Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθου (Μεταχρονολογημένες επιταγές.Μία απίστευτη ελληνική πατέντα! )
ΟΛΟΕΝΑ και δυσκολότερη καθίσταται σταδιακά η τραπεζική χρηματοδότηση των
επιχειρήσεων, μέσω της προεξόφλησης επιταγών, καθώς τα πιστωτικά ιδρύματα έχουν
υποχρεωθεί, λόγω της κρίσης, να ανατρέψουν συναλλακτικές πρακτικές ετών, θέτοντας
ταυτόχρονα αυστηρότερα κριτήρια στην αποδοχή των επιταγών.
ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗΣ
Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα στις συναλλαγές τραπεζών-επιχειρήσεων, οι τελευταίες
στερούνται και τη δυνατότητα δανεισμού, μέσω των επιταγών «διευκόλυνσης» οι οποίες
πλέον δεν γίνονται δεκτές από τις τράπεζες. Σημειώνεται ότι πρόκειται για τις επιταγές που
εκδίδει ο ένας επιχειρηματίας στον άλλο, προκειμένου να τον διευκολύνει να πάρει δάνειο
από την τράπεζα, χωρίς όμως στην ουσία να υφίσταται πραγματική οικονομική συναλλαγή.
Στην προσπάθειά τους οι τράπεζες να αντιμετωπίσουν το μαζικό κύμα επιταγών
διευκόλυνσης, ζητούν πλέον και την ταυτόχρονη κατάθεση των τιμολογίων και των
παραστατικών που αποδεικνύουν την εν λόγω συναλλαγή, ακόμη και από τους παλαιούς
πελάτες τους.
Την ίδια στιγμή οι τράπεζες δυσκολεύουν συνολικά τα κριτήρια αποδοχής των
μεταχρονολογημένων επιταγών, που μέχρι να ξεσπάσει η διεθνής κρίση, γίνονταν δεκτές με
ευκολία ως εγγύηση για τη χορήγηση κεφαλαίων κίνησης.
Έτσι εκτός της απόρριψης των επιταγών διευκόλυνσης και του αιτήματος
συνοδευτικών τιμολογίων και παραστατικών για κάθε επιταγή, προχωρούν ακόμη στην
απόρριψη επιταγών μεγάλης διάρκειας (άνω των 6 μηνών) και απαιτούν επιταγές ολοένα και
μεγαλύτερης αξίας προκειμένου να χορηγήσουν δάνειο.
Συγκεκριμένα απορρίπτονται ως «εγγύηση» οι μεταχρονολογημένες επιταγές
διάρκειας άνω των 6 μηνών, δημιουργώντας μείζον πρόβλημα στους επιχειρηματίες που
βλέπουν, από τη μία τους πελάτες τους να πληρώνουν, λόγω κρίσης, με επιταγές ολοένα
και μεγαλύτερης διάρκειας και από την άλλη τις τράπεζες να μην τις δέχονται ως εγγύηση
για τη χορήγηση δανείου.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις παραγόντων της αγοράς, ο περιορισμός του χρόνου διάρκειας
των επιταγών που προσκομίζονται προς προεξόφληση, πρακτικά σημαίνει ότι πολλές
επιταγές θα παραμένουν ανενεργές (στα συρτάρια των δικαιούχων, σύμφωνα με την
ορολογία της αγοράς) και μάλιστα σε μια περίοδο όπου ακόμη και άμεσοι ή έμμεσοι φορείς
του Δημοσίου διακανονίζουν τις υποχρεώσεις τους, για λόγους καλύτερης αξιοποίησης των
ιδίων διαθεσίμων τους, με επιταγές λήξεως 10μηνης περιόδου.
Την ίδια στιγμή οι επιχειρήσεις βλέπουν να συρρικνώνεται δραματικά και το πλαφόν
προεξόφλησης, καθώς για παράδειγμα επαγγελματίας που μέχρι πρότινος προσκόμιζε στις
τράπεζες επιταγές συνολικού ύψους 110.000 ευρώ, μπορούσε να πάρει δάνειο 100.000
ευρώ, σήμερα το ποσό του δανείου δεν ξεπερνάει τις 60.000-70.000 ευρώ, ανάλογα με την
ταυτότητα του πελάτη αλλά και τη σχέση του με την τράπεζα.
Εκτός από την προηγούμενη πρακτική, οι τράπεζες δεν επιθυμούν ολόκληρο το ποσό
του δανείου να καλύπτεται με λίγες επιταγές μεγάλου ύψους. Προτιμούν «διασπορά» σε
μεγάλο αριθμό εκδοτών, καθώς αυτό σημαίνει αυτομάτως και μικρότερο κίνδυνο.
Η εξέλιξη αυτή πρακτικά σημαίνει ότι περιορίζεται για τις επιχειρήσεις η ευχέρεια που είχαν
να εισφέρουν πολλές και μεγάλης αξίας επιταγές για προεξόφληση, αντιμετωπίζοντας
εμμέσως πλην σαφώς μεσοπρόθεσμα προβλήματα λήψης κεφαλαίου κίνησης.
Τέλος δραματική επιδείνωση κατέγραψαν οι ακάλυπτες επιταγές κατά τη διάρκεια του
πρώτου τριμήνου του 2009, όπου το σύνολό τους διαμορφώνεται στα 712,6 εκατ. ευρώ,
όσα περίπου ολόκληρο το πρώτο εννεάμηνο του 2008.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου