Ανέκδοτο από τον ξάδελφο Αλέξανδρο Βαρελογιάννη

Τρεις σκύλοι συναντιόνται στον προθάλαμο του κτηνίατρου. Αρχίζουν κουβεντούλα και ρωτάνε τον ένα:

Εσύ γιατί είσαι εδώ;
- Για ευθανασία. Άσε, δεν ξέρω τι µ' έπιασε και µια µέρα που έλειπαν τα αφεντικά, άρχισα να χέζω και να κατουράω παντού, να ξεσκίζω τις κουρτίνες, τις πολυθρόνες, ρηµαδιό το έκανα το σπίτι κι ας πέρναγα τόσο καλά.

Εσύ; Ρωτάνε τον δεύτερο.
- Κι εγώ για ευθανασία. Και µένα το µαλάκα κάτι µ' έπιασε, κι ενώ πέρναγα µπέικα, µια µέρα που τ' αφεντικά ετοίµαζαν το πάρτυ τους, χίµηξα πάνω στα τραπέζια, στους µπουφέδες, πάνε τα κοτόπουλα, πάνε τα ζαµπόνια, τα ρήµαξα, πάει το πάρτυ, ζοχαδιαστήκανε και νά 'µαι.

Κι εσύ; ρωτούν τον τρίτο.
- Εγώ, µια µέρα ήµουν ξάπλα στο µαξιλάρι µου, µπαίνει η κυρία µου µ' ένα τάνγκα µόνο και τη σφουγγαρίστρα κι αρχίζει να σφουγγαρίζει, να σκύßει, να κουνιέται, δεν ξέρω τι µ' έπιασε και της χυµάω από πίσω και της τον φοράω, τρόµαξαν να µε ξεκολλήσουν από πάνω της.
- Ε, καλά, εσένα δικαίως, την αξίζεις την ευθανασία.
- Ποια ευθανασία; Εµένα τα νύχια ήρθα να µου κόψουν....