Ποίησις - Ύμνος εις τον Καραμανλήν

Σε γνωρίζω από την κόψη
των δοντιών σου όταν μασάς,
σε γνωρίζω από την όψη
που ‘ναι όψη συμφοράς!

Απ’ τις εκλογές βγαλμένος
των Ελλήνων τις φαιδρές,
είσαι κάπως ψωμωμένος
και σου κρέμετ’ ο σκεμπές!

Στο Μαξίμου κατοικούσες
κουρασμένο μου παιδί,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες
«άει στο διάολο» να σου πει!

Άργειε νάλθει εκείνη η μέρα,
κι ήταν όλα θλιβερά,
ήσουν μια μεγάλη λέρα
που ‘μοιαζε με φουκαρά!

απο τον pitsiriko