Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινά μαζί μ’ εκείνη των Βίκινγκς, αφού λέγεται ότι κυνηγώντας μπακαλιάρους ανακάλυψαν κατά λάθος το «νέο κόσμο», ενώ ακολούθησαν οι Βάσκοι ψαράδες, που ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα. Λέγεται μάλιστα ότι εκείνοι είχαν ανακαλύψει έναν τεράστιο ψαρότοπο μπακαλιάρου δίπλα στις ακτές της Νέας Γης, γεγονός που κράτησαν μυστικό για 500 περίπου χρόνια.
Με το πάστωμα του μπακαλιάρου οι Βάσκοι πέτυχαν δύο πράγματα. Το παστό ψάρι γινόταν η τροφή τους στα μακρινά ταξίδια, ενώ ταυτόχρονα βρήκαν μια τροφή νηστίσιμη αλλά και φτηνή για το λαό της Ισπανίας.
Γι’ αυτό οι Βάσκοι ονόμαζαν τον παστό μπακαλιάρο «ψάρι του βουνού», επειδή κάλυπτε μεγάλο μέρος της διατροφής των κατοίκων της ενδοχώρας, οι οποίοι δεν μπορούσαν να πηγαίνουν συχνά στα παράλια για να προμηθεύονται φρέσκα ψάρια.
Το μονοπώλιο του μπακαλιάρου κράτησε μέχρι την περίοδο που έφτασαν οι εξερευνητές στην Αμερική.
Γύρω στα μέσα του 16ου αιώνα ο Ιταλός τυχοδιώχτης εξερευνητής Τζιοβάνι ντα Βεραζάνο, αφού πέρασε από τα στενά που αργότερα πήραν το όνομά του, ανακάλυψε τον ψαρότοπο των Βάσκων.
Η περιοχή στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Cape Cod, δηλαδή Ακρωτήριο Μπακαλιάρος.
Στους αιώνες ο μπακαλιάρος έγινε αιτία πολέμων για τον έλεγχο των ψαρότοπων και της αγοράς. Το σημαντικό ωστόσο είναι ότι, ενώ κάποτε οι ωκεανοί ήταν γεμάτοι μπακαλιάρους, σήμερα ο αριθμός των αλιευμάτων έχει μειωθεί τρομακτικά.
Πώς όμως ένα ψάρι του νέου κόσμου έφτασε να θεωρείται το κατεξοχήν ελληνικό και να ταυτίζεται με την εθνική μας εορτή του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου;
Τα πράγματα είναι απλά. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής η Εκκλησία επέτρεπε μόνο δύο φορές το ψάρι, του Ευαγγελισμού και των Βαΐων.
Στα νησιά φυσικά έτρωγαν φρέσκο ψάρι, αλλά οπουδήποτε αλλού ο παστός μπακαλιάρος ήταν η φτηνή και εύκολη λύση, η οποία πέρασε και στην παράδοση.
Ιστορικά εκείνοι που έστελναν στην Ελλάδα μεγάλες ποσότητες μπακαλιάρου ήταν οι Αγγλοι οι οποίοι τον αντάλλασσαν με σταφίδες.
enimerosi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου