Αφρικάνων με τον οποίο γεμίζουν ομάδες τύπου Πανθρακικού, Καβάλας, Λεβαδειακού και που θυμίζει περισσότερο πλήρωμα μεσαιωνικής γαλέρας παρά ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας. Τις υπόλοιπες θέσεις τις γεμίζουν κάποιοι οι οποίοι και καλύτεροι να είναι από τους νέους έχουν δυσανάλογη προσφορά σε σχέση με τα συμβόλαιά τους. Προσφορά που την λαμβάνουμε ως ομάδα μόνο από αυτούς που είναι υγιείς γιατί εσχάτως καταρρίπτουμε ακόμη ένα αρνητικό ρεκόρ με το να φέρνουμε παίκτες που αργά ή γρήγορα διαπιστώνουμε (εκτός αν το ξέραμε από την αρχή) ότι πάσχουν από κάθε είδους σοβαρά προβλήματα υγείας. Οπότε όσο καλύτεροι κι αν είναι από τους μικρούς δεν τους βλέπουμε στο γήπεδο όσο θα έπρεπε με βάση τις ανάγκες μας και τις αμοιβές τους.


Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν χρειαζόμαστε βασικούς παίκτες υψηλού επιπέδου Ελληνες ή ξένους που θα είναι ο κορμός της ομάδας. Αντιθέτως είναι απαραίτητο να έρθουν έμπειροι παίκτες ποιότητας αντί για νεαρούς-στοιχήματα και «λαβράκια» που πρώτη φορά πατούν το πόδι τους στην Ευρώπη και κουβαλούν κάθε είδους προβλήματα προσαρμογής, πολλά από τα οποία είναι –κακά τα ψέματα- αναμενόμενα. Οι νέοι παίκτες από τις ακαδημίες θα πρέπει να πλαισιώνουν τους πιο έμπειρους και να βοηθιούνται από αυτούς σε επιλεγμένα παιχνίδια. Όχι με την τακτική γιούργια «βάλε όλους τους μικρούς μέσα ρε μεγάλε» και σε πειραματικά σχήματα που πιο πιθανό είναι να τους εκθέσουν παρά να τους βοηθήσουν. Με κίνδυνο ο παραλληλισμός με την Μπαρτσελόνα να χαρακτηριστεί γραφικός ας πούμε ότι ο Πέδρο με τον Κρκιτς θα ήταν ένα πολύ light επιθετικό δίδυμο για αγώνα επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ αν δεν είχαν δίπλα τους τον Μέσι και πιο πίσω τον Τσάβι. Σκοπός δεν πρέπει να είναι η διαπίστωση των αδυναμιών του νέου παίκτη (κοντός ο ένας, αδύναμος ο άλλος) οι οποίες είναι εμφανείς άλλωστε δια γυμνού οφθαλμού. Σκοπός πρέπει να είναι να βοηθήσουμε την ανάδειξη και αξιοποίηση των θετικών στοιχείων των παικτών και την κάλυψη των αδυναμιών τους. Αδυναμίες βέβαια που θα πρέπει να δουλευτούν σε βάθος χρόνου με υπομονή και σύστημα και χωρίς γραφικές προσεγγίσεις του τύπου «να ψηλώσουμε 20χρονο παίκτη». Θα προτείναμε μάλιστα επειδή ίσως στο Ρέντη να μην τα ξέρουμε όλα να ζητήσουμε τεχνική βοήθεια από μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης με πολύ μεγαλύτερη τεχνογνωσία σε αντίστοιχα θέματα.


Επίλογος και μια ευχή

Κάπου εδώ ας κλείσουμε δίνοντας ακόμη μια φορά συγχαρητήρια στα παιδιά και ελπίζοντας το φετινό πρωτάθλημα να μην είναι το μοναδικό της καριέρας τους με την ερυθρόλευκη. Αλλά κι έτσι να είναι πρέπει να το χαρούν και να το θεωρούν ως την πολύ μεγάλη δική τους επιτυχία. Γιατί όποιος έχει κάνει έστω και λίγο αθλητισμό ακόμη και σε επίπεδο παιδιών μπορεί να καταλάβει ότι η χαρά και η περηφάνια που αισθάνονται οι πιο νέοι παίκτες δεν συγκρίνεται με όλα τα πριμ και τα φακελάκια του κόσμου.

Ας ελπίσουμε αυτή η προσπάθεια που ξεκίνησε ουσιαστικά πριν 3 χρόνια, όταν στο τιμόνι της ομάδας βρέθηκαν κάποιοι νέοι άνθρωποι με όραμα, να συνεχιστεί και ο Ολυμπιακός να μην είναι μόνο η μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας αλλά και η μεγαλύτερη σχολή ποδοσφαίρου στη χώρα μας. Θα είναι το καλύτερο για όλους μας.
Posted by erisgr Thrylos-fans

Καταπληκτικό...!!! Δεν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο...

Η Δήμητρα Αλεξανδράκη σε νέα αποκαλυπτική φωτογράφιση για το Nitro.

Επιτέλους φτωχοί... του Γιάννη Ξανθούλη

Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
"...Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Οπως ήμασταν πάντα. Οπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Οπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθήσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν ... κυρίως εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου. Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ. Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Εθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας. Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας. Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βοϊδόπουτσες, βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας.
Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.
Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.
Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Ελληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; ΠΟΙΟΣ θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...
Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς.
Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει, τώρα μάλιστα που ξεκινά και το Τριώδιο.
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας. "

Προφητικό και ας έχει γραφτεί πριν από ένα χρόνο!...