Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, το αργότερο με την πτώχευση της Lehman Brothers εισήλθαμε σε μία περίοδο έντονης κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο αποτελεί τα θεμέλια του καπιταλισμού. Επίσης ότι, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, αποφύγαμε το μοιραίο, το οποίο δεν ήταν άλλο από την κατάρρευση των τραπεζών που θα επακολουθούσε, εάν εμφανίζονταν οι πρώτες ουρές καταθετών στα καταστήματα μίας οποιασδήποτε τράπεζας.
Γνωρίζοντας ότι ακόμη και η απλή φήμη όχι της χρεοκοπίας, αλλά της αδυναμίας μίας τράπεζας να πληρώσει τα χρήματα των καταθετών της φτάνει για να καταρρεύσει ολόκληρο το «σύστημα» (καμία τράπεζα στον κόσμο, ούτε η πιο υγιής, δεν μπορεί να εξοφλήσει τους καταθέτες της, εάν το ζητήσουν όλοι μαζί, αφού κρατάει μόνο ένα μέρος των χρημάτων τους, δανείζοντας όλα τα υπόλοιπα), τα κράτη, συνεργαζόμενα μεταξύ τους, κατάφεραν την τελευταία στιγμή να το διασώσουν
α) εγγυώμενα τις καταθέσεις και
β) «βοηθώντας» με τεράστια ποσά τις τράπεζες, προερχόμενα από τα, χρεωμένα δυστυχώς, δημόσια ταμεία τους (χωρίς να έχει αποκατασταθεί η ροή των χρημάτων προς την πραγματική οικονομία, ενώ η ύφεση διεθνώς εξελίσσεται ραγδαία).
Περαιτέρω, χωρίς να θέλουμε ή να μπορούμε να κρίνουμε την κίνηση των χρηματιστηριακών δεικτών, όταν είναι δυνατόν να «χειραγωγηθούν» ακόμη και από τα επενδυτικά κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνων (Hedge funds), πόσο μάλλον από τις συντονισμένες προσπάθειες των μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη, αναφέρουμε ορισμένες τραπεζικές αναταράξεις του παρελθόντος, οι οποίες προηγήθηκαν της σημερινής:
α) Ο πανικός του 1907: Προήλθε από την χρεοκοπία των ιδρυμάτων, γνωστών ως «καταπιστευμάτων» που είχαν έδρα τη Νέα Υόρκη.
Διαβάστε την συνέχεια εδώ http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/1511.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου